αντί-ο Χρήστο Παπουτσάκη και ευχαριστώ.

Το τελευταίο τεύχος του αντί, με εκείνο το χαρακτηριστικό "αντίο". Σε όλους, τότε αυτή η λέξη αντήχησε παράξενα, λες και γνωρίζαμε πως ήταν το αντίο του ίδιου του Παπουτσάκη.

Καθόλου περίεργο, αφού "αντί" σήμαινε Χρήστος Παπουτσάκης.

Η ύπαρξη του είχε ταυτιστεί απόλυτα με το ιστορικό΄περιοδικό της Αριστεράς.

Μόλις "εμαθα" το νέο, πριν από 5-7 λεπτά και γράφω πρόχειρα και ασχεδίαστα.

Μοιάζουν να φεύγουν ένας ένας οι άνθρωποι των οποίων η παρουσία λειτουργούσε και σαν εγγύηση για το Ήθος, για το ότι ακόμα υπάρχει κάποιο ενεργό και ζωντανό ήθος.

Στο editorial τού έσχατου τεύχους, o Παπουτσάκης έγραφε:

Oι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι και ο υπογράφων εκδότης, σαν έτοιμος από καιρό θέλω να απευθυνθώ σε σας που τόσα χρόνια ζήσατε μαζί με εμένα και τους συνεργάτες μας την περιπέτεια της έκδοσης του Αντί και να σας θυμίσω τις καλές αλλά και τις σκληρές μέρες που διατρέξαμε όλα αυτά τα χρόνια με ένα περιοδικό ανά χείρας κάθε δεκαπενθήμερο ή και πιο συχνά.

Να σας θυμίσω τις ζωντανές μας συναντήσεις μέσα από τα συνέδρια, τις εκδηλώσεις και τις γιορτές του περιοδικού, μέσα από την ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας.
Θέλω να σας πω, με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα που ήταν το γνώρισμα πάντα της σχέσης μας, ότι η έκδοση του περιοδικού αναστέλλεται.

Πως άλλοι πιο νέοι και πιο δραστήριοι από εμάς θα έρθουν ίσως στο μέλλον στη θέση μας και ίσως με αυτό τον τρόπο, με το καινούριο αίμα, το περιοδικό να έρθει ακόμη πιο κοντά στους νέους ανθρώπους και στις νέες εποχές. Aυτή η ώρα έχει έρθει;

Το βέβαιο είναι πως από τη θέση αυτή, εδώ και σχεδόν 34 χρόνια, προσπάθησα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα με καθαρή καρδιά.

Από τη θέση αυτή θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από το Αντί στη μακρά διάρκεια των 34 χρόνων της έκδοσής του.

Τους συνεργάτες δημοσιογράφους, τους φίλους πανεπιστημιακούς, τους σκιτσογράφους, τους φωτογράφους, τους τεχνικούς, τους τυπογράφους, όλους τους ανεξάρτητους αριστερούς πολίτες που συνέβαλαν στη συγκρότηση της ύλης και βοήθησαν, ο καθένας από τη σκοπιά του, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του περιοδικού.

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, φαίνεται καθαρότερα η βοήθεια και η συμβολή του καθενός. Αν και το Αντί δεν διατήρησε πάντα τις καλύτερες σχέσεις με πολλούς φίλους και συνεργάτες, ωστόσο οφείλει να αναγνωρίσει ότι όλες οι συμβολές λειτούργησαν εντέλει θετικά.

Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι, ας μην τους κάνουμε δυσκολότερους με λόγια περιττά και ανούσιες φλυαρίες.Η αναστολή έκδοσης του περιοδικού αποφασίστηκε οριστικά πριν από έξι μέρες. Τώρα λοιπόν που κλείνουμε και τα λογιστικά μας βιβλία, διαπιστώσαμε ότι πολλοί συνδρομητές έχουν ανανεώσει τη συνδρομή τους.

Εμείς έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία· δεν έχουμε, όμως, τους λογαριασμούς σας. Γι’ αυτό θα θέλαμε να ζητήσουμε από τους συνδρομητές που έχουν πληρώσει τη συνδρομή τους να μας στείλουν τα στοιχεία τους, για να επιστρέψουμε εμείς πλέον ό,τι χρωστάμε.

Σας παρακαλούμε λοιπόν να μας στείλετε με επιστολή (περιοδικό Αντί, Δημοχάρους 60, 115 21 Αθήνα), φαξ (210-7226107) ή ηλεκτρονικό μήνυμα (chpapou@otenet.gr) ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τραπεζικό λογαριασμό (εάν έχετε). Εναλλακτικά, θα μπορούσατε να πάρετε βιβλία των εκδόσεων «Πολύτυπο» ή τόμους του Αντί. Περιμένουμε το μήνυμά σας.

Kι όπως λέγαν οι παλιοί,

Σας ευχαριστώ και σας σφίγγω το χέρι.
Χρήστος Γ. Παπουτσάκης

Δεν τον ήξερα προσωπικά.

Τα "συναπαντήματα" λίγα πριν από χρόνια, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν γνωριμία.

Η τελευταία φορά που του μίλησα, ήταν πριν από ένα χρόνο περίπου-και κάτι- όταν ακόμα έδινε τη μάχη να κρατήσει το περιοδικό ζωντανό μετά από την απίστευτη μήνυση που είχε αρπάξει από τον κο Φρυσίρα.

Ζητούσε αποζημίωση...80.000 ευρώ, για ένα κριτικό σχόλιο 3 γραμμών ενός συνεργάτη του περιοδικού. Και βέβαια, ο κος Φρυσίρας-ο οποίος κατά τα άλλα είχε στηριχθεί ασμένως από το περιοδικό στις εικαστικές του πρωτοβουλίες, ήξερε και μάλιστα πολύ καλά πως το ποσο και η μήνυση συνιστούσαν την εξόντωση.

Τότε λοιπόν, σε μία προσπάθεια που κάναμε και εμείς, όπως και πολλοί άλλοι, με τον Γιώργο τον Παυλίδη του ΑΣΤΡΑ του πήραμε μία συνέντευξη τηλεφωνική κατά τη διάρκεια της εκπομπής που κάναμε το πρωί.

Η αίσθηση που αποκόμισα, ήταν αυτή ενός ανθρώπου απέραντα στωικού και χαμηλότονου που απλά, είχε εντάξει τα ύπουλα χτυπήματα στην ρουτίνα του.

Η είδηση του θανάτου του, όπως τη διάβασα από το διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του skai.gr :

Έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, έφυγε τη Δευτέρα από τη ζωή ο εκδότης του "Αντί" Χρήστος Παπουτσάκης.

Ο Χρήστος Παπουτσάκης νικήθηκε από την επάρατο στα 76 του χρόνια.

Υπήρξε όχι μόνο ο ιδρυτής αλλά και η ψυχή του "Αντί", της μακροβιότερης ίσως πολιτικής και πολιτιστικής επιθεώρησης.

Ο Χρήστος Παπουτσάκης είχε γεννηθεί το 1934 στα Χανιά της Κρήτης.

Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και τον Μάιο του 1972 εξέδωσε με άλλους πνευματικούς ανθρώπους το πρώτο τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙ με συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο έκλεισε αμέσως η χούντα, η οποία τιμώρησε τον εκδότη συλλαμβάνοντας τον.

Επανεκδόθηκε μετά την πτώση της χούντας και κυκλοφορούσε αδιαλείπτως ανά δεκαπενθήμερο , μέχρι πριν από ένα χρόνο περίπου, οπότε έκλεισε, εξαιτίας της αρρώστιας του Χρήστου Παπουτσάκη και της δικαστικής διένεξης του με τον συλλέκτη Βλάση Φρυσίρα. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την Παρασκευή ενώ η ταφή θα γίνει στη γενέτειρα του τα Χανιά, σύμφωνα με την επιθυμία του. "

Ελπίζω, το ιστολόγιο του αντί στη διεύθυνση http://www.antinews.gr/ να συνεχίσει.

Αξίζει να μπείτε τώρα για έναν αποχαιρετισμό στον Χρήστο Παπουτσάκη.

Το ύφος και το ήθος του αντί, το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Γιατί, περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη για συγκροτημένο και επαρκή αριστερό λόγο.

Σε μία εποχή που το "Κράτος" επιτρέπει ή και ωθεί την αφύπνιση του παρακράτους προκειμένου να βυθίσει την κοινωνία στην απόλυτη ανασφάλεια και τον φόβο ώστε να φρενάρουν οι κινητοποιήσεις και η εκφρασμένη αγανάκτηση, φωνές σαν αυτές του αντί και των ανθρώπων του, λειτουργούν συννεκτικά και πειστικά , κυρίως γιατί ανέκαθεν έπαιξαν έξω από τα κομματικά στεγανά.

Αντίο Χρήστο Παπουτσάκη και ευχαριστώ.

Ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου χάρισε η θέα του πρώτου τεύχους στο περίπτερο το 1972, όντας ακόμα 16χρονος.

Ήμουν απο τους τυχερούς.

Πρόλαβα το τεύχος πριν το κατασχέσει η Ασφάλεια της χούντας στο περίπτερο της Αγίου Αλεξάνδρου και Τρίτωνος-αν θυμάμαι καλά- στο Παλαιό Φάληρο.

Με κάτι ψιλά που κρατούσα το αγόρασα και αντί να πάω στους φίλους μου που με περίμεναν επέστρεψα σπίτι να διαβάσω το περιοδικό.

Παντού, θα διαβάσετε για τη συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη που φιλοξενούσε.

Εγώ, θυμάμαι όμως ένα απίθανο σκωπτικό κείμενο του Μποστ, συνοεδευμένο με σκίτσα ασφαλώς, στο οποίο με κάτι τελείως σουρεαλιστικά μαθηματικά έβγαζες το σύμπέρασμα πως η δικτατορία...δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από 7 χρόνια.

Σουρεαλιστικό ή όχι, το κειμενο του Μποστ χτύπησε κέντρο.

Δυστυχώς, το αρχείο μου με τα τεύχη του Αντί καταστράφηκε σε μία πλημμύρα γύρω στο 1978 –μπήκανε νερά στο σπίτι και τα τεύχη ήταν σε στοίβες στο πάτωμα δίπλα στη βιβλιοθήκη. Ανάμεσά τους, και εκείνο το πρώτο ιστορικό τεύχος.