Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.
Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Μάνος Χατζιδάκις (Νοέμβριος 1980 - Μάρτιος 1981)
Κάπου το '54. Όταν το φεγγάρι ήταν κάτι σαν μαγικός κήπος και οι αστροναύτες δεν είχαν τραυματίσει θανάσιμα την παραδοσιακή μας αντίληψη περί σελήνης. Το φεγγάρι έφηβος σκληρός στους ξυλοκόπους. Στο φεγγάρι ένας ναύτης στα κάτασπρα ντυμένος, με τα κορίτσια να κλαίνε στα κατάρτια. Το φεγγάρι μ' ελαιώνες από χρυσές ελιές και μεταξένιους δυόσμους... Άξιζε μια βόλτα εκεί πάνω. Κατά τ' άλλα, μια προσπάθεια να συνθέσω ποιητικό ζεϊμπέκικο κι όχι να αντιγράψω ή να συνεχίσω την παράδοση του είδους.
Σχόλια του Μάνου Χατζιδάκι για το τραγούδι του "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι"
Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειες σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.
Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία. ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ' απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες.
Και μην ξεχάσετε.
Σαν φύγετε από δω, δε σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσα από την μουσική μου.
Σε μένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια απάντηση, αρκεί να με ρωτήσετε. Ρωτήστε με λοιπόν.
Κι ύστερα, σας παρακαλώ, σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!
Από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι"
Ο Μεγάλος ερωτικός είναι ένας λαϊκός θεός που ζει στη φαντασία μας απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε ίσαμε να πεθάνουμε, όμορφος, εφηβικός και αδιάκοπα ζωντανός. Ο Μεγάλος Ερωτικός δε φοράει γραφικά τοπικά. Φοράει δικά του, που συνθέτουν δύσκολους συνδυασμούς ήχων, ανάλαφρων χρωμάτων και ποιητικών ονείρων. Δεν περιέχει μηνύματα που εύκολα τα σβήνουν οι βροχές. Δεν αντιστέκεται. Είναι μια λιτανεία περίεργη, όμως και τόσο φυσική στην εσωτερική και απόκρυφη ζωή μας.
Από το έργο του Μάνου Χατζιδάκι "Ο Μεγάλος Ερωτικός"
Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιός υπήρξα, τί σκέφθηκα, πώς έζησα και τί είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία.
Μάνος Χατζιδάκις
Βιώνουμε μέρα με την ημέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας που ή φοβάται ή δε σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.
Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος "αρχηγός" που θα ηγηθεί αυτού του κατάπτυστου περιεχομένου μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν' αντιδράσουμε.
Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς - όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλλο. Είμαστε εμείς, εσείς και τα παιδιά σας.
Δεχόμαστε να 'μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια, αλλά και τόσο "ανθρώπινοι" και συγκαταβατικοί μπρος στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το κακό ελλοχεύει, χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.
Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.
Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστής είναι ο θάνατος.
Από το πρόγραμμα της συναυλίας διαμαρτυρίας κατά του Νεοναζισμού, της τελευταίας του Μάνου Χατζιδάκι με την Ορχήστρα των Χρωμάτων
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ
Πρώτα πιστεύαν οι απο κει
πώς εδώ ζούσε η Ελευθερία
και οι από δω πως απο κει
υπήρχε η τάξη κι η εργασία
Τώρα διαπίστωσαν μαζί
ότι το τείχος δεν έπρεπε να γκρεμιστεί
γιατί 'ταν άξιο μόνο του να συντηρεί
και τάξη και αξιοπρέπεια κι ελευθερία
το βράδυ μες στην ονειρική τους φαντασία.
Τι κρίμα που γκρεμίστηκε το τείχος
Και τώρα πώς να ζεσταθεί
Μες στην καρδιά το ψύχος
Ανέκδοτο ποίημα του Μάνου Χατζιδάκι
Οι συνεργάτες μου κι εγώ δεν παριστάνουμε το Χριστό με τους Αποστόλους.
Πιστεύουμε στην ακριβή εργασία, ασκούμεθα να την πραγματοποιούμε και φυσικά την επιτυγχάνουμε. Ο Σείριος είναι ο ναός κι εμείς οι ιερείς του.
Ο Σείριος εκπροσωπεί τις μουσικές μου επιλογές και το κέφι μου.
Όποιος το δει διαφορετικά, θα κάνει λάθος.
Πιστεύω πως, δουλεύοντας τόσα χρόνια στον τόπο μου, δικαιούμαι να επιβάλλω χωρίς χρονοβόρες "δημοκρατικές διαδικασίες" τις προτιμήσεις μου, την ατμόσφαιρά μου, το τραγούδι μου-είτε το γράφουν άλλοι είτε εγώ ο ίδιος- και να μην υποχρεούμαι να παίρνω υπ' όψιν μου τις αντιρρήσεις ή τις αρνητικές αντιδράσεις μιας καινούργιας συνεχώς υπόπτως ενισχυόμενης τάξης Ελλήνων πολιτών.
Των φορολογουμένων- όπως τους αποκαλούν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της.
Επίσης αδιαφορώ για τους ατάλαντους- όσο κι αν έχουν οποιεσδήποτε κυβερνητικές προσβάσεις-, για τους μέτριους- όσο κι αν είναι καλώς συνδικαλισμένοι- και για τη συμπλεγματική παραδημοσιογραφία- όσο κι αν παίρνει συνεχώς εύσημα κυβερνητικά κι εννοεί να απειλεί παντοιοτρόπως τους ικανούς.
Ο δίσκος πρέπει να ξαναγίνει μαγικός και να μας αποκαλύπτει μέσ' απ' τις μαύρες χαρακιές του μια μουσική απρόοπτη και εξαίσια.
Σχόλια του Μάνου για την δημιουργία της δισκογραφικής εταιρίας "Σείριος" (1988)
Πόσο μα πόσο απουσιάζει αυτό το "είδος" στις μέρες μας.
Ήταν σχεδόν πάντα εν ανεπαρκεία.
Και τότε όπως και σήμερα τελούσε υπό διωγμό.
Αναρωτιέμαι, όμως αν οι διώκτες σήμερα, έχουν πια κάτι να καταδιώξουν.
Ίσως, απλά κυνηγούν όσους ακόμα θυμούνται.....
1 σχόλιο:
Ο Μεγάλος αυτός καλλιτέχνης με τη βαθιά σκέψη και καλλιέργεια, στα χέρια πια της Ιστορίας!
Δημοσίευση σχολίου