Ραδιολόγιο

Να είναι νύχτα λέει και να έχεις ξαπλώσει στην άκρη της θάλασσας.
Από πάνω, να στάζουν τα μύρια άστρα, οι γαλαξίες να σου γνέφουν και στα αυτιά σου να σκάει το μουρμουρητό από τους παφλασμούς των κυμάτων, από τον φλοίσβο που σέρνει και ξεσέρνει τα βότσαλα του γιαλού.

Αν αφεθείς, αρχίζεις μετά από λίγο και γίνεσαι ανάλαφρος, νιώθεις πως πετάς και οι αισθήσεις σου, ανοίγουν σαν φουντωμένο τριαντάφυλλο.

Το τρεμόπαιγμα των άστρων γίνεται ένα μυστικό παιγνίδι βλεμμάτων, οι γαλαξίες αργά αλλάζουν σχήμα και ο διάλογος της θάλασσας με τα βότσαλα έχει ρυθμό και ποικιλία. Γίνεται μια ολόκληρη ορχήστρα με βιολιά, κρουστά, πνευστά, ανάσες, φωνές μελωδικές.
Μια εκρηκτική αντίστιξη συναθροίζεται στην αντίληψή σου και σε γεμίζει όσο τίποτα άλλο, σου θυμίζει τι είσαι, τι θέλεις να είσαι. Αντίστιξη εκρηκτική, ναι, μα τόσο ήρεμη!

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ο ήχος που δίνει η θάλασσα τη νύχτα-μόνο όμως σαν κοιτάς τον ουρανό- μοιάζει με το χφφχφφχχφχσσσσσσχφφχχχχχφςςςς που συλλαμβάνουν τα γήινα ραδιοτηλεσκόπια καθώς αρμέγουν επίμονα τα άστρα, αναζητώντας στα ραδιοκύματα εκείνο το σήμα, που ξαφνικά θα μας αποκαλύψει κάποιους άλλους μακρινούς γείτονες εκεί, στις εσχατιές του γαλαξία;

Έχετε αλήθεια αναλογιστεί ποτέ πως ολάκερο το Σύμπαν είναι μια γιγάντια ραδιοφωνική εκπομπή; Θυμηθείτε τώρα αγαπητοί μου αναγνώστες, γείτονες και γειτόνισσες, τα παλιά αναλογικά ραδιόφωνα που είχαμε. Όταν η «βελόνα» σταματούσε ανάμεσα στους σταθμούς, τα μεγάφωνα χύνανε αυτό το… χφφχφφχχφχσσσσσσχφφχχχχχφςςςς….που τόσο μοιάζει με τα αστρικά ραδιοκύματα, που τόσο μοιάζει και με τον παφλασμό της θάλασσας στο ακρογιάλι!

Έτσι δεν είναι; Τώρα που το λέμε, είμαι σίγουρος πως συμφωνείτε και εσείς!

Μα ακριβώς αυτό, είναι το ραδιόφωνο…
Ένα σύμπαν, με αστέρια, όπου κάθε άστρο είναι και ένα νησί στους ουράνιους ωκεανούς.

Μα ακριβώς αυτό, είναι το ραδιόφωνο…

«Μαγικό κουτί» το είπαν κάποτε και σίγουρα πολλοί από εσάς (όπως και εγώ) σαν ήσασταν παιδάκια θελήσατε να το ανοίξετε για να βρείτε μέσα του, στα σωθικά του, τα…μικρά ανθρωπάκια που μιλάνε, κάνουν εκπομπές, παίζουν μουσική, λένε τα νέα.

Στη συνέχεια, το «μαγικό κουτί» θόλωσε από το γαλάζιο και μετά πολύχρωμο φως της τηλεόρασης, για πολλά χρόνια, αν και, δεν έπαψε ποτέ να αντιστέκεται και να επιμένει.

Από την άλλη, η απελευθέρωση των ερτζιανών, μπορεί να ήρθε σαν αποτέλεσμα του αγώνα για την «ελεύθερη ραδιοφωνία» αλλά, στις περισσότερες φορές λειτούργησε σαν ένα εργαλείο προώθησης των προϊόντων και κυρίως των υποπροϊόντων της μουσικής βιομηχανίας.

Οι παραγωγοί με γνώσεις και έρωτα για το Μέσο και τη μουσική αντικαταστάθηκαν από τα play lists και στον χώρο εισέβαλαν αμέτρητοι άσχετοι που συχνά δεν είναι σε θέση καν να μιλήσουν.

Θυμάμαι, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, βρισκόμενος στη Νέα Υόρκη είχα μια μακρά –ολονύχτια- συνομιλία με τον σημαντικότατο Jerry Wexler, αντιπρόεδρο τότε της Warner, πρόεδρος της WEA, παραγωγός του Bob Dylan και πολλών άλλων σπουδαίων δημιουργών.

Η συζήτησή μας που έγινε κατά τη διάρκεια μιας τεράστιας βόλτας στα offstream jazz στέκια της πόλης, είχε σαν αντικείμενο, το ραδιόφωνο και την «αγορά».

Με μία σπάνια οξυδέρκεια, ο Wexler (που έφυγε από τη ζωή το 2008 στα 91 του) προέβλεψε όλα όσα θα ακολουθούσαν στα επόμενα χρόνια, θεώρησε την διαδρομή του κόσμου «αυτοκτονική» , «είδε» κατά κάποιον τρόπο την κρίση που άρχισε να ξεσπά όταν εκείνος αναχωρούσε από τον κόσμο, και μου τόνισε –πολλές φορές εκείνο το βράδυ- πως το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει συμβεί και συμβαίνει είναι η άνευ όρων παράδοση των Μέσων στα χέρια των αστοιχείωτων.

Γιατί, όπως είπε, αυτοί οι αστοιχείωτοι, για να υπάρχουν, συμπιέζουν τις ανάγκες του κόσμου στο δικό τους χαμηλό ανάστημα.

“Radio, will never die George, radio is a revolutionary Medium from its own nature”.
Το ραδιόφωνο, ποτέ δεν θα πεθάνει Γιώργο, (μου είπε), το ραδιόφωνο είναι ένα επαναστατικό Μέσο από την ίδια του τη φύση. Μπορεί να ανταποκριθεί άμεσα στις ανθρώπινες ανάγκες γιατί λειτουργεί ακριβώς όπως το τραγούδι.

Είναι στηριγμένο α) στην ανθρώπινη φωνή και β) στη μουσική.

Το ραδιόφωνο, ακόμα και όταν μεταδίδει τις ειδήσεις, είναι συντροφιά, φίλος και χάδι.
Η τηλεόραση, με την εικόνα, έχει την τάση από τη φύση της να «επιβάλλει» και να είναι εκ των «άνω».

Για αυτό άλλωστε, στην τηλεόραση η βλακεία και η ασχετοσύνη χάνονται μέσα στις εντυπώσεις που δημιουργούν οι εικόνες.

Και υπάρχει μια σημαντική «λεπτομέρεια»:

Το ραδιόφωνο στην ακμή του, τείνει να γίνει καλύτερο.

Η τηλεόραση αντίθετα, όσο πιο πολύ κυριαρχεί, τόσο πιο έντονα βυθίζεται στην χυδαιότητα και στην πλαστογράφηση της πραγματικότητας.

Το ραδιόφωνο τελικά, έχει μια πολύ απλή αλλά απόλυτη συνταγή επιτυχίας:
Γνώση, Ειλικρίνεια, Θάρρος. Μια συνταγή δοκιμασμένη και επιβεβαιωμένη από την ίδια την ιστορία αλλά και τα νούμερα των μετρήσεων. Φτάνει βέβαια, να ξέρει που στοχεύει.

Ασφαλώς, ο ακροατής που αρέσκεται στην Άντζελα Δημητρίου ή την Άννα Βίσση, δύσκολα μπορεί να συνυπάρξει με αυτόν που ευφραίνεται από τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Vivaldi και τους Beatles.

Όπως παράλληλα, αυτός που επιλέγει να «ενημερωθεί» από τρελαμένα μονόπλευρα παραληρήματα δεν θα ταιριάξει ποτέ με πολύπλευρη ενημέρωση και συζητήσεις που δυσκολεύουν τους συνεντευξιαζόμενους πολιτικούς, όποιοι και αν είναι αυτοί.

Όμως, όπως δείχνουν όλα, ο κόσμος (όλοι μας) βαρέθηκε σε μεγάλο βαθμό την υστερία και τα ψέματα, όπως βαρέθηκε και τις μουσικές επιλογές των δισκογραφικών εταιριών. Θέλει και πάλι, έντονα τις μουσικές που αγάπησε και αυτές που μπορεί να αγαπήσει. Ζητάει να ακούσει ραδιόφωνο που να είναι Ραδιόφωνο και όχι ένα ερτζιανό κακέκτυπο του τηλεοπτικού αχταρμά.


Ζητάει παραγωγούς που να τιμούν το κοινό τους, που ξέρουν να μιλάνε στο αυτί τους και στην ψυχή τους. Και αυτό, είναι άλλο ένα «μυστικό»!

Στο ραδιόφωνο, το μικρόφωνο…δεν είναι μικρόφωνο!

Είναι το αυτί ενός φίλου, που περιμένει να του μιλήσεις, να του κρατήσεις συντροφιά, να του δώσεις μια ψύχραιμη και αληθινή αίσθηση του κόσμου, να του πεις ιστορίες το βράδυ, να χαμογελάσεις μαζί του, να απολαύσετε παρέα ωραίες μουσικές. Το ραδιόφωνο, είναι ή μπορεί να είναι, ένα πραγματικά «λαϊκό» Μέσο και χωρίς το «διαπλεκόμενο» άρωμα της τηλεόρασης.

Έλεγε λοιπόν ο Jerry Wexler πριν χρόνια: «Το ραδιόφωνο, θα ξαναπαίξει τεράστιο ρόλο σε μερικά χρόνια, καθώς οι άνθρωποι όλο και περισσότερο δεν θα αντέχουν την τηλεοπτική υποκρισία».

Το ραδιόφωνο.

Αυτό, που ακόμα βρίσκεται σε παραλίες και κάνει παρέα σε ωραίες συντροφιές, αυτό που ανοίγουμε το πρωί μόλις μπούμε στο αυτοκίνητο να πάμε στη δουλειά. Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να το ανοίξουμε και τη νύχτα, στο σπίτι, έχοντας κλείσει πρώτα την τηλεόραση.

Ποιος ξέρει, ίσως εκεί ανάμεσα στον παφλασμό των ραδιοκυμάτων, μια φωνή να βρεθεί, να μας ταξιδέψει σε όμορφους κόσμους που είναι ανάμεσά μας και δεν τους βλέπουμε.

Ξέρετε πόσες φορές έτυχε να πω κάτι στο ραδιόφωνο και να αρχίσουν τα τηλέφωνα από το ακροατήριο «που το βρήκες αυτό; Που το έμαθες;»

Παλιά έμενα έκπληκτος, γιατί αυτό που είχα πει, ήταν απλά παντού.

Στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, στα δελτία της τηλεόρασης. Την διαφορά τελικά, την κάνει το Μέσο. Γιατί το ραδιόφωνο, είναι εργαλείο συνείδησης.

Έχει φωνή. Ανθρώπινη φωνή και ανθρώπινο μέτρο.

Που τόσο το έχουμε ανάγκη…

ΥΓ1: Σας περιμένω όλους στις 6 το απόγευμα στη συχνότητα 107.6.
Φυσάει, Άλλος Αέρας στα FM. Φρέσκος!

ΥΓ2: Η φωτογραφία στην κορυφή, είναι ένα ντοκουμέντο!

Μου την έστειλε η φίλη Μερόπη Μωυσέως (τα Πολιτιστικά του Πολίτη καθώς και το εξαιρετικό Πολιτιστικό ένθετο στους 107.6). Είναι το ραδιόφωνο από το οποίο με τιμούσαν το προηγούμενο Σάββατο, ακούγοντας την εκπομπή μου (και όχι μόνο βέβαια) στην παραλία της Αγίας Θέκλας!

Αυτό και αν είναι...Radio Days :-)