Ο κος Έβδομος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας

Εισαγωγή για την Ελλάδα: Τις τελευταίες μέρες, είχαμε το σφράγισμα της υποψηφιότητας του κυρίου Αναστασιάδη από τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Είναι η μόνη –μέχρι στιγμής- σίγουρη διεκδίκηση, για τις Κυπριακές Προεδρικές εκλογές του 2013. Ο έτερος πόλος, το ΑΚΕΛ δηλαδή, με το πρόσχημα «ακόμα είναι νωρίς» κρύβει όσο μπορεί κάτω από το χαλί τις δυσκολίες της Προεδρίας Χριστόφια καθώς είναι περίπου επιστημονική φαντασία και μάλιστα εξαιρετικά τολμηρή, να φανταστεί κάποιος πως μία επαναδιεκδίκηση εκ μέρους του θα είχε πιθανότητες να είναι νικηφόρα.

Το ΑΚΕΛ, κατά την εκτίμηση μου, όπως καταγράφω στο άρθρο, ή θα καταφέρει να κάνει ένα πραγματικά ρηξικέλευθο βήμα προς το μέλλον, η θα «αυτοκτονήσει», θα βρεθεί στον πάτο της λίμνης από τα ασήκωτα βαρίδια μίας άτυχης Προεδρίας. Άτυχης, γιατί έπεσε στο ισχυρότερο κύμα της οικονομικής κρίσης, άτυχη γιατί η επιλογή του πρώτου υπουργού Οικονομικών προκάλεσε τεράστιες αντιπαραθέσεις και διχασμό, άτυχη γιατί η ίδια η Προεδρία συμπεριφέρθηκε σε πολλές περιπτώσεις απαράδεκτα. Από την άλλη πλευρά, ο ζωτικός χώρος των δυνάμεων του κέντρου με κύριος πόλους το Δημοκρατικό κόμμα και η ΕΔΕΚ. Ακόμα, δεν έχουν δείξει το παραμικρό και είναι σαφές πως η απουσία έστω και ενδείξεων του τι θα κάνουν οι μικρές μεν αλλά καθοριστικές δυνάμεις του λεγόμενου κέντρο, για οποιονδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή, συνδυάζονται με την εδώ και αρκετό καιρό επανεμφάνιση του πρώην Υπουργού Εξωτερικών κου Γιώργου Λιλλήκα.

Τον οποίο, αρκετοί κατηγορούν για προφανή οπορτουνισμό καθώς μέχρι τώρα, υπήρξε «ασταθής» κατά τη γνώμη των επικριτών του, στις θέσεις του. Η προσωπική μου άποψη, είναι πως «σταθεροποιήθηκε» έγκαιρα όταν συνάντησε τον μέντορά του, τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο.

Όταν λέω «έγκαιρα» εννοώ πως τον συνάντησε όταν ήταν ακόμα 43 χρόνων-πολύ νέος για τον πολιτικό στίβο της Κύπρου, το 2002, και έκτοτε παραμένει σταθερά στις ίδιες απόψεις.

Καλά θα κάνουν, όσοι τον επικρίνουν για «οπορτουνισμό» να διαβάσουν λίγο ιστορία και να δουν τα ιδεολογικά και στρατηγικά «ποικίλματα» πολλών πολιτικών, συχνά μέγιστου διαμετρήματος, όσο ήσαν νέοι. Χώρος για κριτική υπάρχει τεράστιος.

Επί της ουσίας όμως.

Είναι σαφές, πως υπάρχει λοιπόν μία ενδιαφέρουσα κινητικότητα στον χώρο του κέντρου, η οποία κατά τα φαινόμενα θα βγάλει τον λευκό καπνό μετά το Πάσχα.

Επίκεντρο των διεργασιών του Κέντρου, το Κυπριακό. Όπου χωρίς δυσκολία, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τη μεγάλη μάζα των μελών και οπαδών του, στο λεγόμενο «απορριπτικό μέτωπο» δηλαδή εκείνης της τάσης που αρνείται κατηγορηματικά να συζητήσει στη βάση του σχεδίου ΑΝΑΝ και ζητά μία εκ βάθρων αναδιάρθρωση της εθνικής στρατηγικής. Δίκαια , εφόσον 38 χρόνια μετά η Κύπρος παραμένει κατεχόμενη κατά το ήμισυ. Μένει ωστόσο, η «αντιπρόταση» να γίνει λιανή και καθαρή, σε μία κοινωνία που στην ουσία παραμένει ακόμα στο σκοτάδι για το τι ακριβώς είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, σε μία κοινωνία στην οποία τα τοπικά συμφέροντα υπερισχύουν του συνολικού, σε μία κοινωνία που έχει κυριολεκτικά βαρεθεί από τη μία και δεν θέλει να ρισκάρει τα όσα κατέκτησε από την άλλη, ευλόγως.

Το κύριο άρθρο:

Την περασμένη εβδομάδα, στον Κυριακάτικο Πολίτη, δημοσιεύθηκε ένα μικρό, σφιχτό και εύστοχο άρθρο του πρώην Υπουργού Παιδείας κου Ανδρέα Δημητρίου.

Του οποίου την απομάκρυνση ουδέποτε κατάλαβα, αλλά αυτό, είναι άλλο θέμα.

Είχε για τίτλο «Η τραγικότητα των προέδρων μας» και με λίγα λόγια αναδείκνυε την Κυπριακή τραγωδία και δεν εννοούσε –ευτυχώς – το Κυπριακό, αλλά, το τραγικό αποτύπωμα που έχουν αφήσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι 6 πρώην Πρόεδροι.

Για τελείως διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας, ακόμα και όταν σε πολλά προσέφεραν –και σίγουρα προσέφεραν, κατόρθωναν εν τέλει να γυρίζουν τον χρόνο πίσω εξωθώντας την Κύπρο στο χτες.

Άλλοτε από εμμονές, άλλοτε από αφόρητες αστοχίες, άλλοτε από αδυναμία ανάγνωσης του σημερινού κόσμου και, άλλοτε από όλα αυτά μαζί.

Πίσω από αυτό το θλιβερό και μίζερο σκηνικό, το πολιτικό σύστημα της χώρας προσδιορισμένο από το Σύνταγμα, εξαιρετικά ξεπερασμένο, ζωγραφίζει με σαφήνεια τον αρχηγό του Κράτους περίπου ως αυτοκράτορα.

Η Κύπρος του 2012, ασφυκτιά ακόμα υπό την «ενός ανδρός αρχή» θυμίζοντας σε πολλά-βοηθούσης και της ηγεμονικής συμπεριφοράς όταν αυτή εκδηλώνεται, τους «ελέω Θεού μονάρχες».

Από όσα μου λένε φίλοι νομικοί, το Σύνταγμα δεν μπορεί να αλλάξει όσο η Κύπρος είναι υπό κατοχή εφόσον δεν μπορεί να έχει λόγο στο ζήτημα, το σύνοικο στοιχείο, οι Τουρκοκύπριοι. Όμως αυτό που μπορεί σίγουρα να αλλάξει, είναι ο απελπιστικά απηρχαιωμένος κώδικας επικοινωνίας που ακολουθούν οι υποψήφιοι, καθώς προφανώς παραδίδονται στον ναρκισσισμό που τους καλλιεργεί το αυτοκρατορικό αξίωμα.

Θα ήθελα λοιπόν πολύ, να δω έναν υποψήφιο Πρόεδρο να μην κατεβαίνει μόνος του.

Να μπαίνει στην εκστρατεία, με συγκεκριμένη ομάδα στελεχών, που μεθαύριο, αν εκλεγεί, θα συνθέτει το Υπουργικό Συμβούλιο.

Αν όχι όλοι, τουλάχιστον με μία μικρή ομάδα των σημαντικότερων Υπουργών, δηλαδή 5 με 6 στελέχη.

Να γίνει δηλαδή η καμπάνια, όχι Προεδροκεντρική, αλλά, «Κυβερνοκεντρική».

Καμπάνια του «έτσι θα κυβερνήσουμε» και όχι του «έτσι θα κυβερνήσω».

Μια ομάδα στελεχών, αυριανών Υπουργών, που θα έχει ο κάθε ένας και η κάθε μία, σαφέστατη ατζέντα για το τι θα πράξουν και ποιο είναι το όραμα τους, στην Παιδεία, το Περιβάλλον, τις Διεθνείς Σχέσεις, την Υγεία, την Οικονομία .

Το υπερτροφικό υπερεγώ των Προέδρων μας που τροφοδοτείται από το ίδιο το σύστημα, πρέπει επιτέλους να ακρωτηριαστεί γενναία καθώς πνίγει την ίδια την χώρα και την κάνει να ασφυκτιά από το βάρος του εκάστοτε ηγέτη.

Το πόσο δυσάρεστο ή καταστροφικό γίνεται αυτό, ασφαλώς ποικίλει ανάλογα με το εύρος και τους ορίζοντες που διαθέτει ή διέθετε ο κάθε ένας τους.

Η τύχη όμως και η πρόοδος μιας χώρας δεν μπορεί να είναι εξαρτημένη από το υπερεγώ των αρχηγών. Δεν μπορεί να είναι εξαρτημένη από τις φιλοδοξίες τους ακόμα και όταν αυτές έχουν ξεκινήσει ως καλώς εννοούμενες.

Για παράδειγμα, η απόλυτα ειλικρινής πιστεύω φιλοδοξία του κου Χριστόφια να δώσει τέρμα στην Κατοχή της μισής Κύπρου και να επανενώσει τη νήσο, κυριολεκτικά τσακίστηκε από τον «οδοστρωτήρα» της Πραγματικότητας, ήτοι της διαχρονικής Τουρκικής αδιαλλαξίας-που αποτελεί «θέση» για την Τουρκία είτε κυβερνούν οι μεν είτε οι δε, είτε οι οποιοιδήποτε.

Πάντα ένα ήθελε η γειτονική χώρα: Να κυβερνά στον Βορά και να συγκυβερνά στο Νότο. Μετά από τα 38 χρόνια…στα οποία «δεν δεχόμαστε πιεστικά χρονοδιαγράμματα» κάτι πρέπει να αλλάξει.

Στην πλευρά μας εννοώ, στη στρατηγική μας και όχι στον στόχο που πρέπει να παραμένει η απομάκρυνση των κατοχικών δυνάμεων και η φυσιολογική ιστορική συνέχεια του τόπου με όλα εκείνα που την συνθέτουν.

Η όποια όμως ειλικρινής φιλοδοξία του 6ου Προέδρου, διερράγη οριστικά και αμετάκλητα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και από κάτι άλλο: με την εξωφρενικά απαράδεκτη διαχείριση που άσκησε αμέσως μετά την 11η Ιουλίου. Προσωπικά, δεν επιρρίπτω ευθύνες στον Πρόεδρο για την τραγωδία-βέβαια, αυτό είναι προσωπική γνώμη, καθώς δεν είμαι ούτε ανακριτής ούτε ερευνητής.

Έχω την ισχυρή αίσθηση όμως, το έγραψα και τότε, πως θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε ελέω του απαράδεκτου μηχανισμού και της θλιβερής νοοτροπίας.

Όμως, η διαχείριση της κρίσης μετά, ανέδειξε το διαχρονικό δυστύχημα των Προέδρων όταν α) δεν έχουν τα σωστά ανακλαστικά β) δεν ακούνε κανέναν μα κανέναν πέραν των αυλοκολάκων και γ) αρνούνται πεισματικά και εμμονικά να κατανοήσουν την κρίσιμη ανάγκη ορθολογικής Επικοινωνιακής Διαχείρισης Κρίσεων και όχι μόνο κρίσεων.

Η Κυπριακή Αριστερά- και δεν εννοώ τα «οργανωμένα μέλη» του ΑΚΕΛ μόνο, γιατί δεν είναι μόνον αυτά το Αριστερό σώμα της κοινωνίας μας, οφείλει να κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά, να κινηθεί ευφάνταστα και συνθετικά και να κατανοήσει πως είμαστε στον 21ο αιώνα. Αλλιώς, θα αυτοκτονήσει.

Αλλά το ίδιο, ισχύει για όλους.

Οποιαδήποτε υποψηφιότητα ελπίζει να συγκινήσει την κοινωνία που όλο και περισσότερο σιωπά και απέχει, θα πρέπει να είναι συνθετική, συλλογική, σαφέστατη και μακράν της γενικόλογης μπουρδολογίας από την οποία έχουμε όλοι μπουχτίσει.

Και με το «Εγώ» του αυριανού Προέδρου, υποταγμένο στη Δημοκρατία και τους Θεσμούς και όχι στα προνόμια του «μονάρχη».

Γιώργος Πήττας, για το tvxs.gr στην Αθήνα και τον Πολίτη στη Λευκωσία.

twitter@pittasgeorge