Στις 11 Νοεμβρίου του 1989 η London Herald έγραφε πως η πτώση του Βερολινέζικου τείχους σηματοδοτούσε και την αρχή του τέλους για τον Κομμουνισμό.
Βέβαια, τα πράγματα αποδείχτηκαν πολύ πιο περίπλοκα στη συνέχεια, η περίφημη διατύπωση του Φουκουγιάμα περί του «τέλους της ιστορίας» απλά δικαίωσε όσους κάγχασαν μαζί της από την πρώτη στιγμή.
Αν αναλογιστεί κάποιος τα όσα έχουν ήδη συμβεί από τότε μέχρι σήμερα, η ιστορία όχι μόνο δεν «τελείωσε» αλλά ίσως εγκυμονεί τις πιο ενδιαφέρουσες φάσεις και αντιφάσεις της που θα προσδιορίσουν το μέλλον για πολλά χρόνια , ίσως και για τους επόμενους αιώνες.
Και ασφαλώς, ο ποταμός του μέλλοντος γεννιέται από τους απόηχους του ταξικού διεθνισμού του χθες και της εξελισσόμενης παγκοσμιοποίησης του σήμερα.
Αυτά τα δύο τεράστια και ιστορικά ρεύματα με τις διαφορετικές καταβολές πιθανότατα να εκβάλλουν στο τέλος στον ωκεανό της αυριανής ιστορίας.
Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, σπεύδω να πω πως δεν θεωρώ τον διεθνισμό υπό την ταξική ανάγνωση ξεπερασμένο, αλλά εκ των πραγμάτων υποταγμένο σε νέο περιβάλλον που έχει πια ελάχιστη σχέση με τους όρους της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 πάντως, το Τείχος του Βερολίνου, γνωστό και σαν Τείχος του Αίσχους κατέρρευσε.
Και τι άλλο από απόλυτο Αίσχος θα μπορούσε να ήταν ένα Τείχος που χώρισε μια χώρα στα δύο, χώρισε έναν λαό με κοινή γλώσσα και κοινή ιστορία.
Ένα Τείχος που χρειάστηκε μόλις δύο μέρες για να σηκωθεί, στις 12 και 13 Ιουνίου του 1961 και 28 χρόνια για να γίνει κομμάτια και θρύψαλα ντροπής.
Στο διάστημα που μεσολάβησε, τουλάχιστον δύο εκατοντάδες άνθρωποι έπεσαν νεκροί στην προσπάθειά τους να περάσουν «απέναντι» και άγνωστο πόσοι «φιλοξενήθηκαν» στα μπουντρούμια του δεύτερου μετά τη Ρουμανία, στυγνότερου καθεστώτος του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Η χυδαία κοπτοραπτική της εξουσίας που βρήκε την απόλυτη εφαρμογή της στη Συμφωνία της Γιάλτας, «ταχτοποίησε» τον Κόσμο, τον μοίρασε μερίδες, ερήμην βέβαια των ανθρώπων, των λαών, των πολιτών και αποθεώθηκε στην κυριολεξία με το Τείχος.
Ίσως, δεν είναι πολύ γνωστό ότι λίγο πριν την μετατροπή της Ανατολικής Γερμανίας σε Εντειχισμένο Κράτος είχε προηγηθεί η πλήρης αποτυχία των οικονομικών προγραμμάτων του Βάλτερ Ούλμπριχτ και σύμφωνα με τα αρχεία της Στάζι, μόνο το 1960, περίπου 200.000 πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας πέρασαν ανεπιστρεπτί στο Δυτικό Βερολίνο.
Ο ξυλουργός Ούλμπριχτ (αυτό ήταν το επάγγελμά του) επικοινωνεί εσπευσμένα με τον Χρουστσώφ ο οποίος του δίνει αυστηρές εντολές: Πρέπει με κάθε τρόπο να σταματήσει η προς Δυσμάς φυγή γιατί χαλάει την «εικόνα» του συστήματος.
Κάπως έτσι, και με απόλυτη μυστικότητα πάρθηκε η απόφαση για το Τείχος.
Το οποίο, όπως ανέφερα προηγουμένως έπρεπε να γίνει στα γρήγορα, πριν ο κόσμος καταλάβει για να μην υπάρξει κύμα ανεξέλεγκτης φυγής.
Οι τραγωδίες που παίχτηκαν τα επόμενα χρόνια γύρω από το Τείχος είναι πια λίγο πολύ γνωστές.
Και βέβαια ο μηχανισμός προπαγάνδας, βάφτισε το έργο του ως «Τείχος προστασίας του λαού από τον φασισμό».
Το Τείχος, το έριξαν οι ίδιοι οι Γερμανοί, γιατί έτσι ήθελαν αλλά και γιατί έτσι όφειλαν.
Το χρωστούσαν, στην αξιοπρέπειά τους.
Γιατί το να χωρίζεις μια χώρα με μία ενιαία κουλτούρα και
Και φοβάμαι πως το μεγαλύτερο λάθος (;) που κάνουν οι ορθόδοξοι Κομμουνιστές είναι πως αρνούνται πεισματικά να κάνουν έστω και στοιχειώδη δημόσια αυτοκριτική για τον θηριώδη αυταρχισμό και την ξέχειλη εξουσιολαγνεία που επέδειξαν τα δικτατορικά καθεστώτα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού-με διαφορές και αποχρώσεις ασφαλώς μεταξύ τους. Βάζω ερωτηματικό στη λέξη λάθος, γιατί δυστυχώς διαπιστώνω πως ακόμα και σήμερα, με παράδειγμα το ΚΚΕ ο αυταρχισμός και η υποταγή της πραγματικότητας στο κομματικό συμφέρον, συνεχίζουν να συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά του Κόμματος.
Με πρώτο θύμα βέβαια, τους ίδιους τους Κοινωνικούς αγώνες.
Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει μια σειρά από θεμελιώδεις αξίες που ως έναν σημαντικό βαθμό υπηρετήθηκαν τότε.
Για να το πούμε με λίγα λόγια, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία πως στις χώρες του «Υπαρκτού» η Υγεία , η Στέγη, η Παιδεία, δηλαδή τρεις θεμελιακοί τομείς που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα προσβάσιμοι για όλους τους ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη, λειτούργησαν.
Αλλά και είναι και πέρα από κάθε αμφιβολία πως τα Καθεστώτα αυτά, ταυτόχρονα τσαλαπάτησαν και εξευτέλισαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την δημιουργικότητα, τον σεβασμό στην προσωπικότητα χάριν του γενικώς και αορίστως «συνόλου» την ίδια στιγμή που τα υψηλά Στελέχη απολάμβαναν κάθε είδους προνόμιο αδιανόητο για τον κατά τα λοιπά Λαό στο όνομα του οποίου γινόντουσαν όλα.
Στην Ευρώπη, υπάρχει ακόμα ένα Τείχος που στωικά περιμένει την ώρα που θα πέσει.
Αυτό, που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο, αυτό που χωρίζει την Κύπρο στα δύο.
Είναι ένα συναίσθημα, που δεν το ξεπερνάς ποτέ, όσα χρόνια και να το βιώνεις. Αυτό, που σου υποβάλλει το συρματόπλεγμα καθώς σου λέει «Αλτ, δεν πας παρακάτω».
Αν και αρκετοί μιλάνε για «έναν» Κυπριακό Λαό, και παρομοιάζουν το μοίρασμα της Κύπρου με αυτό της Γερμανίας, προσωπικά δεν το εισπράττω έτσι.
Με τις 2-3 φορές που πέρασα «απέναντι» στα «Τούρκικα» όπως τα λένε πολλοί, ένιωσα πως ήμουν «αλλού».
Και μόνο το γεγονός πως μέσα σε λίγα μέτρα αλλάζει η γλώσσα προκαλεί –σε μένα και όχι μόνο- μια «απόσταση».
Και την θεωρία περί Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων δεν την καταπίνω εύκολα, νιώθω πως υπάρχει κάτι κάλπικο σε αυτή την άποψη, άλλωστε μια ισχυρή τάση επιμένει πως ο όρος Ε/Κ και Τ/Κ είναι εφεύρημα των Βρετανών.
Αυτό που εγώ εισπράττω-σαν κάτοικος της Κύπρου τα τελευταία 7 χρόνια- είναι πως το νησί κατοικείται από Έλληνες και Τούρκους. Με εθνική συνείδηση πλέον ανεπτυγμένη και στις δύο πλευρές και με την σημαίνουσα διαφορά πως η Ελληνική πλευρά είναι πια απογαλακτισμένη από τη Μητέρα Πατρίδα.
Η Κύπρος, δεν είναι Γερμανία. Στο σπίτι, μπορεί να κατοίκησαν φίλοι (κάποιες περιόδους) άντε και συγγενείς λόγω κοινής γενέθλιας γης, αλλά πάντως, το Τείχος, δεν έκοψε στα δύο μια Οικογένεια. Ένα οικόπεδο μοίρασε στα δυο.
Ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που κάνουν την πιθανότητα μιας Λύσης εξαιρετικά ελκυστική,
Το Τείχος της Λευκωσίας θα είχε
Τώρα πια, το Τείχος της Λευκωσίας δεν περιμένει θαρρώ τίποτα άλλο παρά μια «διευθέτηση».
Η οποία πάνω από όλα θα περιφρουρεί την πραγματικότητα που συνθέτουν οι ιστορικές διαφορές των δύο πλευρών.
Όχι, η Κύπρος του 2009 δεν είναι το Βερολίνο του 89.
Και δεν ήταν ποτέ Βερολίνο.
Λευκωσία, Γιώργος Πήττας για τον Πολίτη και το TVXS
12 σχόλια:
Στο άφησα και στο tvxs:
Το φούμαρο για την ταυτοσημια βερολινου λευκωσιας πουληθηκε πολυ εδω στην Κυπρο. Δεν επιασε νομιζω παρα μονο σε οσους βλέπουν το θέμα ασχετα και συναισθηματικά αλλά επιμένουν.
Η αλήθεια ειναι πως οπως γραφει το αρθρο το 2002-2003 υπηρχε τρομερο "μομεντουμ" που δεν αξιοποιήθηκε απο κανέναν ουτε απο το ΑΚΕΛ που αν ηθελε με μια κινηση θα ειχε κατεβασεις τοτε στους δρομους χιλιαδες ανθρωπους
Απεναντι οι Τουρκοκύπριοι έκαναν τεράστια συλαλλητήρια για επανένωση. Τα αφησαμε και πηγαν στην ευχή.
Και να υπαρξει λυση, λεμε τώρα, θα είναι μια λύση που θα αποφασίσουν οι Κορυφες που θα πιέσουν μετα τον κόσμο να ψηφισει. Η πλειοψηφία αν προκυψει θα ειναι μικρη και σχετικη. Και το μονο σχεδον σίγουρο θα ειναι μετα οι προβοκατσιες και η μη συνενοηση.
Καλα τα λες Γ.Π. αλλη μια φορα αλλά αυτο το αρθρο σου θα χτυπηθει στο νησι από τα κομματοσκυλα τόσο της απορριπτικης ακροδεξιας όσο και απο αρκετους φανατικους Ακελικους.
ΜΠΡΑΒΟ! Επιτέλους λες τα πράγματα με το όνομα τους!!!
Είναι γεγονός, ότι το τείχος της Λευκωσίας δε χωρίζει μία εθνότητα στα δύο, όπως συνέβαινε στο Βερολίνο, αλλά τους Έλληνες από τους Τούρκους. Όμως, αγαπητέ Γιώργο, προσωπικά δεν ένοιωσα, ότι βρισκόμουν "αλλού", όταν πέρασα "απέναντι" και ούτε μου φάνηκαν "τούρκικα", αλλά Κυπριακά τα (κατεχόμενα...) εδάφη. Πέρα από τα κοινά που εκπροσωπούν άνθρωποι ομοεθνείς, υπάρχουν και τα κοινά που δημιουργούνται μέσα από τη γη, το χώμα που πατάμε και γράφουμε την ιστορία μας, το οποίο είναι το ίδιο. Όσες φορές έτυχε να συναντήσω Τουρκοκύπριους δεν τους αισθάνθηκα ως ξένους, το αντίθετο...Μ' ένα αλληλοκοίταγμα στα μάτια, αντιλαμβάνεται κανείς την έννοια της κοινής πατρίδας και ΝΑΙ, τη συγγένεια που υπάρχει. Οι περισσότεροι μιλάνε ακόμη και σήμερα ελληνικά. Όμως, έστω κι αν η επικοινωνία γίνει μέσω μιας τρίτης γλώσσας (της αγγλικής, συνήθως), αναδύεται πάλι μία αμοιβαία, βαθύτατη επίγνωση, ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα στοιχεία απ' ότι θα επιθυμούσαν ορισμένοι να παραδεχτούν.
Είναι προφανές ότι το μόνο κοινό στοιχείο μεταξύ Κύπρου και Γερμανίας ήταν το τείχος. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε προσπάθεια χάραξης παράλληλων γραμμών είναι εκ προοιμίου αποτυχημένη.
Στην Γερμανία, εκτός από αυτό που εύστοχα αναφέρατε για την "επανένωση οικογένειας" ,έχουμε να κάνουμε με την διαδικασία κατάρρευσης διεθνών ισορροπιών, όπως ήταν αυτές μεταξύ Δυτικών και Σοβιετικών δυνάμεων.
Αγαπητέ μου Γιώργο.
Δύο επισημάνσεις για το τείχος του Βερολίνου:
- Σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να επιχειρηματολογήσει κάποιος για το ότι δεν έπρεπε καν να χτιστεί.
- Το τείχος δεν έπεσε επειδή το ήθελε ο λαός των 2 Γερμανιών αλλά επειδή το αποφάσισαν οι ηγέτες με προεξάρχοντα τον Μ. Σ. Γκορμπατσιόφ.
Αναφορικά με την Κύπρο, ούτε εγώ ασπάζομαι την παρομοίωση των δύο τοίχων.
Είναι εξόφθαλμο ότι μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα και για εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Ωστόσο θα ήθελα να σημειώσω κάποια πράγματα που συχνά μας διαφεύγουν, μέσα στην βιασύνη μας να ερμηνεύσουμε πράγματα και καταστάσεις.
Και έχω την έντονη άποψη ότι αν δεν κατανοήσουμε σωστά κάποια πράγματα, θα βρισκόμαστε σε μια αιώνια σύγχυση.
Η πρώτη διαφορά μας με το Βερολίνο είναι πως το δικό μας τείχος είναι προϊόν εισβολής. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε.
Ωστόσο, στην Κύπρο υπάρχει ένας λαός που αποτελείται από ανθρώπους δύο διαφορετικών εθνοτήτων που διατηρούν τα εθνικά και εθνολογικά τους χαρακτηριστικά.
Δεν βλέπω πού υπάρχει δυσκολία κατανόησης αυτού του γεγονότος.
Η ιστορία λέει ότι οι δύο εθνότητες είχαν κοινούς αγώνες ακόμα και επί εποχής των Οθωμανών, με ηγέτες μάλιστα μουσουλμάνους.
Αυτό δεν μας λέει κάτι;
Έχεις δίκαιο στο ότι όταν περάσεις στα κατεχόμενα νιώθεις ότι πηγαίνεις αλλού.
Ας μη λησμονούμε όμως ότι ο διαχωρισμός για 34 χρόνια έχει αλλοιώσει πολλά πράγματα.
Πριν το 74 δεν ήταν έτσι τα πράγματα, δυσκολευόσουν να αναγνωρίσεις ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος.
Επομένως αυτό δεν αποτελεί δείγμα ότι έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς λαούς. Άλλωστε αυτό προσπαθεί να περάσει για τόσα χρόνια η Τουρκία και δεν το καταφέρνει, θα της το δώσουμε εμείς με τόση ευκολία;
Όσον αφορά το θέμα του απογαλακτισμού, κι εδώ τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο. Η ε/κυπριακή πλευρά απογαλακτίστηκε ΠΟΛΙΤΙΚΑ και όχι ΕΘΝΙΚΑ από την Ελλάδα. και σε αυτό βοήθησε η 15η Ιουλίου 1974. Ωστόσο, όπως διαπιστώνεις, υπάρχουν αρκετοί που έχουν παραμείνει κολλημένοι και επιθυμούν μόνιμη επίβλεψη (το λιγότερο) από την Ελλάδα.
Στα κατεχόμενα συμβαίνει το αντίστροφο. Υπάρχει μια μερίδα που έχει απογαλακτιστεί αλλά όσο το λεγόμενο κράτος συντηρείται οικονομικά και άλλως πως από την Τουρκία, απογαλακτισμός δεν πρόκειται να υπάρξει.
Θα αποφύγω επίσης να μακρηγορήσω θεωρώντας καλώς ή κακώς μια σειρά από πράγματα γνωστά και κάποια άλλα αυτονόητα.
Ο Ελληνοκυπριακός πατριωτισμός (και όχι εθνικισμός) πρέπει να ειδωθεί νομίζω σαν ένα φυσιολογικό φαινόμενο μιας περιοχής στην οποία η κυρίαρχη γλώσσα για αιώνες ήταν και είναι η Ελληνική. Από την Αρχαιότητα οι «δεσμοί» ήσαν σφιχτοί και η ιστορία της Κύπρου ήταν στο μέγιστο μέρος της, κομμάτι της ευρύτερης ιστορίας του Ελληνισμού. Από την εποχή που στην Κύπρο οι κυρίαρχες μορφές στη θρησκεία ήταν η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας μέχρι τον Ζήνωνα που αποτελεί οργανικό μέλος της Ελληνικής συνεισφοράς στη Φιλοσοφία. Σήμερα, για να κάνω ένα τεράστιο άλμα στον χρόνο, οι Κύπριοι Ποιητές και συγγραφείς αποτελούν επίσης αναπόσπαστο κομμάτι των Ελληνικών Γραμμάτων και οι πετυχημένοι τους μουσικοί όπως ο αείμνηστος Μάριος Τόκας μέρος της Ελληνικής Μουσικής.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει μια ξεκάθαρη Ελληνική Ταυτότητα που την βλέπεις και εξ αποστάσεως μελετώντας τα πράγματα αλλά και τη βιώνεις ως καθημερινότητα ζώντας εδώ.
Όλα αυτά με τίποτα δεν συνιστούν «Εθνικισμό» Οι άνθρωποι ή τα οργανωμένα σύνολα που στις μέρες μας συζητούν για Ένωση με τη «Μητέρα Πατρίδα» είναι αμελητέες ποσότητες και κινούνται ασφαλώς στην περιοχή της γραφικότητας.
Ας μην ξεχνάμε εδώ πως η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος και αργά αλλά σταθερά διαμορφώνει την ειδική ταυτότητα της ελληνική μεν αυτόνομη δε.
Οι Τ/Κ από την άλλη πλευρά ουδέποτε στα προ της εισβολής χρόνια υπήρξαν ιδιαίτερα «κολλημένοι» με τη μαμά πατρίδα τους. Με εξαίρεση τις μειοψηφίες που ενεπλάκησαν σε διακοινοτικές συγκρούσεις στη δεκαετία του 60, η πλειοψηφία ήταν αδιάφορη και επιζητούσε απλά την «ησυχία» της. Ωστόσο, με αφετηρία τη δράση της ΕΟΚΑ Β, της προπαγάνδας με ιδέες για εθνοκάθαρση , τις αμφίπλευρες βιαιότητες και με αποκορύφωμα το 74 με το πραξικόπημα και στη συνέχεια με την εισβολή τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Η Βόρεια Κύπρος μια οντότητα «κρατική» που δεν είναι αναγνωρισμένη από πουθενά παρά μόνο από την Άγκυρα, με την αναγωγή του ιστορικού ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας σε «Εθνικού Ήρωα» για την Τουρκία εκ των πραγμάτων οδηγήθηκε όχι απλώς σε πλήρη εξάρτηση από τη «μαμά πατρίδα» για λόγους οικονομικούς αλλά πλέον, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια η σχέση αυτή έχει αποκτήσει τεράστιο υπαρξιακό – οντολογικό υπόβαθρο.
Μετά από 35 χρόνια οι Τ/Κ έχουν αποκτήσει έντονη εθνική συνείδηση που δεν είχαν και είναι Τουρκική και μοιάζουν να μην έχουν καμία διάθεση να την απεμπολήσουν. Πληρώνουμε κυρίως, δικά μας λάθη.
Αλλά, αυτά που καταγράφω πιο πάνω, σύμφωνα με τις δικές μου εκτιμήσεις είναι τα πραγματικά δεδομένα.
Πιστεύω, πως η «βάση» στην οποία ξεκίνησαν οι συνομιλίες Χριστόφια Ταλάτ είναι λανθασμένη και αδιέξοδη.
Το μότο, ήταν «βρεθεί Λύση για τους Κυπρίους από τους Κυπρίους».
Έχει ωραίο άκουσμα βέβαια, αλλά μοιάζει να λησμονεί πως ο στρατός που κατέχει τη μισή Κύπρο είναι Τουρκικός και όχι Τουρκοκυπριακός.
Είχα γράψει πρόσφατα σε άλλο σημείωμα πως υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής που επιθυμούν τη διαιώνιση του στάτους ως έχει. Και αυτά τα συμφέροντα-συμπληρώνω τώρα- έχουν εκπροσώπηση και στα πολιτικά κόμματα που διαχειρίζονται το Κυπριακό.
Από την άλλη πλευρά τόσο ο κος Ερντογάν όσο και ο κος Παπανδρέου επιθυμούν διακαώς μια διευθέτηση οριστική.
Για τον Τούρκο πρωθυπουργό μια διευθέτηση του Κυπριακού αφ ενός του προσφέρει ευρωπαϊκά εύσημα αλλά ακόμα περισσότερο τον απαλλάσσει από το τεράστιο οικονομικό κόστος που σημαίνει για την Τουρκία η συντήρηση του ψευδοκράτους.
Ο κος Παπανδρέου επίσης γνωρίζει πως αν το Κυπριακό φύγει από τη μέση, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις θα έχουν πια ισχυρές ελπίδες να μπουν σε τροχιά συνολικής επίλυσης των εκκρεμοτήτων.
Κάτι που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να απαλλαγεί από τις ιλιγγιώδεις αμυντικές δαπάνες που κυριολεκτικά τσακίζουν για δεκαετίες την οικονομία απορροφώντας κονδύλια που με διαφορετική κατεύθυνση θα μπορούσαν να αλλάξουν πολλά στους τομείς της Παιδείας και της Υγείας (τουλάχιστον)
Με όλα αυτά, πιστεύω πως το «παιχνίδι» θα φύγει από τη Λευκωσία και θα μετατεθεί στον άξονα Αθηνών και Άγκυρας ενδεχομένως με σημαντικό αλλά χαμηλού προφίλ ρόλου των Εγγλέζων.
Και θεωρώ εξαιρετικά πιθανή την εξέλιξη σε ένα «βελούδινο διαζύγιο» μεταξύ Βορρά και Νότου που θα σημαίνει αμφίπλευρες αναγνωρίσεις (η Τουρκία την Κυπριακή Δημοκρατία, η Κυπριακή Δημοκρατία την Τ/Κ κρατική οντότητα κλπ) με επιστροφή στην Κυπριακή Δημοκρατία των Βαρωσίων και ίσως μια διευθέτηση για την Καρπασία.
Αντί δηλαδή για «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία» διακινδυνεύω να πω πως βλέπω σαν πιθανότερη εξέλιξη τον «Συνεταιρισμό Δύο Κρατών» όπου η Κυπριακή Δημοκρατία έχει τη συνέχειά της στην έκταση που διαθέτει αυτή τη στιγμή συν τα όποια εδάφη επιστραφούν και την επισημοποίηση και νομιμοποίηση των Κατεχομένων από την άλλη με αποχώρηση του Κατοχικού Στρατού εφ όσον η Βόρεια Κύπρος θα είναι και αυτή μέλος της Ε.Ε.
Είπα δεν θα μακρηγορήσω, και έγραψα ένα ακόμα άρθρο (σχεδόν). Απολογούμαι!
Επίσης να τονίσω πως τα όσα γράφω δεν αποτελούν τα όσα ακριβώς θα ήθελα να συμβούν, αλλά τα όσα νομίζω πως θα συμβούν.
ΥΓ. Όταν ήρθα στην Κύπρο και για αρκετά χρόνια θεωρούσα πως ο τόπος είναι το πλέον γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία ενός υβριδικού κράτους στο οποίο θα μπορούσε επιτέλους να αποδειχθεί πως οι διαφορετικής ταυτότητας κοινότητες μπορούν να συνυπάρξουν απόλυτα ελεύθερα και να «πάρουν την μοίρα τους στα χέρια τους».
Ομολογώ, πως το όραμα αυτό το βλέπω να ξεθωριάζει γιατί οι πραγματικότητες είναι πιο δυνατές. Μακάρι να κάνω λάθος.
"Αντί δηλαδή για «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία» διακινδυνεύω να πω πως βλέπω σαν πιθανότερη εξέλιξη τον «Συνεταιρισμό Δύο Κρατών» όπου η Κυπριακή Δημοκρατία έχει τη συνέχειά της στην έκταση που διαθέτει αυτή τη στιγμή συν τα όποια εδάφη επιστραφούν και την επισημοποίηση και νομιμοποίηση των Κατεχομένων από την άλλη με αποχώρηση του Κατοχικού Στρατού εφ όσον η Βόρεια Κύπρος θα είναι και αυτή μέλος της Ε.Ε. "
Αυτό είναι πολύ απίθανο να συμβεί. Η ΕΕ δέχθηκε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Κυπριακή δημοκρατία στις αγκάλες της, και άρα μια πιθανή αλλαγή θα σημαίνει επαναδιαπραγμάτευση, θα σημαίνει ανάγκη έγκρισης από όλα τα μέλη της ΕΕ, και αντιλαμβάνεσαι πως για ευνόητους λόγους αυτό θα είναι πολύ δύσκολο.
Επιπροσθέτως, μια λύση δυο κρατών ΔΕΝ μπορεί να εγγυάται αποχώρηση του κατοχικού στρατού, για τον λόγο πως δεν θα έχουμε κανένα λόγο για αυτό το ζήτημα. Επίσης, δε θα έχουμε κανένα λόγο στη διαχείριση της μεταναστευτικής πολιτικής του βορείου κράτους.
Ολα αυτά συνηγορούν υπέρ των απόψεων του Χριστόφια, πως - πραγματικά - δεν έχουμε δυνατότητα για σχέδιο Β. είτε θα διαπραγματευτούμε συνεταιρισμό, είτε μπαίνουμε σε πολύ άσχημες περιπέτειες.
@ politispittas
Ελπίζοντας ότι δεν θα μακρηγορήσω θα κάνω κάποια σχόλια επί των τελευταίων σχολίων σου λέγοντας ότι κάπου συμφωνώ και κάπου διαφωνώ.
Και εξηγούμαι:
Στα περί ε/κυπριακού πατριωτισμού (και όχι εθνικισμού) θα έλεγα ότι συμφωνώ.
Ωστόσο το ότι οι φωνασκούντες περί ένωσης ή που χαρακτηρίζουν ανθέλληνες και προδότες όσους δεν συμφωνούν μαζί τους, είναι περιθωριακοί, τι σημαίνει;
Ότι δεν πρέπει να τους λαμβάνουμε υπόψη επειδή είναι περιθωριακοί;
Αν αυτό εννοείς διαφωνώ διότι και στο παρελθόν δεν χρειάστηκαν πολλοί για να γίνει το κακό.
Διαφωνώ ριζικά με την ερμηνεία σου για τους τ/κύπριους.
Η περιχαράκωση των τ/κυπρίων δεν άρχισε με την ΕΟΚΑ Β’.
Ξεκίνησε από τη δεκαετία του 40 όταν οι ε/κύπριοι άρχισαν να εντείνουν τις ενέργειες για την ένωση χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον τ/κυπριακό αλλά και τον τουρκικό παράγοντα.
Ήταν τότε που οι τ/κύπριοι μαζικά άρχισαν αν αποχωρούν από τις κοινές οργανώσεις.
Τα πράγματα οξύνθηκαν κατά την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ και ειδικότερα από το 1958 και μετά.
Αυτά δεν πρέπει να τα αφήνουμε έξω από την ανάλυση μας και να λέμε ότι απέκτησαν τουρκική συνείδηση από το 74 και μετά.
Όσα λέω μπορώ να τα στηρίξω με στοιχεία αλλά νομίζω ότι δεν είναι της ώρας.
Ωστόσο συμφωνώ με το συμπέρασμα σου, ότι πληρώνουμε κυρίως δικά μας λάθη.
Όσον αφορά τη λύση, κι εγώ θα διαφωνήσω μαζί σου.
Εκτός από αυτά που λέει ο Στροβολιώτης, θα πρόσθετα ότι όσα λες δεν είναι τίποτε άλλο από το σχέδιο Β’ του Τάκη Γεωργίου που προτείνει αναγνώριση των κατεχομένων με την παραχώρηση σε μας μερικών εδαφών.
Οι εκτιμήσεις σου για τους Παπανδρέου – Ερντογάν θεωρώ ότι είναι σωστές.
Όμως δεν βλέπω να μετακινείται το «παιχνίδι» σε Αθήνα, Άγκυρα και ολίγον Βρετανία.
Αυτοί θα δραστηριοποιηθούν πολύ σύντομα για το θέμα των εγγυήσεων. Ήδη κάτι άρχισε να κινείται, για όσους βλέπουν λίγο πίσω από τις εικόνες και τις δηλώσεις.
Άφησα τελευταίο το σχόλιο για τη «λύση από τους κύπριους για τους κύπριους».
Αυτή δεν είναι η βάση των συνομιλιών.
Κι εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η φράση «λύση από τους κύπριους για τους κύπριους» δεν είναι εφεύρημα του σημερινού προέδρου αλλά την χρησιμοποίησε και ο Τ. Παπαδόπουλος.
Και αυτό γιατί περιέχεται στην περιβόητη επιστολή Γκαμπάρι που συνόδευσε την 8η Ιουλίου.
Αλλά έχω κι εδώ ένα προβληματισμό και παρακαλώ κάποιον να μου απαντήσει.
Κάποιοι χλευάζουν τη συγκεκριμένη λύση λέγοντας ότι δεν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο.
Από την άλλη, οι ίδιοι κύκλοι απορρίπτουν λύση με την παρέμβαση των ξένων ή με τον εμπλουτισμό με ιδέες για να μην μας επιβάλουν, όπως λένε, δοτή λύση.
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Ενδιαφέρον όπως πάντα και διδακτικό το άρθρο σου Γιώργο, αλλά οφείλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις. Γράφεις:
"Και φοβάμαι πως το μεγαλύτερο λάθος (;) που κάνουν οι ορθόδοξοι Κομμουνιστές είναι πως αρνούνται πεισματικά να κάνουν έστω και στοιχειώδη δημόσια αυτοκριτική για τον θηριώδη αυταρχισμό και την ξέχειλη εξουσιολαγνεία που επέδειξαν τα δικτατορικά καθεστώτα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού"
Είναι αλήθεια οτι τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν στρατιωτικοποιημένα και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αυτοκαταστροφικά καταπιεστικά. Αυτό όμως δεν έγινε από... διαστροφή, αλλά από ανάγκη άμυνας απέναντι στην εχθρότητα της άλλης πλευράς. Μην ξεχνάς ότι έγινε Ψυχρός Πόλεμος, τον οποίο ξεκίνησε η Δύση επειδή φοβήθηκε μήπως ξεσπάσουν εργατικές επαναστάσεις και σε άλλες χώρες μετά τη Ρωσία. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ξεκίνησε το '45, αλλά από το '17 ακόμα.
Μίλησες ακόμα για προπαγάνδα. Τα καθεστώτα του υπαρκτού χρησιμοποίησαν κατά κόρον την προπαγάνδα, όπως άλλωστε και οι Μπολσεβίκοι. Το ίδιο όμως έκανε και η Δύση, και μάλιστα πιο ύπουλα και αποτελεσματικά. Με κύριο βραχίονα την ιδιωτική προπαγάνδα, δηλαδή τη διαφήμιση.
Έγραψες ακόμα για δικτατορίες. Προφανώς τα καθεστώτα εκείνα δεν ήταν δημοκρατικά. Πόσο δημοκρατικά όμως ήταν και είναι οι λεγόμενες "αστικές δημοκρατίες";
Δε θέλω να κάνω βεβιασμένες συγκρίσεις και συμψηφισμούς, αλλά καλό είναι να αποδίδονται τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις και να γίνεται κριτική εκατέρωθεν.
Εγώ αξιολογώντας συνολικά θεωρώ ότι τα καθεστώτα του υπαρκτού, παρά τα θετικά τους επιτεύγματα που αναφέρεις και εσύ (παιδεία, υγειά, εργασία, στέγαση) και εν μέρει έχουν μείνει κληρονομιά ακόμα στην Ευρώπη, ήταν ένα ατυχές πείραμα, μια ανθρώπινη απογοήτευση και μια μεγάλη χαμένη πολιτική ευκαιρία. Επίσης θεωρώ πως πολύ αρνητικό ρόλο έχει παίξει η σταλινική στρέβλωση του μαρξισμού-λενινισμού, που περιόρισε τραγικά τη λαϊκή συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων, εγκαθίδρυσε κομματικές γραφειοκρατείες και πανίσχυρους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τελικά έθαψε το ιδανικό και τη δυναμική της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Φτάσαμε έτσι στη δεκαετία του 80, που η φθορά ήταν εμφανής και χρειάζονταν επειγόντως μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις όμως στο πνεύμα των πρώτων σοβιέτ, που να φέρουν πιο κοντά στο σοσιαλισμό. Ενώ έγινε το αντίθετο με τα γνωστά αποτελέσματα. Το πιο τραγικό δεν είναι αυτή καθαυτή η πτώση των καθεστώτων, αλλά η απαξίωση στη συνείδηση και τη μνήμη των λαών των εννοιών σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Η λεγόμενη σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά της, αλλά απέχει πολύ ώστε να κινητοποιήσει πλατιές λαϊκές μάζες που θα πιέσουν για ριζοσπαστικές αλλαγές.
Για την Κύπρο δεν έχω προσωπική αντίληψη, αλλά δε διαφωνώ σε κάτι σε αυτά που γράφεις. Η ομοιότητα του τείχους της Λευκωσίας με του Βερολίνου είναι πράγματι συμβολική. Η μεταπολεμική Γερμανία ήταν μια κατακτημένη χώρα που χωρίστηκε στα 4, που αργότερα έγιναν 2. Η Κύπρος ήταν ένας τόπος για τον οποίο έριζαν 3 δυνάμεις, έμειναν 2 και από αυτές η μια διεκδίκησε με βίαιο και άδικο τρόπο αυτό που θεώρησε πως δικαιούταν. Μάλλον σοβαρότερα είναι τα προβλήματα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παρά μεταξύ Ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.
Φιλικά πάντα.
Φίλε Τσαλαπετεινέ, σε ευχαριστώ για την εξαιρετική σου (όπως πάντα) παρέμβαση.
Όπως είδες στην αρχή του άρθρου «διασκεδάζω» κατά κάποιο τρόπο τόσο τις θεωρίες περί του τέλους της ιστορίας όσο και το παραμύθι για το τέλος της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Όσοι τότε βγήκαν επιχαίροντας για το «τέλος» πιστεύω διαψεύστηκαν ήδη σε μεγάλο βαθμό και θα είχαν διαψευστεί οριστικά και απόλυτα αν η Αριστερά είχε επιλύσει τα υπαρξιακά της (δεν το λέω ειρωνικά) και είχε κάνει βαθύτατη αυτοκριτική ουσίας επανασυνδέοντας την ιδεολογία με τη ζωή-για να το πω έτσι απλά ή και απλοϊκά.
Πιστεύω πως αυτό που λες (για τις πιέσεις της Δύσης) ως ένα σημείο μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τον αυταρχισμό και την βάναυση άσκηση της εξουσίας. Παλιά το σκεφτόμουν και εγώ έντονα με αυτόν τον τρόπο, αλλά ομολογώ πως όσο μεγαλώνω και ωριμάζω (ή συμβιβάζομαι κατά κάποιους) τόσο πιο μεγάλη έκταση καταλαμβάνει εντός μου η κριτική στην έννοια Εξουσία ανεξαρτήτως του ιδεολογικού πλαισίου στο οποίο αυτή λειτουργεί.
Το πόσο έντονα αγκάλιασαν οι καλλιτέχνες την Μπολσεβίκικη Επανάσταση και το τι υπέστησαν με την επικράτηση της Σταλινικής δικτατορίας είναι νομίζω γνωστό. Και όταν μιλάω για καλλιτέχνες, βάζω μέσα το σύνολο του πνευματικού κόσμου και τις Στοχαστικές αναζητήσεις των διανοουμένων και φιλοσόφων.
Και επειδή φίλε Τσαλαπετεινέ βάζεις το ζήτημα των Αστικών Δημοκρατιών της Δύσης μου δημιουργείς τον πειρασμό να αναφερθώ στα αναρίθμητα μουσικά, φιλοσοφικά, εικαστικά, λογοτεχνικά κ.α. ρεύματα που δημιουργήθηκαν σε αυτές κατά τον 20ο αιώνα καθώς και τα τεράστια κινήματα που ξεπήδησαν στις κοινωνίες για τους πολέμους, για τις διακρίσεις, για τα πυρηνικά, και αργότερα για το περιβάλλον.
Δεν έχω καμία πρόθεση να εξιδανικεύσω τον Καπιταλισμό. Απλά αδυνατώ να ξεχάσω ή να υποτιμήσω τη Βαρβαρότητα της εξουσίας από όποια κατεύθυνση και αν έρχεται.
Ο αγώνας είναι συνεχής και ο αγώνας είναι ενάντια στην εξουσία που από τη φύση της θρέφει την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό.
Δημοσίευση σχολίου