ΜΠΑΝ ΑΝ

Τοπίον άκρως σουρεαλιστικόν.

Τόσο, που αν δω στο δρόμο να ίπτανται με χάρη γαλάζιες τυρόπιτες ριγέ γάιδαροι και Κυπραίοι με βατραχοπέδιλα, δεν θα εκπλαγώ.

Τι μήνα έχουμε είπαμε; Α…ναι! Φεβρουάριο.

Πότε είναι οι εκλογές στα Κατεχόμενα; 18 Απριλίου μαθαίνω.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: μισός Φεβρουάριος, Μάρτιος και σχεδόν τίποτα το ωφέλιμο από Απρίλιο. Δυόμιση μήνες.

Δυόμιση μήνες για να πετάξουμε από πάνω μας 35 χρόνων τσιμέντου, παγωνιάς, διαίρεσης, κατοχής, νοοτροπιών που καλλιεργήθηκαν σκόπιμα και όχι, να κατανοήσουμε τι εστί Λύση να αντιληφθούμε τι έχουμε μπροστά μας τι θα γίνει ΑΝ και τι θα γίνει αν ΔΕΝ.

Μιλάμε για μια τρεχάλα που δεν έχει ξαναγίνει.

Κάποιοι, κάνουν ευχέλαια , βουντού , τελετές μαύρης, άσπρης, ριγέ, καρό ή με πουά μαγείας προκειμένου να ψευδοεκλεγεί και μάλιστα ψευδοθριαμβευτικά ο κος ψευδοΈρογλου στις επερχόμενες ψευδοεκλογές του ψευδοκράτους.

Έτσι, οι συνομιλίες θα τερματιστούν ασκαρδαμυκτί ή το πολύ εν ριπή οφθαλμού και θα γλυτώσουμε από αυτόν τον ψευδομπελά που μπορεί και να μας οδηγούσε σε μία ψευδοεπανένωση της Κύπρου με την ψευδοκύπρο.

Κακά τα ψέματα λοιπόν, ας πούμε και μια αλήθεια:

Αν προκύψει ο κος Έρογλου, τα πράγματα θα είναι σαφή, σαφέστερα δεν μπορούν να γίνουν. Πρόκειται για Ντεκτάς στη θέση του Ντεκτάς. Ο άνθρωπος έχει δηλώσει ξεκάθαρα και σταράτα τι θεωρεί «λύση».

Μου λένε ορισμένοι καλόπιστοι φίλοι:

Αν η Άγκυρα θέλει πραγματικά λύση, τότε κάτι θα κάνει, υπόγεια και θα ξαναβγεί ο Μεχμέτ Αλί.

Λέτε;

Μπορεί.

Όμως εμένα αυτό το επιχείρημα με ανησυχεί ακόμα περισσότερο.

Γιατί, μου δείχνει πως είτε έτσι είτε αλλιώς, η Άγκυρα κάνει ότι θέλει «απέναντι».

Σχέδιο Μπαν – Αν δεν υπάρχει.

Υπάρχει όμως η μικρή μας αγαπημένη Μπαν-αν-ία.

Στην οποία, λαλούν για τόσα χρόνια τόσοι κοκόροι που όχι μόνο αργεί να ξημερώσει, αλλά έχει νυχτώσει για τα καλά.

Ήρθε στο μεταξύ και ο κος Μπαν, έκανε –χωρίς να το ξέρει (;) την κουτσουκέλα του με την επίσκεψη στο «Προεδρικό» οι ευθύνες αποδόθηκαν στον κύριο Ντάουνερ ο οποίος και μετά την εύλογη διαμαρτυρία του κου Χριστόφια κάτι μάσησε ανάμεσα στα δόντια του.

Αλλά στον κύριο Ντάουνερ σκληρότατη κριτική δεν ασκούν μόνο διάφοροι παραδοσιακοί μουρμούρηδες αλλά και το έγκυρο Αμερικανικό δίκτυο Inner City Press όπως πληροφορήθηκα από το εξαιρετικά νηφάλιο ιστολόγιο του «Αντιφωνητή» (http://antiphonist.blogspot.com/ )

Κατά λέξη, στην εισαγωγή του ο Αντιφωνητής, γράφει:

«Το θέμα της επίσκεψης Μπαν κι Μουν στην Κύπρο σχολιάζει σήμερα ο οργανισμός Inner City Press που εδρεύει στο Bronx της Νέας Υόρκης. Ο οργανισμός ασχολείται κατ' εξοχήν με θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαφάνειας, κοινωνικών δικαιωμάτων, ίσης μεταχείρισης κλπ.

Δημοσιογράφος του οργανισμού ζήτησε από τον κύριο Farhan Haq, εκπρόσωπο τύπου του Γενικού Γραμματέα, να διευκρινίσει τι ακριβώς έγινε και γιατί ορισμένα κόμματα αρνήθηκαν να παραστούν στην δεξίωση προς τιμή του Μπαν κι Μουν. Ο εκπρόσωπος απέφυγε να απαντήσει και εξήγησε πως είναι καλύτερα να ρωτήσουν τον Γενικό Γραμματέα κατ' ευθείαν. Όταν όμως ήρθε η στιγμή της ενημέρωσης από τον κύριο Μπαν κι Μουν, δεν επιτράπηκε στους δημοσιογράφους του Inner City να του απευθύνουν καμία ερώτηση. Όπως αναφέρουν στην ιστοσελίδα του οργανισμού (Inner City), ούτε στους ελληνοκύπριους δημοσιογράφους δόθηκε η ευκαιρία να κάνουν ερώτηση. Το άρθρο κάνει καυστική κριτική στον Αλεξάντερ Ντάουνερ γράφοντας μάλιστα πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μαζεύει πελάτες για την εταιρία του, Bespoke Approach....»

Για λεπτομέρειες, πηγαίνετε στο συγκεκριμένο ιστολόγιο όπου υπάρχουν όλοι σχετικοί σύνδεσμοι.

Στο μεταξύ, στο ελάχιστο διάστημα που απομένει, τα κόμματα της «συγκυβέρνησης» έχουν πραγματικά αρχίσει να μοιάζουν με τις ιπτάμενες τυρόπιτες που έγραφα στην αρχή.

Παλιότερα, ήταν μέσα, με το ένα πόδι έξω.

Τώρα, είναι μέσα και με τα δύο πόδια έξω.

Μετά, έχουν απαίτηση οι πολίτες να ενδιαφέρονται, να νοιάζονται, να γρηγορούν.

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά αναρωτιέμαι:

Σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία που πέρα από το Κυπριακό υπάρχουν μείζονα άλλα ζητήματα πως είναι δυνατόν η Κυβέρνηση να λειτουργήσει αρμονικά; Γιατί για παράδειγμα, η Οικονομία είναι μεν θέμα του Υπουργείου Οικονομικών αλλά, αφορά όλα τα υπουργεία, όλους τους φορείς, τους πάντες.

Λέμε, πως απέναντι, είναι το «ψευδοκράτος».

Τον καθρέφτη μας τον έχουμε δει ποτέ; Μήπως άραγε δεν δείχνει καν κάτι;

Σε ένα άλλο Ιστολόγιο, στο «Επανένωση 2010» (http://www.epanenosi.com/ ) που ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό, συναθροίστηκαν άνθρωποι από όλο σχεδόν το Πολιτικό φάσμα που διακατέχονται από το πάθος να δουν τα τείχη να πέφτουν. Θερμοί, ζέοντες φίλοι της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας της εγκεκριμένης από τον Ο.Η.Ε. και όλες τις Κυπριακές Ηγεσίες λύσης.

Καμιά 30αριά είναι όλοι τους και όπως πάντα 7-8 οι κυρίως ενεργοί που γράφουν. Δεν είναι κατά την αντίληψή μου «κατευθυνόμενοι» από κανέναν εκτός από την αγωνία τους για λύση.

Το πώς ερμηνεύει βέβαια ο κάθε ένας τη λέξη «Λύση» είναι ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο.

Σε αυτό το ιστολόγιο λοιπόν προχθές διάβασα ένα κείμενο-στα αγγλικά ενός Τουρκοκύπριου. Του Turgut Durduran.

Ένα απίστευτο κείμενο διαποτισμένο από αγάπη για την Κύπρο, τους ανθρώπους της και τις ευκαιρίες τους που χάνονται η μια μετά την άλλη όσο η κατοχή εξακολουθεί.

Ένας Τουρκοκύπριος Πολίτης, πάνω από όλα Κύπριος, που όταν αναφέρεται στην «Κυβέρνηση» των Κατεχομένων βάζει τη λέξη σε εισαγωγικά και έχει κορώνα του το μέλλον.

Διάβασα το γραπτό του, 3-4 φορές. Με άγγιξε, με συγκίνησε, με έπεισε και στο τέλος πάγωσα.

Πάγωσα, γιατί αναρωτήθηκα πόσοι Turgut υπάρχουν άραγε τόσο «εκεί» όσο κι εδώ;

Γιατί, αν ήταν πολλοί, αν ήταν Ρεύμα θα είχαν βγει στους δρόμους (όπως κάποτε…) και θα έσπρωχναν τις εκατέρωθεν ηγεσίες στο σωστό δρόμο. Γιατί αν ήταν πολλοί οι «εκεί» θα έδιναν μια κλωτσιά στον Ταλάτ να ξεκολλήσει από την Άγκυρα και έτσι θα απελευθέρωναν και τη δική μας πλευρά από τα πολλά και εύλογα φοβικά σύνδρομα.

‘Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα οι Turgut ήσαν οι πολλοί.

Τώρα, φοβάμαι πως είναι οι λίγοι ενώ οι υπόλοιποι είτε έχουν γυρίσει την πλάτη είτε απλά περιμένουν σιωπηρά το τι θα γίνει.

Το Κυπριακό, σε δυόμιση μήνες θα τελειώσει. Αυτό είναι περίπου σίγουρο.

Ακόμα και με πλήρες ναυάγιο, πάλι θα «τελειώσει».

Απλά δεν θα είναι το τέλος που επί 35 χρόνια συναπτά ευαγγελίζονται οι περί αυτό επαγγελματίες.

Εκτός αν έχουμε την εντύπωση πως η Τουρκία μετά και από αυτό θα ενδιαφερθεί για οποιαδήποτε άλλη διευθέτηση από αυτή της διχοτόμησης.

Τι επείγει αυτή τη στιγμή; Το απόλυτο ξεκαθάρισμα του εσωτερικού μετώπου.

Οι «Μεν» και οι «Δεν» να πάνε με τα ομοειδή τους. Γιατί στην περίπτωση αυτή τα ετερώνυμα όχι μόνο δεν έλκονται αλλά προκαλούν τεράστιες ζημιές στην κοινωνία.

Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός, αλλά οι επόμενοι λίγοι μήνες εκτός των άλλων προκρίνουν το μέλλον των μέχρι σήμερα γνωστών πολιτικών κομμάτων. Σχεδόν, όλων.

Όταν θα λήξει αυτή η φάση, όπως και να λήξει, τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο στην Κύπρο.

Και θα είναι για καλό.

ΥΓ: Ο πίνακας στην κορυφή είναι η "Γυναίκα με ομπρέλα" (1935) του Γιώργου Μπουζιάνη (άλλος ένας αγνοημένος στην Ελλάδα δημιουργός, που άφησε έντονο ίχνος στην Ευρωπαϊκή Τέχνη με ορμητήριο τη Γερμανία). Το είχα στο μυαλό μου όσο έγραφα το άρθρο με μία δική μου αυθαιρεσία:

Η Γυναίκα με ομπρέλα , είναι σαν την Κύπρο που στωικά περιμένει.

Τη Λύση; Όχι, απλά να σταμτήσουν να τη "δουλεύουν" οι διάφοροι σωτήρες της.

ΥΓ2: Απόψε στην "Κινούμενη Άμμο" αφιέρωμα στον Don Van Vliet, γνωστότερος ως Captain Beefheart και στον πρώτο του δίσκο το θρυλικό πια Safe as milk. Στον χρόνο που θα απομείνει, θα αυτοσχεδιάσουμε. Παραγγελίες δεκτές στο shout box του ιστολογίου, ή με sms στο 2250.