Εν Οίκω, εν Δήμω, εν Λευκωσία. Εν Λευκώ;

Όσο περισσότερο ξεφυλλίζω τα διάφορα προεκλογικά φυλλάδια υποψήφιων Δημάρχων και δημοτικών συμβούλων, τόσο περισσότερο με κυριεύει χασμουρητό βαθύ.

Αναμασήματα που φέρνουν τον μονότονο αντίλαλο βουλευτικών εκλογών, ύφος και τόνος που πολλαπλασιάζει την έτσι και αλλιώς υπαρκτή και διογκούμενη απαξία προς την πολιτική.

Σε πιάνουν δε τα γέλια όταν συχνά, κάποιοι υποψήφιοι, είτε σε φυλλάδια είτε και σε συνεντεύξεις μιλούν για τον εαυτό τους και του αποδίδουν θετικούς χαρακτηρισμούς που μόνοι τους, θεωρούν αυτονόητους:

«είναι γνωστό, πως εγώ λέω τα πράγματα με τ’ όνομα τους»

«η εντιμότητα που χαρακτήριζε πάντα τη στάση μου…»

«το ξέρω πως η τελειομανία είναι στις μέρες μας ελάττωμα, αλλά τι να κάνω, δεν μπορώ να είμαι αλλιώς»

και άλλα πολλά κι’ ανάλογα ευτράπελα που πραγματικά σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αυτοί οι άνθρωποι που μιλούν έτσι για τον εαυτό τους, έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα ή αν θεωρούν πως όλοι όσοι τους ακούν είναι κλινικά βλάκες.

Είναι τραγικό και απελπιστικό, εν έτει 2011 του 21^ου αιώνα, να υπάρχει γύρω μας τόσος ξέχειλος αρχοντοχωριατισμός, που να επιμένει τόσο έντονα να καθορίζει τη ζωή μας.

Όπως είναι επίσης τραγικό, οι Δημοτικές εκλογές να καταντούν ένα θλιβερό μαλλιοτράβηγμα μεταξύ των πολιτικών κομμάτων προκειμένου αυτά να αποκτήσουν καθαρά πολιτικά οφέλη για τις επερχόμενες Προεδρικές εκλογές.

Το μόνο που καταφέρνουν έτσι τα κόμματα, είναι να αποδεικνύουν για άλλη μια φορά στους πολίτες πως τους έχουν γραμμένους στο παλιά τους τα παπούτσια και το μόνο πραγματικό τους και θερμό ενδιαφέρον είναι η νομή της εξουσίας και ο βιασμός των τοπικών κοινωνιών με την μετατροπή τους σε κομματική αρένα.

Δεν αντιλαμβάνονται αυτά τα κόμματα και οι ηγεσίες τους πως έτσι, απομακρύνουν από τους κόλπους τους, το καλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων τους: το σκεπτόμενο.

Δεν αντιλαμβάνονται επίσης (και αυτό είναι ακόμα χειρότερο), πως αυτό, το σκεπτόμενο κομμάτι, δεν είναι πια μία γραφική και περιθωριακή μειοψηφία, αλλά μία σημαντικότατη μερίδα πολιτών με ελεύθερη βούληση, που έχει έντονη πολλαπλασιαστική δυναμική.

Θα έρθω όμως στη Λευκωσία, όπου το «παιχνίδι» θα παιχτεί μεταξύ της κας Μαύρου και του κου Γιωρκάτζη.

Και πριν προχωρήσω, να διευκρινίσω πως θεωρώ στην κυριολεξία άτιμη τακτική, εκείνη που θέλει να βάλλει κατά υποψηφίων που προέρχονται από το ΑΚΕΛ επειδή αυτό διαχειρίστηκε με τον αθλιότερο δυνατό τρόπο –σε επικοινωνιακό επίπεδο και όχι μόνο-την Ιουλιανή τραγωδία.

Να διευκρινίσω επίσης, πως τον κο Γιωρκάτζη, δεν τον γνωρίζω προσωπικά, μου μοιάζει ιδιαίτερα αξιοπρεπής άνθρωπος, με εξαιρετικά καλούς τρόπους και χωρίς εκείνο το ύφος του «ξερόλα» που χαρακτηρίζει ασφυκτικά πολλούς υποψήφιους.

Θεωρώ δε, εξίσου άτιμη τακτική τις βολές που έχει δεχτεί και που συνδέονται με το όνομα του και την οικογένεια του. Αυτά είναι χτυπήματα κάτω από τη μέση, χωρίς καμία λογική και το μόνο που καταφέρνουν είναι να φωτίζουν τον πάτο στον οποίο βρίσκονται αυτοί που τα εκτοξεύουν.

Ωστόσο.

Προσωπικά, ποτέ μου δεν είδα με καλό μάτι την κάθοδο των επιχειρηματιών στον πολιτικό στίβο.

Ούτε στον «Δημοτικό».

Θα μπορούσα να το δεχτώ, αν κάποιος, για μία μεγάλη χρονική περίοδο, για μία δεκαετία τουλάχιστον, είχε επιδείξει έμπρακτο και έντονο ενδιαφέρον για την πόλη του, συμμετείχε ενεργά με προτάσεις, λειτουργούσε ως χορηγός και δωρητής σε έργα για την ποιότητα ζωής των δημοτών, είχε εν πάση περιπτώσει ενεργή συμμετοχή και έγνοια.

Όταν όμως, στα καλά καθούμενα ένας επιχειρηματίας μπαίνει στην διεκδίκηση του πρώτου Δήμου της χώρας, όταν προσπαθεί να πείσει πως είναι ανεξάρτητη υποψηφιότητα ενώ και οι γάτες γνωρίζουν πως φέρει απόλυτα συγκεκριμένη σφραγίδα εξ’ αρχής, όταν η Λευκωσία διεκδικεί για τα 2017 την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, και αυτό σημαίνει έδαφος γονιμότατο για τρελούς χορούς διαπλοκής, τότε τα πράγματα μπερδεύονται.

Από την άλλη πλευρά, η κα Μαύρου.

Ταυτισμένη για τους πολλούς με το ΑΚΕΛ μοιάζει εύκολη λεία για την μετά Μαρί Κύπρο.

Μόνο που, εξ’ όσων έχω αντιληφθεί ως Δημότης, η κα Μαύρου, ως Δήμαρχος έβαλε την κομματική ταυτότητα σε ένα βαθύ συρτάρι από την ώρα που εκλέχτηκε και έκτοτε έχει σηκώσει τα μανίκια τρέχοντας και πασχίζοντας να νοικοκυρέψει έναν Δήμο με πάρα πολλά και ιδιαίτερα προβλήματα.

Κατηγορήθηκε, πως δεν κάνει τίποτα άλλο από τα αυτονόητα.

Και κανείς, δεν σκέφτηκε να μετατρέψει αυτή την «κατηγορία» σε προεκλογικό μοτίβο για την κα Μαύρου.

Μα, αν κάτι είναι πραγματικά υπέρ της νυν Δημάρχου, είναι ακριβώς, πως δίνει καθημερινή μάχη για αυτά τα έρμα τα αυτονόητα.

Τα αυτονόητα είναι που αργά, αλλά σταθερά αναβαθμίζουν την καθημερινή ζωή των πολιτών. Από τα πεζοδρόμια και το οδικό δίκτυο μέχρι τα ειδικά προγράμματα για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά, η Δημαρχία της τελευταίας πενταετίας, ίσως δεν έκανε όλα όσα έπρεπε ή μπορούσε, αλλά, έδωσε ένα διαυγές στίγμα: Αφορά πραγματικούς ανθρώπους, με πραγματικές ανάγκες, στην πραγματική ζωή.

Όσο και αν μοιάζει άσχετο ζήτημα, οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους σοβαρά το τι συμβαίνει στον κόσμο εκεί έξω.

Η εποχή των παγωνιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Καλό βόλι.

ΥΓ: Καθυστέρησα να ανεβἀσω το χθεσινό άρθρο στο διαδίκτυο. Καθυστέρησα και να το γράψω, και να το στείλω στην εφημερίδα, όλα έγιναν με την "ψυχή στο στόμα" καθώς η εντατικοποίηση δεν έχει προηγούμενο.