Ιφιγένεια εν Κύπρω!

Αστέρια, όνειρα , μουσικές και αρμονίες, αγάπες κι έρωτες, οράματα, πίστη στον άνθρωπο και στον εαυτό, δύναμη, γνώση, σιγουριά, τόλμη και θάρρος, γέλια χαμόγελα, περιφρόνηση στους κάλπηδες –αχ…κι είναι τόσοι πολλοί- τι άλλο κανείς να σκεφτεί να βρει να ευχηθεί σ’ ένα παιδί που μόλις κατέφτασε στον κόσμο μας;

Ήρθε που λέτε η Ιφιγένεια, κόρη της Χριστίνας και του Χάρη, φίλων χρυσών το δεύτερο παιδί, και είπα να αφήσω στη μπάντα τους πολιτικούς που μου θυμίζουνε συχνά τους ανώφελους κώνωπες τους ενοχλητικούς , κατά κανόνα αποίητοι και μη ευαίσθητοι, μη έχοντες δηλαδή ευάγωγη σχέση με τις αισθήσεις και το περιβάλλον.

Καλώς ήρθες από εδώ Ιφιγένεια λοιπόν.
Τι να σου ευχηθώ;

Μουσική θα σου ευχηθώ, γιατί είναι η φωνή των Θεών.
Ποίηση θα σου ευχηθώ, γιατί είναι ο λόγος των Θεών.
Ζωγραφιές θα σου ευχηθώ, γιατί είναι ο Νους των Θεών.

Να φτιάξεις έτσι ένα μονοπάτι μυστικό που δένει άρρηκτα το μυαλό με την καρδιά και το ένα δουλεύει για το άλλο και ποτέ σε βάρος. Να πλάσεις έτσι δύναμη, να κρατήσεις το βλέμμα το Σοφό που έχεις τώρα ,που είσαι νιογέννητο μωρό, και να μην αφήσεις να στο σβήσουν οι «λογικές» των μεγάλων.

Τώρα που είσαι μόλις 3 ημερών, τα ξέρεις όλα.
Κρατάς βαθειά μέσα στις αποσκευές της ψυχής σου, όλες τις αλήθειες κι όλα τα μυστικά, αυτά που εμείς έχουμε λησμονήσει χρόνια τώρα, και ου ελπίζουμε πως ίσως ξαναβρούμε όταν μετακομίσουμε από αυτόν τον κόσμο.

Τον κόσμο που φροντίσαμε να τον χαλάσουμε και να τον γεμίσουμε με θεωρίες που υπάρχουν μόνο, για να δικαιολογούμε περίτεχνα τα εγκλήματα τα συσσωρευμένα που από γενιά σε γενιά κάναμε.

Εμείς οι «μεγάλοι».Γιατί, άλλο πράγμα «Άνθρωπος» κι άλλο πράγμα ο ενήλικας ο δήθεν άνθρωπος.

Εσύ, Ιφιγένεια, τώρα είσαι Άνθρωπος. Ακόμα αβάφτιστη από τις κτηνωδίες και τις ψευτιές.
Γυμνή αθώα και σοφή, έτσι όπως θα έπρεπε να είμαστε όλοι, σε ολόκληρη τη ζωή μας.

Γύρω σου θα φυτρώνουν κατά καιρούς ματιές πονηρές και κακιασμένες φωνές συμβούλων και τάχα γνωστικών, που θα πάσχουν να σε χωρέσουν στα δικά τους παπούτσια, να τους μοιάσεις, να γίνεις ένα με τη μιζέρια τους, μη τυχόν και ξεχωρίσεις και ψηλώσεις γιατί θα φανεί το τίποτα τους.

Έτσι κάνουμε συχνά εμείς οι άνθρωποι οι μεγάλοι στα παιδιά .
Δάσκαλοι, παπάδες, φίλοι και συγγενείς, ακόμα και γονείς καμιά φορά, πριονίζουμε τα παιδιά μας, τα βάζουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη μην τυχόν και ξεφύγουν από τα δικά μας τα μικρά μέτρα.

Και συ Ιφιγένεια, είσαι τυχερή. Ο Χάρης κι η Χριστίνα, είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Είσαι τυχερή που οι γονείς σου είναι και οι ίδιοι παιδιά, χαρούμενα και παγανά, που έχουν στο αίμα τους το τραγούδι του Πανός και τους χορούς του Διονύσου.

Τα άλλα παιδιά σκέφτομαι, που έρχονται στον κόσμο, και τα βαπτίζουν στο «μη» στο «όχι» στο «κακό» και στο «καλό» έτσι όπως αυτοί τα ορίζουν.

Μετάνοια κι ενοχή από τα πιο αθώα χρόνια απλά, για να μεγαλώσουν «υπάκουα» να ζήσουν και να πεθάνουν με το κεφάλι σκυφτό.

Αλήθεια…τι πιο θλιβερό και υποκριτικό από το «απεταξάμην τον…σατανά» πάνω από το κεφάλι του πιο σοφού και αθώου ανθρώπου, του νιογέννητου βρέφους;

Όχι Ιφιγένεια! Άσε τους «ανθρώπους» στη μπάντα!

Στην υποδοχή σου, αγαλλίασαν
τα κύματα της θάλασσας,
τα πουλιά των ουρανών,
τα λουλούδια και τα δέντρα,
τα ξωτικά του δάσους,
οι νύμφες της πρωινής ομίχλης,
οι σκίουροι και οι λύκοι,
οι γάτες και τα σκυλιά,
η Φύση ολάκερη που ευφραίνεται πάντα με κάθε τι το Φυσικό κι αληθινό.

Μαζί σου, την ίδια περίπου στιγμή, χιλιάδες άλλα παιδιά κατέφθασαν στον κόσμο.
Στην Κύπρο, στην Νορβηγία, στο Μάλι, στη Σενεγάλη, στην Πορτογαλία και την Αμερική, στο Περού και στην Ασία, παντού.

Ήρθατε μαζί, με τις ίδιες αποσκευές ακριβώς:

Απόστολοι της Ιστορίας ενός κόσμου που μοιάζει πως έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τα λάθη του και ψάχνει να βρει ξανά την ψυχή του απεγνωσμένα.
Απόστολοι ενός κόσμου που ετοιμάζεται να αποικήσει τ’ άστρα που για αιώνες γεννούσαν τα ποιήματα και τα όνειρα της έφηβης ανθρωπότητας.
Απόστολοι ενός κόσμου που πια πρέπει να χτίσει το νέο γκρεμίζοντας τα τείχη που φτιάξαμε εμείς μεταξύ μας τόσους αιώνες.

Έτσι ονειρεύομαι τον κόσμο σου Ιφιγένεια.
Σαν μια συνομωσία ανθρώπων χωρίς ευνουχισμένο πάθος, χωρίς ένοχες στη χαρά, χωρίς ηθικοπλαστικές αρλούμπες.

Ιφιγένεια, we want the world and we want it now!..έλεγε ένα σπουδαίο τραγούδι της δικής μου εφηβείας, και που ακόμα αντιλαλεί στη μνήμη όλου του κόσμου περιμένοντας εκείνη τη στρατιά των σοφών βρεφών που θα το φέρει σε σάρκα.

Αυτό σου εύχομαι Ιφιγένεια, και κάθε Ιφιγένεια, τον ίδιο τον κόσμο.

Υ.Γ. Το κείμενο, είναι αφιερωμένο στην Ιφιγένεια Φουρνίδου που κατέφτασε στον κόσμο μας λίγο μετά τα μεσάνυχτα στις 2 Ιουλίου. Καθώς και σε όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν στον πλανήτη Γη την ίδια περίπου ώρα.