Κυπριακή Αριστερά: Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ & και ένας εξαιρετικός αντίλογος...

Κάθε πρωί

Κάθε πρωί

Καταργούμε τα όνειρα

Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια

Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο

Κάθε πρωί

Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους

Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμονικές

-Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά

(Ασήμαντες απαριθμήσεις

-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.

Μα που τελειώνει η μοναξιά;)

Μανώλης Αναγνωστάκης

Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, καταφεύγω στους Ποιητές καθώς αυτοί μιλούνε πάντα την Αλήθεια.

Το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο-το έχουμε ξαναπεί αυτό πολλές φορές- είναι κατά τη δική μου εκτίμηση ανήλικο.

Αν όχι στο σύνολό του, στην πλειοψηφία του.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί, ιδεολογικά ατελείς συγκεντρώνουν στις τάξεις τους συχνά ανθρώπους που ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετους ιδεολογικούς χώρους, «συνυπάρχουν» μεταξύ τους σε μια σχέση αμοιβαίων υποχωρήσεων ενίοτε τόσο έντονων που καταντούν στο τέλος σε μια θανατηφόρα αποσύνθεση βασικών ιδεολογικών αρχών.

Οι λόγοι για όλα αυτά, το Κυπριακό και οι ιδιαιτερότητές του που επέβαλλαν αρχικά μία εύλογη ομοψυχία και συναίνεση και στη συνέχεια μια ιδιότυπη Ομερτά ώστε να μην θίγονται ποτέ διάφορα «κεκτημένα». Με λίγα λόγια, κατά την εντύπωσή μου, το πολιτικό παιχνίδι στην Κύπρο είναι σικέ.

Ή τουλάχιστον, αυτή την αίσθηση αποπνέει.

Όχι, δεν υποστηρίζω πως όσοι βρίσκονται μέσα σε ένα κόμμα πρέπει να ομονοούν στα πάντα κάθε στιγμή. Αυτό που λέω όμως, είναι πως δεν μπορούν να διαφέρουν οι απόψεις τους όσο η μέρα με τη νύχτα.

Και καλό θα είναι κάποτε, όλοι αυτοί οι λαλίστατοι σε μικρόφωνα και κάμερες να καταλάβουν πως γίνονται κάθε τόσο ρεζίλη στην κοινωνία, όταν με ασύστολη υποκρισία λένε πράγματα που δεν τα πιστεύουν.

Και γίνονται ρεζίλη γιατί απλά, οι πολίτες, τους έχουν πάρει είδηση, ασχέτως από το αν οι ίδιοι δεν διατηρούν καμία απολύτως επαφή με την κοινωνία.

«Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά / Ασήμαντες απαριθμήσεις – Τίποτα , μόνο λέξεις για τους άλλους» όπως γράφει ο Αναγνωστάκης.

Έμεινα λοιπόν που λέτε άναυδος χτες, όταν μέσα από τις στήλες του tvxs.gr αρχικά και του Πολίτη μετά, διάβασα, πως η Κυπριακή Κυβέρνηση (ελεγχόμενη από την Κυπριακή «Αριστερά») απαγόρευσε τον απόπλου από τα λιμάνια της Κυπριακής Δημοκρατίας του «Στόλου της Ελευθερίας» που έχει σαν προορισμό τη Γάζα. (Κυπριακή Δημοκρατία: Ανεξάρτητο Κράτος, μέλος του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής και Νομισματικής Ένωσης, αναγνωρισμένο από όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς).

Αν μία χώρα από όλες της Ευρώπης θα έπρεπε να είναι μπροστά στις διευκολύνσεις προς τον «Στόλο της Ελευθερίας» και τους Παλαιστίνιους, αυτή, είναι η Κατεχόμενη Κύπρος.

Και μάλιστα θα προσθέσω πως αν η Τουρκοκυπριακή πλευρά νιώθει έστω και λίγο «υπό Κατοχή» όφειλε να σπεύσει με τις διάφορες οργανώσεις της να συνδράμει στην υποδοχή και στη βοήθεια του Στόλου της Ελευθερίας, μαζί με τους συντρόφους της εδώ πλευράς.

Φρούδες ελπίδες. Ονειροπολήματα και μάλλον αναμνήσεις από μία εποχή στην οποία η πολιτική διατηρούσε τον ρεαλισμό της, αλλά είχε ως εφαλτήριο ιδέες και αξίες.

Να υποθέσω άραγε πως έχει να κάνει με την ποιότητα των στελεχών που χωρίς έρμα παιδείας βαφτίζουν την έκπτωση αξιών «ευελιξία»;

Στην Κύπρο δεν ήταν που μόλις πριν από δυο χρόνια η αναχώρηση του τότε πλοίου για τη Γάζα ήταν πρώτη είδηση και διάφοροι βουλευτάδες και παράγοντες διαγκωνιζόντουσαν στις κάμερες για δηλώσεις; Τότε δεν υπήρχαν οι λόγοι «ζωτικής εθνικής σημασίας» που επικαλέστηκε η Κυβέρνηση;

Τότε ήταν άλλες οι συνθήκες; Μα στην Κύπρο οι συνθήκες έτσι και αλλιώς δεν αλλάζουν ποτέ! Ακόμα και το Κυπριακό, το διαπραγματευόμαστε εν έτει 2010 με όρους του 60 και του 70. Ο τόπος μας, παραμένει αιώνιος «έφηβος» και αυτάρεσκα αυτοϊκανοποιούμενος για αυτήν την εφηβεία.

Βέβαια, για να είμαι τελείως ειλικρινής, η απόφαση της Αριστερής (;) Κυπριακής Κυβέρνησης δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία.

Δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από τους περίφημους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, όταν η Κυβέρνηση, στα Μέσα που επηρεάζει εξαφάνισε, κατάπιε, κατέστειλε, οποιαδήποτε αναφορά σε ζητήματα που σχετίζονται με τις κατάφορες παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κίνα και τον αισχρό, εγκληματικό ρόλο αυτής της χώρας στο Νταρφούρ.

Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κύριοι, όταν βιάζονται, στο τέλος συντρίβουν όσους σιωπούν.

Να το θυμάστε, είναι Νομοτέλεια.

Η δήλωση του ΑΚΕΛικού ευρωβουλευτή Κυριάκου Τριανταφυλλίδη, αναφορικά με την απαγόρευση του απόπλου για τη Γάζα από Κυπριακά λιμάνια, είναι αποκαρδιωτική.

Είπε: «Τα οργανωτικά δεν με ενδιαφέρουν ούτε και είχα καμιά ανάμειξη».

Τα οργανωτικά, δεν τον ενδιαφέρουν λοιπόν, αλλά την ίδια στιγμή η Κυβέρνησή Του υποκύπτει ευλαβώς στις πιέσεις του Ισραήλ ενώ ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας υπογραμμίζει πως οι Αρχές θα πράξουν τα δέοντα ώστε οι αποφάσεις να εφαρμοστούν.

Όχι κύριε Τριανταφυλλίδη και λοιποί Σύντροφοι, το να καταγγείλετε την απαγόρευση, το να πείτε ευθαρσώς πως η Κυπριακή Κυβέρνηση απέκοψε τους δεσμούς της από το Ήθος, δεν έχει να κάνει με τα «οργανωτικά» έχει να κάνει με το ίδιο το περιεχόμενο της Αριστερής αντίληψης για τον κόσμο.

Η Αρχή της Αλληλεγγύης, είναι θεμελιακή αξία για την Αριστερά.

Το Αριστερό Ήθος, η πυξίδα του Αριστερού Ήθους, είναι ο οδηγός που δίνει περιεχόμενο στην ταυτότητα ενός Αριστερού Οργανισμού.

Αν δεν υπάρχει, ο Οργανισμός αυτός μπορεί να είναι ό,τι θέλει, αλλά ως Αριστερά έχει αυτοκτονήσει-εκτός αν δεν υπήρξε ποτέ τέτοια.

Τρία χρόνια σχεδόν αριστερόστροφης, υποτίθεται διακυβέρνησης , και μια σειρά από κεντρικούς πυλώνες της κοινωνίας δεν έχουν καν αγγιχτεί από άρωμα αριστερής σκέψης.

Θα αναφέρω πρώτα από όλα την Υγεία. Η Κύπρος παραμένει η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που να εξυπηρετεί όλους τους πολίτες της-δεν αναφέρομαι στην εξοργιστικά προνομιούχα τάξη των Κυβερνητικών Υπαλλήλων.

Θα έλθω μετά, στην ουσιαστικά τελείως ανύπαρκτη Περιβαλλοντική Πολιτική.

Με εξαίρεση την πραγματικά εκπληκτική και πρωτοπόρα Μονάδα Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Οικιακών Απορριμμάτων όχι μόνο δεν έχει κάτι άλλο να παρουσιάσει, αλλά έχει γεμίσει με ίσκιους την περιοχή του Ακάμα όπου μοιάζει παραδομένη στα μικροσυμφέροντα των κατοίκων αγνοώντας προκλητικά το μέλλον του τόπου.

Στον Ακάμα για την ακρίβεια συντελείται ένα απόλυτο έγκλημα καθώς μετατρέπονται οι σημερινές κτηνοτροφικές περιοχές σε γεωργικές, γεγονός που δίνει αυτόματα το δικαίωμα ανέγερσης κατοικιών. Λαμπρό δείγμα «αριστερής» πολιτικής λοιπόν, η ασέλγεια στο έσχατο κομμάτι μιας γης που έμεινε απείραχτη στους αιώνες και κατά τα λοιπά είναι το καμάρι των Κυπρίων.

Μιλάμε, για την δικαίωση της βαρβαρότητας.

Δεν έχει πληροφορήσει τους πολίτες πως από το 2012 η Κύπρος θα πληρώνει τεράστια ποσά για τους ενεργειακούς ρύπους-πρόστιμα που θα επιβαρύνουν τον μέσο φορολογούμενο.

Προχωρά σε διάφορα «αναπτυξιακά» έργα χωρίς να υπάρχει κανένας σχεδιασμός για το κυκλοφοριακό που τείνει να γίνει εκρηκτικό.

Αυτά όλα, δεν είναι απλά μη Αριστερή Πολιτική. Είναι κάτι χειρότερο, είναι Μη Πολιτική.

Αλλά τίποτα δεν θα γίνει, αν δεν απαλλαχθεί ο τόπος από τον καρκίνο του Κυπριακού που συντηρεί στο τιμόνι τους «καπεταναίους» που οδηγούν ένα καράβι χωρίς να έχουν σηκώσει τις άγκυρες.

Ακόμα και η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση-η μόνη ιστορικής σημασίας κατάκτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γέννησή της, δεν τους αφορά εφ όσον αδυνατούν να διαχειριστούν τα πράγματα με βάση αυτή την σημαίνουσα εξέλιξη.

Η Κύπρος (όπως και η Ελλάδα) έχει οντολογικής φύσεως ανάγκη για μία σύγχρονη Αριστερά με πλήρη συνείδηση πως βρισκόμαστε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα.

Κατά συνέπεια έχει κρίσιμο κενό, για μια αντίστοιχης Παιδείας ηγεσία.

Για διαφορετικούς λόγους τις ίδιες ανάγκες έχει όλο το πολιτικό φάσμα του τόπου.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να ενηλικιωθεί η χώρα και να αποκτήσει μεταξύ άλλων, την Αριστερά που της αξίζει.

Μια Αριστερά με Περίσκεψη, με Λύπη, με Αιδώ…για να αντιστρέψω τον Καβαφικό στίχο του τίτλου.

Γιώργος Πήττας για το tvxs.gr και τον Πολίτη.

Γύρω στις 3 και 30 βρήκα στο e mail μου μια παρέμβαση-αντίλογο γραμμένη με εξαιρετική ειλικρίνεια γραμμένη από τον κο Γιώργο Διαμαντούλη. Θεωρώ υποχρέωσή μου να την παραθέσω αυτούσια και χωρίς σχολιασμό εκ μέρους μου:

Με περίσκεψιν, με λύπην αλλά χωρίς αιδώ

Του Γιώργου Διαμαντούλη*

Στο φίλο Πήττα μια οφειλόμενη απάντηση έπρεπε ίσως να κινηθεί σε παρόμοιο, προσφιλές του και διόλου ξένου, σε μένα τουλάχιστον, κουλτουρο-οικολογικό ύφος από αυτά που διακρίνουν είτε τα γραφόμενα του είτε τα εκπεμπόμενα όταν αυτός βρισκόταν μπροστά στα μικρόφωνα του πρότερου εργοδότη του ‘Αστρα.

Και μία και έμαθα να εκτιμώ τους συναδέλφους μου - ως πρώην ραδιοφωνικός και νυν στρατευμένος- δε δίστασα τόσο στον ίδιο όσο και στον κοινό περίγυρο μας να δηλώνω ότι πάντα το ύφος και η αυθεντικότητά σου με συνέπαιρνε και θεωρούσα ότι ένας λόγος -ως ο δικός σου- ήταν και είναι χρειαζούμενος στα φτωχά και κατά κανόνα «επιφανειακά» κυπριακά μέσα είτε αυτά είναι ερτζιανά είτε πληκτρολογούμενα είναι με το μελάνι.

Παραφράζοντας τον τίτλο της ομολογουμένως επιτυχημένης εκπομπής «Από τον Όμηρο στον Στήβι Ουόντερ» θα τολμούσα να παραθέσω αναφερόμενος στο σημερινό σου άρθρο στον Πολίτη 290510 με το δανεικό εν μέρει τίτλο: « Κυπριακή Αριστερά: Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» το λαϊκόν, από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.(Συγχώρα με συνονόματε, όμαιμε και σύντροφε μιας παρωχημένης εποχής)

Με τον Πήττα μας συνδέουν κοινές -κατά δήλωσιν του- καταβολές.

Διαπαιδαγωγηθήκαμε σε ίδιους χώρους.

Καταδικάσαμε μαζί το δογματισμό και φωνάξαμε το φτάνει πια στην χειραγώγηση του κινήματος από δυνάμεις που κάθε άλλο παρά επαφή είχαν τόσο με την ιδεολογία που μας ενέπνευσε και ευτυχώς -για μερικούς από μας - μας εμπνέει αταλάντευτα μέχρι τώρα όσο και με τις «μάζες» που τόσο φανφαρόνικα λέγαμε τότε.

Εμπνευστήκαμε από το σύνθημα «Ο σοσιαλισμός είτε θα είναι δημοκρατικός είτε δε θα υπάρχει».

Συγκινηθήκαμε στην επίκληση πασοκόπληκτων πολιτικών που με το παροιμιώδες «Σύντροφοι της άλλης πλευράς» όταν απ’ τα μπαλκόνια της πλατείας Ομονοίας απευθύνονταν στην «άλλη» την αριστερά που την ίδια ώρα συγκεντρωνόταν στο Σύνταγμα.

Απατηθήκαμε σύντροφε Πήττα ….και πήγαμε στα σπίτια μας. Γίναμε και μείς ρόζ μαϊντανοί.

Τώρα εκ του ασφαλούς «εκμεταλλευόμενοι» αυτό το λόγο που ως περιτέχνως αντιπολιτευτικός «πουλάει», κάνουμε κριτική και όχι την αυτοκριτική μας, εκ του ασφαλούς.

Κάνουμε λάθος -σύντροφε αν και δεν ξέρω σε ποιά πλευρά κρύφτηκες τώρα.

Ναι η απόφαση για την αποστολή στη Γάζα μας ξένισε.

Για πολλούς από μας θάναι δύσκολο να το ξεπεράσουμε.

Κι εμείς σκεπτόμαστε! Μη σου φαίνεται περίεργο αυτό!

Ναι μας πέρασε από το νου ο προβληματισμός

«Τι γίνεται τώρα; Ξεπουλάμε τους συντρόφους μας τους Παλαιστίνιους; Αγνοούμε τον απελευθερωτικό τους αγώνα;»

Αυτά με τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής. Όταν όμως, σε λίγο ευτυχώς, «κατεβήκαμε» από το συναίσθημα που μας πήγαινε εκεί που αυτό ήθελε και συμβουλευτήκαμε αυτό που …θυμάσαι (αν θυμάσαι) λέγαμε «πολιτικό κριτήριο» είδαμε την πραγματικότητα στην «σωστή» της διάσταση.

Είδαμε τους αριστερούς αυτής της κυβέρνησης –αυτή που ειρωνικά λες αριστερή- να πρέπει να ισορροπούν –δακρύζοντας πολλές φορές- μεταξύ του επιθυμητού και του ευκταίου.

Τους είδαμε …για να μιμηθώ τον προσφιλή μας κεφαλλονίτη -να χορεύουν στο φτερό του καρχαρία.

Κυρίως είδαμε την κυβέρνηση να διεξάγει απελευθερωτικό αγώνα.

Μη το ξεχνάς αυτό Γιώργο!

Δεν είναι η μαργαρίτα αυτή που ονομάζει το δάσος με τα πεύκα.

Αυτή η κυβέρνηση, της οποίας ηγείται ένας άνθρωπος του λαού –ξέρεις αυτού του λαού που πολλές φορές δεν τα καταλαβαίνει, τα δικά μας, τα …κουλτουριάρικα (έτσι δε μας λέγανε πάντα) δεν είναι κυβέρνηση της αριστεράς αλλά και της αριστεράς.

Εμείς οι κομμουνιστές, Γιώργο μου και θα επικαλεστώ τώρα το Βλαδίμηρο που μας άφησε για κληρονομιά τη ρήση του «Κομμουνιστής δεν νοείται χωρίς να είναι μέλος του κόμματος της εργατικής τάξης» πρέπει να κοιτάμε πιο μακριά

.

Να μη φτάνει η ματιά μας μόνο μέχρι τον …Ακάμα.

Να μην ξεχνάμε επίσης τι σήμαινε περιβάλλον για τον υπαρκτό!

Ξέρεις το όραμα αυτό που στραβολαίμιασε τους πριν από μας.

Παραμέρισε το συναίσθημα. Το ξέρω! Και για μας είναι δύσκολο!

Είναι καθήκον όμως θα σου πω μεγαλοσχήμως. Και το καθήκον, μας επιβάλλει να μην θέλουμε να φτάσουμε στο κεφαλόσκαλο από το πρώτο κιόλας βήμα.

Απέχει η πόρτα – όχι της ουτοπίας- αλλά (έτσι τη λέμε και οι δυο μας από επιλογή) μίας πατρίδας λεύτερης χωρίς τείχη. Για τα τείχη αυτού που παράφρασες εσύ μιλάω!

Προσθέτω όμως αυτολεξεί (χωρίς παράφραση) και τον καταληκτικό στίχο του αλεξανδρινού στο ποίημα που «χρησιμοποίησες».

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ’ ‘εκλεισαν από τον κόσμον έξω.

*Ο Γιώργος Διαμαντούλης είναι δημοσιογράφος μέλος του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας της ΚΕ του ΑΚΕΛ

Μοναδικό σημείο (τελικά) σχολιασμού μου: Δεν έχω "κρυφτεί" πουθενά, εδώ είμαι.