Το κρίσιμο R

Επειδή δεν είμαι οικονομολόγος σεισμολόγος δασολόγος και άλλα εις –λόγος που προκύπτουν ως τα μανιτάρια κάθε φορά που συμβαίνει κάτι και αυτομάτως όλα τα Μέσα πλημμυρίζουν εξ ειδικών, στην παρούσα κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, στέκω μάλλον μονότονος με σταθερό μοτίβο:

Κάποιοι από εμάς, δεν έπεσαν διόλου από τα σύννεφα με όσα συμβαίνουν.

Όπως έγραφα και το περασμένο Σάββατο, η προφητεία υπήρξε διάχυτη και το ερώτημα ανακυκλώνονταν κάθε χρόνο: «Πάει πιο κάτω; Μα πότε θα πιάσει πάτο; Άσχημα θα τελειώσει…»

Ενεός λοιπόν μένω όταν βλέπω ουκ ολίγους να θεωρούν την παρούσα κρίση ως το ξεκίνημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής γιατί, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό το σενάριο μου μοιάζει τόσο ρεαλιστικό, όσο και τέλος του κόσμου κατά το 2012.

Κάτι, που πολύ επιθυμούν γιατί θα τους βγάλει από τον μπελά να εργαστούν και να προσθέσουν θετικά στην αδιάκοπη προσπάθεια των ανθρώπων να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.

Σε συναισθηματικό επίπεδο βέβαια, θα μπορούσα να πω «ας δω την επανάσταση να γίνεται και να επικρατεί κι’ ας πεθάνω». Με αυτό το όνειρο μεγάλωσα.

Σε λογικό επίπεδο όμως, δεν πιστεύω πλέον στην ιδέα της επανάστασης ή αν θέλετε στέκω με εξαιρετική επιφύλαξη. Και αυτό γιατί η ανθρώπινη φύση που ελάχιστα έχει βελτιωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, θα την εκτρέψει στον αυταρχισμό που σιχαίνομαι και στην ισοπέδωση των «Άλλων». Στα αγγλικά, η λέξη είναι υπέροχη και παιγνιώδης. Revolution.

Αφαιρείς το R και βρίσκεσαι στην πραγματικότητα: Evolution. Ναι, στην Εξέλιξη πιστεύω. Στην αργή, βασανιστική με τις χίλιες δυο παλινδρομήσεις εξελικτική διαδρομή του Ανθρώπου. Και κάπου, έχω τη βεβαιότητα πως θα συναντήσει τον Σοσιαλισμό καθώς –πάντα κατά την ταπεινή μου αντίληψη- είναι η μόνη φυσιολογική εξέλιξη των κοινωνιών μας, σαν ένα επόμενο στάδιο ωρίμανσης της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.

Flash back στο 1978. Η Κυβέρνηση των Εργατικών κλυδωνίζεται από κακοδιαχείριση, παραπαίει από ακινησία και φθορά ενώ η διαφθορά βρίσκεται απλωμένη σε πολλούς τομείς της καλά εξοπλισμένης με Θεσμούς Βρετανίας. Στο σπίτι της Lightfoot Road σχεδόν κάθε Σάββατο ο με επιμονή ιεχωβά Τροτσκιστής Robert (θυμάμαι τ’ όνομά του!) μας επισκέπτεται με τους συντρόφους του και με εξαιρετικά πλούσια επιχειρηματολογία προσπαθεί να μας πείσει, πως η επανάσταση είναι προ των πυλών, θα ξεκινήσει από την Αγγλία και μετά η σπίθα θα γίνει πυρκαγιά που θα ανάψει σε όλη την Ευρώπη. Στα τέλη του 90, σίγουρα ναι, θα έχουμε τον ενωμένο Πανευρωπαϊκό Σοσιαλισμό.

Σε λιγότερο από έναν χρόνο, στις 3 Μαΐου του 79 η κυρία Θάτσερ με τους Συντηρητικούς θα ανέβουν στην εξουσία πανηγυρικά για να αφήσουν έντεκα χρόνια αργότερα ίχνος ανεξίτηλο στην ιστορία της χώρας και του καπιταλισμού. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, θα συντρίψουν κυρίως με απίστευτη εμμονή την μεγαλύτερη ιστορική απεργία των βρετανών ανθρακωρύχων, θα αλλάξουν τα φώτα σε πολλά «κεκτημένα» θα δώσουν ταυτόχρονα την ευκαιρία για προκοπή σε χιλιάδες ανθρώπους που άνθησαν οικονομικά.

Παράλληλα θα δημιουργήσουν τη μήτρα από την οποία στα επόμενα χρόνια θα γεννιέται σε μορφή κλώνων το πιο σιχαμένο και ληστρικό είδος ανθρώπων που γνωρίσαμε ποτέ. Τότε έγιναν γνωστοί ως «γιάπης», στις μέρες μας οι απόγονοι τους είναι τα λεγόμενα golden boys.

Καταραμένη φάρα «ατσαλάκωτων», ο απόλυτος αντίποδας του «κανονικού ανθρώπου».

Στα χρόνια που μεσολάβησαν έγιναν πολλά. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 –όταν εργαζόμουν στο BBC τα σκαμπανεβάσματα στο city οδήγησαν αρκετούς από τους «γιάπηδες» σε ηρωικές εξόδους από τα παράθυρα δεκαόροφων κτιρίων. Ωστόσο, τίποτα δεν φάνηκε να βάζει φρένο στην πορεία.

Τα χρυσά αγοράκια συνέχισαν απτόητα και με λίγα λόγια διάβρωσαν το ίδιο το σύστημα που τα γέννησε σε απόλυτο βαθμό, φέρνοντάς το στα όρια της κατάρρευσης, στις μέρες μας.

Η επανάσταση του Robert, πήγε περίπατο και τώρα, πολλοί άλλοι, καινούργιοι Robert εντοπίας παραγωγής ευαγγελίζονται την επερχόμενη πτώση του καπιταλισμού.

Μόνο που αυτός ο τελευταίος, έχει ένα πλεονέκτημα έναντι όλων των εχθρών του. Δυστυχώς.

Είναι (ακόμα) σύμφυτος με την ανθρώπινη φύση. Μπορεί να απέκτησε στη διαδρομή του «σχολές» και θεωρητικό υπόβαθρο , αλλά, έρχεται από πολύ παλιά. Ακριβώς, γιατί σε μεγάλο βαθμό εκφράζει την πρωτόγονη κατακτητική, πλεονεκτική και επεκτατική ανθρώπινη φύση. Ακριβώς, έτσι όπως έξοχα την αναλύει ο Richard Dawkins στο κλασικό του «The Selfish Gene» (Το Εγωιστικό Γονίδιο).

Μέσα από όλα αυτά, θα επαναλάβω την επίσης μονότονη φιλοευρωπαϊκή μου θέση, που λέει πως τυχόν κατάρρευση της Ε.Ε. θα αποτελέσει τρομακτικό ιστορικό πισωγύρισμα που θα βρει δικαιωμένους τα εθνικιστικά κατακάθια που ονειρεύονται την επιστροφή στα κλειστά φοβικά έθνη κράτη. Τότε είναι που θα αμοληθούν οι νεοναζί όλων των Χρυσών Αυγών σε όλη την Ήπειρο και θα την πνίξουν στο αίμα, ανοίγοντας τον δρόμο ακόμα και σε νέους ενδοευρωπαϊκούς πολέμους.

Δεν μου είναι και πάρα πολύ δύσκολο να φανταστώ τους γαλλογερμανούς να ξαναβγάζουν τα μάτια τους όπως έκαναν για πέντε ολόκληρους αιώνες και τα βαλκάνια να γίνονται μπουρλότο. Και η Ελλάδα, το έχει το κουσούρι, είναι «μπαλκάνια» με γείτονες που δεν θέλουν και πάρα πολύ για να «στρίψουν».

Η μάχη, πρέπει να δοθεί μέσα στην Ευρώπη με κάθε κόστος. Και δεν κρύβω την ικανοποίηση μου για τις τάσεις που διαφάνηκαν χτες το βράδυ, υπέρ της διατήρησης της Συνθήκης Σένγκεν. Η ελεύθερη διακίνηση των ευρωπαίων Πολιτών σε όλη την Ε.Ε. με ένα κοινό νόμισμα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού ως κατάκτηση και μέσα από εκεί να γίνει ο αγώνας για την επαναφορά στην Ευρώπη των Πολιτών. Ναι, από το Revolution, φυτεύω το R στο κεφάλι (γιατί εκεί μέσα είναι η επανάσταση) και θεραπεύω όσο μπορώ το evolution. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε γίνουμε και Άνθρωποι.

ΥΓ: Λίγο πριν στείλω το άρθρο, δέχτηκα ένα λιτό e mail από αναγνώστη του tvxs:

«Τι λες για το Μεσοπρόθεσμο;» Μα τι να πω για το Μεσοπρόθεσμο; Τι μπορεί κανείς να πει σε ψύχραιμο τόνο για κάτι που φορολογεί τα 8000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Αυτό και μόνο δεν αρκεί για να το χαρακτηρίσει κανείς ως βδέλυγμα; Προφανώς ο κος Παπανδρέου και ο κος Βενιζέλος είναι οπαδοί της αντίληψης «η εγχείρηση πέτυχε ο ασθενής απόθανε». Τι να πω; Κάποιοι φίλοι αρχίζουν και λένε πως πρέπει να τιναχτεί η Ελλάδα στον αέρα πλήρως, να αφεθεί στην τύχη της για να συνέλθει κάποτε μόνη της, τουλάχιστον χωρίς να είναι σε ομηρία.

Δηλαδή, έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ δύο θανάτων;