Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Τι δεν πρέπει να κάνουμε.

Αν έρχονταν κάνας τσανακογλείφτης να πει: «αχ! Μα τι κούκλα που είναι η Αθήνα, τι λαμπερή» τρέχατε ευθείς, όλοι εσείς να του σκορπίσετε στα πόδια τα χρυσάφια κι’ ότι άλλο ποθούσε για να το ξαναπεί και να τ’ ακούσετε πάλι, πως τάχα έχει αξία πιότερη από μια σαρδέλα! (Από τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη)


Στο μεταξύ αφού πηγαίναμε όλοι για ύπνο ευτυχισμένο και γεμάτο με όνειρα δοξαστικά, ο γλείφτης και οι…χορηγοί του, μοιράζανε τα πλούτη σε μερίδες μεταξύ τους και κάνανε γλέντια ένδοξα.

Χρόνια ολάκερα κράτησε ετούτος ο ρυθμός και κανείς δεν ανησυχούσαν καθώς όλο και περισσότεροι θέλανε να μπούνε στη γιορτή, και αν δεν είχαν τα μπακίρια και τα χρυσάφια, τουλάχιστον φορούσανε ρούχα γυαλιστά με δανεικά και βγαίνανε στην Αγορά να δειχτούνε και να κάνουνε το κομμάτι τους. Όλοι;

Όχι βέβαια όλοι, αλλά ανώμαλα και τρισανώμαλα πολλοί.

Η οργή βέβαια ξεπηδάει από το ότι, ως συνήθως, το σύστημα βιάζει τώρα κατ’ εξακολούθηση και αυτούς που όχι μόνο δεν πήγαν στην «γιορτή» αλλά ούτε καν απ’ έξω δεν πέρασαν γιατί μάλλον ήταν απασχολημένοι με την επιβίωση και τις υποχρεώσεις τους ή απλά δεν ενδιαφερόντουσαν για όλα αυτά. (ναι υπάρχουν και αυτοί)

Τώρα, που όλα τέλειωσαν τι είναι να γίνει;

«Τι πρέπει να κάνουμε;» ρωτά το TVXS στην Αθήνα, «γνωστές προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών.»

Απαντήσεις δόθηκαν αρκετές, για όλα τα γούστα περίπου.

Μήπως όμως πρώτα από όλα θα πρέπει να αναζητήσουμε μέσα από όλες αυτές τις «γνωστές προσωπικότητες» εκείνες τις συγκεκριμένες που βάραγαν τα καμπανάκια για την επερχόμενη κρίση εδώ και χρόνια αντί τώρα να αναζητάμε όψιμους κριτές και τεχνητούς ηγέτες;

Γιατί όταν καλείς κάποιον να απαντήσει στο ερώτημα «Τι πρέπει να κάνουμε;» ,παραφράζοντας μάλιστα διακριτικά τον Λένιν, τότε, ασυναίσθητα έστω, ενδύεις τον ερωτώμενο με το ρούχο του «πρωτοπόρου» και του ηγέτη.

Εναπόκειται πια, στο Ήθος του κάθε ερωτώμενου να απαντήσει ιππεύοντας ή όχι την κάλαμο του ξερόλα και του καθοδηγητή στο «δύστυχο πόπολο».

Ακριβώς για αυτό το λόγο, προτίμησα εκείνες τις απαντήσεις που ξεπήδησαν μέσα από προσωπικά βιώματα και είχαν ειλικρινή και βαθύ υποκειμενισμό ακόμα και αν κάπου τις διέκρινε (ίσως) μια αφέλεια.

Νισάφι έτσι κι αλλιώς με τους μονίμως βλοσυρούς δήθεν υποψιασμένους.

Όπως αναφέρει κάπου και η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «το πλέον "αντικειμενικό" είναι το απόλυτα συνειδητό υποκειμενικό».

«Τι πρέπει να κάνουμε;» λοιπόν;

Νομίζω-να μην ακούμε κανέναν.

Να εξηγηθώ:

Μέχρι πριν από λίγο καιρό έλεγα και έγραφα και συζητούσα (και πολλοί άλλοι πριν από μένα ασφαλώς) πως το μέγα πρόβλημα στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, είναι η πλήρης έλλειψη Ηγεσίας, σε όλα τα επίπεδα.

Τελικά, αναρωτιέμαι, μήπως ακριβώς αυτό το τεράστιο και υπαρκτό έλλειμμα, μπορεί να αναδειχθεί στην μεγαλύτερη ευκαιρία του τόπου μας στην παρούσα συγκυρία, στην γονιμότερη σπορά για το μέλλον.

Το βασικό συστατικό της ιδιάζουσας ελληνικής κρίσης βρίσκεται στον εξωφρενικό καταναλωτισμό που μας διέκρινε σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια.

Γιατί, άλλο η διεθνής κρίση του Καπιταλισμού και άλλο η ελληνική του έκδοση που έχει τις αιτίες του βάθους της στο πιο διάτρητο και διεφθαρμένο κράτος της Ευρώπης.

Ένα «κράτος» που δεν ένιωσε ποτέ καν την ανάγκη να τηρεί κάποια προσχήματα προς τους Πολίτες του.

Σαν τα πιο αφελή ψάρια, δαγκώσαμε το δόλωμα, οι πιο πολλοί, και αναπαράγαμε όσα «δίδασκαν» σε πραγματικό και εικονικό επίπεδο τα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής του συστήματος.

Οι αντιστάσεις, από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Γιατί καμία Παιδεία σε αυτόν τον τόπο δεν δίδαξε ποτέ Ιστορία και Αυτοπεποίθηση, μιλάω για εκείνη την αυτοπεποίθηση που βγαίνει μόνο μέσα από την κριτική και αυτοκριτική σκέψη.

Απ’ όπου κι αν το δει κανείς, ένοχος είναι ο ιδιότυπος ελληνικός λούμπεν καπιταλισμός και η θεσμοποίηση της αρπαχτής λογικής από τις Κυβερνήσεις.

Σε όλο αυτό το τσίρκο που κράτησε με ένταση τα τελευταία 20-25 χρόνια αλλά που κρατεί ρίζες από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, οι φωνές που πήγαν δημοσίως κόντρα ήταν τόσο λίγες , που εγώ τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, δεν θυμάμαι καμία.

Θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ, να ήταν ακόμα ανάμεσα μας ο Καστοριάδης, ο Αξελός, ο Πουλαντζάς, ο Ελεφάντης, και κάποιοι άλλοι στοχαστές και όχι πολιτικάντηδες και να μιλήσουν.

Να πουν «τι πρέπει να κάνουμε;».

Μια λέξη-έννοια που μου έρχεται στο νου επίμονα αυτές τις μέρες, είναι η Αυτοθέσμιση.

Και δεν μπορώ να μην σκεφτώ για άλλη μια φορά (ας μου επιτραπεί να ξεφύγω λίγο…) πως ίσως, το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε στην Ελλάδα, ήταν η ίδια η σύστασή της ως ενιαίου Κράτους φορτωμένου μάλιστα με μεγαλοϊδεατισμούς.

Οι Έλληνες, αν κάποτε δημιούργησαν δέκα πράγματα για τα οποία η ανθρωπότητα συζητά για αιώνες, ήταν όταν δεν υπήρχε Ελλάδα.

Όταν οι Έλληνες μοιρασμένοι σε Πόλεις Κράτη μπορούσαν στην μικρή κλίμακα της Κοινότητας να αναδείξουν τον χαρακτήρα τους και τα ταλέντα τους αλλά και να τιμωρήσουν τους καταχραστές της εξουσίας.

Η Άμεση Δημοκρατία, δεν γεννήθηκε ούτε στην Κίνα, ούτε στο Φεγγάρι, αλλά στην Αθήνα.

Η Φιλοσοφία, η Ποίηση, η Πολιτική, όλα όσα ξεπήδησαν από αυτή τη γωνιά του κόσμου, προέκυψαν όταν οι μικρές κοινότητες, έδιναν χώρο σε όσους είχαν κάτι να πουν και να δείξουν.

Ίσως και γιατί στη μικρή κλίμακα ο εγωισμός η μικρότητα και η δολοπλοκία ήταν πιο δύσκολο να εξαφανίσουν την Αξία του Άλλου.

Αυτές οι μικρές-πυκνές κλίμακες, ταίριαξαν και ταιριάζουν πιστεύω στην ελληνική ιδιοσυγκρασία.

Το «Οργιστείτε- Εξεγερθείτε» που αντιλάλησε από τη Γαλλία με τη φωνή του 93χρονου Στεφάν Εσέλ από την άλλη, έρχεται και υπογραμμίζει την Αυτοθέσμιση, δηλαδή την διαφυγή μέσα από την επαναφορά στον Κοινοτισμό –κάτι που ήταν διάχυτο στην Ελλάδα πριν την πλήρη επικράτηση των Κοτζαμπάσηδων και την συντριβή των Ελλήνων Διαφωτιστών που επεδίωξε και πέτυχε με ιδιαίτερη λύσσα η Εκκλησία.

Κάπου στα ψιλά, διάβαζα τις προάλλες, πως ένας αξιόλογος αριθμός Ελλήνων, εγκαταλείπουν την Αθήνα και επιστρέφουν προς τις επαρχίες για να ασχοληθούν επαγγελματικά σε συνεταιριστική βάση με δουλειές που έχουν σχέση με τη φύση και τις πράσινες εφαρμογές.

Η αναφορά που είδα, μιλούσε για ένα περίπου +8% του αστικού πληθυσμού που μόνο φέτος , προστέθηκε σε όσους επιλέγουν «έξοδο».

Μήπως-αναρωτιέμαι- μας λέει κάτι αυτό;

Ίσως τέτοια πράγματα, να δείχνουν τον δρόμο προς έναν εξορθολογισμό αυτής της χώρας, αυτόν τον εξορθολογισμό που όχι μόνο δεν έκανε, αλλά καταπολέμησε το ίδιο το σύστημα μετατρέποντας μια ολόκληρη κοινωνία σε ανεγκέφαλο πελάτη ενός υδροκέφαλου και καθυστερημένου κράτους.

Θα φέρω ένα χοντρό παράδειγμα-πάλι από μνήμης δυστυχώς.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, οι Έλληνες μικροπαραγωγοί κρασιού ζητούσαν κάποιες ελαφρύνσεις ώστε να είναι το προϊόν τους πιο προσιτό.

Η πολιτεία κώφευε σταθερά, γιατί δεν ήθελε να τα χαλάσει με τους μεγαλοεισαγωγείς οινοπνευματωδών ποτών και όλου του πλέγματος διανομής. Θυμάμαι το γεγονός, από ένα οξύτατο δημοσίευμα του καλού περιοδικού Αντί του αείμνηστου Χρήστου Παπουτσάκη.

Κάπως έτσι ή μάλλον και έτσι, στην Ελλάδα έγινε εθνικό ποτό το…«ουισκάκι».

Τα πούρα η μπόχα ο Πανταζής η γκλαμουριά , οι Κωστόπουλοι, ήρθαν λίγο μετά ως επιβεβαίωση του πολιτιστικού έργου των εκλεγμένων (…) Κυβερνήσεων.

Τι πρέπει να κάνουμε;
Νομίζω πάνω από όλα, να γίνουμε Πολίτες.

Τι δεν πρέπει να κάνουμε;

Να νοσταλγούμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει-γιατί αυτή η Αλεξάνδρεια, δεν είχε καν φάρο.

Τα φώτα του «Διογένης Παλλάς» ήταν.


Πισθέταιρος: Ε! Βλέπεις κανένα πουλί;

Ευελπίδης: Μπα, τίποτα. Ούτε φτερό για δείγμα!

Κι’ όμως, κοιτώ τον ουρανό και χάσκω με το στόμα ανοιχτό

(Από τα Πουλιά του Αριστοφάνη)


Γιώργος Πήττας για τον Πολίτη και το tvxs.gr

7 σχόλια:

MrT είπε...

για μία ακόμη φορά...συμφωνώ μαζί σας...κοινοτισμός (που δεν αναιρεί το παγκόσμιο και οικουμενικό, αλλά αντίθετα τον ευνοεί)...αυτοθέσμιση...Καστοριάδης...να ξαναγινουμε πολίτες...

αν οι έλληνες δεν μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους, είναι γιατί δεν προσπαθούν να φτιάξουν το κράτος, που δεν τους ταιριάζει...ακολουθούν άλλα, ξένα πρότυπα...αντί να κοιτάξουν να κάνουν το διαφορετικό

Ανώνυμος είπε...

Βρίσκω το κείμενο ιδιαιτέρως αξιόλογο.

Η πατερναλιστικού τύπου ερώτηση «τι πρέπει να κάνουμε;», υπόρρητα, δημιουργεί μια ιεραρχική αντίληψη των «ειδικών» που έχουν τις απαντήσεις σε όλα, των κυρίαρχων δηλαδή. Ορθώς επισημαίνεται.

Νομίζω ότι δεν πρέπει να ακούσουμε τις νουθεσίες κανενός δήθεν ειδικού που φτιάχνει παραδεισένιους τόπους στους οποίους θα κυριαρχεί. Δεν χρειαζόμαστε σχέδια. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε που θα πάμε ώστε να το επιχειρήσουμε (μαρξισμός/κάθε ιδεολογία). Χρειάζεται μόνο να ξέρουμε που θέλουμε να πάμε (πρόταγμα αυτονομίας). Η προοπτική της κοινωνικής αυτοθέσμισης, της (άμεσης (τι άλλο θα μπορούσε να είναι?)) δημοκρατίας και ενός άλλου ανθρωπολογικού τύπου που ξέρει ότι (ούτως ή άλλως) αυτός ο ίδιος ορίζει τη ζωή του, και όχι βιο-εξουσίες, αφεντικά και κυβερνήσεις, συνεπώς γνωρίζει ότι όλα αυτά μας είναι εξίσου άχρηστα όσο τα καπιταλιστικά σκουπιδοπροϊόντα, είναι ο μόνος τρόπος να φτιάξουμε μια κοινωνία ανθρώπινη.

Να φτιάξουμε μικρές δημοκρατίες, αλληλέγγυες μεταξύ τους, όπου οι ΕΚπρόσωποι της κάθε δημοκρατίας (και όχι οι αντιπρόσωποι) θα είναι ανακλητοί. Χωρίς ιεραρχίες, χωρίς αφεντικά και δούλους, μακριά από ένα κόσμο όπου η κυρίαρχη σημασία είναι η οικονομία (όλα αποτιμώνται με οικονομικούς όρους). Και κυρίως, να δώσουμε νόημα στις ζωές μας, γιατί σήμερα το μόνο νόημα που έχουμε είναι η σύγκρουση με τους ετερόνομους θεσμούς...

Peter Papageorgiou είπε...

Κι εμένα μου αρέσει πολύ το άρθρο. Έκανα ένα sharp intake of breath όταν διάβασα αυτό:
"Και δεν μπορώ να μην σκεφτώ για άλλη μια φορά (ας μου επιτραπεί να ξεφύγω λίγο…) πως ίσως, το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε στην Ελλάδα, ήταν η ίδια η σύστασή της ως ενιαίου Κράτους φορτωμένου μάλιστα με μεγαλοϊδεατισμούς."
Επικίνδυνη κουβέντα αυτή, γιατί ξέρεις πως πολλοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει σχέδιο διαμελισμού της Ελλάδας και αυτό θα μπορούσε να φανεί ότι το υποστηρίζει... Έχεις όμως δίκιο. Έτσι είναι. Το σύστημα όπως είναι "ντεν ντουλεύει"...

Παύλος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Παύλος είπε...

Τέτοια ερωτήματα είναι τελικά και αυτά μέρος του προβλήματος. Συζητάμε στα ιστολόγια και τα γραφεία και τα καφενεία τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Ωραία. Κάνουμε όμως κάτι; Κάνουμε αυτό που αναλογεί στο καθένα ή αναλωνόμαστε σ'αυτό που κάνω και εγώ τώρα; Σεβόμαστε τους συμπατριώτες, την πατρίδα, τους κόπους μας, τον εαυτό μας τον ίδιο;
Να προσθέσω επίσης ότι χρειαζόμαστε ένα καθρέφτη και όχι διαφημιστικά σποτάκια για το μεγαλείο των αρχαίων ή τη μιζέρια των νεωτέρων. Όχι, δεν έχουμε τον "χειρότερο καπιταλισμό", ας δούμε λίγο και τους άλλους Ευρωπαίους και μη και να κατανοήσουμε ότι και εμείς μέρος του κόσμου είμαστε και ο καπιταλισμός παντού τα ίδια μούτρα έχει.
Όσο για τους αρχαίους δημοκράτες ας του αφήσουμε πιά. Ούτε τους χρωστάμε ούτε έχουμε πια να παίρνουμε. Τους έχουμε καταντήσει κι'αυτούς σαν τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάν οι Γερμανοί...

Unknown είπε...

Καλησπέρα σας και ευχαριστώ.

Δεν προλαβαίνω τώρα να κάνω σχόλια πάνω στα όσα γράψατε, αλλά θέλω μόνο να σταθώ σε αυτό:

Όσο για τους αρχαίους δημοκράτες ας του αφήσουμε πιά. Ούτε τους χρωστάμε ούτε έχουμε πια να παίρνουμε.

Διαφωνώ. Και δεν είναι θέμα "αρχαίων δημοκρατών" αλλά γνώσης και ουσίας.

Με την ίδια έννοια, που κανένας δεν μπορεί να συζητήσει σοβαρά για το Πιάνο-ας πούμε- χωρίς να λάβει σοβαρότατα υπόψη του τις Σονάτες για Πιάνο του Μπετόβεν. Κάποια πράγματα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι Σημεία Αναφοράς.
Χωρις τα οποία δεν ξέρουμε που "πατάμε". Κατά τη γνώμη μου.

Παύλος είπε...

Διατύπωσα την σκέψη μου με πολύ κακό τρόπο τελικά ;)

Δεν εννούσα με κανένα τρόπο να τους ξεγράψουμε. Ασφαλώς είναι σημείο αναφοράς και κάτι παραπάνω: είναι μέρος αυτού που είμαστε, του πολιτισμού μας αλλά και του πολιτισμού του "δυτικού κόσμου".
Δεν είναι πια μόνο "δικοί μας" ανήκουν στην ανθρωπότητα και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται από τους σημερινούς Έλληνες σαν κάποιου είδους επιταγή, ή σε φράσεις τύπου: "ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε;"
Υπήρξαν Έλληνες λαμπροί και Έλληνες αχρείοι. Τους σημερινούς μας εαυτούς πρέπει να τους δούμε για αυτό που είνα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.