Πανεπιστήμια Ορθάνοιχτα κλειστά, και το «μικρό μου pony»

Ε λοιπόν, εγώ το χάρηκα ιδιαίτερα που ξαφνικά στα Ελληνικά Πανεπιστήμια προέκυψε συγκροτημένη τάση που θέλει τα Ανώτατα Ιδρύματα, να είναι Ανοιχτά. Και πριν τα διάφορα βλοσυρά γκρουπούσκουλα πεταχτούν να μιλήσουν για…συστημικούς εγκάθετους, έγινε αντιληπτό, πως αυτοί οι «φριχτοί λακέδες» ενώ θέλουν τα Πανεπιστήμια ανοιχτά, ενώ εναντιώνονται στις καταλήψεις, ταυτόχρονα έχουν και βασικές αντιρρήσεις με τον περί Παιδείας νόμο που πρόσφατα πέρασε από τη Βουλή.
Και το χάρηκα ιδιαίτερα, γιατί στην Ελλάδα η αντίληψη «μαύρο-άσπρο» κυριαρχεί σε όλα σχεδόν. Ενδιάμεσοι τόνοι δεν υπάρχουν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει συζήτηση. Στον τόπο που μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε η Διαλεκτική, ο Διάλογος έχει παραχωρήσει τη θέση του στους μονολόγους των απολύτως ομονοούντων.

Τα πάντα λειτουργούν με την παραταξιακή λογική (αν υποθέσουμε πως υπάρχει λογική στην παραταξιακή αντίληψη).

Τώρα, έχω την αίσθηση πως αυτός ο ισοπεδωτικός μανιχαϊσμός που κυριάρχησε για δεκαετίες στη χώρα, αρχίζει και υποχωρεί.

Τώρα, έχω την αίσθηση, πως το γένος των ελλήνων, αρχίζει και μαθαίνει ότι αυτός ο «απέναντι» που δεν συμφωνεί ακριβώς μαζί μας, μπορεί και να έχει κάποια δίκια σε ορισμένα σημεία.

Δηλαδή, μπορεί να μάθουμε και να ακούμε, να σκεπτόμαστε και μετά να απαντάμε, με βάση τα όσα είπε ο συνομιλητής μας και όχι με βάση τα όσα είχαμε ήδη έτοιμα στην άκρη της γλώσσας.

Το φαντάζεστε;

Θυμάμαι ένα επεισόδιο από τη δεκαετία του 70-περί τα τέλη.

Σπουδαστική συνέλευση (γύρω στο 77 πρέπει να ήταν) και ενώ οι παρατάξεις έχουν πει το ποιηματάκι τους και τα κουκιά της κάθε πλευράς έχουν χειροκροτήσει τους «δικούς» αγνοώντας επιδεικτικά ασφαλώς τους «άλλους» μπαίνει καθυστερημένος στην αίθουσα ο Χατζάρας. Ναι, ο Χατζάρας που τότε ήταν μέχρι το μεδούλι κνίτης, μετά έγινε μέχρι το μεδούλι ΠΑΣΟΚος και μάλιστα του βαθέως Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και τώρα βρίσκεται περίπου στα…δεξιά του Καρατζαφέρη. Μπαίνει λοιπόν ο καθυστερημένος (στην ώρα θέλω να πω) και πριν ρωτήσει, πριν του πουν, πριν οτιδήποτε, δηλώνει με βροντερή φωνή «προσθέστε την ψήφο μου σε ότι είπαν οι σύντροφοι».

Και οι σύντροφοι βεβαίως –βεβαίως, χειροκρότησαν την «αγωνιστική συνέπεια». Υπάρχουν πολλοί που ακόμα και σήμερα τη στάση του Χατζάρα τη θεωρούν «αυτονόητα σωστή». Αλλά, πια, λιγοστεύουν.

Και δεν έχει καμία σημασία, αν η συμπεριφορά αυτή, του «συνεπούς πρόβατου» αφορά στο ένα ή το άλλο κόμμα, στο αν είναι «αριστερή» υπακοή, «δεξιά» υπακοή.

Σημασία έχει να τελειώνει αυτή η κοινωνία με τα πάσης φύσεως πρόβατα.
Σημασία έχει να βγουν μπροστά οι άνθρωποι που σκέπτονται και δεν τους νοιάζει η ταμπέλα του απέναντι αλλά η ουσία (αν υπάρχει ) των όσων λέει και προτείνει.

Σημασία έχει , να γίνουμε ξανά ( ή για πρώτη φορά;) μια κοινωνία που συζητά και ψάχνει να βρει διεξόδους με τρόπους παραγωγικούς.

Σημασία έχει να καταλάβουμε πως τα κόμματα που κυβέρνησαν για 30 τόσα χρόνια μας εξαθλίωσαν, μας εξαγόρασαν, μας κατέστρεψαν, μας αλλοίωσαν. Και έχει σημασία, γιατί αυτό που καταρρέει, δεν πρέπει επ’ ουδενί να υπάρξει ξανά.

Σημασία έχει να καταλάβουμε πως ενώ –ας πούμε- το χαράτσι μέσω ΔΕΗ που επιχειρεί να βάλει η κυβέρνηση είναι εξωφρενικό και εξοργιστικό και δεν πρέπει να γίνει δεκτό, ταυτόχρονα δεν μπορεί να βγαίνει ο Φωτόπουλος και να παριστάνει τον Ζορό αναζητώντας έτσι ρόλο στην μετά την κρίση κοινωνία-γιατί σε εκείνη την κοινωνία όλοι αυτοί οι Φωτόπουλοι δεν πρέπει να έχουν θέση.

Η «λογική» που επέτρεψε την ανοχή σε κρατικοδίαιτες εταιρίες των….18 συμβούλων και 3 εργαζομένων πρέπει να γίνει σκόνη.

Ο Γιώργος Παπανδρέου του Ανδρέα και της Μαργαρίτας ίσως τελικά φανεί εξαιρετικά χρήσιμος στην ιστορία. Με τους παροιμιώδεις μετεωρισμούς του, με την απίθανη έλλειψη αποφασιστικότητας, με τα συνεχή ψεύδη, εξωθεί την κρίση στο ζενίθ.

Ε, καλό είναι αυτό! Όσο εξελίσσεται η κρίση, όσο πιο έντονη είναι η απελπισία και τα αδιέξοδα που προκαλεί, τόσο αναδύονται πιο καθαρά τα ελάχιστα μεγέθη που έχουν οι ηγεσίες και τόσο –ελπίζω- ανοίγουν με κρότο χαραμάδες από τις οποίες μπορεί να προκύψουν καινούργιες δυνάμεις και προσωπικότητες.

Διαβάστε προσεκτικά τις παρακάτω γραμμές:

«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης.»

Λόγια, ειπωμένα από τον…Χάρρυ Κλυνν το 1983.

Η ατάκα, είναι πια πασίγνωστη, καθώς κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Αλλού είναι η ουσία.

Πότε θα καταλάβουμε πως αυτό που έχει συμβεί δεν είναι η διεθνής συνωμοσία κατά της Ελλάδας αλλά το αποτέλεσμα της δικής μας παθογένειας;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα, η χώρα που τώρα απεγνωσμένα ψάχνει να δημιουργήσει από την αρχή πρωτογενή παραγωγικό τομέα εισάγει ραδίκια σκόρδα και πατάτες;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως κανένας δεν μας επέβαλλε να μην παράγουμε τα βλίτα μας;

Πότε θα θυμηθούμε πως κάποτε η Ελλάδα κάποτε είχε ως και βιομηχανία που παρήγαγε αυτοκίνητα τα οποία μάλιστα ήταν ευπώλητα τόσο σε αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία;

Θυμάστε τα…Pony; Τα έχετε υπόψη σας;

Ακόμα κι’ εγώ που το 1983 ήμουν ενήλικος, τα είχα λησμονήσει, μέχρι που έπεσα πάνω σε ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα της σελίδας taxalia.blogspot.com που περιγράφει αρκούντως γλαφυρά την μετάλλαξη της Ελλάδας στον παράδεισο της κομματικής πελατείας.

Η περίπτωση των ελληνικών Pony είναι συμβολικά η ιστορία της εν ψυχρώ εκτέλεσης της έκτοτε αναζητούμενης ελληνικής επιχειρηματικότητας μία εκτέλεση που διατάχθηκε από την δικτατορία της μετριότητας που επέβαλλε το ΠΑΣΟΚ από το 1981. Διαβάστε τα λεπτομέρειες εδώ, αξίζει τον κόπο: http://taxalia.blogspot.com/2011/07/namco-pony.html

Και αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα όσα έγιναν τότε, εύκολα θα διαπιστώσει πως πίσω από την διάλυση της επιχειρηματικότητας, πίσω από το μίσος της ελληνικής πολιτείας προς όποιον είχε ιδέες εφευρετικότητα και δημιουργικότητα δεν υπάρχει κανένας γερμανός, κανένας ολλανδός και κανένας βρετανός.

Δυστυχώς, κατά κανόνα κάποιοι μουστακαλήδες Μήτσοι υπήρχαν που αναλάμβαναν τις εξυπηρετήσεις των φίλων τους εισαγωγέων και μεταπρατών και μεταπωλητών.

Ας ξαναδιαβάσουμε τις αράδες του Χάρρυ Κλυνν λίγο πιο πάνω.
Ας αναρωτηθούμε γιατί στην δημόσια συζήτηση δεν μπαίνει ποτέ η Φινλανδική κρίση του 90 και οι τρόποι με τους οποίους αυτή η χώρα όχι απλά ανέκαμψε αλλά εκτοξεύτηκε.

Και βέβαια, εκτόξευσε και την Παιδεία της που την κατέστησε εξαγώγιμο πρότυπο μέσα σε λίγα χρόνια επενδύοντας όχι απλά σε χρήμα, αλλά πάνω από όλα σε νοοτροπίες που δίνουν χώρο στην προσωπικότητα του ατόμου.

Με πανεπιστήμια ερμητικά ορθάνοιχτα στο μέλλον και απαλλαγμένα από τη μιζέρια των κομματικών σκοπιμοτήτων.