Οι Μάγιας είχαν δίκιο. Του Γιώργου Πήττα

 Και μετά ήρθαν άλλοι καιροί
οι νύχτες δεν αλλάζανε με μέρες
οι άνεμοι τα σκούπιζαν όλα
και οι καταιγίδες τρυπούσαν το μυαλό μας

(Από τους Οικοπεδούχους του Στράτου Φαναρά, Η πικρή ιστορία της Α, Εκδόσεις Athens Voice Books 2012)

Δεν χρειάστηκε χθες ο ουρανός να σκοτεινιάσει απότομα.
Ούτε μετά να γίνει αδιαπέραστος από μαβιά σύννεφα που ξαφνικά θα σχίζονταν απότομα από τις πύρινες μπάλες που θα σκορπούσε ο Nibiru καθώς θα διαλύονταν μαζί με τη γη σε μια τερατώδη σύγκρουση πλανητών η οποία βέβαια κατά τα άλλα, θα περνούσε απολύτως απαρατήρητη στον υπόλοιπο γαλαξία μας.
Όχι, τα θεϊκά επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν καταδικάστηκαν την Παρασκευή στην λησμονιά , ούτε θα ζήσουν μόνο ως ραδιοσήματα ενός άγνωστου κόσμου που υπήρξε κάποτε.

Ο κόσμος, είναι ήδη τελειωμένος για περίπου δεκαοχτώ εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες άνεργους ανθρώπους στην Ευρώπη.
Ο κόσμος, είναι ήδη πεθαμένος για περίπου τρία εκατομμύρια άστεγους στη γηραιά ήπειρο και, ο αριθμός αυτός έχει να κάνει αποκλειστικά με ανέστιους που δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων.

Ο κόσμος, δεν υπήρξε καν ποτέ, για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στις λεγόμενες τρίτες χώρες, που γεννιούνται απλά για να πεθάνουν σύντομα ενώ στην σύντομη διαδρομή τους από αυτό που γνώρισαν ως «ζωή» δεν γνώρισαν τίποτα λιγότερο από την πείνα, τον βιασμό, τον πόλεμο, τον ακρωτηριασμό, τη βίαιη μετανάστευση.

Ο κόσμος, είναι προ πολλού τελειωμένος για αναρίθμητους ανθρώπους καταδικασμένους σε μπουντρούμια και βασανιστήρια απλά γιατί είχαν «άλλη γνώμη».
Ο κόσμος, έχει βρει το τέλος του εδώ και πολύν καιρό, όταν όλα αυτά συνέβαιναν μακριά από εμάς, ενώ εμείς χαχανίζαμε ανέμελα πριν μας βρει το «κακό».
Έχει τελειώσει ο κόσμος τη στιγμή που ο Πέτρος Καπετανόπουλος, βρέθηκε κατηγορούμενος με κακούργημα επειδή αναφώνησε «Γιατί το κάνετε αυτό; Τον συλλάβατε, δεν χρειάζεται βία».
Έχει τελειώσει ο κόσμος, όταν ένας ανώνυμος βιοπαλαιστής κάπου στην Κύπρο καταδικάστηκε σε πρόστιμο 700 ευρώ γιατί έκλεψε τυρί από το Supermarket του Ορφανίδη, ο οποίος Ορφανίδης παρεμπίπτοντος χρωστά ουκ ολίγα εκατομμύρια δεξιά κι’ αριστερά καταδικάζοντας προμηθευτές και συνεργάτες του σε λουκέτα.
Έχει τελειώσει ο κόσμος, ξεβράστηκε στις ακτές της Λέσβου σε τυμπανιαία κατάσταση στα κορμιά είκοσι μεταναστών.
Δολοφονήθηκε στα σώματα 20 παιδιών από τις σφαίρες ενός πυροβόλου που κρατούσε ένα άλλο παιδί, κάπου στο Connecticut.
Ο ήλιος, έχει δύσει οριστικά για τόσους πολλούς
Ο ήλιος συνεχίζει να αστράφτει για τόσο λίγους.

Ακραία παράλογο αν σκεφτεί κάποιος πως θεωρητικά, όλοι αντικρίζουμε τον ίδιο ουρανό όταν σηκώνουμε το κεφάλι να κοιτάξουμε ψηλά.
Ή μήπως πια  το βλέμμα έχει καρφωθεί στις μύτες των παπουτσιών μας;
Πώς να αντέξεις άλλο το ύφος των υπέρβαρων υπερφίαλων εξουσιαστών που χαίρουν γιατί… «πήραμε τη δόση» μας;
Πραγματικά…

Αυτή η εξάρτηση από τη δόση σε τίποτα δεν διαφέρει από την ηρωίνη.
Κράτη junkies σφαδάζουν στην οδύνη από το στερητικό σύνδρομο, ωστόσο, όταν ο dealer καταφτάσει με την πολυπόθητη δόση, ο πόνος δεν μετριάζεται καθόλου.

Ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να πονούν από τον ξαφνικό θάνατο της απόλυσης, ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να ψάχνουν που θα βγάλουν τη νύχτα κι’ απόψε. Γραφίστας, ραδιοφωνικός παραγωγός, υπάλληλος γραφείου, μικρέμπορος, μουσικός, διορθωτής κειμένων, ασφαλιστής, έχει σημασία;

Η μόνη «βιομηχανία» που δεν παρουσίασε κάμψη και δεν είχε απολύσεις είναι εκείνη του Θανάτου. Γραφεία Τελετών. Μάλιστα τώρα τελευταία, παρουσιάζει ελαφρά άνοδο καθώς οι άνθρωποι παραιτούνται της ζωής γρηγορότερα.

Α, ναι, οι Μάγιας είχαν δίκιο. Απόλυτο δίκιο.

Αυτό που δεν μπόρεσαν να φανταστούν μόνο, είναι πως η αρρωστημένη ανθρώπινη οργάνωση, θα έφερνε ένα τέλος τόσο αργό και τόσο βασανιστικό.
Το ακόμα χειρότερο:

Ο πλανήτης, είναι βαριά χτυπημένος από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η κλιματική αλλαγή, δεν είναι πια μια αμφιλεγόμενη θεωρία. Φτωχοποιεί και στέλνει στην μετανάστευση εκατομμύρια. Οι γαίες που έχουν είτε βυθισθεί στα λασπόνερα από πρωτόγνωρης έντασης καταιγίδες, είτε ξεράθηκαν τελείως από εξωφρενικές θερμοκρασίας, είναι πλέον εκατομμύρια τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αλλά που κουράγιο να επαναστατήσει κανείς για αυτό;
Ακούγοντας την Ποιμενική του Beethoven, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι όλα. Μα όλα. Αλλά πια, απέχουμε τόσο πολύ από τα ανθρώπινα θαύματα, από εκείνα που βγάζουν τους θεούς αχρείαστους, που η Ομορφιά, καταντά αυτιστική, να τραγουδά μόνο τον εαυτό της.

Οι Μάγιας είχαν δίκιο.
Τούτος ο κόσμος, έχει τελειώσει.

Ένας άλλος κόσμος όμως, είπαν οι Μάγιας, θα ανατείλει. Έτσι είπαν οι Σαμάνοι όταν ρωτήθηκαν.
«Κλείνει ένας κύκλος, πεθαίνει το παλιό, έρχεται το νέο».
Ζητώ το αδύνατο. Να υπάρξει ένας κόσμος κάποια στιγμή, που θα είναι βαθιά και συνειδητά διδαγμένος από όλα αυτά που ζούμε τώρα. (στην πραγματικότητα τα ζούσαμε πάντα).
Μια πορεία προς το φως. Όχι της ΔΕΗ, αυτό κόβει χαράτσια.
Μια πορεία που θα καταστήσει τους υποκριτές, τους πάσης φύσεως και χρώματος εξουσιαστές, εξοστρακισμένους κι απόβλητους.
Αντίσταση ηθική και Αλληλεγγύη.
Δεν υπάρχει πολύς χρόνος.

Το «σύστημα» θα τα κουτσοβολέψει και σε πολύ λίγα χρόνια, θα αποκοιμηθούμε πάλι.

Μόνο που το «σύστημα» θα επαναλάβει τον εαυτό του, όπως έκανε πάντα, και θα τινάξει τις ζωές των ανθρώπων στον αέρα. Και ξανά από την αρχή.

Εκτός, αν οι Σαμάνοι έχουν δίκιο κι έκλεισε ο κύκλος.

Το κακό, είναι πως δεν πιστεύω ούτε σε μάγους ούτε σε προφήτες.
Ή στους ανθρώπους, ή σε τίποτα.

Κλείνω, όπως ξεκίνησα, με ένα τετράστιχο του Φαναρά από την «Πικρή Ιστορία της Α» αυτή τη φορά από το ποίημα «Σήμερα το βράδυ»:

Περιμένω τον αγέννητο γιο μου
μου έχουν πει πως θα έρθει μια άνοιξη
μου έχουν πει πως μέχρι τότε
πρέπει να στέκομαι όρθιος

twitter@pittasgeorge

---------------------------------------------

ΥΓ: Στο tvxs.gr, ο αναγνώστης που υπογράφει ως Kerboussar Lionel   μου έκανε το ακόλουθο σχόλιο: 

Από τα κείμενά σου λείπει πάντα (;) κάτι. Το τι είναι αυτό που μας έφερε, μας βυθισε στην κρίση και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Λείπει η ιδέα που κυριαρχεί και το πώς υλοποιείται η ιδέα αυτή στην κοινωνία. Στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», ο Τζον Μέιναρντ Κέινς έγραφε: «Οι ιδέες των οικονομολόγων και των πολιτικών φιλοσόφων, τόσο όταν είναι ορθές όσο και όταν είναι εσφαλμένες, ασκούν ισχυρότερη επίδραση απ' ό,τι συνήθως πιστεύεται. Πραγματικά, ο κόσμος κυβερνάται από αυτές».πχΗ τρέχουσα ερμηνεία, η οποία βλέπει την πολιτική να κυριαρχείται από την εισβολή της οικονομίας και επομένως υποχρεωμένη παρά τη θέλησή της να συμμορφώνεται στις επιταγές αυτής της οικονομίας, καταλήγει μεν να περιγράφει με μιαν ορισμένη ακρίβεια τα αποτελέσματα της εισβολής, αλλά με το τίμημα να παραγνωρίζει τις αιτίες της.Το πρόβλημα, πηγαίνει στο να βρούμε την ιδέα που έφερε την κρίση και πάνω σε αυτήν να επικεντρωθούμε, αυτήν να πολεμήσουμε , αυτήν να αποδομήσουμε.

Με "υποχρέωσε" λοιπόν, στην παρακάτω απάντηση: 

Από τα κείμενα μου, δεν λείπει "πάντα κάτι". Λείπουν συχνά, πολλά. Κάποιες φορές επιχειρώ να προσθέσω επιπλέον πτυχές ωστόσο συχνά υπάρχει ενιοτε δυσκολία στην "χαλιναγώγηση" της ανάπτυξης αυτων των πτυχών και υπάρχει δύο κίνδυνοι: Είτε να οδηγηθώ σε επι μέρους άρθρα μέσα στο κύριο άρθρο, ειτε, να γίνω τελείως επιγραμματικός , και κατά συνέπεια να επιχειρώ να περάσω "θέσεις" μέσα από αφορισμούς του τύπου είναι "έτσι" γιατί "έτσι είναι". 
Επίσης, υπάρχουν ουκ ολίγα σημεία-ειδικά στο επίπεδο που αναφέρεις- που διαφεύγουν του γνωστικού μου πεδίου. Προσπαθώ να μην γράφω πέραν αυτού. Η φράση του Κέινς που μεταφέρεις εδώ, στερημένη από το πλαίσιο της, δηλαδή του τι έχει προηγηθεί και του τι ακολουθεί στην ανάλυσή του, γεννά κάποια βασικά ερωτήματα. Μιλά για ορθές και εσφαλμένες ιδέες των Πολιτικοών και των Οικονομολόγων. Συμφωνώ-απόλυτα- πως ο κόσμος κυβερνάται από αυτές. Αναρωτιέμαι όμως- πάντα στο παρόν πλαίσιο, ποιες είναι οι "Ορθές" και ποιες είναι οι "Εσφαλμένες". Αντιλαμβάνεσαι, πως δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο εδώ. Και, ας μην ξεχνάμε και αυτό:

Οι "ορθες ή εσφαλμένες ιδέες" έρχονται συνήθως-για να μην πω πάντα- είτε σχεδόν ταυτόχρονα είτε λίγο μετά από εκείνα τα ιστορικά επεισόδια που τις βοηθούν να εκκολαφθούν. Κατα συνέπεια, έπονται της Ιστορίας και προσπαθούν να την ερμηνεύσουν. Για να μην πολυλογώ, η θέση μου, αφού έχω περάσει (και εγώ) από στενότερες ιδεολογικές αντιλήψεις είναι απλή, αν θέλεις ακόμα και απλοϊκή. Πίσω από όλα όσα συμβαινουν, όχι τώρα, αλλά εδώ και αιώνες, είναι η Ανθρώπινη Απληστία. Έτσι, όπως την προσδιορίζει και ο Χοπσμπάουμ ως πυρήνα όλων των "κακών". Από την απληστία όμως, δεν θα ξεφύγουμε ποτε με διδασκαλία ή με επαναστατική πράξη, όσο αγαθή και αν είναι η αρχική πρόθεση. Η τάση των ομάδων στον επεκτατισμό, στη διεύρυνση του "ζωτικού τους χώρου" και την επιβολη των δικών τους κανόνων στους Άλλους, είναι κάτι που το βλέπουμε σε όλη την κλίμακα.

Από το ελάχιστο-τον διαγκωνισμό του Άλλου για να "προχωρήσουμε" εμείς, στη διαμόρφωση της όποιας κομματικής -και στη συνέχεια κυβερννητικής νομενκλατούρας, μέχρι τον ιμπεριαλισμό κσι την προάσπιση ζωτικών συμφερόντων μίας χώρας, στα εδάφη μίας άλλης, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Αγαπητέ Kerboussar Lionel, όπως και να έχουν διαμορφωθεί οι Ανθρώπινες Συμπεριφορές, με όσα θεωρητικά ενδύματα κι' αν έχουν τυλιχθεί, τουλάχιστον εγώ, συνεχίζω και μας βλέπω σαν εκείνο το "πιθήκι" που αποτύπωσε έξοχα ο Κιούμπρικ στην Οδύσσεια 2001, που κάποια στιγμή, σήκωσε το κόκαλο ενός νεκρού πιθήκου, ανακάλυψε την φονική του χρήση, και το μετέτρεψε σε ρόπαλο για να εξολοθερεύσει την γειτονική αγέλη ώστε να αποκτήσει-με τη βία- την αποκλειστικότητα της διπλανής λίμνης. Παρά τα πραγματικά Θαύματα που αυτό το πιθήκι δημιούργησε στα χιλιάδες χρόνια που ακολούθησαν, η Απληστία του, παραμένει απαράλλακτη στο DNA του και το καθοδηγεί. Το δια ταύτα σε όλα αυτά; Νομίζω, (νο-μί-ζω) πως απλά μετέχουμε στην ιστορία ως οργανικά κομμάτια της και αργά και βασανιστικά ακολουθούμε την εξέλιξή μας με πάρα πολλά "μπρος-πίσω".

Πρόλογος για το Ιστολόγιο: 

Τον Μάιο του 2011, δανειζόμουν τον τίτλο του Δημήτρη Δημητριάδη "Πεθαίνω σαν χώρα" και ένα απόσπασμα του,  για να γράψω -τοτε- αυτό:tvxs.gr/node/60482

Ένα και μισό χρόνο αργότερα, νιώθω πως οι "αναλύσεις" γυρίζουν σαν τη σαύρα που κυνηγά την ουρά τ

ης και χωρίς μεγάλες σκέψεις ξαναβούτηξα στο "μοντάζ" της μνήμης μήπως δω έτσι πιο καθαρά το "τώρα". Το "άρθρο" θα μπορούσε να είναι πολλών χιλιάδων λέξεων, με πάμπολλα στιγμιότυπα "πριν-μετά" θα μπορούσε να μην έχει καν καταληκτική τελεία.
Δεν είναι "πεσιμιστικὁ". Τίποτα που περιλαμβάνει την ανθρώπινη δημιουργια δεν μπορεί να είναι "πεσιμιστικό". Για αυτό "αγκάλιασα" την μπουρδολογία μου, με μια ζωγραφιά ενός σύγχρονου Έλληνα ζωγράφου και τους στίχους του σημαντικότερου-κατά τη γνώμη μου-Έλληνα ποιητή του 20ου αιώνα. Καλημέρα.

Μέμνησο λουτρῶν οἷς ἐνοσφίσθης
Ξύπνησα μὲ τὸ μαρμάρινο τοῦτο κεφάλι στὰ χέρια
ποὺ μοῦ ἐξαντλεῖ τοὺς ἀγκῶνες καὶ δὲν ξέρω ποῦ νὰ
τ᾿ ἀκουμπήσω.

Περασμένα μεσάνυχτα και τ’ αυτοκίνητα ήταν αραιά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ακόμα πιο λίγοι οι διαβάτες, συχνά μικρές παρέες, που περπατούσαν  με γοργά κοφτά βήματα για να πάνε γρήγορα στα σπίτια τους.

Στον «Βρούτο» του 1978 στο λόφο του Στρέφη, από τα μεγάφωνα, αντηχούσαν διακριτικά οι Beatlesαπό μια κασέτα του Βλάση του Μερτικόπουλου, στην πεταλωτή μπάρα απέναντί μου ο Χρήστος Βακαλόπουλος με τον οποίο κάναμε πόλεμο με στραγάλια όταν δεν μας έβλεπε ο Σπύρος που κρατούσε το μπαρ.
Όσο παγωνιά είχε έξω, άλλο τόσο ζέστη υπήρχε διάχυτη μέσα. Ζέστη, θέρμη θα την έλεγα, που πήγαζε από ζωηρές ματιές , γέλια, και δυνατές κουβέντες κυρίως για δουλειές και όνειρα.

Τότε, υπήρχαν και δουλειές και όνειρα που μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα μέσα από τη δουλειά και το πείσμα. Τίποτα το φτιασιδωμένο, αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιες «πόζες» ήταν αθώες, ήταν μέρος ενός παιχνιδιού, ήταν φλερτάρισμα με την απέναντι ή και με όλους.

Περίεργο, αλλά ως και η βοή του κόσμου, έμοιαζε να ενορχηστρώνεται αρμονικά με το Here comes the sun και την αισθαντική φωνή του George Harrison. O Lennon δεν είχε δολοφονηθεί, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε γίνει κυβέρνηση, ο Θεοδωράκης έδινε συναυλίες αβέρτα και μετά παραπονιόνταν πως είναι αποκλεισμένος, ο Χατζιδάκις στο Τρίτο Πρόγραμμα κεντούσε ανεβάζοντας την ακροαματικότητα του σε πρωτόγνωρα ύψη αποδεικνύοντας πως η Αισθητική  «πουλάει» όταν ξέρεις να την πουλήσεις.

Λίγο αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου θα γίνονταν πρωθυπουργός και το κόμμα του θα εξαπέλυσε τον «λαό» του (όπως λέμε ο λαός του Ολυμπιακού κλπ) στην εξουσία. Λίγο πιο μετά αφού θα εγκατέλειπε οριστικά το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» θα ξεκινούσε η εισροή τεράστιων κονδυλίων στη χώρα με σκοπό την περίφημη σύγκλιση, την ανάπτυξη υποδομών και τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής.
Πραγματική σύγκλιση, δεν έγινε ποτέ.

Οι υποδομές αναπτύχθηκαν αργότερα και δημιουργήθηκαν κυρίως από αλλοδαπό και φτηνό εργατικό δυναμικό, ο δε εκσυγχρονισμός της παραγωγής έγινε κυρίως εισόδημα και επίδομα ενώ η παραγωγή βαθμιαία μηδενίστηκε.

Στο μεταξύ, χτίστηκαν τα «νέα τζάκια». Βλαχομπαρόκ και λούμπεν στοιχεία, που έκαναν τις βρώμικες δουλειές της εξουσίας, βρέθηκαν με αδιανόητα χρήματα αγόραζαν «μερσεντέ» και «μπεμβέ» ως να ήταν πατάτες (εισαγωγής πια) και ετοιμαζόντουσαν να εποικίσουν την Ψαρού στη Μύκονο. 

Το Τρίτο πρόγραμμα έχει χάσει την φαντασία και την δημιουργικότητα του Χατζιδάκι και των συνεργατών του, ο Θεοδωράκης συνεχίζει να δίνει συναυλίες αλλά για μια περίοδο δεν παραπονιέται, ο Lennon έχει ήδη δολοφονηθεί μία Δευτέρα του Δεκέμβρη το 1980, σαν σήμερα οχτώ του μήνα, ο Βακαλόπουλος θα φύγει πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα το 1993 και ο Βρούτος έχει αλλάξει ήχο. 

Οι συζητήσεις, σιγά σιγά αντικαθίστανται από μουγκανητά, οι θαμώνες είναι καινούργιοι, δεν έχουν βλέμμα ούτε φωνήεντα στη γλώσσα, η μπάρα είναι σχεδόν άδεια και τα τραπέζια, εγκαταλείπονται από τους πελάτες τους με πιάτα γεμάτα καθώς παραγγέλνουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούν να φάνε. Η κουλτούρα του «φέρε ρε μεγάλε, φέρε, μην τα λυπάσαι» γίνεται κυρίαρχη στα αστικά κέντρα.

Τα αυτοκίνητα ήταν ακίνητα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήταν πια σχεδόν ξημέρωμα και οι ποτισμένοι με ουίσκι οδηγοί κορνάριζαν επίμονα, βιάζονταν να πάνε σπίτι να ξεραθούν, βριζόντουσαν μεταξύ τους, και,  παρά το ότι επέστρεφαν από διασκέδαση είχαν όλοι το ζωνάρι λυμένο για καυγά.

Διαβάτες τίποτα, παρεκτός κάτι ταλαίπωροι ξένοι που πρόσμεναν στα φανάρια να πλύνουν κάνα τζάμι για λίγα ψιλά. Αν και, πολλές φορές οι οδηγοί, τους άφηναν να καθαρίσουν το παρμπρίζ πρώτα και μετά κοιτούσαν αδιάφορα αλλού.  

Αν τους τύχαινε και πράσινο, γκάζωναν και γινόντουσαν αέρας. Ένας αέρας με άρωμα ουίσκι ιδρώτα και πορδής. Το «ανεμογκάστρι» που θα κυοφορούσε για χρόνια πολλά την Χρυσή Αυγή αφού πρώτα θα μάθαινε γράμματα μελετώντας την Αυριανή, ακρωτηριάζοντας οτιδήποτε εξείχε ελάχιστα από τον λεγόμενο μέσο όρο, μισώντας με πάθος κάθε τι το «καλό».

Κατεστραμμένη χώρα, κατεστραμμένη κοινωνία.

Ένας πληθυσμός που πια ούτε καν αλαλάζει.
Ίσως ν’ αλλάζει. Ίσως.

Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, ριπές παρηγοριάς, είτε αυτές είναι οι λίγοι που εκπαιδεύουν τους άλλους στην Αλληλεγγύη, είτε όσοι ακόμα έχουν το μυαλό τους σε εγρήγορση και παράγουν εφόσον μπορούν, καινοτομία και ιδέες μέσα από γνώση και εξειδίκευση.
ΥΓ: Όχι, το 1978 δεν ήταν κάποια ιδανική χρονιά. Ούτε εκείνη η περίοδος. Αν ψάξει κάποιος θα βρει αγώνες, τεράστιες απεργίες, συγκρούσεις. Απλά τότε, δεν είχαν ακόμα ξευτελιστεί όλα αυτά.

Δὲν ἔχω ἄλλη δύναμη
τὰ χέρια μου χάνουνται καὶ μὲ πλησιάζουν
ἀκρωτηριασμένα.

(οι στίχοι στην αρχή και στο τέλος του κειμένου είναι από το Μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη ενώ ο τίτλος παραπέμπει στο Wastelandτου T.S.Elliot. Ο πίνακας, είναι έργο του Έλληνα ζωγράφου Ανδρέα Σκευάκη. )

Twitter@pittasgeorge
 

Το Βήμα της ξεφτίλας; Όχι δα!

Εισαγωγικό σημείωμα για τους αναγνώστες του Ιστολογίου:
Καλημέρα! Το τακτικό άρθρο του Σαββάτου για το tvxs στην Ελλάδα και τον Πολίτη στην Κύπρο. (η εκδοχή στον Πολίτη, είναι σχεδόν πάντα πιο "κοντή" λόγω χώρου της στήλης). Αφορμή στάθηκε το χθεσινό σημείωμα του Διευθυντή του Βήματος, κου Καρακούση που σε απροσδόκητη για το Βήμα γλώσσα, αποκαλεί συλλήβδην τους Ευρωπαίους..."ξεφτίλες". Επειδή θεωρω πως το Βήμα δεν βάζει ούτε ένα θαυμαστικό τυχαία, επιχείρησα να κάνω μία ανάλυση στα πως και τα γιατί ξαφνικά του Βήμα κάνει επίθεση στους Ευρωπαίους ταυτίζοντας "επιπόλαια" Ηγεσίες και Κοινωνίες, υιοθετώντας μια χυδαία "Αυριανική" γλώσσα. Οσοι επιθυμούν να διαβάσουν το άρθρο του κου Καρακούση ας κάνουν "κλικ" εδώ. 

Ακολουθεί το πλήρες άρθρο του Σαββάτου, όπως δημοσιεύθηκε νωρίς σήμερα το πρωί στο tvxs.gr :

Μπορεί να έχω υπάρξει επί μακρόν αναγνώστης  (και ) του Βήματος, αλλά ποτέ δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για τον ρόλο που έπαιζε και παίζει η βαθύτερα συστημική*  εφημερίδα της  Ελλάδας.

Αυτό το γράφω, χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να υποτιμήσω την ιστορία της, τη φιλοξενία που έχει παραχωρήσει πάρα πολύ συχνά σε σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος και τη ς επιστήμης και την σημαντική διαφορετικότητα απόψεων που εκφράζουν οι σχολιαστές της.

Από την άλλη πλευρά, είναι αδύνατο να μην εντάξω  το Βήμα, σε μία ειδική κατηγορία εντύπων.

Μια  κατηγορία που τουλάχιστον στην «μεταπολιτευτική Ελλάδα» ξεπερνά και εκείνη του «διαμορφωτή της κοινής γνώμης» και φτάνει όχι στην επίδραση, αλλά στην επιβολή της λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων εκ μέρους των αρμόδιων Αρχών, είτε αυτές είναι Κυβέρνηση και Υπουργοί είτε είναι η Δικαιοσύνη και άλλοι Θεσμοί.

Η πρώτη αφορμή που με συνάντησε στην διαδρομή μου και με έκανε να αναρωτηθώ «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο» που είπε κάποτε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν η πολύκροτη υπόθεση Τσιρώνη προς τα τέλη της δεκαετίας του 70.

Νεαρότατος  τότε εγώ, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και αγωνία τα όσα συνέβαιναν με τον γιατρό Τσιρώνη που ανακήρυξε το σπίτι του «ανεξάρτητο κράτος» και στη συνέχεια, σε μία εξαιρετικά σκοτεινή αστυνομική επιχείρηση, έπεσε νεκρός με τον θάνατό του να αποδίδεται σε αυτοκτονία που αμφισβητήθηκε έντονα και ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε.

Επειδή πρόκειται για μια παλιά ιστορία, όσοι θέλουν μπορούν να αναζητήσουν στοιχεία στο διαδίκτυο και, κυρίως εδώ που εκτός από το χρονικό, υπάρχει και ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του αείμνηστου Λεωνίδα Χρηστάκη εκδότη μεταξύ άλλων του «κλασικού» πια για τα Ελληνικά δεδομένα, Ιδεοδρόμιου : http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/Tsironis.htm

Προσέξτε τι έγραφε λοιπόν το Βήμα, τρεις μέρες μόλις, πριν γίνει η επίθεση που κατέληξε στον θάνατο του γιατρού,  για  το θέμα:

 «… υπονομεύεται η έννοια του κράτους από το γεγονός ότι οι αρμόδιες αρχές επιτρέπουν στον ιδιότυπο αυτό γιατρό όχι μόνο να ζει υπό το κράτος ποινικής ασυλίας (αφού δικαστικές αποφάσεις σε βάρος του για αδικήματα του κοινού ποινικού νόμου παραμένουν ανεκτέλεστες), αλλά και να μεταβάλλεται σε ελευθέρως δρώντα, στην περιοχή του Παλ. Φαλήρου ελεύθερος σκοπευτής. Ονόμασε το διαμέρισμά του Κράτος, έχει προσβάλλει ή προσβάλλει καθημερινά δέσμη από άρθρα του ποινικού νόμου, αλλά ο «πυροβολητής με την μπέρτα» έχει εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο».

Ο τότε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως , Αναστάσιος Μπάλκος (1916-1995) έσπευσε να απαντήσει αυθημερόν στην εφημερίδα με μία απολογητική επιστολή όπου μεταξύ άλλων έγραφε: 

«παραδέχομαι τα περιστατικά που αναφέρετε κι ότι για να εκλείψει αυτή η καταφανής παρανομία χρειάζομαι άδεια του Εισαγγελέα και τέτοια μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί…»  

Λίγο μετά, η εισαγγελική δυστοκία λύθηκε, και ο γιατρός Τσιρώνης έπεφτε νεκρός στο «αυτόνομο κρατίδιο του» στο διαμερισματάκι  του Παλαιού Φαλήρου.  

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, διαβάζοντας με έκπληξη το χθεσινό άρθρο του διευθυντού του Βήματος του κου Καρακούση.

                            Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

1^ον, χρησιμοποιεί στον τίτλο του– για το πλαίσιο της συγκριμένης εφημερίδας- μία γλώσσα που εναρμονίζεται με την αγοραία χυδαιολογία της Χρυσής Αυγής: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι;»

2^ον, πολτοποιεί τους ευρωπαίους πολίτες και τους ταυτίζει με τις ηγεσίες τους, κυρίως τη Γερμανική. Η διατύπωση «ξεφτιλισμένοι Ευρωπαίοι» είναι τόσο χονδροειδής, ρίχνει τόσο λάδι στη φωτιά της Χρυσής Αυγής , είναι τόσο οφθαλμοφανώς «Αυριανική» που δεν μπορεί να είναι παρά επιλογή.

Κυρίως εφόσον προέρχεται από έναν τόσο έμπειρο συντάκτη και μία εφημερίδα που, κατά κανόνα προσέχει την κάθε λέξη της.

Αν διαβάσουμε το άρθρο με τον τίτλο του και κάνουμε μια ανάλυση στο λεγόμενο copy strategy που ακολουθεί, μπορεί κανείς να καταλήξει πως έρχεται να καλλιεργήσει το χάος.

Η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι συνολικά, είναι «ξεφτίλες» .

Αποδυναμώνει έτσι, τις θέσεις (τις έστω ανεπαρκείς) που καταθέτει η Αξιωματική Αντιπολίτευση για Ευρωπαϊκή Λύση.

Υποδαυλίζει εμμέσως το «εναντίον όλων» που αποτελεί την κορωνίδα της «πολιτικής» (λέμε τώρα) της Χρυσής Αυγής που κραυγάζει και γαβγίζει κατά της Ευρώπης.

Τονώνει τον έτσι και αλλιώς διογκούμενο μηδενισμό που εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία ως εύλογο αποτέλεσμα της βίαιης φτωχοποίησης και της ανυπαρξίας πειστικού οράματος για διέξοδο.

Καλεί μάλιστα στον δρόμο της «οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της ευρωζώνης» γιατί,  «Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό.»

                                                            Ποιος;;; Το Βήμα!!!

Αντί λοιπόν η ιστορική εφημερίδα να επενδύσει σε έναν «εκπαιδευτικό» ρόλο προς την μεριά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης βοηθώντας της-ας πούμε- να βαδίσει με πιο συγκεκριμένα και ξεκάθαρα  βήματα προς την πιθανή ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης, καλλιεργεί συστηματικά (ή μήπως… συστημικά;) στο αίσθημα του πνιγμού και του αδιεξόδου. 

Με άλλα λόγια, κάνει μία σημαντική κατάθεση στην Τράπεζα της Τυφλής Οργής που οδηγεί στο χάος που θα προκύψει από την απελπισία μίας κατακερματισμένης κοινωνίας, όταν αυτή θα εκφραστεί τυφλά, με δεκάδες κοινωνικές ομάδες να στρέφονται η μία κατά της άλλης.

                                                  Ασφαλώς θα έχει τους λόγους της.

Και προσπαθώντας να κατανοήσω αυτούς τους όποιους λόγους, μόνο ένα μπορώ να φανταστώ:

Την συντήρηση και διαιώνιση του παρόντος πολιτικού κυβερνητικού προσωπικού και των ποικίλων κολαούζων και ευνοημένων του σε όλα τα επίπεδα.

Έστω και αν αυτό,  για να διαιωνιστεί, θα πρέπει πρώτα να «αναγεννηθεί» μέσα από μία τραγωδία.

Να καταρρεύσει πρώτα υπό το βάρος της αποτυχίας του, να προκληθεί αίμα και τρόμος, για να ανακληθεί στη συνέχεια, ως «έμπειρο» ώστε  να διαχειριστεί την κατάσταση.

Με όλα αυτά στο μυαλό, που ίσως σε μερικούς να μοιάζουν με σενάρια τύπου Zeitgeist, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, καλείται κατεπειγόντως σε διαδικασία υπερταχείας ωρίμανσης,

·         αφομοιώνοντας γόνιμα  τις ιδεαλιστικές συνιστώσες που θέλουν αύριο κιόλας  σοσιαλισμό (η κάθε μία με διαφορετικό μοντέλο) ,

·         κονιορτοποιώντας τις αναχρονιστικές παραμέτρους που ταυτίζουν την πρόοδο με την διαιώνιση του πελατειακού κράτους φτάνει να είναι το δικό τους,

·         περιθωριοποιώντας  τις βαθύτατα συντηρητικές δυνάμεις που λυμαίνονται την ευρύτερη Αριστερά βραχυκυκλώνοντας διαχρονικά κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση.

·         Αναλύοντας και καταγγέλλοντας  την ιστορική Κλεπτοκρατία που κυβερνά τον τόπο από την ίδρυσή του.

Είναι η ώρα όχι της «μέγιστης σοβαρότητας» αλλά εκείνης που μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε καν αφού  από πουθενά δεν την διδαχτήκαμε και δεν την είδαμε ως παράδειγμα.

                                      Γιατί, όπως είχε πει ο Γιώργος Σεφέρης:

        

                «Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…»  

*Ας γίνει ξεκάθαρο, πως δεν είμαι «επαγγελματίας αντισυστημικός» . Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον ενός συστήματος, που παρέχει στους Πολίτες Αξιοκρατία, Αξιοπρέπεια, Ευκαιρίες, Ισονομία και παράλληλα διαθέτει ταχύτατα αντανακλαστικά στον κολασμό της διαφθοράς, της παρανομίας, των καταχρήσεων, της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και του όποιου «ετσιθελισμού» αρχών, δημόσιων υπηρεσιών, ομάδων πολιτών που επιδιώκουν να ευημερήσουν σε βάρος άλλων. 

twitter@pittasgeorge

Ιερόδουλη Ενημέρωση και Δελτίον Θυέλλης.

ερόδουλη Ενημέρωση και Δελτίον Θυέλλης.Του Γιώργου Πήττα

07:11, 03 Νοε 2012 | tvxsteamtvxs.gr/node/110218

 

 

 

Ελλάδα: Όλο και περισσότερο μοιάζει με πυριτιδαποθήκη, με το φυτίλι να καίει πλησιάζοντας βιαστικά στην στοιβαγμένη δυναμίτιδα της οργής.

Κυβέρνηση: Καράβι, ξυλάρμενο σε συνθήκες που αγριεύουν διαρκώς.

ΣΥΡΙΖΑ: Είναι έτοιμος-όχι δεν είναι έτοιμος- είναι έτοιμος-όχι δεν… να κυβερνήσει.

Χρυσή Αυγή: σκαρφαλώνει στο 13% με τα όρια της δεξαμενής της ακόμα άγνωστα.

Κράτος : Κινήθηκε πιο γρήγορα και από τον ίσκιο του για να συλλάβει τον Κώστα Μπαξεβάνη που βεβαίως στη συνέχεια αθωώθηκε πανηγυρικά.

Κράτος και ΕΡΤ, 1 : Τιμώρησε τους Κώστα Αρβανίτη και Μαριλένα Κατσίμη με παύση γιατί κατά την άποψη κάποιων παραβίασαν την δεοντολογία με ένα σχόλιο που αφορούσε τον κο Δένδια. Εδώ, πρέπει να θυμόμαστε πως η εκπομπή «Πρωινή Ενημέρωση» δεν είναι Δελτίο Ειδήσεων αλλά magazino στο οποίο οι δημοσιογράφοι παρουσιαστές δικαιούνται να σχολιάζουν, να συμφωνούν και να διαφωνούν μεταξύ τους.

Κράτος και ΕΡΤ, 2: Όταν είναι ο κος Λιάτσος που βγαίνει να υπερασπιστεί την δεοντολογία, πώς να μην καγχάσεις; Ο εκπρόσωπος της αθλιότερης εκδοχής του τηλεοπτικού life style, στο τιμόνι της Δημόσιας Τηλεόρασης. Τέτοια απουσία έστω και προσχημάτων, πραγματικά για ένα πείθει:

Οι διοικούντες δεν έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα.

Κυβερνώντες πάσης αποχρώσεως: Διαχρονικά, θεωρούσαν και θεωρούν την χώρα, τις υπηρεσίες της, τους θεσμούς της, ένα απόλυτα δικό τους χωράφι που με θράσος απύθμενο μπορούν, οι ίδιοι και οι στρατιές των αυλικών τους, να το κάνουν ό,τι τους καπνίσει.

Ένα χωράφι, μόνιμο λάφυρο και πλιάτσικο της ντόπιας κυβερνώσας κλεπτοκρατίας είτε αυτή εμφανίζονταν με το σκουφί του ΠΑΣΟΚ είτε με εκείνο της Ν.Δ. Χωρίς να εξαιρώ και τα ξεροκόμματα που απολάμβαναν περιστασιακά και οι «λοιπές δυνάμεις» άτυπα.

ΚΚΕ: Ομολογώ, πως το λογύδριο της κας Κανέλλη στο Ραδιομέγαρο, προς συνηγορία των παυθέντων δημοσιογράφων, δεν με συγκίνησε. Ποιο θα ήταν το καθεστώς της ελευθεροτυπίας αν κυβερνούσε το ΚΚΕ; Φοβάμαι πως κάποια «επιτροπή» θα αποφάσιζε τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει τον «λαό». Για αυτό, και οι ανακοινώσεις του κόμματος για τέτοια ζητήματα, για μένα, βρίσκονται στη σφαίρα της πολιτικής υποκρισίας.

ΕΡΤ: Επίσημος κεκράκτης της εκάστοτε κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι μια ιστορία εξόχως θλιβερή, της οποίας οι αθλιότερες σελίδες ξεκίνησαν να γράφονται από το 81 και μετά-εξαιρουμένης βέβαια της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Όμως, πρόκειται για ένα καθεστώς που και η κοινωνία των οπαδών ανέχθηκε με μία σιωπηρή ομοφωνία, εφόσον πότε βολεύονταν οι μεν και πότε οι δε.

Από τις τριτοκοσμικές ημέρες του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τους τηλεοπτικούς οργασμούς διαφόρων παρουσιαστριών και παρουσιαστών επί Γιωργάκη, από τις άρρωστες σπατάλες και το «ευτυχισμένο» life style που ρίζωσε επί ημερών Σημίτη και θέριεψε με τον Καραμανλή τον Μικρό, μέχρι τις αβέβαιες ημέρες Σαμαρά, προλάβαμε για μία ελάχιστη περίοδο να υποψιαστούμε πως θα μπορούσε να είναι η ΕΡΤ αν τηρούσε –έστω κατά το ένα δέκατο-τους κανόνες δεοντολογίας και αδέσμευτης / σφαιρικής ενημέρωσης που συντηρούν μεγάλοι σταθμοί του εξωτερικού.

Αναφέρομαι βέβαια στην όαση (για την Δημόσια Τηλεόραση) της περιόδου Παπαδήμου και του Υπηρεσιακού Πικραμένου.

Όταν, η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι σε αυτήν, απαλλαγμένοι από την κομματική μέγγενη βρέθηκαν ξαφνικά να κάνουν τη δουλειά τους, όπως περίπου την ονειρεύτηκαν κάποτε.

Ήταν εμφανής ακόμα και στον πιο μίζερο θεατή η ευφορία που διακατείχε τότε, όλο το δημοσιογραφικό επιτελείο της Δημόσιας Τηλεόρασης.

Από το πρωινό δίδυμο που μπήκε σε αναγκαστική αργία, μέχρι την κα Στάη του κεντρικού δελτίου ειδήσεων.Αλήθεια.

Η ΕΡΤ γιατί δεν επαναπροσλαμβάνει τον αλησμόνητο κο Χατζάρα;

Η γλώσσα του, είναι ίσως η ιδανικότερη για να νιώσουν κολακευμένοι όσοι έχουν ανάγκη από καθημερινούς τεμενάδες.

Εκτός αν αυτός ο γραφικός αφηγητής της θριαμβευτικής επιστροφής του Α. Παπανδρέου από το Λονδίνο, μετά την χειρουργική επέμβαση, έχει ήδη μετακομίσει στη Βόρεια Κορέα ως Διευθυντής Ειδήσεων.

Θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο, γιατί να φέρει τον όποιον Χατζάρα;

Έφερε εκείνον, που παρουσίαζε ως είδηση το χρώμα της κυλόττας της κας Βανδοβίσση ενώ την ίδια στιγμή ο υπόλοιπος πλανήτης ασχολείται με ευτελή ζητήματα όπως για παράδειγμα οικολογικές καταστροφές ή πολέμους με χιλιάδες ανθρώπινα θύματα.

Ελλάδα: Κατά την εκτίμηση πολλών, είναι στο «τσακ» για να κυλήσει σε καταστάσεις που θα κάνουν τον Δεκέμβριο του 2008 να μοιάζουν με παιδική χαρά.
Η καταστροφική έκρηξη, είναι στη γωνία και περιμένει.

Και δυστυχώς, η καταστροφή, δεν μας είναι ξένη.

• Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο συνηθισμένη είναι η κοινωνία μας στην καταστροφή και την ασχήμια;
• Έχουμε κατανοήσει το υπόβαθρο που έχει χτιστεί εντός μας μέσα από τη λογική της αντιπαροχής που κατέστρεψε την περιβάλλουσα αστική ομορφιά στην Αθήνα;
• Μπορούμε να καταλάβουμε το μηδέν μιας χώρας που αντικατέστησε τον Μπιθικώτση με την Άντζελα Δημητρίου και έκανε εθνικό ποτό το ουίσκι τσαλαπατώντας το χθες του με τον πιο άγριο τρόπο μέσα σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια;
• Αντιλαμβανόμαστε πως οι Έλληνες δεν θα εξεγερθούν στην πλειοψηφία τους αλλά θα βγουν μανιασμένοι να εκδικηθούν την απώλεια ενός τεράστιου λάθους και θα χτυπηθούν μεταξύ τους;

Η κοινωνία, δεν είναι ούτε οι μερικές χιλιάδες που πληκτρολογούν την επανάσταση στο Facebook ούτε ο «επαναστατικός» αυτισμός των όσων είναι οργανωμένοι σε νεολαίες και κόμματα και νομίζουν πως ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα δικά τους όρια.

Μπορούμε να συνδέσουμε όλα όσα γράφτηκαν πιο πάνω με την πλήρη απουσία αισθητικής και να φανταστούμε τι θα συμβεί στην Ελλάδα όταν ανοίξει για τα καλά η πληγή και το πύον τρέξει ασταμάτητο συνδυασμένο με την πείνα και τα πλήθη των απελπισμένων;

Με το φασισταριό από τη μία μεριά να καραδοκεί για να ορμήσει και τον λαϊκισμό από την άλλη να αναδεικνύει τον καλοπροαίρετο μεν αλλά ολισθηρό δε ερασιτεχνισμό του, είναι πραγματικά απορίας άξια τα όσα πράττουν τα απολειφάδια του πολιτικού συστήματος το οποίο χωρίς αμφιβολία καταρρέει.

Και όμως!

Η Κυβέρνηση, σε αυτές τις συνθήκες, επιλέγει να διώκει τον Μπαξεβάνη, να παύει τους Κατσίμη-Αρβανίτη, να επιτρέπει στην Αστυνομία την παραπομπή των πολιτών στην Χρυσή Αυγή.
Κάποιος μπορεί να νομίσει πως επιθυμώ την διατήρηση ή την ανανέωση του συστήματος.

Όχι. Ο φόβος μου είναι απλός αλλά μεγάλος.

Το «πολιτικό σύστημα» στην Ελλάδα, η Κλεπτοκρατία, καλά κρατεί από την ίδρυση του κράτους.

Το μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι ταυτισμένο με αυτήν. Γιατί και ο διορισμός της κόρης μέσω του βουλευτή, και το φακελάκι στον γιατρό, και το μπαξίσι για να πάρουμε το δίπλωμα οδήγησης, κλεπτοκρατία είναι.

Στη κατάρρευσή του λοιπόν θα διαλύσει εκδικητικά οτιδήποτε υγιές υπάρχει στη χώρα και θα ακυρώσει τις όποιες προοπτικές θα μπορούσαν να υπάρξουν για τους νέους ανθρώπους και για τουλάχιστον 2 γενιές ακόμα. 
Για αυτό κύριε Αρβανίτη μου και κα Κατσίμη μου, όταν με το καλό επιστρέψετε, σύντομα ελπίζω, λιγότερο χαβαλέ παρακαλώ. Και ας σας παύσουν ξανά.

Δεν είναι απλώς αργά. Είναι περασμένα μεσάνυχτα.

twitter@pittasgeorge

Ταξιδεύουμε Τιτανικώς (όπως λέμε, απλώς)

Το ζήτημα μας είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο κατά του «Κανονικού Ανθρώπου». 

Αυτοί που τον έχουν κηρύξει, έχουν στα χέρια τους όπλα που εμείς δεν μπορούμε να πιάσουμε.

Όπως έχει ήδη γραφτεί από πολλούς, ζούμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο που αυτός είναι καθαρά οικονομικός και άυλος. 

Με μία λέξη, οι «Αγορές».

Τις προάλλες, σε μία διάλεξη-συζήτηση, άκουσα από έναν αναλυτή το εξής καταπληκτικό:

«Δείτε την χώρα και την οικονομία της σαν ένα καράβι που έχει μία τρύπα.   Πρέπει λοιπόν να αδειάσει το καράβι τόσο, όσο θα χρειαστεί, ώστε η τρύπα να ανέβει από την επιφάνεια της θάλασσας για να πάψει το πλοίο να μπάζει».

Στην πραγματικότητα ο καλός κύριος ταυτίστηκε απόλυτα με τη λογική του Τιτανικού που είχε δηλώσει ο αλήστου μνήμης Υπουργός Οικονομικών Παπακωνσταντίνου.

Στο Τιτανικό, οι μη προνομιούχοι επιβάτες, βρέθηκαν κλειδωμένοι στα έγκατα του πλοίου καταδικασμένοι ταξικά, να πνιγούν και να μην διασαλεύσουν με την παρουσία τους την επιβίβαση στις σωσίβιες λέμβους τους επιβάτες της Πρώτης Θέσης.

Η παραλλαγή του φίλτατου αναλυτή με το άδειασμα του καραβιού, είναι ειλικρινέστατη στον κυνισμό της.

«Πετάμε στη θάλασσα όποιον βρούμε μπροστά μας μέχρι η τρύπα, να φανεί πάνω από την ίσαλο γραμμή του πλοίου.»

Η «λογική» αυτή, κρύβει μία όχι φιλελεύθερη, αλλά μία βαθύτατα νεοφιλελεύθερη αντίληψη.

Έχει πρώτα αποκλείσει εκ προοιμίου την δυνατότητα να κλειστεί η τρύπα ενώ στο σκάφος συνεχίζουν να παραμένουν όλοι.

Δεύτερον, θελημένα ή αθέλητα, θεωρεί πως η συνέχεια του ταξιδιού θα γίνει χωρίς αυτούς που πετάχτηκαν στη θάλασσα, γιατί έτσι που πετάχτηκαν σαν σαβούρα, προφανώς έχουν πνιγεί.

Δεν θα ήταν σαβούρα, δεν θα ήταν καταδικασμένοι στον πνιγμό, αν γύρω από το καράβι, υπήρχε δίχτυ προστασίας (Κράτος Πρόνοιας). Αλλά αυτό απλά δεν υπάρχει.

Οπότε, το καράβι συνεχίζει με την τρύπα πλέον πάνω από τη θάλασσα, γίνεται μία πλήρης αναδιανομή στους εναπομείναντες επιβάτες, οι φτωχότεροι τοποθετούνται στα αμπάρια και καταδικάζονται να επιβιώνουν με τα ελάχιστα έως μηδενικά, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να βαρύνει το πράγμα πάλι και η τρύπα να ξαναβρεθεί στο νερό. 

Και τότε βέβαια, θα έρθει η σειρά τους για να πεταχτούν στη θάλασσα. 

Στο μεταξύ, στην τραπεζαρία της Πρώτης Θέσης, τα χάχανα και το γεύμα συνεχίζονται κανονικά.

Αυτός είναι ο Καπιταλισμός ή μάλλον αυτός είναι Παρά-Καπιταλισμός που ανάδειξε με τον πιο άγριο τρόπο την ανθρώπινη πλεονεξία και έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, πετιούνται δηλαδή από το καράβι στα κύματα, ενώ παράλληλα το Κοινωνικό Κράτος, όπου και όσο υπάρχει βομβαρδίζεται ανηλεώς.

                                                   CUT και αλλαγή σκηνής:

Πριν από λίγες μέρες, ο Kim Chol Υφυπουργός Άμυνας της Νότιας Κορέας εκτελέστηκε γιατί «δεν επέδειξε «επαρκές» πένθος κατά την περίοδο του επίσημου θρήνου για τον θάνατο του Kim Jong il.

Έκανα τότε, ένα σχόλιο.

Έγραψα κατά λέξη: 

«Πόσα ακόμα μαθήματα θα χρειαστούμε για να υποψιαστούμε πως δεν υπάρχει καμία μορφή δικτατορίας που να υπηρετεί την αξιοπρέπεια;.»

Μία από τις απαντήσεις έφερε λοιπόν στο προσκήνιο την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η "δικτατορία" όμως, ως πολιτική έννοια δεν είναι λάστιχο. Έρχεται από την αρχαία Ρώμη, όταν υπό ειδικές περιστάσεις οι ύπατοι εξέλεγαν ένα πρόσωπο που συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες στα χέρια του, το δικτάτορα (από το λατινικό dictator ).

Το χαρακτηριστικό ήταν η απόλυτη παντοδυναμία του.

Η αναγωγή τώρα του "ενός προσώπου" του δικτάτορα στο επίπεδο μίας κοινωνικής τάξης πχ της εργατικής ή όποιας άλλης, περιέχει τους κινδύνους που έχει το πρόσωπο αλλά επί το πολλαπλάσιο, γιατί μία τάξη ολόκληρη (ή κοινωνική ομάδα με ταυτισμένα συμφέροντα) αποκτά την ευχέρεια να κονιορτοποιήσει οτιδήποτε έρχεται έξω από αυτήν, με πιθανότατο αποτέλεσμα την υπαγωγή του συνόλου της κοινωνίας σε χρόνια καθυστέρηση, την ανάδειξη της όποιας νομενκλατούρας από την άρχουσα "εργατική τάξη".

 Φαινόμενα που η σύγχρονη ιστορία ανέδειξε και μάλιστα με τραγωδίες.

Η απάντηση κατά τη γνώμη μου, δεν είναι στην "δικτατορία του προλεταριάτου" .

Το χειρότερο, είναι πως δεν είμαι διόλου σίγουρος πως υπάρχει κάποια απάντηση, όχι ακόμα τουλάχιστον. 

Ωστόσο, δεν θα δεχθώ μία αποτυχημένη συνταγή μόνο και μόνο γιατί ίσως δεν έχει ακόμα προκύψει η εναλλακτική της.

Από την παρούσα κρίση, δεν έχει χτυπηθεί μόνο η παραδοσιακή εργατική τάξη. 

Τι σημαίνει  πρώτα απ’ όλα   εργατική τάξη;

Διότι η εποχή που αυτή ήταν προσδιορισμένη από τον Βιομηχανικό εργάτη κατά κύριο λόγο, έχει παρέλθει προ πολλού.

 "Εργατική τάξη" είναι ο κάθε ένας που δουλεύει-εργάζεται-και παράγει υπεραξία. 

Είτε είχε μισθό 20.000 ευρώ είτε 40.000 ευρώ.

Εργατική τάξη είναι και αυτός που εργάστηκε σκληρά -και σε αυτό περιλαμβάνω και τις σπουδές του-απόκτησε κάποια ειδικότητα που του αρέσει, και ίσως κάποια στιγμή κατόρθωσε να φτιάξει την δική του επιχείρηση στον τομέα του.

Γιατί κάποιος κάνει μία δική του δουλειά;

Δύο είναι οι λόγοι κυρίως.

Η απεξάρτηση από την δουλειά και τους κανόνες κάποιου άλλου, αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό:

Η ανάγκη να φτιάξεις να δημιουργήσεις αυτό που ξέρεις, με τη δική σου σφραγίδα.

Αυτό, το λέμε Όραμα.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, πως εγώ, δεν είμαι ενάντιος στην ανοιχτή οικονομία.

Απλά θεωρώ κρίσιμα απαραίτητους την παρουσία Κανόνων και ρυθμίσεων ώστε να εκλείψουν τα μονοπώλια-τα οποία θεωρώ αισχρά, είτε είναι ιδιωτικά είτε είναι εθνικά ή κρατικά.

Τα μονοπώλια, με οποιαδήποτε μορφή σκοτώνουν την ποικιλότητα και την δημιουργικότητα, η δε δημιουργικότητα, είναι το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους που θα πρέπει όχι απλά να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, αλλά να γίνει πυρήνας οποιασδήποτε πολιτικής επιθυμεί να είναι «προοδευτική» , δηλαδή να αφήνει πίσω της τα χτεσινά στερεότυπα και να πηγαίνει μπροστά.

 Αλήθεια ....γνωρίζουμε για παράδειγμα ποια είναι η εργατική υπεραξία ενός καλού κειμενογράφου στη διαφήμιση;

Τεράστια, κυριολεκτικά. Γιατί, από την δουλειά του, αν είναι καλή και αποτελεσματική, κινούνται δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες γρανάζια της οικονομίας.

Πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά με όρους του 21ου αιώνα και όχι με εκείνους του 19ου ή του 20ου.

Στο πλαίσιο των συζητήσεων (του ποδαριού συνήθως) που γίνονται στη χώρα με επίκεντρο την κρίση ακούω ή διαβάζω συχνά περί «ταξικής συνείδησης».

Αυτό, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ.

Προϋπόθεση της ταξικής συνείδησης, είναι η σαφής παρουσία κοινωνικών τάξεων.

Αυτή όμως η παρουσία, έχει ως προϋπόθεση την παρουσία μιας παραδοσιακής Αστικής Τάξης, μιας Εθνικής Αστικής Τάξης, κάτι που στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ, καθώς φρόντισαν κάποιοι από νωρίς να εξαφανίσουν τα σπέρματα της που θα τα βρούμε ας πούμε στον Καποδίστρια-για να φέρω ένα "απτό" και πολυφορεμένο παράδειγμα.

Ο διαχωρισμός των κοινωνικών ομάδων με βάση το πορτοφόλι είναι άλλη ιστορία.

Στην Ελλάδα, «λεφτάδες» είχαμε και έχουμε. Αστοί και Αριστοκρατία ούτε ήταν ούτε είναι. 

Κατά κανόνα πρόκειται για λούμπεν στοιχεία που πλούτισαν με μαύρο χρήμα και έχουν την κουλτούρα της μαντάμ Σουσούς.

Η απάντηση-για να επιστρέψω και στο καράβι, δεν μπορεί να είναι άλλη από την εν πλω επισκευή της τρύπας χωρίς να πεταχτεί κανένας από το πλοίο. 

Και αν αυτοί που κυβερνούν το καράβι δεν θέλουν-που δεν θέλουν-τότε πρέπει το τιμόνι να αλλάξει χέρια. 

Τι σημαίνει αυτό; Συνοπτικά σημαίνει συμμαχία των επιβατών όλων των Θέσεων του πλοίου και όσων θέλουν από το πλήρωμα. 

Ήτοι, μία πανευρωπαϊκή συντονισμένη και εναρμονισμένη εξέγερση που θα ξαναβάλει το σκάφος στη ρότα. Αλλιώς, πάμε «Τιτανικώς». 

Κάποια στιγμή η κρίση θα ξεπεραστεί, ειδικά στην Ελλάδα ενδεχομένως κάποια πράγματα να εξορθολογιστούν, ωστόσο το τίμημα θα είναι (που είναι ήδη) ένα κανονικό και γιγάντιο έγκλημα πολέμου κατά της ανθρωπότητας.

Δυστυχώς, ο Καπιταλισμός, είναι πολύ πιο εύστροφος και γρήγορος από τη νοσταλγία μας.

Μας εξοντώνει και εμείς χαϊδεύουμε τα βέλη και τ’ ακόντια.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Χωρίς θρησκευτικούς συμβολισμούς, να αλλάξουμε τον Τιτανικό (τους) σε Κιβωτό του «Νώε». 

Twitter@pittasgeorge

Καμία χυδαιότητα, απλώς Χρυσή Αυγή.

Πολλοί, έμειναν εμβρόντητοι παρακολουθώντας το «διάσημο» πλέον video στο οποίο ο κος Ηλίας Παναγιώταρος Βουλευτής της Χρυσής Αυγής, εκλεγμένος από τμήμα των Ελλήνων ψηφοφόρων, έχει απαθανατιστεί ενώ εκτοξεύει ένα εμετικό υβρεολόγιο. 

(Δείτε το σχετικό video εδώ )

Η χθεσινή είδηση μάλιστα στο tvxs.gr, είχε τον τίτλο «Ακραία χυδαιότητα».

Καμία χυδαιότητα κατά τη γνώμη μου, απλώς, Χρυσή Αυγή.

Το αν αυτές οι τρεις λέξεις παράγουν ακριβώς το ίδιο νόημα, το κρίνει ο κάθε ένας μας.

Προχθές, σε ένα σχόλιο, αποκάλεσα τον εν λόγω βουλευτή, «κάθαρμα».

Λάθος, απολογούμαι.

Κατά την αρχαία Ελληνική, το κάθαρμα, είναι « το μολυσμένο αντικείμενο που πετάγεται μετά τον καθαρμό, το απόβλητο».

Ο κος αυτός, ακόμα δεν έχει πεταχτεί, δεν έχει αποβληθεί από τη δημόσια ζωή της χώρας, μπορεί ελεύθερα, να αποκαλεί στους δρόμους «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες» όποιον δεν γουστάρει, μπορεί ανενδοίαστα να απειλεί (…κοίτα πουτανάκι θάρθει η ώρα σου…)

Αλήθεια… η αποδέκτρια αυτού του μηνύματος που είναι για να του τραβήξει μία μήνυση;

Κατά συνέπεια, ο κος Παναγιώταρος, δεν είναι κάθαρμα, αλλά, εν ενεργεία ρυπογόνο αντικείμενο.

Αν είναι εγκληματίας που επίσης τον χαρακτήρισα;

Ναι, καθώς μία τουλάχιστον μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης τον εγκαλεί για την όλη του συμπεριφορά. Είναι εγκαλούμενος για διάπραξη ηθικού τουλάχιστον εγκλήματος και δεν μπαίνω στον κόπο να πω «μέχρι αποδείξεως της ενοχής του».

Εκτός, αν η Χρυσή Αυγή και ο ίδιος προσωπικά, συνθέσουν μία επίσημη ανακοίνωση στην οποία θα ακυρώνουν όλες τις δηλώσεις τους γραπτές και προφορικές πως οι μετανάστες συλλήβδην είναι «σκουπίδια» «φονιάδες» κλπ.

Διότι βεβαίως και αυτοί, είναι όλοι αθώοι, μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου.

Αν λοιπόν (μη κακό σας) έχετε στο περιβάλλον σας ανθρώπους φίλα διακείμενους στην Χ.Α. μπορείτε άνετα να τους αποκαλείτε «καθάρματα» και «εγκληματίες» χωρίς ένταση νεύρα και ψυχικό κόστος. Με ένα γλυκό χαμόγελο, η αβρότητα, θα είναι πιο αποτελεσματική.

Πρώτα λοιπόν ήταν η λίστα με τα νήπια που ζήτησε ο Η.(ρώδης) Παναγιώταρος.

Βεβαίως, έσπευσε η συμμορία (συν και μόρα =στρατιωτική μονάδα) να εκδώσει φιρμάνι που απέπνεε αθώα και άναυδη έκπληξη «εμείς να χτυπήσουμε μωρά; Απαπαπαπαπαπα...!»

Δυστυχώς, για τους ίδιους τους συμμορίτες της Χ.Α. τα ντοκουμέντα είναι αδιάψευστα όσο κι’ αν προσπαθούν να παραστήσουν τα αθώα περιστέρια. Οι κουτσουλιές τους, είναι παντού.

Κατά λέξη ο κος Παναγιώταρος έλεγε προεκλογικά μπροστά στις κάμερες υπό τους ενθουσιώδεις αλαλαγμούς των οπαδών του: «μόλις πετάξουμε κάνα δύο (μετανάστες) έξω από τα νοσοκομεία, θα δούμε πως θα γίνει η δουλειά» και συνέχιζε πάντα επευφημούμενος για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς. ( Κλίκ, εδώ )

Δυστυχώς, ήταν συνεπικουρούμενος από τον σημερινό πρωθυπουργό, που στην προσπάθειά του να αλιεύσει ψήφους από τα άκρα δεξιά δήλωνε μεταξύ άλλων στην εκπομπή του κου Χατζηνικολάου στις 6 Ιουνίου 2012: 

« Έχουνε γεμίσει όλοι (οι βρεφονηπιακοί σταθμοί) με μετανάστες και Έλληνας δεν μπορεί να μπει στον παιδικό σταθμό. Αυτό επίσης τέρμα.»

Όταν κάποιος που θέλει να «ηγηθεί» σε οτιδήποτε, πόσω μάλλον μίας χώρας, δεν μπορεί να αντιληφθεί πως κάθε του λέξη, κάθε του φράση λειτουργεί παιδευτικά και δίνει στίγμα, ε, τότε απλά δεν μπορεί να μπει μπροστά ούτε στον ίσκιο του.

Μετά, απορεί ο κος Σαμαράς, ποια τάπα έσπασε και ανέβηκε η στάθμη του βόθρου που πνίγει τη χώρα.

                                                         Την πνίγει όμως;

Παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν, αναρωτιέμαι μήπως αυτή η επίδειξη χυδαιότητας, μήπως αυτά τα επαναλαμβανόμενα ρεσιτάλ αλητείας και τραμπουκισμών, ωφελήσουν στο τέλος τη Συμμορία δημοσκοπικά. Κακά τα ψέματα.

Η κοινωνία είναι κατατεμαχισμένη σε κομμάτια που δεν επιθυμούν καμία αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Η κάθε ομάδα, ακόμα και σήμερα, φροντίζει για το δικό της βιλαέτι δρώντας εν τέλει αντικοινωνικά. 

Και είναι σε αυτή την πλήρη αποσύνθεση που κερδίζουν πόντους τα περιθώρια τύπου Χρυσής Αυγής καθώς αρπάζουν τα κατακάθια που δραπετεύουν από τον συνεχόμενο διαγκωνισμό των επιμέρους.  

Από την άλλη πλευρά πάλι, τα μεγέθη υποκρισίας που έχουν επιδείξει τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει τη χώρα είναι τέτοια, που αν δεν έχεις έναν έστω υποτυπώδη αισθητικό και λογικό εξοπλισμό, είναι πολύ εύκολο να ικανοποιηθείς από τις ύβρεις και τη βία της Χρυσής Αυγής.

Δεν είμαι νομικός, αλλά μετά τις καταγεγραμμένες συμπεριφορές του κου Παναγιώταρου, κάτι πρέπει να γίνει.

Ας αποχωρούν από την αίθουσα όλοι οι Βουλευτές κάθε φορά που θα μπαίνει μέσα ο «συνάδελφός» τους. Ας βρουν έναν τρόπο, ας κάνουν κάτι.

Ας αναλάβουν επιτέλους κάποιοι, πρακτικές πρωτοβουλίες.

Ας γίνουν εδώ και τώρα ομάδες περιφρούρησης του Θεάτρου Χυτήριο.

Δεν πρόκειται για περιφρούρηση της συγκεκριμένης παράστασης αλλά για ενεργητική διαφύλαξη του δικαιώματος των όποιων δημιουργών να επιλέξουν και να ανεβάσουν το έργο της επιλογής τους με όποιον τρόπο θέλουν.

Αν η Αριστερά δεν συμπεριφερθεί εδώ πρακτικά και μαζικά που και πότε θα το κάνει;

Μόνο στην πορεία με την ΑΔΕΔΥ; Όχι δεν φτάνει ούτε για αστείο.

Η αλληλεγγύη στην προσπάθεια δημιουργίας είναι εξ ίσου σημαντική με την αλληλεγγύη στον άνεργο τον άστεγο και τον πενόμενο . Αλλιώς, για άλλη μία φορά η κοινωνία «εκπαιδεύεται» στην κτηνωδία, την ανέχεται και στο τέλος τη θεωρεί και φυσιολογική.

Ας γίνει κατανοητό επίσης, πως η Ιερά Σύνοδος, δεν έχει απολύτως καμία αρμοδιότητα να εκφράζει άποψη για ένα θεατρικό έργο, ένα ποίημα, έναν πίνακα, μία ταινία. Μα καμία!

Την ώρα που ο αλαζόνας Βενιζέλος στικακολογεί (sic) και βγάζει πάλι τη γλώσσα του επιχειρώντας να διασώσει την αναίδεια του, την ώρα που υπάρχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τον συμβούλεψαν να περιφρονήσει την Επιτροπή της Βουλής και να μην προσέλθει (θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα επιθετικός είπαν) η Αριστερά καλείται να ωριμάσει και να ανταποκριθεί στις ανάγκες.

Και όταν λέμε να ωριμάσει εννοούμε, να είναι το συντομότερο δυνατό σε θέση να προτάξει πρόταση διακυβέρνησης ρεαλιστική και με πάσα λεπτομέρεια χωρίς ευσεβείς πόθους και χάδια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Τα μέτωπα είναι πολλά.

        Το βουνό που είναι μπροστά μας θεόρατο, η κορυφή του χαμένη σε μαύρα σύννεφα.

Μνημόνια, φασισμός, οπισθοδρομική και καθυστερημένη κοινωνία, κρατικοδίαιτα στελέχη, μεγαλοφοροφυγάδες, λούμπεν οικονομημένοι με τα εκατομμύρια στην Ελβετία, μίσος προς την υγιή επιχειρηματικότητα, μίσος προς την γνήσια πνευματικότητα, μια χώρα σε λάθος βάσεις από την αρχή της.

Και, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αυτός της οικονομίας, να διαλύει τα πάντα.

Να διαλύει κοινωνικές δομές εκεί που υπήρχαν και να καίει το έδαφος εκεί που θα έπρεπε να υπάρξουν.

Ελπίζω πραγματικά, έστω και την υστάτη ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει επαφή με την πραγματικότητα σε σχέση με τις ιστορικές ανάγκες της χώρας. Είναι, κατά τα φαινόμενα, η επόμενη κυβέρνηση και αυτή που κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί με έναν ισχυρό ναζιστικό πόλο απέναντι της.

                    Αν δεν υπάρξει ωριμότητα τώρα,  η τραγωδία είναι δεδομένη.

ΥΓ1: Πολλοί κάνουν – κατά τη γνώμη μου-ένα τεράστιο λάθος. Προσπαθώντας να «χτυπήσουν» τη Χρυσή Αυγή, ανασύρουν το μη χριστιανικό παρελθόν της συμμορίας αναδεικνύοντας την δήθεν παγανιστική ιδεολογική καταγωγή της. Η Χρυσή Αυγή, είναι ταλιμπάν. Δεν έχουν καμία διαφορά. Όσοι επιδίδονται σε αυτά τα εννοιολογικά άλματα, ας διαβάσουν λίγα πράγματα για τον παγανισμό. Η Χρυσή Αυγή, είναι γνήσιο χριστιανορθόδοξο μόρφωμα που υιοθετεί τις σκοτεινότερες πλευρές – της χριστιανικής ιστορίας. Μιας ιστορίας, που γράφτηκε κατά το δοκούν, μετά από τον θάνατο του φερόμενου ως ιδρυτή της, ο οποίος δεν άφησε πίσω του ούτε μία λέξη με την υπογραφή του.

ΥΓ2:Όταν γραφω: "Δεν πρόκειται για περιφρούρηση της συγκεκριμένης παράστασης αλλά για ενεργητική διαφύλαξη του δικαιώματος των όποιων δημιουργών να επιλέξουν και να ανεβάσουν το έργο της επιλογής τους με όποιον τρόπο θέλουν" , το εννοώ 100%. 

Το σημειώνω, γιατί "προκλήθηκα" από κάποιο σχόλιο στο tvxs.gr. 

Χρόνια πίσω, όταν μέρος της Αριστεράς εκδήλωνε την αντίθεση της για την ταινία "Ελένη", προσωπικά, είχα διαφωνήσει απόλυτα με αυτές τις εκδηλώσεις.

Στις 29 Σεπτεμβρίου, εδώ στο t

vxs.gr έγραφα το "ας κατεβάσουμε τα εικονίσματα επιτέλους". Το σημερινό άρθρο με εκείνο της 29/9 συνδέονται.

Τότε, είχα φέρει ως σκωπτικό παράδειγμα μία υποθετική θεατρική παράσταση με σάτιρα σε βάρος του αριστερού εικονίσματος του Άρη Βελουχιώτη. Κάποιοι τσίμπησαν για να μου χαρίσοουν εντέλει του λόγου το αληθές. Ωστόσο, πρέπει να τονίσω πως οι όποιες αντιδράσεις σε βάρος της ταινίας "Ελένη" στη δεκαετία του 80, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τους τρόπους που αντιδρά και υποκινεί η συμμορία της Χρυσής Αυγή. Ούτε στο απειροελάχιστο. Ας αφήσουν λοιπόν τις εξισωτικές κουτοπονηριές ορισμένοι. Καλή ανάγνωση.

Γιώργος Πήττας, για το tvxs.gr και τον Πολίτη. 

ΥΓ3: Ο πίνακας, είναι δημιουργία του Σπύρου Βερύκιου. «Σκύλος» λάδι, 1996-97.

Twitter@pittasgeorge