.jpg)
Σκουπίδια, παντού. Ειδικοί φρουροί, με εξάρτηση που θυμίζει Star Wars κόβουν βόλτες ή αράζουν στις γωνίες κοιτάζοντας βλοσυρά τους περαστικούς.
Μέσα σε αυτή την ωραία και πανηγυρική ατμόσφαιρα το 85 δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς ετών 15 από τον Μελίστα και το αίμα του σκεπάστηκε γρήγορα, πνίγηκε στα σκάνδαλα της εποχής, στις κούτες των πάμπερς με τα φράγκα του Κοσκωτά, υπό τον ήχων των τσιφτετελιών και των σκυλάδικων που ανακηρύσσονται από τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο «πολιτιστικά κέντρα του λαού».
Παράλληλα, δεν ξέρω ποιοι, πως και γιατί τα Εξάρχεια βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη υπό κατοχή. Με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον Στρατηγό Δροσογιάννη, κάποιοι αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν την περιοχή.
Μέσα σε λίγους μήνες, η πρέζα κυκλοφορεί πιο άνετα από ποτέ.
«Τελειώνω και στην τελευταία αράδα νιώθω έντονα την ανάγκη να το πω ξανά, ίσως πιο καθαρά: Είναι τσουνάμι αυτό που θα έρθει. Δεν ξέρω ποιο "τεκτονικό" ρήγμα θα προκαλέσει τον κοινωνικό σεισμό, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εκτός ελέγχου. Θα είναι η μαζεμένη, η αθροισμένη οργή για την ξεδιάντροπη κοροϊδία πολλών, πάρα πολλών χρόνων. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα μυρίζει μπαρούτι.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει μάλλον χάσει κάθε αίσθηση με την πραγματικότητα...»
Μέσα στο μυαλό μου είχα μαζεμένα τα Βατοπέδια, τα κατακαμένα δάση, τα δομημένα ομόλογα, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, την περίοδο του Χριστοδουλικού σκοταδισμού, την εξάπλωση του Καρατζαφερικού φασιστικού καρκινώματος, τα διαλυμένα Πανεπιστήμια, τους τεμπέληδες της άγονης πια ελληνικής κοιλάδας, τους χιλιάδες βολεμένους αργόμισθους των κομματικών διορισμών, τον διάχυτο αλλά χωρίς διοχέτευση ηλεκτρισμό χιλιάδων νέων ανθρώπων ζυμωμένων μέσα στην απαξία των πάντων-και πως αλλιώς δηλαδή;
Και ήρθε η σφαίρα του Κορκονέα.
Αυτοί, σε κατάσταση μόνιμου άγχους περπατάνε γρήγορα για να προλάβουν ποιος ξέρει τι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο κάθε τόσο και μουρμουράνε βρισιές μέσα από τα δόντια τους. Βιαστικοί ταξιτζήδες στοιβάζουν επιβάτες μέσα στα αυτοκίνητα τους, φωνάζουν από το παράθυρο Πατήσια, Παγκράτι, Δάφνη, Νέα Σμύρνη…
Η μέρα έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς, όπως κάθε μέρα στην Αθήνα, με εκατοντάδες παππούδες και γιαγιάδες να συγκεντρώνονται από τις 5 το πρωί έξω από τα καταστήματα του ΙΚΑ για να πάρουν το χαρτάκι προτεραιότητας όσο γίνεται πιο γρήγορα μπας και ξεμπερδέψουν μια ώρα γρηγορότερα.
20 σχεδόν χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης δεν κατάφεραν να αποδώσουν στα «τιμημένα γηρατειά» καμία αξιοπρέπεια ουσίας στην καθημερινή ζωή.
Αν μπορούσες να βάλεις ένα μαγικό μικρόφωνο πάνω από την πόλη, για να ακούσεις τη βοή των ανθρώπων, δύσκολα θα ξεχώριζες κάποια καλημέρα.
Η τεράστια πλειοψηφία των λέξεων που ίπτανται σαν τρομαγμένες φτερωτές κατσαρίδες είναι «μαλάκα» «άντε γαμήσου ρε» «στο διάολο από δω» «τι θε ρε; τρέχει τίποτα; ε; ε;» .
Η μέρα έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς, όπως κάθε μέρα στην Αθήνα, με εκατοντάδες παππούδες και γιαγιάδες να συγκεντρώνονται από τις 5 το πρωί έξω από τα καταστήματα του ΙΚΑ για να πάρουν το χαρτάκι προτεραιότητας όσο γίνεται πιο γρήγορα μπας και ξεμπερδέψουν μια ώρα γρηγορότερα.
20 σχεδόν χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης δεν κατάφεραν να αποδώσουν στα «τιμημένα γηρατειά» καμία αξιοπρέπεια ουσίας στην καθημερινή ζωή.
Αν μπορούσες να βάλεις ένα μαγικό μικρόφωνο πάνω από την πόλη, για να ακούσεις τη βοή των ανθρώπων, δύσκολα θα ξεχώριζες κάποια καλημέρα.
Η τεράστια πλειοψηφία των λέξεων που ίπτανται σαν τρομαγμένες φτερωτές κατσαρίδες είναι «μαλάκα» «άντε γαμήσου ρε» «στο διάολο από δω» «τι θε ρε; τρέχει τίποτα; ε; ε;» .
Ένα απέραντο πλήθος που ψοφάει για καυγά, που ψάχνει αφορμή να εκτονώσει απέραντα κι ανομολόγητα νεύρα.
Μίλησα πριν για τα «τιμημένα γηρατειά» και θυμήθηκα τα περίφημα «περήφανα νιάτα».
Μίλησα πριν για τα «τιμημένα γηρατειά» και θυμήθηκα τα περίφημα «περήφανα νιάτα».
Τα τσαλαπατημένα.
Τα αφημένα αιωνίως αναλφάβητα στα δόκανα ενός συστήματος «Παιδείας» που ξέρει να παράγει υπάλληλους, υποτακτικούς, υπανάπτυκτους, υπηρέτες και μονοφωνικούς άναρθρους πεισματάρηδες.
Κυρίως κωφούς αφού ουδέποτε διδάχθηκαν να ακούν κάτι άλλο πέραν της φωνής τους.
Κατ’ εικόνα και ομοίωση της πλειοψηφίας των δασκάλων τους και εκείνων που έπλασαν τους δασκάλους τους.
Ένα πλήθος.
Κατ’ εικόνα και ομοίωση της πλειοψηφίας των δασκάλων τους και εκείνων που έπλασαν τους δασκάλους τους.
Ένα πλήθος.
Ένα τεράστιο συνονθύλευμα φαρμακωμένο διαχρονικά με δικτατορίες, εμφύλιους, προδοσίες, διαψεύσεις ονείρων.
Λοβοτομημένο με life style και με τη ζωή του να είναι διαρκώς μετατεθειμένη στη θέα της ζωής των δήθεν λαμπερών Άλλων , όλων αυτών που καθιέρωσε η «κουλτούρα» της ΠΑΣΟΚικής ευτυχίας της δεκαετίας του 90.
Οι γκλαμουράτοι του Κωστόπουλου η ανατολή του Θέμου και του Μάκη, των μηδενιστών ιδεολογοχαβαλέδων και των λαϊκών Ζορό.
Λοβοτομημένο με life style και με τη ζωή του να είναι διαρκώς μετατεθειμένη στη θέα της ζωής των δήθεν λαμπερών Άλλων , όλων αυτών που καθιέρωσε η «κουλτούρα» της ΠΑΣΟΚικής ευτυχίας της δεκαετίας του 90.
Οι γκλαμουράτοι του Κωστόπουλου η ανατολή του Θέμου και του Μάκη, των μηδενιστών ιδεολογοχαβαλέδων και των λαϊκών Ζορό.
Μέσα σε αυτή την ωραία και πανηγυρική ατμόσφαιρα το 85 δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς ετών 15 από τον Μελίστα και το αίμα του σκεπάστηκε γρήγορα, πνίγηκε στα σκάνδαλα της εποχής, στις κούτες των πάμπερς με τα φράγκα του Κοσκωτά, υπό τον ήχων των τσιφτετελιών και των σκυλάδικων που ανακηρύσσονται από τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο «πολιτιστικά κέντρα του λαού».
Παράλληλα, δεν ξέρω ποιοι, πως και γιατί τα Εξάρχεια βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη υπό κατοχή. Με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον Στρατηγό Δροσογιάννη, κάποιοι αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν την περιοχή.
Μέσα σε λίγους μήνες, η πρέζα κυκλοφορεί πιο άνετα από ποτέ.
Το εμπόριο, κυριολεκτικά υπό τα βλέμματα των «οργάνων της τάξεως».
Υπόβαθρο σε όλα αυτά, μια νεολαία, τότε απομακρυσμένη από την Αριστερά καθώς το ΚΚΕ φρόντισε από νωρίς στη Μεταπολίτευση να αποχυμώσει τα πάντα και να χρησιμοποιήσει τους νεολαίους είτε σαν αφισοκολλητές είτε σαν ιδεολογικούς μπάτσους.
Και με τα νέα κινήματα ακόμα στα σπάργανα.
Μια κοινωνία, άνω κάτω.
Υπόβαθρο σε όλα αυτά, μια νεολαία, τότε απομακρυσμένη από την Αριστερά καθώς το ΚΚΕ φρόντισε από νωρίς στη Μεταπολίτευση να αποχυμώσει τα πάντα και να χρησιμοποιήσει τους νεολαίους είτε σαν αφισοκολλητές είτε σαν ιδεολογικούς μπάτσους.
Και με τα νέα κινήματα ακόμα στα σπάργανα.
Μια κοινωνία, άνω κάτω.
Ασπόνδυλη, σπασμωδική, με μειοψηφίες φωτεινές και τραγικά μόνες και σιωπηρές.
Χρηματιστήρια, διαπλοκές, Ολυμπιακοί Αγώνες, Νέα Τζάκια, απίθανη διασπάθιση χρήματος, απίστευτες σπατάλες των Κοινοτικών Κονδυλίων με τα λεφτά να χάνονται στο δρόμο και πολλούς κολλητούς να πλουτίζουν από τη μια μέρα στην άλλη.
Η συνείδηση που αναπνέει πια, είναι αυτή της προδοσίας.
Χρηματιστήρια, διαπλοκές, Ολυμπιακοί Αγώνες, Νέα Τζάκια, απίθανη διασπάθιση χρήματος, απίστευτες σπατάλες των Κοινοτικών Κονδυλίων με τα λεφτά να χάνονται στο δρόμο και πολλούς κολλητούς να πλουτίζουν από τη μια μέρα στην άλλη.
Η συνείδηση που αναπνέει πια, είναι αυτή της προδοσίας.
Των διαψευσμένων ονείρων για άλλη μια φορά.
Καθώς, μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι πολλοί, οι βουβοί, οι ανώνυμοι, ακόμα δεν έχουν νιώσει τη ζωή τους να αναβαθμίζεται στο ελάχιστο.
Η μοναδική ελληνική γραφειοκρατία, ίδια και απαράλλακτη είναι πάντα εκεί σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής και μοιάζει να έχει κατασκευασθεί επίτηδες για να εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πριν από ένα χρόνο, στις 15 Νοεμβρίου έγραφα στην εφημερίδα μεταξύ άλλων:
«Και αν τότε είχες απέναντι το απόλυτο μαύρο, τον ταυτοποιημένο φασισμό, τώρα, με όλες τις παραλλαγές του γκρίζου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, πολύ πιο μπερδεμένα, πολύ πιο δυσανάγνωστα.
Ακόμα και στο Wall των Pink Floyd που εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά, ο ουρανός ήταν ευδιάκριτος πάνω από τον τοίχο. Ήξερες, καταλάβαινες γιατί έπρεπε να τον γκρεμίσεις.
Τώρα;
Τώρα, μοιάζει το γκρέμισμα αναγκαίο όπως πάντα, αλλά ο ορίζοντας είναι αόρατος. Ανύπαρκτος. Χτισμένος, ακόμα και αυτός.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Τι ωραίο που ακούγεται ε;
Μα είναι, να το πω έτσι, η δουλειά, το καθήκον κάθε νέας γενιάς η Ρήξη.
Αλλιώς τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, ακόμα και αν, σε αυτό το «μπροστά» είναι το χείλος του γκρεμού.»
Το άρθρο, είχε τον τίτλο «Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε και ελευθερία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»
.
Από ένα εκπληκτικό σύνθημα που είχα δει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου, και που είχε φανεί σαν το μόνο ζωντανό «κάτι» που είδα εκείνες τις μέρες στην πόλη.
Και, στην τελευταία παράγραφο έγραφα τότε- 15 Νοεμβρίου του 2008:
Πριν από ένα χρόνο, στις 15 Νοεμβρίου έγραφα στην εφημερίδα μεταξύ άλλων:
«Και αν τότε είχες απέναντι το απόλυτο μαύρο, τον ταυτοποιημένο φασισμό, τώρα, με όλες τις παραλλαγές του γκρίζου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, πολύ πιο μπερδεμένα, πολύ πιο δυσανάγνωστα.
Ακόμα και στο Wall των Pink Floyd που εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά, ο ουρανός ήταν ευδιάκριτος πάνω από τον τοίχο. Ήξερες, καταλάβαινες γιατί έπρεπε να τον γκρεμίσεις.
Τώρα;
Τώρα, μοιάζει το γκρέμισμα αναγκαίο όπως πάντα, αλλά ο ορίζοντας είναι αόρατος. Ανύπαρκτος. Χτισμένος, ακόμα και αυτός.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Τι ωραίο που ακούγεται ε;
Μα είναι, να το πω έτσι, η δουλειά, το καθήκον κάθε νέας γενιάς η Ρήξη.
Αλλιώς τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, ακόμα και αν, σε αυτό το «μπροστά» είναι το χείλος του γκρεμού.»
Το άρθρο, είχε τον τίτλο «Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε και ελευθερία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»
.Από ένα εκπληκτικό σύνθημα που είχα δει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου, και που είχε φανεί σαν το μόνο ζωντανό «κάτι» που είδα εκείνες τις μέρες στην πόλη.
Και, στην τελευταία παράγραφο έγραφα τότε- 15 Νοεμβρίου του 2008:
«Τελειώνω και στην τελευταία αράδα νιώθω έντονα την ανάγκη να το πω ξανά, ίσως πιο καθαρά: Είναι τσουνάμι αυτό που θα έρθει. Δεν ξέρω ποιο "τεκτονικό" ρήγμα θα προκαλέσει τον κοινωνικό σεισμό, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εκτός ελέγχου. Θα είναι η μαζεμένη, η αθροισμένη οργή για την ξεδιάντροπη κοροϊδία πολλών, πάρα πολλών χρόνων. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα μυρίζει μπαρούτι.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει μάλλον χάσει κάθε αίσθηση με την πραγματικότητα...»
Μέσα στο μυαλό μου είχα μαζεμένα τα Βατοπέδια, τα κατακαμένα δάση, τα δομημένα ομόλογα, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, την περίοδο του Χριστοδουλικού σκοταδισμού, την εξάπλωση του Καρατζαφερικού φασιστικού καρκινώματος, τα διαλυμένα Πανεπιστήμια, τους τεμπέληδες της άγονης πια ελληνικής κοιλάδας, τους χιλιάδες βολεμένους αργόμισθους των κομματικών διορισμών, τον διάχυτο αλλά χωρίς διοχέτευση ηλεκτρισμό χιλιάδων νέων ανθρώπων ζυμωμένων μέσα στην απαξία των πάντων-και πως αλλιώς δηλαδή;
Και ήρθε η σφαίρα του Κορκονέα.
Μια σφαίρα εκτοξευμένη χρόνια πριν που τρύπωσε στο δικό του περίστροφο για να βρει τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Φόνος εξ αμελείας;
Όχι. Φόνος «εκ προθέσεως συστήματος».
Όχι. Φόνος «εκ προθέσεως συστήματος».
Ενός ολάκερου συστήματος που λειτουργεί ευνουχιστικά και δολοφονικά γιατί μόνο έτσι ξέρει να υπάρχει.
Και έγινε εν μία νυκτί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ερήμην του, άθελά του, ο Εξεγέρτης.
Μπήκε μπροστά σε όλα όσα ακολούθησαν.Ήταν στην κεφαλή κάθε πορείας. Και δεν ήταν ένας.
Η Κορκόνια σφαίρα τον πολλαπλασίασε σε χιλιάδες Αλέξανδρους που ενώθηκαν με τη μοναδική αλήθεια που μπορεί να γεννήσει η οργή ενός πολύ νέου ανθρώπου που νιώθει όχι απλά αδικημένος αλλά προσβεβλημένος στην ίδια του την ύπαρξη.
Την αλήθεια που έστω και τυφλά ζητά το αυτονόητο: Να ζήσει. Όχι να επιβιώσει.
Το λαμπαδιασμένο δέντρο του Συντάγματος, καίει ακόμα.
Μόνο που φέτος, η οργή, θα είναι ένα χρόνο μετά.
Φέτος, στις 6 Δεκεμβρίου, στου Αλεξάνδρου του Εξεγέρτη, ο πήχης πρέπει να ψηλώσει.
Και έγινε εν μία νυκτί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ερήμην του, άθελά του, ο Εξεγέρτης.
Μπήκε μπροστά σε όλα όσα ακολούθησαν.Ήταν στην κεφαλή κάθε πορείας. Και δεν ήταν ένας.
Η Κορκόνια σφαίρα τον πολλαπλασίασε σε χιλιάδες Αλέξανδρους που ενώθηκαν με τη μοναδική αλήθεια που μπορεί να γεννήσει η οργή ενός πολύ νέου ανθρώπου που νιώθει όχι απλά αδικημένος αλλά προσβεβλημένος στην ίδια του την ύπαρξη.
Την αλήθεια που έστω και τυφλά ζητά το αυτονόητο: Να ζήσει. Όχι να επιβιώσει.
Το λαμπαδιασμένο δέντρο του Συντάγματος, καίει ακόμα.
Μόνο που φέτος, η οργή, θα είναι ένα χρόνο μετά.
Φέτος, στις 6 Δεκεμβρίου, στου Αλεξάνδρου του Εξεγέρτη, ο πήχης πρέπει να ψηλώσει.
Γιώργος Πήττας, για τον Πολίτη και το TVXS.
ΥΓ. Ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση στο ανέβασμα του άρθρου στο ιστολόγιο. Δουλειές με κράτησαν απασχολημένο μέχρι πριν από λίγο έξω από το σπίτι.
13 σχόλια:
Σας διάβασα στο tvxs.gr το πρωί. Απίστευτο άρθρο καταπληκτικά γραμμένο με τόση ψυχή!!!! Εδω και δυο ώρες σκαλίζω τα αρθρα σας στο αρχείο, δεν εχω να πω παρά μόνο συγχαρητήρια είστε δυνατή πένα!
Και τρομερό το περσινό σας στις 15 Νοεμβρίου, τι προφητικός λόγος!!!!
Πράγματι ψοφάνε όλοι για καυγά Γιώργο μου, γιατί η καθημερινότητα τους απέχει πολύ απ΄ αυτήν που ονειρεύτηκαν.
Πρόσεξα κι εγώ, χθες βράδυ που πήγα στο θέατρο, ότι το κέντρο της Αθήνας ήταν γεμάτο σκουπίδια. Δεν ξέρω γιατί. Ποτέ δεν το είχα δει έτσι, παρά μόνο όταν έχουν απεργία οι εργάτες καθαριότητας που δεν είχαν χθες. Ελπίζω να επικρατήσει η σύνεση αυτές τις μέρες και να μην έχουμε φασαρίες και καταστροφές.
Άκουσα τώρα δα από τις ειδήσεις ότι έχουν τελικά απεργία οι εργάτες καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων.
Ο αναρχικός Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) γράφει για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και προσυπογράφω.
[...] Ξέρεις Αλέξανδρε, δε θέλω να σου πω ψέμματα...
Θέλω η θανάσιμη πληγή σου να κλείσει, να μην την κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος, θέλω να σε αφήσουμε ήσυχο να θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τον τελευταίο σου Δεκέμβρη....
Εμείς που είμαστε ακόμη ζωντανοί και έχουμε γίνει «επαγγελματίες» στο να σκυλεύουμε, να ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στη σορό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων, χρόνια τώρα...Ας Σωπάσουμε, Καιρός Είναι Να Αλλάξουμε Διαδρομή, Να Ανακαλύψουμε Τα Λάθη Μας, Αλλά Και Να Μην Ξεχάσουμε!
Κηδέψαμε την επανάσταση, πέρυσι, λίγες ώρες πριν την κηδεία σου, σε σημαδέψαμε και εμείς «συμβολικά» με όλες τις «καλές προθέσεις» για την εκτόνωση και πραγμάτωση του αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στην καπηλεία γιατί «ο σκοπός αγιάζει τά μέσα», μάθε το δεν έχουμε λογαριασθεί ποτέ με «το μπάτσο που έχουμε μέσα μας κι ας μην έχει στολή», θα σε σκοτώνουμε και εμείς με τη σειρά μας κάθε φορά που με βιά θα χρησιμοποιούμε για το μνημείο της τυφλής βίας και του κοινωνικού πολέμου τ' ονομά σου...
Αλέξη Γρηγορόπουλε,
Μη μας έχεις εμπιστοσύνη...
Μη γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, συνέχισε μπροστά και ζήσε τους επόμενους Δεκέμβρηδες, υπερασπίσου τους δικούς σου γιατί εμείς θα σε διαψεύσουμε...
[...] Κι αν είμαστε κάποτε άξιοι να συναντηθούν οι δικοί μας με τους δικούς σου, τότε έχουμε μια ελπίδα νά σε τιμήσουμε και να σε σεβασθούμε πραγματικά.
Σου υπόσχομαι πώς θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα, τό «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι που έχει οργανώσει ο καθένας από το σεχταρισμό του, τη μυθοπλασία του ή τό κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου,
Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα.
Οιάλλοι νεκροί γιατί δεν μνημονεύονται.Βλαχάκος, Γιαλοψός, Καραθανάσης,οαστυφύλακας Σπανουδάκης που άφησε ένα μωρό4 μηνών ορφανό, πέφτοντας επί του καθήκοντος;Γιατί τόση υποκρισία.
Διάβασα πολλά από τα άρθρα σας στο tvxs.gr αλλά δυστιχώς έμαθα πολύ πρόσφατα ότι είσταστε στην Κύπρο και ξαφνιάστηκα διότι κατάγομαι από την Θεσσαλονίκη και σπουδάζω στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου στη Λεμεσό. Κάνετε εκπληκτική δουλειά και την θαυμάζω. Επίσης πολύ θα ήθελα να σας γνωρίσω και από κοντά, θα ήταν τιμή μου να ανοίξουμε μία συζήτηση πάνω σε πρόσφατα θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία.
Φιλικά,
Σωτήρης
sotiris.ts@windowslive.com
Politis Pittas έγραψες για μάλλον κέντησες άλλη μια φορά. Άφησα σχόλιο και στο TVXS :-)
@Ανώνυμε 12:30
Αν μιλήσουμε για άλλους νεκρούς θα βγάλουμε ολον τον κατάλογο των νεκρών από αστυνομική βία. Υπάρχει διαφορά. Ο αστυνομικός επιλέγει μια δουλειά με την οποία εκτίθεται σε κινδύνους και οπλοφορεί. Ο νεκρός Γρηγορόπουλος ο νεκρός Καλτεζας απλά έφταιξαν ...γιατί βρέθηκαν στο δρόμο αρρωστων μπατσων. Κουμής και πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν δολοφονήθηκαν στον ΑΟΠΛΟ αγώνα τους για δικαιώματα και καλύτερη ζωή.
Μη μπερδεύεις τα πράματα κουτοπόνηρα λοιπόν!
Σωτήρη, αν κατεβαίνεις Λευκωσία θα χαρώ να τα πούμε με έναν καφέ. Στείλε μου email με κάποιο τηλέφωνο :-)
Μακάρι παρόμοια ενοραση στα επερχόμενα αλλά και οπτική στα γεγονοτα να διέθεταν και όλοι οι συνάδελφοί σας των 8μμ που, ορμώμενοι από τα γεγονότα του περυσινού Δεκέμβρη, έχουν αναδειχθεί σε διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Συγχαρητήρια.
Η αλήθεια είναι πικρή για την κατάσταση στην Ελλάδα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τι ήταν στην αρχαιότητα αυτός ο τόπος για όλο τον κόσμο και που κατάντησε
Κατ'αρχην συμφωνω μαζι σας για τα οσα περιγραφετε για το μιζερο κλιμα που πλανιεται πανω απο αυτη την πολη.Οι περισσοτεροι πολιτες ζουν μια μιζερη καθημερινοτητα και ξεσπουν πολλες φορες ο ενας στον αλλον.
Απο κει και περα παρατηρω στο αρθρο σας μια τεραστια αντιφαση.Σε παλαιοτερα αρθρα σας πριν απο ενα χρονο σε αυτο το blog μιλουσατε για τα επεισοδια και τις ταραχες και μιλουσατε για "παρακρατικους προβοκατορες".
Η αποριες μου ειναι δυο:Αφου οι ταραχες προερχονται απο προβοκατορες και παρακρατικους που θελουν να συκοφαντησουν το "κινημα",τοτε 1)γιατι χρησιμοποιησατε σαν εικονα για το αρθρο σας αυτο μια εικονα φωτιας και καταστροφης απο τις περσινες ταραχες?
2)Γιατι μιλησατε για το λαμπαδιαασμενο δεντρο του Συνταγματος που "καιει ακομα",προφανως σαν δειγμα ελπιδας και χαρας,οταν αυτη η πραξη συμφωνα με τα λεγομενα σας προερχεται απο παρακρατικους προβοκατορες?
Ευχαριστω.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΔΗΣ.
Έχει και άλλε εικόνες η Αθήνα Γιώργη... και είναι όμορφες πανάθεμα την.
Στο θέμα:
Καμία απολογία δεν χρειάζεται για την αντίδραση του κόσμου τότε. Ευτυχώς που υπήρξε -έστω -αυτή, με τα όποια λάθη της. Το σημαντικό είναι η μετάβαση σε επόμενες πράξεις άλλης υφής και όχι η καθιέρωση επετειακών εκτονώσεων.
Support is the financial or inkind support of an activity, Used primarily to reach stated business goals. In IEG Complete Guide to Sponsorship, "Sponsorship should not be mistaken with advertising. Advertising is recognized a quantitative medium, Whereas sponsorship is a qualitative medium.Clea or brown paper lunch bags, Numbered one through 1010 different cooking herbs and spicesShowertheme colored ribbonPaper and pencils for each guestPut not many an herb or spice in each bag, Ensuring that to note separately the bag number for each cooking ingredient. Scrunch the tops of bags and tie with ribbon to brew a small hole at the top. The hole should be big enough for players to get a good whiff but small enough that that they are unable to peek inside.[url=http://www.burberrynj.com]Burberry Bags[/url] Trim the bottom and top. Next, You will need to trim the bottom and top of the covers. You might need a scissor and a pencil. Would 17 02:50 AMnxs, The contention of margins raised in 2011 to stop the silver price run is mistaken. Anyone long had their principal margin capital in place plus their profits. This dissimilar to shorts who had a loss and a raise in margin only added more pressure on them for funds.Medical professional. Debra Jaliman, A clinical instructor in dermatology at New York Mount Sinai School of Medicine said phenylephrine facial skin by temporarily constricting arteries and and shrinking undereye tissue the same way it constricts and shrinks rectal ringing in the ears and tissue. Although, A Whitehall broker said Preparation H is not meant for the eyes and shouldn be applied there,[url=http://www.burberrynj.com]burberry london bags[/url] Ungari. Tropical isle. china. The reply to plasticbag generated waste is not to create more potential for disease. We can all be more responsible about reusing and recycling the products. They can serve a useful purpose beyond getting the groceries home.Now to get the bags ready to be turned into plastic quilt squares you must first fuse them. Fusing creates a superior piece of plastic. Cut off the handles and underneath seam. You could make your design. Now may possibly your bag. Get a piece of contact paper and figure out how big and how wide you want your bag to be.
Δημοσίευση σχολίου