Η «αρθρογραφική» δυστοκία μου, καλά κρατεί.
Δεν είναι τίποτα, έχεις πάθει “writers block” μου λένε, θα περάσει.
Στο μεταξύ μέσα στο κεφάλι μου τριγυρίζουν χίλια δυο που θέλω να γράψω, αλλά μόλις κάτσω στον υπολογιστή, πετάνε μακριά σαν τρομαγμένα πουλιά.
Και χτες, δεύτερη φορά τηλεφώνησα στην εφημερίδα για να πω «δεν».
Να ευχαριστήσω δημόσια θέλω, τους αναγνώστες που γέμισαν με e mail το κουτί του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αναγνώστες και αναγνώστριες που δεν έχουν καμία σχέση με τα ιστολόγια και με τιμούν διαβάζοντας με στην εφημερίδα.
Οι περισσότεροι, ρωτούν αν σταμάτησα από τον Πολίτη. Όχι δεν σταμάτησα, ούτε υπάρχει κανένα πρόβλημα, εγώ «μπλόκαρα». Και επειδή είμαι αρθρογράφος –σχολιαστής και όχι δημοσιογράφος προτιμώ να μην γράψω μέχρι να ξαναβρώ το ρυθμό μου και ξεκαθαρίσω κάποιες σκέψεις.
Λίγα λόγια για την αποψινή Κινούμενη Άμμο στο ραδιόφωνο του Άστρα, στους 92,8 και στο http://www.astra.com.cy/ από τις 7 έως τις 9 το απόγευμα, όπως κάθε Σάββατο.
Απόψε θα παρουσιάσω κάποια εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα σχετικώς άγνωστα.
Πρώτα, τον αμερικανό folk / rock ισπανικής καταγωγής τραγουδοποιό Sixto Rodriguez.
«Παγκοσμίως άγνωστος» , με δύο δίσκους όλους κι όλους στο ενεργητικό του και όμως, όταν εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 70 πολλοί είδαν πάνω του όχι μια μίμηση αλλά μια άλλη εκδοχή του Dylan. Βαθειά πολιτικοποιημένος με έντονη κοινωνική συνείδηση και ταξική μνήμη, τόσο στα τραγούδια του, όσο και στη ζωή του.
Στη συνέχεια, θα κάνω ένα αφιέρωμα στους Spirogyra.
Μια εξαιρετικά (μα…εξαιρετικά!) ενδιαφέρουσα μπάντα από τη Βρετανία και συγκεκριμένα από το Bolton του Lancashire. Αυτοί, ξεκίνησαν το 1967.
Επικεντρωμένοι στην folk παράδοση του τόπου τους ,με απροσδόκητες συχνά μελωδικές γραμμές, με ήχο που συνδυάζει τις κιθάρες με την άρπα το βιολί και τα κρουστά , στηρίζονται μεν σε ακούσματα που έλκουν από τον μεσαίωνα αλλά μπορούν και περνούν αρμονικά στην ψυχεδέλεια.
Καλή ακρόαση.
Ο πίνακας στην κορφή, ένας αγαπημένος Magritte (που πρόσφατα μου θύμισε ο Αντιφωνητής).
Είναι ένα έργο του 1933 , λάδι, και βρίσκεται στο National Gallery of Art (Washington).
Χαρακτηριστικός ο τίτλος του έργου: La Condition humaine
ΥΓ: Στο youtube video πάνω, μπορείτε να ακούσετε τους Spirogyra στο Island.
11 σχόλια:
Γιώργο από τις πράξεις σου κι όχι μόνο απ' τα λεγόμενά σου, φαίνεται η αξιοπρέπειά σου ως ανθρώπινη ύπαρξη.
Θα μπορούσα να σκεφτώ χίλιους δυο άλλους αρθρογράφους που περνούν μία άγονη -συγγραφικά- περίοδο, κι όμως γράφουν μέτρια κείμενα, απλώς για να συνεχίσουν να το κάνουν.
Εν τούτοις υπάρχουν οι λίγοι (οι ελάχιστοι) οι οποίοι δεν θέλουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τους υπόλοιπους να κοροιδεύουν.
Ένας από τους ελάχιστους είσαι κι εσύ.
Εύγε για την έντιμη στάση σου.
Διότι το γράψιμο ούτε καταναγκασμός είναι, ούτε και "επάγγελμα".
Είναι μια ψυχική διεργασία, απόρροια και απότοκο των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Μακάρι να σκέφτονταν κι άλλοι όπως κι εσύ φίλε.
Γιώργο αφού δεν έχεις όρεξη να γράψεις, έλα ποτζιεί στο μπλόγκ διαβάσεις. Αφιερώννω σου μια φωτογραφία που τον τόπο σου.
Εισήγηση: γιατί δεν πιάννεις έναν Μολεσκιν με άσπρες κόλλες καλής ποιότητας τζιαι ένα καλό στυλό τζιαι να τα κουβαλείς μαζί σου. Εν εν πολλά άχαρο να καρτεράς έμπνευση μπροστά που μια οθόνη βουτηγμένος στα ηλεκτρομαγνητικά κύμματα; Για μέναν ο υπολογιστής είναι απλά γραφομηχανή για να τυπωθούν τα κείμενα.
Χαίρομαι όταν μπαίνουν φωτογραφίες από έργα τέχνης σε μπλόγκ. Ποιο καλόγουστες από κάτι φωτογραφίες πολιτικών!
ΥΓ
Πού και που, ένα “writers block” δικαιούνται όλοι.
@Απόστολε, σε ευχαριστώ. Σπανίζει σήμερα αυτό το είδος της κατά-νόησης, που προέρχεται από την καλλιεργημένη ευαισθησία.
@Aceras...δεν ξέρω αν είναι η "όρεξη" που λείπει...μοιάζει με μια αίσθηση ματαιότητας που με πιάνει κατά καιρούς, ειδικά όταν αντιλαμβάνομαι τα γενικά μας χάλια...
Ήρθα ποτζιεί. Σχολίασα κιόλας. Ως συνήθως, απολαυστικό γραπτό...Μπράβο και πάλι, νομίζω κάτι πρέπει να κάνεις με όλα αυτά τα χρονογραφήματα, θα τα χαρεί πολύς κόσμος που δεν συχνάζει στο διαδίκτυο και δεν τα ξέρει...
@Yellow Kid, νάσαι καλά!
"Και επειδή είμαι αρθρογράφος –σχολιαστής και όχι δημοσιογράφος προτιμώ να μην γράψω μέχρι να ξαναβρώ το ρυθμό μου και ξεκαθαρίσω κάποιες σκέψεις."
Γιώργο τα δημοσιογραφικά εργοστάσια αφθονούν. Καλύτερα το "δεν" παρά το "υπερ." Πινελιά πινελιά φτάνει κανείς στον άνθρωπο:
http://www.fotos.org/galeria/data/570/medium/Rene-Magritte-Attempting-The-Impossible.jpg
Πινελιά πινελιά φτάνει κανείς στον Άνθρωπο, ναι...
Και στην ουτοπία ακόμα, γιατί όχι;
Attempting the Impossible...
Αν δεν με απατά η μνήμη μου ο Μπουκόφσκι έλεγε πως σε αυτές τις περιπτώσεις τον ξελάσπωνε μια καλή πίπα κι ένα καλό γεύμα - δεν θυμάμαι με ποια σειρά όμως...
(Μπορεί να ήταν κι ο Χένρυ Μίλερ πάντως)
Το δεύτερο μέρος της συμβουλής σου είναι ανέφικτο αγαπητέ καθότι είμαι σε (εξαιρετικά σκληρή) δίαιτα, εδώ και δύο εβδομάδες.
Κάτι πολύ καλό θα ακολουθήσει αυτή την παροδική και δημιουργική παύση. Είμαι σίγουρη.
Χαιρετισμούς...
:)
@Πο.Πη.
Μήπως έχεις πάθει Μουφλονίαση;
Δοκίμασε να πας ταξίδι, π.χ. ώς τον "Παράδεισο". Κάνε και καμιά βουτιά άμα λάχει...
Βέβαια είναι πιθανόν το κείμενο που θα προκύψει να έχει μόνο γρυλίσματα και βρισιές αλλά...
Double the first - perhaps?
(Κουλάρισε θα σου έλεγα σε άπταιστα ελληνικά και κανόνισε κανένα μεσημεράκι...)
;)
Δημοσίευση σχολίου