"Ιερή" ύβρις

Το παρακάτω κείμενο, γράφτηκε χτες, μόλις πληροφορήθηκα τα "καθέκαστα" από τον καλό φίλο και συνεργάτη Jean Paul Sacy. Δημοσιεύτηκε σήμερα στον Πολίτη:


Δεν ξέρω αν ο ναός είναι ιερός, τα τούβλα και το μπετόν, μόνα τους, δεν συνθέτουν απολύτως καμία ιερότητα πουθενά.

Αυτή έρχεται μόνο με την ιερότητα των ανθρώπων εφόσον είναι σε θέση να είναι φορείς της.

Στις 17 Ιουλίου πάντως, στον εν λόγω ναό, κάθε έννοια ιερότητας, αγάπης, κατανόησης, ευαισθησίας κατακρεουργήθηκε και βιάστηκε κατ΄ εξακολούθηση με τον πιο αισχρό τρόπο.

Θα ξεκινήσω με μια γενική αλήθεια με την οποία, υποθέτω, ουδείς τολμά να διαφωνήσει:

Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει οδύνη μεγαλύτερη από αυτήν του γονιού που θάβει το παιδί του.

Αποτελεί μια ύψιστη ανωμαλία το «χθες» να συνοδεύει το «αύριο» στην αιώνια νύχτα.

Και έρχομαι στο διά ταύτα:
Στις 17 Ιουλίου, οι γονείς του 25χρονου Δημήτρη Στυλιανού έθαβαν το γιο τους, που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο ατύχημα.

Η μητέρα του Δημήτρη είναι η κυρία Στέλλα Στυλιανού, πρόεδρος και ψυχή του καταφυγίου σκύλων 'Αργος.

Όπως πολλοί γνωρίζουμε, το 'Αργος είναι ένα θαύμα έμπρακτης αγάπης προς τα ζώα, δηλαδή τη ζωή και δημιουργήθηκε από την ακούραστη επιμονή της προέδρου του, λίγων εθελοντών ανθρώπων και του νεκρού Δημήτρη.

Η τελευταία επιθυμία του Δημήτρη, λίγο πριν εγκαταλείψει αυτόν τον άξεστο κόσμο, ήταν αντί για στεφάνια να γίνουν κάποιες δωρεές για το καταφύγιο.

Επιθυμία που βέβαια έγινε σεβαστή από τους γονείς, την οικογένεια και τους φίλους, τους οικείους.

Επιθυμία όμως που δεν έγινε σεβαστή από τον παπά της εκκλησίας, ο οποίος υστερικά, με φωνές και πείσμα απαγόρευσε την πραγματοποίηση της τελευταίας επιθυμίας του νεκρού.

Υπήρξαν αρκετοί μάρτυρες της συμπεριφοράς του.

Αυτή είναι η χριστιανική αγάπη, λοιπόν;

Μια αγάπη που όχι μόνο δεν σκύβει ευλαβικά, ως οφείλει, μπροστά στην επιθυμία του νεκρού και των οικείων του, αλλά επιπλέον καθυβρίζει την ίδια τη ζωή, λέγοντας ως κατηγορία πως «δεν ανέχεται τα ζώα να μετρούν πιο πολύ από τους ανθρώπους».

Ναι, το τραπεζάκι με τη φωτογραφία του Δημήτρη και το κουτί για τις δωρεές προς το 'Αργος, απαγορεύτηκε.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάποια άλλη «ευσεβής» κυρία έσπευσε να φέρει πρόσθετα τραπεζάκια για εράνους υπέρ των φτωχών, ώστε ο χώρος να κλείσει τελείως και να αποκλειστεί εκ των πραγμάτων η επιθυμία του Δημήτρη.

Έτσι, η οικογένεια και οι φίλοι του Δημήτρη, μέσα στην απέραντη οδύνη τους, μάζεψαν άλλη μία απέραντη πικρία, αυτήν της αβάσταχτης και αφόρητης στενόκαρδης βλακείας ενός παπά και κάποιων ζηλωτών.

Αλήθεια.

Ποιος είναι αυτός ο παπάς;
Πώς λέγεται;
Πού είναι;
Έχει ανάστημα να βγει και να υπερασπιστεί την αθλιότητα της πράξης του;
Έχει συνείδηση του τι έκανε;
Είναι σε θέση να αντιληφθεί πως διέπραξε ύβρη κατά της ζωής, αλλά και κατά του πνεύματος της θρησκείας την οποία θεωρητικά εκπροσωπεί;
Έχει καταλάβει πως τσαλαπάτησε το αδιανόητο πένθος;

Ένα είναι το σίγουρο.

Με τη δική του «λογική», σίγουρα είναι υποδεέστερος του κάθε σκύλου.

Γιατί ο σκύλος, άδολα μοιράζει την αγάπη του παντού και δοξολογεί τη ζωή και το θαύμα της με κάθε του πνοή.

Τον έσχατο εγκληματία, κύριε παπά, τον ρωτούν πριν την εκτέλεση της θανατικής ποινής ποια είναι η τελευταία του επιθυμία και την κάνουν σεβαστή.

Εσύ, σαν αμετροεπής δικτατορίσκος, επέβαλες την εξουσία σου σε βάρος της έσχατης επιθυμίας ενός νέου ανθρώπου που σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα, σε βάρος της οδύνης των γονιών που αποχαιρετούσαν το παιδί τους.

Σε βάρος μιας επιθυμίας που τιμούσε στο απόλυτο την ίδια την Αγάπη!!!

Αλήθεια...
Είμαι περίεργος. Θα βρεθεί κάποιος ιεραρχικά ανώτερος να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη;


Γιώργος Πήττας, για τον Πολίτη

18/08/2010, Σελίδα: 6