"Παλιέ μου φίλε συλλογίσουσιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γής κι απ' τους ανθρώπους".
"Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πως χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα".
Πολλά χρόνια πριν, στα 1938 ο σημαντικότερος κατά τη γνώμη μου Έλληνας ποιητής της εποχής μας, ο Γιώργος Σεφέρης έγραφε τους παραπάνω στίχους, μεταξύ άλλων, στον Γυρισμό του Ξενιτεμένου από το Ημερολόγιο Α’.
Το ποίημα, αναδύθηκε σχεδόν λυγμικά στη σκέψη μου, καθώς βρισκόμουν στην 85η σελίδα του βιβλίου «Λύση του Κυπριακού, πραγματικότητες, διλλήματα και επιλογές» του Γιώργου Λιλλήκα.
Εκδόθηκε λίγο πριν την εκπνοή του περασμένου έτους και τώρα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων αναζητά τους αναγνώστες του.
Στην 85η σελίδα του βιβλίου, ο συγγραφέας καταγράφει με δύσκολα κρυμμένη την ιστορική και συναισθηματική του φόρτιση, τα όσα κατά την αντιληπτικότητά του συνέβησαν στη μνήμη και τη ματιά των Ελληνοκυπρίων, όταν «άνοιξαν» τα οδοφράγματα και βρέθηκαν «απέναντι», πρόσωπο με πρόσωπο, με τον χρόνο που μαρμάρωσε την προσωπική ιστορία του κάθε ενός ξεχωριστά.
Στην 85η σελίδα του βιβλίου, ο συγγραφέας καταγράφει με δύσκολα κρυμμένη την ιστορική και συναισθηματική του φόρτιση, τα όσα κατά την αντιληπτικότητά του συνέβησαν στη μνήμη και τη ματιά των Ελληνοκυπρίων, όταν «άνοιξαν» τα οδοφράγματα και βρέθηκαν «απέναντι», πρόσωπο με πρόσωπο, με τον χρόνο που μαρμάρωσε την προσωπική ιστορία του κάθε ενός ξεχωριστά.
"Γυρεύω τον παλιό μου κήπο
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος".
Είναι σχεδόν μαγικό, είναι ίσως η πραγματική εκδήλωση του «Θείου» ο τρόπος με τον οποίο Λειτουργεί η Τέχνη.
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος".
Είναι σχεδόν μαγικό, είναι ίσως η πραγματική εκδήλωση του «Θείου» ο τρόπος με τον οποίο Λειτουργεί η Τέχνη.
Αναφέρομαι βέβαια, στον Σεφερικό Λόγο που πυκνώνει με τρόπο ακριβό και μοναδικό στο έργο του τον Ελληνισμό, την Οικουμενική και Ιστορική του διάσταση αλλά και την Τραγωδία του Σισυφικού του χαρακτήρα.
Και, είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετικό το επίτευγμα του Γιώργου Λιλλήκα να προσφέρει ένα τόσο Σοβαρό βιβλίο στην πιο κρίσιμη υπόθεση της πατρίδας του, στο οντολογικό Κυπριακό Ζήτημα.
Το βιβλίο «Λύση του Κυπριακού, πραγματικότητες, διλλήματα και επιλογές» είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, Σο-βα-ρό.
Επιχειρεί και πιστεύω το καταφέρνει, μέσα σε 300 περίπου πυκνογραμμένες σελίδες, να συμπυκνώσει όλους τους προβληματισμούς που υπάρχουν για το ζήτημα και να αναδείξει το σύνολο των αγωνιών που υπάρχουν για κάθε Σενάριο Λύσης ή μη Λύσης.
Και, είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετικό το επίτευγμα του Γιώργου Λιλλήκα να προσφέρει ένα τόσο Σοβαρό βιβλίο στην πιο κρίσιμη υπόθεση της πατρίδας του, στο οντολογικό Κυπριακό Ζήτημα.
Το βιβλίο «Λύση του Κυπριακού, πραγματικότητες, διλλήματα και επιλογές» είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, Σο-βα-ρό.
Επιχειρεί και πιστεύω το καταφέρνει, μέσα σε 300 περίπου πυκνογραμμένες σελίδες, να συμπυκνώσει όλους τους προβληματισμούς που υπάρχουν για το ζήτημα και να αναδείξει το σύνολο των αγωνιών που υπάρχουν για κάθε Σενάριο Λύσης ή μη Λύσης.
Περισσότερο από οτιδήποτε, κυριαρχούν στις σελίδες του η μετριοπάθεια από και προς κάθε πλευρά.
Ο ίδιος , δεν μπαίνει σε κάποιο χαράκωμα για να πει: «αυτό πρέπει να κάνουμε».
Ισορροπεί πετυχημένα, στο τεντωμένο σχοινί μεταξύ Ορθολογικής Αντίληψης και συναισθήματος, καταθέτοντας ίσως όλες τις παραμέτρους του Κυπριακού με λόγο περισσότερο Πολίτη, παρά Πολιτικού.
Ενός καλά ενημερωμένου Πολίτη βέβαια και με ξεκαθαρισμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Αν ποτέ ο Πολίτης μπει στο σώμα του Πολιτικού, τότε θα έχουμε κάνει ως Κύπρος ένα βήμα σημαντικό βήμα μπροστά. (δεν εννοώ απαραίτητα τον συγγραφέα του βιβλίου μόνο, αλλά συνολικά το ύφος των περισσότερων πολιτικών μας).
Το βιβλίο, γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο ευτυχώς και χωρίς πολιτικές κλειδαρότρυπες με «αποκαλύψεις, μυστικά, απόρρητα και συνωμοσίες» είναι νομίζω, η σοβαρότερη και προσεκτικότερη Χαρτογράφηση όλων των παραμέτρων του προβλήματος, καθώς και όλων των ερωτημάτων που κάθε παράμετρος ξεχωριστά, εγείρει.
Κατά αναγκαία λοιπόν και ικανή συνθήκη, είναι μια σημαντικότατη προσφορά γιατί διατίθεται όσο τίποτα άλλο-από όσα έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον- όχι για μία συζήτηση, αλλά για έναν μεγάλο και βαθύ στοχαστικό κύκλο συζητήσεων για το Κυπριακό και κυρίως για το τι πραγματικά θέλουμε στην πλειοψηφία μας για αυτό και μέσα από μία πιθανή Λύση του.
Ο συγγραφέας, γνωρίζοντας καλά τις Κυπριακές πραγματικότητες και το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεδιπλώνει μία σειρά από αντικειμενικές πολυπλοκότητες με στόχο να βοηθήσει τον αναγνώστη να «δει» όχι μόνο την ημέρα μετά από μία Λύση ή μία εκ νέου Απόρριψη, αλλά, Ιστορικά, τόσο μεσοπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα, τοποθετώντας την Κύπρο (και πολύ σωστά) όχι σε κάποιον γαλαξία μακρινό ενός ιδανικού σύμπαντος αλλά, εντός του πραγματικού κόσμου, ενός κόσμου που ωριμάζει με οδύνες στις αλληλεπιδράσεις της παγκοσμιοποίησης.
Και εύλογα, αναρωτιέται και αγωνιά για το μέλλον των εξ αρχαιοτάτων χρόνων κατοίκων αυτής της γωνιάς του κόσμου, που φέρουν-κατά την άποψή του- μία συγκεκριμένη πολιτισμική κληρονομιά, γλώσσα και παράδοση.
Ενός καλά ενημερωμένου Πολίτη βέβαια και με ξεκαθαρισμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Αν ποτέ ο Πολίτης μπει στο σώμα του Πολιτικού, τότε θα έχουμε κάνει ως Κύπρος ένα βήμα σημαντικό βήμα μπροστά. (δεν εννοώ απαραίτητα τον συγγραφέα του βιβλίου μόνο, αλλά συνολικά το ύφος των περισσότερων πολιτικών μας).
Το βιβλίο, γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο ευτυχώς και χωρίς πολιτικές κλειδαρότρυπες με «αποκαλύψεις, μυστικά, απόρρητα και συνωμοσίες» είναι νομίζω, η σοβαρότερη και προσεκτικότερη Χαρτογράφηση όλων των παραμέτρων του προβλήματος, καθώς και όλων των ερωτημάτων που κάθε παράμετρος ξεχωριστά, εγείρει.
Κατά αναγκαία λοιπόν και ικανή συνθήκη, είναι μια σημαντικότατη προσφορά γιατί διατίθεται όσο τίποτα άλλο-από όσα έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον- όχι για μία συζήτηση, αλλά για έναν μεγάλο και βαθύ στοχαστικό κύκλο συζητήσεων για το Κυπριακό και κυρίως για το τι πραγματικά θέλουμε στην πλειοψηφία μας για αυτό και μέσα από μία πιθανή Λύση του.
Ο συγγραφέας, γνωρίζοντας καλά τις Κυπριακές πραγματικότητες και το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεδιπλώνει μία σειρά από αντικειμενικές πολυπλοκότητες με στόχο να βοηθήσει τον αναγνώστη να «δει» όχι μόνο την ημέρα μετά από μία Λύση ή μία εκ νέου Απόρριψη, αλλά, Ιστορικά, τόσο μεσοπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα, τοποθετώντας την Κύπρο (και πολύ σωστά) όχι σε κάποιον γαλαξία μακρινό ενός ιδανικού σύμπαντος αλλά, εντός του πραγματικού κόσμου, ενός κόσμου που ωριμάζει με οδύνες στις αλληλεπιδράσεις της παγκοσμιοποίησης.
Και εύλογα, αναρωτιέται και αγωνιά για το μέλλον των εξ αρχαιοτάτων χρόνων κατοίκων αυτής της γωνιάς του κόσμου, που φέρουν-κατά την άποψή του- μία συγκεκριμένη πολιτισμική κληρονομιά, γλώσσα και παράδοση.
Ψάχνει λοιπόν, θέτοντας ερωτήματα και όχι υπαγορεύοντας συνταγές, για το πως θα υπηρετηθεί αυτό το ιστορικό Ελληνοκυπριακό Ίχνος στον σημερινό και αυριανό κόσμο.
Όχι, το βιβλίο αυτό του Γ. Λιλλήκα, δεν παρουσιάζει κανέναν εθνικιστικό πυρετό.
Όχι, το βιβλίο αυτό του Γ. Λιλλήκα, δεν παρουσιάζει κανέναν εθνικιστικό πυρετό.
Γνωρίζουν πολύ καλά, όσοι με διαβάζουν τακτικά, πως η σχέση μου με τον εθνικισμό και τις παραφυάδες του είναι έντονα αλλεργική. Γνωρίζουν όμως εξ ίσου καλά τις εμμονές μου με τον Πολιτισμό, την Παιδεία και τον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Δεν γράφω συχνά για το Κυπριακό.
Γεννήθηκα μεν εδώ, αλλά έχοντας φύγει μικρό παιδί, και ζώντας στην Κύπρο μόνο από τα τέλη του 2002 νιώθω ελάχιστος μπροστά σε αυτό το τόσο δισεπίλυτο πολιτικό, στρατιωτικό, γεωπολιτικό, εθνικό και διεθνικό κουβάρι, το γεμάτο χρόνιους κόμπους, που λέγεται Κυπριακό.
Έτσι, ενώ έχω διάφορες σκέψεις και προβληματισμούς, ενώ θεωρώ κρίσιμης αναγκαιότητας την επίλυση του ζητήματος προκειμένου αφ ενός να πάψει να αποτελεί «καριέρα» για διάφορους αλλά και αφ ετέρου για την πολιτική ενηλικίωση του τόπου, ταυτόχρονα πολύ συχνά νιώθω πως πολλά από όσα λέγονται ένθεν κακείθεν (εντός της Ε/Κ πλευράς) είναι ρητορικά σχήματα , ξεπερασμένα και ξύλινα.
Ξεχάστε τον «πολιτικό» Λιλλήκα που κάποιοι εκτιμούν και κάποιοι λοιδορούν.
Δεν γράφω συχνά για το Κυπριακό.
Γεννήθηκα μεν εδώ, αλλά έχοντας φύγει μικρό παιδί, και ζώντας στην Κύπρο μόνο από τα τέλη του 2002 νιώθω ελάχιστος μπροστά σε αυτό το τόσο δισεπίλυτο πολιτικό, στρατιωτικό, γεωπολιτικό, εθνικό και διεθνικό κουβάρι, το γεμάτο χρόνιους κόμπους, που λέγεται Κυπριακό.
Έτσι, ενώ έχω διάφορες σκέψεις και προβληματισμούς, ενώ θεωρώ κρίσιμης αναγκαιότητας την επίλυση του ζητήματος προκειμένου αφ ενός να πάψει να αποτελεί «καριέρα» για διάφορους αλλά και αφ ετέρου για την πολιτική ενηλικίωση του τόπου, ταυτόχρονα πολύ συχνά νιώθω πως πολλά από όσα λέγονται ένθεν κακείθεν (εντός της Ε/Κ πλευράς) είναι ρητορικά σχήματα , ξεπερασμένα και ξύλινα.
Ξεχάστε τον «πολιτικό» Λιλλήκα που κάποιοι εκτιμούν και κάποιοι λοιδορούν.
Διαβάστε όμως το βιβλίο του προσεκτικά, γιατί όπως έγραψα και πιο πάνω, προσφέρει εξαιρετικά γνωστικά ερεθίσματα για προβληματισμό και κυρίως για ενδελεχή συζήτηση.
Θα πρόσθετα, πως ίσως κάποιοι, θα έπρεπε να πάρουν πρωτοβουλίες για την απαρχή ενός κύκλου συζητήσεων, με αφορμή τα όσα θέτει στις σελίδες του.
Και όπως επίσης είπα στην εισαγωγή, δεν είναι βιβλίο με το οποίο «διαφωνείς» ή «συμφωνείς».
Θα πρόσθετα, πως ίσως κάποιοι, θα έπρεπε να πάρουν πρωτοβουλίες για την απαρχή ενός κύκλου συζητήσεων, με αφορμή τα όσα θέτει στις σελίδες του.
Και όπως επίσης είπα στην εισαγωγή, δεν είναι βιβλίο με το οποίο «διαφωνείς» ή «συμφωνείς».
Η διαφωνία ή η συμφωνία, έχει να κάνει με το ταξίδι και τον προορισμό.
Το συγκεκριμένο βιβλίο, επιχειρεί να είναι περισσότερο, Χάρτης και Πυξίδα.
Υπό μία προϋπόθεση:
Να μην χρησιμοποιηθεί η όποια κομματική ταυτότητα ως σελιδοδείκτης.
Υπό μία προϋπόθεση:
Να μην χρησιμοποιηθεί η όποια κομματική ταυτότητα ως σελιδοδείκτης.
ΥΓ: δεν ξέρω κατά πόσο το σημερινό άρθρο προσφέρεται για συζήτηση. Και αυτό γιατί συζήτηση μάλλον θα μπορούσε να γίνει μόνο μετά από ανάγνωση του βιβλίου. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, μπορεί να κάνω και λάθος. Ωστόσο, η Στήλη Άλατος όπως πάντα θα είναι ανοιχτή σε οποιδήποτε νηφάλια θέση και τοποθέτηση.
ΥΓ2: Απόψε, στην Κινούμενη Άμμο, 6-9 όπως πάντα, θα παρουσιάσω ολόκληρο τον νέο δίσκο του Bruce Springsteen "Working on a Dream", που μόλις κυκλοφόρησε. Όπως ξέρετε, η Κινούμενη Άμμος, δεν έχει καμία σχέση με εκπομπές που "προωθούν" τις όποιες νέες κυκλοφορίες. Ωστόσο, θα συμφωνήσετε πιστεύω πως η "φωνή της Άλλης Αμερικής" που για πολλούς είναι ο Springsteen 'εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι γνωστό πως δεν ηχογραφεί συχνά-εκτός αν πράγματι έχει να πει κάτι.
Και, κατά την κρίση μου το "Working on a Dream" έρχεται να σταθεί τουλάχιστον ισάξια στο κλασικό πια στο είδος του Nebrasca.
27 σχόλια:
Γιώργο,
Θα συμφωνήσω με το υστερόγραφο σου.
Το βιβλίο το έχω ήδη στη βιβλιοθήκη μου (προγραμμάτιζα να το αγοράσω όταν με έκπληξη είδα την αδελφή μου να μου το φέρνει ως χριστουγεννικάτικο δώρο!).
Ομολογώ όμως ότι ακόμα δεν βρήκα την ευκαιρία να του ρίξω έστω και μία ματιά, γι αυτό δεν μπορώ να προβώ σε σχόλια.
Θεωρώ ωστόσο λάθος, να αρχίσουμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε με τον συγγραφέα ή να εικάζουμε τι λέει και τι δεν λέει αν δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο.
προσυπογραφω Γιωργο όσα λες, τα ειπαμε εξάλλου και σε ένα άλλο blog για το συγκεκριμενο θεμα.
Δεν έχω διαβασει το βιβλίο και έχω περιέργεια να το κάνω συντομα. Αν όσα λες ισχύουν, για τη σοβαροτητα του και την ισοζυγισμενη του στάση, τότε κατά την άποψη μου αναδεικνύεται μια απόσταση ανάμεσα στα έργα και τα λόγια του ανδρός. Και ειμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός στο να αναγνωρίσω ένα καλό συγγραφέα, αλλά ανακόλουθο δημόσο πρόσωπο στην πρακτικη και την πολιτική.
Ν
Δεν εδιάβασα το βιβλίο για να μιλήσω με βάση το περιεχόμενον του. Μου φαίνεται περίεργον αυτός που έδειξεν ξεκάθαρα την προσωπικήν του επιλογή για το τι είναι καλλύττερον να πράξουμεν μέσω της πολύ πρόσφατης πολιτικής του δράσης να μας φκαίννει τωρά αφοπλιστικά ουδέτερος τζιαι ορθολογιστής. Είναι ίσως η μόνη διέξοδος να ξεπλύννει τα ξιμαρισμένα του. Αλεπού όπως είναι δεν θα μείνει πουκάτω. Ας μή ξεχνάμε ότι άμα έχεις φιλοδοξία να γινείς μιαν ημέρα πρόεδρος τζιαι κουτσουφλίσεις δεν τα παρατάς έτσι εύκολα. Αν έιναι αντιπροσωπευτικά αυτά που λές Γιώργο (που αν κρίνω από το τί έγραψες μέχρι σήμμερα σίγουρα είναι) τότε η προσωπικότητα αυτή είναι ακόμα πιο επικίνδυνη που ότι ενόμιζα. Ευτυχώς που στο Ακέλ όποιος φύγει δεν επιστρέφει έστω τζιαι αν ο ίδιος το θέλει.
Αν πω οτιδήποτε αρνητικό για το συγγραφέα χωρις να εχω διαβάσει το βιβλίο θα είναι άδικο. Είναι σαν να αντιγράφω τον αρχιεπίσκοπο, για αυτά που είπε για τον Υπουργό Παιδείας.
Ήθελα απλά να πω οτι το συγκεκριμένο ποιήμα του Σεφέρη εμένα με συγκλόνίσε από την πρωτη φορά που το διάβασα. Και μου ήρθε στη σκέψη την φόρα που επισκέφτηκα τον Απ. Ανδρέα και έβλεπα για πρωτη φορά τα κατεχόμενα χωριά μας.
Ούτε το Ad Hominem γίνεται δεκτό, ούτε το αντίθετο/αντίστροφο του.
Τα επιχειρήματα ενός ανδρός δεν κρίνονται με βάση το ποιόν του. Ούτε και το ποιόν του άνδρας κρίνεται με βάση το ότι είπε μια αλήθεια ή ένα σωστό επιχείρημα.
Οι δε πράξεις αυτού είναι εκεί και δεν ξεπλένονται ακόμη και με τριετή συνεχή βροχή.
εγώ θα πω γιατί δεν είχα πρόγραμμα να αγοράσω το βιβλίο.
δεν έχει βεβαίως να κάνει με το βιο και πολιτεία του συγγραφέα τον οποίο θεωρώ ως υπ.εξ. κάκιστο και ως πολιτικό τυχοδιώκτη του κερατά.
έχω στη συλλογή μου ουκ ολίγα βίβλια από συγγραφείς με τους οποίους διαφωνώ.
ο λόγος έχει να κάνει όχι με τη περίπτωση λιλλήκα, αλλά με τη βιβλιογραφία περί κυπριακού προβλήματος γενικότερα.
γι αυτό δεν θα μιλήσω για το ειδικό αλλά για το γενικό.
θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στο πανεπιστήμιο που ως κλασσικός κυπραίος ήθελα να παίξω τον έξυπνο και να γράψω για το κυπριακό. τζαι ο γερμανός ο καθηγητής λαλεί μου: με ποιά βιλβιογραφία ; υπάρχουν 100αδες βιβλία για το κυπριακό
εκ των οποίων το 90% είναι ελληνική και τουρκική προπαγάνδα.
στη πορεία κατάλαβα ότι είχε δίκαιο.
ο λιλλήκας δεν είναι στις προτεραιότητες μου, γιατί λόγω χρόνου και κόστους (τα γαμημένα τα βιβλία κοστίζουν) αναγκαστικά πρέπει να κάνω επιλογή μεταξύ των βιβλίων περί κυπριακού. και είναι καιρός που έχω αποφασίσει ότι βιβλία αυτού του τύπου δεν είναι στις προτεραιότητες μου πλέον.
και εξηγούμαι.
θα χώριζα τους συγγραφείς βιβλίων περί κυπριακού σε τρεις ομάδες.
η πρώτη είναι πολιτικοί και διάφορες προσωπικότητες οι οποίοι είτε θέλουν να εκφράσουν την άποψη τους, είτε λίγο ή πολύ θέλουν να προστατέψουν την υστεροφημία τους. υπάρχουν και αρκετοί ανώνυμοι που θέλουν να γράψουν για το χωριό τους, τις εμπειρίες τους, ξέρω γω ημερολόγιο της εοκα κλπ
απ αυτά υπάρχουν δεκάδες στα βιβλιοπωλεία: γρίβας, κληρίδης, σερβας, ιεροδιεκόνου, χρυσοστομίδης, ουράνιος ιωαννίδης, βασιλείου, δίγκλης, χατζηδημήτρης, χριστοφή οικονομίδης, χάνει, Palley Claire κλπ κλπ και τώρα ο λιλλήκας
κάποιων τα βιβλία είναι ενδιαφέρον κυρίως γιατί έζησαν κάποια πράγματα. κάποιών άλων πάλι είναι.... ότι να ναι. οι μισοί απ αυτούς θέλουν να κάνουν μια "σύντομη παρουσιάση της ιστορίας του κυπριακού" κλασικά έχουν μια εισαγωγή 100 σελίδων στην οποία πρέπει να μας ξαναπούν τα ίδια για τη "προιστορία του κυπριακού" που μας έιπαν δεκάδες άλλοι.
η δεύτερη ομάδα είναι οι περίφημοι δημοσιογράφοι/ ερευνητές. αυτοί ασχολούνται με τη δημοσιευση εγγράφων, αρχείων κλπ . κάποιοι - ελάχιστοι, έχουν μπει και στη διαδικασία της μαχημής δημοσιογραφίας με σειρά συνεντευξεων από τους προταγωνιστές.
σε αυτούς είναι π.χ. ο απαπαγεωργίου, δρουσιώτης, παυλίδης, βενιζέλος, ιγνατίου, φανουλα αργυρού, Harry Scott Gibbons, birand κλπ κλπ
με αυτούς είναι ευκολο να πέσεις στην παγίδα. η συμβολή τους κατά τη γνώμη τελιώνει στη παρουσιάση των αρχείων. από κει και πέρα, αφού ποτέ δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την ανάλυση των αρχείων, ο καθένας τα χρησιμοποιεί για να βγάλει τα δικά του αυθαίρετα συμπεράσματα. άμα δε μπορείς να ξεχωρίσεις τι λέει το αρχείο και τι είναι η άποψη του συγγραφέα εύκολα παρασύρεσαι. κάποιοι δε κάνουν ξεκάρα προπαγάνδα.
η τρίτη ομάδα είναι οι καθηγητές πανεπιστημίων: πολιτικών επιστημών, ιστορίας, κοινωνιολογίας οικονομίας κλπ.
αυτά βεβαίως έχουν το πρόβλημα με ότι συχνά είναι στην αγγλική.
θα μου πεις :
δεν είναι και αυτοι πολιτικοποιημένοι ; βεβαίως
δεν χρειάζεται κριτικό μάτι στην ανάγνωση αυτών των βιβλίων ;
σαφέστατα.
όμως
αυτοί, αφενώς δεν θέλουν να μας τα πουν όλα. κατά κανόνα επιλέγουν ένα συγκεκριμένο θέμα βάση του γνωστικού τους ενδιαφέρτονς και το αναλυουν διεξοδικά.
αφετέρου έχουν σαφέστατα την ικανότητα τους να αναλύουν αρχεία, την ιστορία ή τη κοινωνία αφού οι πλείστοι γνωρίζουν τη μεθοδολογία της επιστήμης τους, και οι πλείστοι έχοντας σπουδάσει στο εξωτερικό έχουν γνώση και άλλων διενέξεων.
ακαδημαικολαγνεία ;
ίσως.
όπως θέλεις πες το.
πιστέψε με γιώργο, έχω διαβάσει από όλους και οι μόνοι που πραγματικά είναι αξιόλογοι είναι οι ακαδημαικοί.
και γι αυτό, για μένα όταν πάω στο βιβλιοπωλείο πλέον και πρέπει να επιλέξω να αγοράσω ένα βιβλίο - προτιμώ να δω μπροστά το "prof". είναι για μένα πλέον, σημαντικό κριτήριο επιλογής μεταξύ της πλυμμηρίδας των βιβλίων που ασχολούνται με το κυπριακό.
.... είναι τώρα κάνα δυο μήνες που έχω βάλει στο μάτι ένα βιβλίο του ριχτερ που εκδόθηκε το 2007. άμα κάνω καμιά τσαρκα σε βιβλιοπωλείο, μεταξύ ριχτερ και λιλλήκα υπάρχει η πιθανότητα να αγοράσω το λιλλήκα ;
Καλησπέρα σε όλους, βιαστικά από τον Άστρα γράφω, έχω διαβάσει τα σχόλια σας, σας ευχαριστώ, θα απαντήσω κάποια στιγμή αύριο.
Μόνο στο Στέλιο, τούτο: Το βιβλίο του Ρίχτερ, είναι εξαιρετικό, μία σπουδαία καταγραφή-ακαδημαϊκή και συμφωνώ μαζί σου στην ανάγκη ακαδημαϊκών προσεγγίσεων στην ιστορία. Το βιβλίο του Γ.Λιλλήκα, είναι -πρόχειρα το λεω- "επίκαιρο πολιτικά" και χρήσιμο γιατί παραθέτει παραμέτρους και ενδεχόμενα κάτω απο κάθε παράμετρο. Θα το έλεγα "χρηστικό" κάτω από τις περιστάσεις και για αυτό πιστεύω πως αποτελεί καλή αφορμή για δημόσια συζήτηση.
Επειδή γνωρίζω τις απόψεις του, θεωρώ πως κατέβαλλε μία σημαντική προσπάθεια να είναι "μετριοπαθής".
Ωστόσο, άλλο πράγμα ένα βιβλίο πολιτικής και μάλιστα με την έννοια την επίκαιρη και άλλο ένα ακαδημαϊκό έργο στην ιστορία όπως αυτό του Ρίχτερ.
Σεκοντάρω τον Στέλιο. Δεν βλέπω κανένα λόγο να διαθέσω έστω και πέντε λεπτά (ή πέντε σεντ) για να ανταμείψω την προσπάθεια ενός αχρείου και αδίστακτου τυχοδιώκτη να επανέλθει στο πολιτικό σκηνικό παίζοντάς μας τον ανοιχτόμυαλο και μετριοπαθή. Και εκπλήττομαι ΠολΠήτ που τόσο ευκολόπιστα σαγηνεύτηκες από αυτό το υποκείμενο. Πολύ κοντή μνήμη έχεις.
Το μόνο που διαφωνώ με το Στέλιο είναι ότι αδίκησε τους Κληρίδη, Δίγκλη, κ.λπ. κατατάσσοντας τον Λιλλήκα στην ίδια κατηγορία μαζί τους. Αυτοί οι άνθρωποι συνέβαλαν στη καταγραφή της ιστορίας καταθέτοντας τη δική τους εκδοχή των γεγονότων πολλά χρόνια μετά από αυτά. Το βιβλίο του Λιλλήκα είναι μια ξεδιάντροπη προσπάθεια ενός περιθωριοποιημένου τυχοδιώκτη να αποκαταστήσει το όνομά του και να προλειάνει το έδαφος για επιστροφή του στο πολιτικό σκηνικό.
Στέλιο,
να ήξερες με πόσους έλληνες φοιτητές έχει τσακωθεί ο Ρίχτερ επειδή δε δέχτηκε τις πηγές τους...Πολλοί έψαξαν άλλο καθηγητή για να εκπονήσουν τη διατριβή τους, επειδή το πήραν πατριωτικά. Ενώ ο άνθρωπος τους έλεγε το αυτονόητο, δηλαδή μακρυά από εθνικές προπαγάνδες.
Σπονσάρω τον Ιλαντρο!
@ίλαντρος
νομίζω λίγο με παρεξήγησες.
δεν είπα να μη διαβαστεί ο λιλλήκας γιατί είναι τυχοδιώκτης.
μπορεί να γραψε και κάτι καλό. αναφερα τους λόγους γιατί έχω σταματήσει να αγοράζω βιβλία τύπου λιλλήκα.
επίσης θέλω να διευκρινήσω ότι δεν είπα να μη διαβαστεί είτε ο κληρίδης είτε ο σέρβας, είτε ο ... γρίβας.
είναι σημαντικό να διαβαστούν ως πρόσωπα τα οποία είχαν ενεργό ρόλο στο κυπριακό.... ο κληρίδης παράδειγμα έχει που το 70 που συνομιλεί με τον ντεκτας (αν και οφείλω να πω ότι το τελευταίο του βιβλίο για τη δεκαετία του ως πρόεδρος δεν με ενθουσιάσε ιδιαίτερα).
είναι επίσης σημαντικό, όταν πεις ότι θα ασχοληθώ με το κυπριακό να ξέρεις πέρα που "την ακαδημαική ιστορία", τις απόψεις των κύριων παικτων στο κυπριακό. είναι σημαντικό να ξέρεις την αριστερή σκοπιά, τη φιλελευθερη σκοπιά, τη μακαριακή, την εοκαβιτιτζην. όπως και των αριστερών και δεξιών τουρκοκυπρίων όπως και των ξενων.
τέλος δεν είναι πάντα εύκολο να ξεκινάς με τους ακαδημαικούς - γιατί πολλών η έρευνα είναι τόσο επικεντρωμένη που προυποθέτει ότι έχεις είδη διαβάσει.
αντιγράφω από το βιβλίο του ευανθή χατζηβασιλείου "οι στρατηγικές του κυπριακού τη δεκαετία του 1950":
"το παρόν βιβλίο δεν είναι μια ιστορία του κυπριακού ζητήματος τη δεκαετία του 50. αντίθετα επιχειρεί μια ναάλυση πέραν των γεγονότων. Πορυποθέτει ότι ο αναγνώστης γνωρίζει την ιστορία του κυπριακού ή τουλάχιστο το βασικό σκελετό της, που έχει είδη παρουσιαστεί στις πρόσφατες μελέτες πολλών ιστόρικών και πολιτικών επιστημόνων.....
ούτε και ισχυρίζομαι ότι η θεματική αυτού του βιβλίου καλύπτει τα ζητήματα στρατηγικής στο σύνολο τους....
επιπλέον από τη φύση του ένα βιβλίο που ασχολείται με την υψηλή στρατηγική τείνει να επιλεντρωθεί σε επιτελικα περισσότερο επίπεδεα...έτσι το βιβλίο δεν μελετά τη λαική κινητοποίηση....
επίσης πρέπει να επισυμανθεί ότι το βιβλιό ασχολείται με τη δεκαετία του 1950. σταματά το 1959-60"
(για αυτό μου αρέσουν οι πούστηδες οι καθηγητές. σου λέει ξεκάθαρα τι θα σου πω και τι δεν θα σου πω)
έτσι το να ξεκινήσεις με τον ακαδημαικό, πολύ πιθανών να μην καταλαβεις και πολλά πράγματα.
πρέπει να διαβάσεις τη ελληνοκυπριακή μυθολογία για να μπορέσει ο ακασημαικός να στη καταρίψει :-)
το θέμα είναι όμως, αφού έχεις πλέον διαβάσει 5-10 απ΄αυτούς τους πολιτικούς - προσωποικότητες, η επανάληψη γίνεται αφόρητη. απίστευτα κουραστική.
και το ερώτημα που τίθεται πλέον για κάθε νέο βιβλίο που εκδίδεται είναι "τι θα μου πει που δεν το έχω είδη ακούσει ; τι νέο έχει να προσφέρει ; "
και αυτό είναι που περιμένω από τον μπλογκοδεσπότη να μας πει.
Ωρέ Στέλιο, μια χαρά σε κατάλαβα. Δεν έβαλα κουβέντες στο στόμα σου. Είπες ότι δεν θα διαβάσεις τη Λιλίκα γιατί έχεις άλλες προτεραιότητες, κι εγώ συμφώνησα. Το ότι τον είπα τυχοδιώκτη δεν αλλάζει τίποτα. Αν δεν ήταν τυχοδιώκτης αλλά σοβαρός αναλυτής που παρέθετε κάτι καινούριο θα τον διάβαζες κι εσύ.
Περιμένω κι εγώ μαζί σου την απάντηση του οικοδεσπότη.
Νομίζω, πως αυτό που προσφέρει το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι η παράθεση όλων των πιθανών σεναρίων μίας λύσης ή μη λύσης με όλες τις πιθανές επιπτώσεις, πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα, κινδύνους και εξασφαλίσεις που κάθε τέτοιο σενάριο δυνητικά εγκυμονεί. Και όλα αυτά σε συνάρτηση της θέσης της Κύπρου σαν χώρας μέλους της Ε.Ε. , όλων των πραγμάτων που αυτή η ιδιότητα σημαίνει, τόσο σαν πλεονεκτήματα όσο και σαν υποχρεώσεις που με τη σειρά τους έχουν αρνητικές και θετικές επιπτώσεις. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον σαν εγχείρημα γιατί δεν είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο –πλην του προλόγου- και αποφεύγει τα κουτσομπολιά και τα πολιτικά «παρασκήνια» ημερολογιακού χαρακτήρα. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω σχεδόν «τεχνικό» εργαλείο που μπορεί να βοηθήσει στην καλύτερη ανάγνωση ενός πιθανού σεναρίου (σχεδίου) λύσης.
Υπό αυτή την έννοια το θεώρησα όπως το θεώρησα και εμμένω σε αυτά.
Από κει και πέρα δεν ξέρω ποιός είναι και ποιος δεν είναι «αριβίστας» «τυχοδιώκτης» κ.α. Δεν θα έκρινα ως πολιτικό κάποιον με το αν έχει αλλάξει ένα, δύο ή τρία «κομματικά» πουκάμισα-θα κοιτούσα περισσότερο το τι έχει πει πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα. Και τουλάχιστον επί του Κυπριακού, οι θέσεις του ήταν ξεκάθαρες από τα τέλη του 2002 όταν δεν θυμάμαι σε ποιο Σχέδιο Άναν (το 2ο; Το 3ο; Δεν θυμάμαι) είχε υποβάλλει στο Εθνικό Συμβούλιο, επιστολή που εφιστούσε την προσοχή σε όλα όσα υποστήριξε και αργότερα.
Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν έχω τη διάθεση να κάτσω να κάνω τον συνήγορο ή τον κατήγορο του Γ. Λιλλήκα.
Παρουσίασα ένα βιβλίο που διάβασα και το βρήκα ενδιαφέρον για όλους τους λόγους που περιέγραψα. Οι τυχόν πολιτικές παλινωδίες του Θεοδωράκη θα έπρεπε να τάχα να με κάνουν να εκτιμήσω αρνητικά το μουσικό του έργο; Χωρίς βέβαια να συγκρίνω τον έναν με τον άλλο.
Αλλά επειδή μιλάμε για πολιτικές «παλινωδίες», διαβάστε ας πούμε τη ζωή του Ουίνστον Τσόρτσιλ για να δείτε τη σημαίνει διαρκές «πήγαινε-έλα» σε πολιτικά κόμματα…
Αλλά το βιβλίο, το είδα από μόνο του σαν ένα «γεγονός» αυθύπαρκτο όπως και στην πραγματικότητα είναι το κάθε βιβλίο και το κάθε πόνημα κάθε ανθρώπου.
Πέρσι για παράδειγμα μου φέρανε ένα άλλο βιβλίο, για το Κυπριακό, ομολογώ δεν θυμάμαι καν το όνομα του συγγραφέα και μάλιστα με την «προτροπή» να γράψω κάτι για αυτό.
Ε! Δεν έγραψα λέξη! Ο λόγος; Το παράτησα από την δέκατη σελίδα, γιατί ενώ διαπραγματεύονταν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, ήταν γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο και κυριαρχούσε το «εγώ, εγώ, εγώ, εγώ» του συγγραφέα, διανθισμένο με διάφορα πολιτικά παρασκήνια και αποκαλύψεις αμφίβολης σοβαρότητας. Έφτασα στη δέκατη σελίδα, ξεφύλλισα το υπόλοιπο στα γρήγορα, διαπίστωσα πως έως το τέλος είχε αυτό το ύφος και κάπου το καταχώνιασα.
Πιστεύω πως ο λαός έχει μνήμη και δεν θα δώσει την ευκαιρία στον κ.Λιλικά να επανέλθει στο προσκήνιο έτσι εύκολα και απλά.
Όσο για τη σύγκριση με τον θεοδωράκη και τον Τσόρτσιλ τι να πω;
Νίκος
Νηφαλιότητα και υστερία, σημειώσατε δύο. Ρε εσείς: ένα βιβλίο είναι! Μια άποψη, από την κάτοψη ενός ανθρώπου που καλώς ή κακώς, μετείχε των εξελίξεων και των ζυμώσεων και συνομίλησε με τους πρωταγωνιστές.
Ναι, θα διαβάσω τον Λιλλήκα με προσοχή και θα τον κρίνω. Εδώ διάβασα τον Αραπάκη, που και απαντήσεις δεν έδωσε αλλά και μας προκάλεσε όλους.
Έχουμε ένα πρόβλημα σε αυτόν τον ελληνικό κόσμο, είτε σε Ελλάδα είτε σε Κύπρο, με τον διάλογο. Το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από όσους ενδιαφέρονται για τα κοινά και να αξιολογηθεί.
Όσο για τις αλλαγές ρότας που κάποιοι επικαλούνται, ας αφήσουν τα περί ιδεολογικής και κομματικής ορθοδοξίας. Η πολιτική και η ιδεολογία, δεν είναι από τη φύση τους στατικά.
Θα διαβάσω το βιβλίο και θα επανέλθω.
Δεν είναι "σύγκριση", για όνομα...!
Εγώ πάντως δεν έκρινα το περιεχόμενο του βιβλίου. Έπιασα δεδομένην την κρίση του Γιώργου τζιαι κρίνω μόνον την πράξην ενός τόσον βαθκειά αγκαζιαρισμένου πολιτικού να γράψει μιαν "ουδέτερην τζιαι αννοικτόμυαλην" διατριβήν τόσον γρήγορα μετά που μιαν κατακεραυνωτικήν ήτταν. Να μεν ξεχνούμεν ότι για μερικές χιλιάδες ψήφους ο Μακαρίτης επαίρναν πρώτος στον πρώτον γυρόν τζιαι σε τέθκοιαν περίπτωσην η περιρρέουσα η μακαρίτησσα (τζιαι τζιείνη), που προσπαθεί τωρά αγωνιοδώς να αναβιώσει, θα εγκαθίστατο σαν πολιτικόν σύστημα όπως τον σταλινισμόν ή τον ναζισμό ή τον εοκατζιησμόν για καμιά τριανταρκά χρόνια. Για μερικές χιλιάδες ψήφους ο Κύριος Κύριος συγραφέας θα ήταν πρόεδρος τωρά σαν σίγουρος διάδοχος με το χρήσμαν του μακαρίτη τζιαι έναν θρίαμβον στο ενεργητικόν του. Το κυπριακόν πολιτικόν σύστημαν επέρασεν που έναν λεπτότατον σημείον καμπής τζιαι λλίον πολλά η τόλμη του Γριστόφκια, λλίον πολλά η τύχη, λλίον πολλά η πολιτική στάση του συναγερμού, εκαθόρισεν την σημμερινήν τροπήν των πραμάτων που περιθοριοποιά την πολιτικήν πλατφόρμαν του μακροχρόνιου μεχρι διχοτόμησης.
Σαν πολιτική αλούπα που δεν της φέφκει τίποτα, ο συγραφέυς ξέρει ότι η πλατφόρμα πας την οποίαν επόνταρεν πριν έναν χρόνον εις το καζαντίν εν ποσπασμένη. Ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος να φκεί που την πολιτικήν έρημον της μοναξιάς τζιαί να πάει σε άλλα χωράφκια που έχουν φαρράν είναι η συγραφή ενός τέθκιου περιεχομένου βιβλίου. Να μεν ιξεχνούμεν ότι ούλλοι οι γάλλοι πολιτικοί τυχοδιώκτες (εσπούδασεν σε école malaquie το παιδίν) επανέρχονται με βιβλίον. Σίουρα εσύγκοψεν ότι η επόμενη πενταετία, ίσως τζιαι δεκαετία, ίσως ακόμα τζιαι ο ρόλος στησήματος ομοσπονδιακού κράτους είναι στο ΑΚΕΛ. Τολμά ο αχρείος να αφήκει να νοηθεί ότι αν τον θέλει ο παλιός του πολιτικός χώρος μπορεί τζιαι να το σκεφτεί. Μπρρρρίο ρε.
Ανεξάρτητα που το πρόσωπον της κουβέντας, συμφωνώ απόλυτα με τον Στέλιο.
Το βιβλίο του Λιλλήκκα το ‘χω δει σε βιβλιοπωλεία, του ‘χω ρίξει και μερικές ματιές κάνοντας και ολίγη (λαθρα)νάγνωση του, αλλά δεν το ‘γόρασα (ακόμα – μάλλον θα το πάρω κάποια στιγμή, τώρα έχω άλλες προτεραιότητες σε σχέση με βιβλία).
[Έχω την άποψη ότι κάθε τι που γράφει κάποιος, ο οποίος είναι εμπλεκόμενος στην πολιτική και συμβάλλει με τον άλφα ή ωμέγα τρόπο στην διαμόρφωση των οποιοδήποτε ιστορικών εξελίξεων, έχει ενδιαφέρον να διαβαστεί... Πολύ περισσότερο μάλιστα ένα βιβλίο όπου είναι μαζεμένες οι σκέψεις και οι τοποθετήσεις του και μπορείς να σχηματίσεις και εικόνα για τη συλλογιστική του.
Ίσως το βιβλίο του Λιλλήκα να μην μας λαλεί και τίποτα το καινούργιο, όμως προσωπικά περίμενα (όταν διαφημιζόταν ότι έγραφε βιβλίο) ότι θα υπερασπιζόταν (στο σύγγραμμα του) την πολιτική Παπαδόπουλου, μια και υπήρξε ένθερμος θιασώτης της. Αν κρίνω, όμως από τα λίγα που διάβασα (που πάνω που πάνω) κι απ’ όσα λέγει κι ο blogοδεσπότης, η θεματολογία του βιβλίου είναι διαφορετική (ασχολείται με την “… παράθεση όλων των πιθανών σεναρίων μίας λύσης ή μη λύσης με όλες τις πιθανές επιπτώσεις, πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα, κινδύνους και εξασφαλίσεις που κάθε τέτοιο σενάριο δυνητικά εγκυμονεί ...”). Γι’ αυτό μάλλον τείνω να συμφωνήσω μ’ αυτό που λέει ο ‘Ύλαντρος (παράδοξο μεν, αλλά κάποτε συμβαίνει), ότι ίσως τούτο να αποτελεί προσαπθεια του για “… να επανέλθει στο πολιτικό σκηνικό παίζοντάς μας τον ανοιχτόμυαλο και μετριοπαθή…”. (Περίπου τα ίδια λέει κι Aceras).
Τέλος να ρωτήσω αν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά κι ο δεύτερος τόμος του βιβλίου του Ρίχτερ. Κι επίσης να αναφέρω πως ένας άλλος ακαδημαϊκός που έγραψε για την Κύπρο είναι ο Παύλος Τζερμιάς.
Anef_Oriwn
Δευτέρα 9/2/2009 – 4:18 μ.μ.
Βρε παίδες! Απορώ που μπαίνει και σαν ερώτημα το αν η συγγραφή του βιβλίου αποτελεί "απόπειρα επαναφοράς". Μα ασφαλώς και είναι. Δεν το έθιξα, γιατί το θεωρούσα αυτονόητο κάτι τέτοιο. Θα πίστευε κανείς λογικός πως ένας πολιτικός στην ηλικία των 50 (κάπου τόσο δεν είναι;) θα πήγαινε δια παντός σπίτι του μετά από μία ήττα; ΄
@Άνευ μέχρι πρότινος δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα ο δεύτερος τόμος του Ρίχτερ, ειμαι και εγώ από αυτούς που τον περιμένουν.
Εγώ, θα ξαναπώ τη γνώμη μου:
Το βρήκα πιο μετριοπαθές από ότι το ανέμενα, αλλά κυρίως, επειδή βάζει όλες περίπου τις παραμέτρους μίας Λύσης και τις πιθανές επιπτώσεις (θετικές και αρνητικές) το βλέπω σαν καλή αφορμή για δημόσια συζήτηση. Ακριβώς επειδή "κωδικοποιεί" "Πραγματικότητες" , βάζει τα "Διλλήματα" και προβληματίζεται (από τη σκοπιά του) με τις όποιες "Προοπτικές".
Και μοιάζει να ξέρει καλά τις νομικές παγίδες που ενέχουν διάφορες ερμηνείες "κανονισμών" και "όρων".
Αποφεύγει ευέλικτα να αναμασήσει φρασεολογίες ή τσιτάτα που θα μπορούσαν να βαφτίσουν το πόνημα ως «θεωρητικολόγημα του απορριπτισμού»
Δεν είναι «Ιστορικό» βιβλίο. Είναι…πολιτικό/τεχνικό. Δεν μπορώ να το κρίνω σαν Ιστορικό, εκεί οι απαιτήσεις μου πια είναι καθαρά ακαδημαϊκές –όταν διαβάζω Ιστορία δεν με ενδιαφέρει ο πατριωτισμός ή το εθνικό φρόνημα ή οτιδήποτε σχετικό.
Εμμένω όμως στο ότι είναι πολύ χρήσιμο για δημόσιες συζητήσεις –παρόντος του συγγραφέα- γιατί δίνει-νομίζω- όπλα σε όλες τις πλευρές για σκληρή και ουσιαστική συζήτηση.
Και το λέω, γιατί το βιβλίο, κάνει καλές πωλήσεις.
Τόσο από νούμερα που μαθαίνω από βιβλιοπωλεία όσο και από το απλό εμπειρικό γεγονός, το Σάββατο που μας πέρασε, ήμουν σε μεγάλο βιβλιοπωλείο και χάζευα και μετά στο ταμείο σε διαφορετικές ουρές είδα τουλάχιστον 3-4 ανθρώπους με το συγκεκριμένο βιβλίο ανά χείρας. Σε μισή ώρα, ούτε καν ίσως.
Αυτό μου λέει, πως ενδεχομένως τα όποια «διλλήματα» «πραγματικότητες» κλπ βάζει, θα περάσουν σε μία μερίδα του κόσμου, που δεν ξέρω πόση μπορεί να είναι.
Δημόσιες συζητήσεις λοιπόν είτε θα επιβεβαιώσουν τα «διλλήματα» είτε θα τα αξιολογήσουν σε πολύ πιο μέτρια επίπεδα είτε και θα τα κάνουν σκόνη.
Σε περίοδο διαπραγματεύσεων και συνομιλών, νομίζω πως καλό θα κάνουν.
@Γιώργος Πήττας, καλημέρα ίσως με θυμάσαι αλλά μάλλον όχι είχαμε λίγο γνωριστεί σε μια παρουσίαση βιβλίου που είχες κάνει στη Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα το 2000. Πολυδεύκης Στάμου το όνομά μου , Πολιτικός Μηχανικός, και με την ευκαιρία τα ολόθερμα συγχαρητήρια μου για την συμμετοχή σου στο Συνέδριο για την Ελληνική Ποίηση τον Μάρτιο στο Πανεπιστήμιο. Θα έρθω να σε ακούσω εκτός απροόπτου. Για να σε βοηθήσω, ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του μακαρίτη του Λουκά Παπαδημητρίου που γνωριστήκαμε δούλευα τότε για μια έκδοση του Πολυτεχνείου σχετικά με τις παραδοσιακές κατοικίες της Μακεδονίας και είχαμε συζητήσει λίγο για την πιθανότητα συνεργασίας μικρών κειμένων κάτω από τις φωτογραφίες.
Παρεμβαίνω για το εξής αλλά, απευθύνομαι κυρίως στους άλλους σχολιαστές γιατί υποθέτω η θέση σου είναι λεπτή εφ όσον έχεις γράψει την παρουσίαση του βιβλίου του κυρίου Λιλλήκα.
Το ερώτημα μου λοιπόν, στοχεύει στους «Aceras» , «Anef» κλπ.
Προσπαθώ να εξηγήσω το μένος ; απαξία ; άρνηση ; προς το πρόσωπο του Λιλλήκα. Παρακολουθώ αρκετά κοντά τα Κυπριακά πράγματα γνωρίζω σε αρκετά καλό βαθμό τα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής και αναρωτιέμαι ποιο είναι το πρόβλημά . Η πολιτική ασφυκτιά από πολιτικούς έχουν αλλάξει και κόμματα στην πορεία τους χωρίς καμία παρεξήγηση και αντίκτυπο. Έχει η Κύπρος την πολυτέλεια να γυρίζει την πλάτη σε νέους πολιτικούς σαν τον Λιλλήκα και πιθανόν και άλλους; Τον είχα δει μία φορά σε μία ομιλία του στην Αθήνα πρόπερσι και είχα διαβάσει 1-2 άρθρα του στο περιοδικό Αντί και οι εντυπώσεις τόσο οι δικές μου όσο και άλλων φίλων ήταν πως πρόκειται για ένα δυνατό μυαλό, φιλόδοξο και με διάθεση να δουλέψει για τον τόπο του. Την φιλοδοξία, δεν την λογαριάζω για ελάττωμα, αλλοίμονο αν ένας πολιτικός δεν είναι φιλόδοξος. Κάλιο τότε να μείνει σπίτι και να βγαίνει μόνο για να ψηφίζει. Μάλιστα μετά από την ομιλία του τον πλησιάσαμε να τον ρωτήσουμε κάποια πράγματα και με σπάνια θα έλεγα προθυμία κουβέντιασε μαζί μας για μισή ώρα σχεδόν. Και βεβαίως ήξερε πως ούτε ψηφοφόροι της Κύπρου είμαστε ούτε τίποτα. Θα ήθελα παρακαλώ κάποιες απαντήσεις για να καταλάβω και θα επανέλθω αν μου κάνετε τη χάρη να απαντήσετε κάποιοι.
Δεν ξέρω αν διευκολύνει την «επικοινωνία» αλλά είμαι ψηφοφόρος της Αριστεράς , του Συνασπισμού, προερχόμενος από το ΚΚΕ στο οποίο υπήρξα μέλος για χρόνια.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Πολυδεύκης Στάμου
Αθήνα
Το βιβλίο το είχα ήδη προμηθευτεί και το είχα διαβάασει, είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση λίγες μέρες πριν διαάσω το άρθρο σου. Η περιγραφή που μεταφέρεις είναι "κέντρο", πάρα πολύ εύστοχη. Είναι βιβλίο για "στρογγυλά τραπέζια".
Ο ίδιος.
@ Πολυδεύκης Στάμου
με όλο το σεβασμό, δύο άρθρα και μια ομιλία δεν λέει τίποτα για το βίο και πολιτεία ενός πολιτικού προσώπου.
πόσο μάλλον όσον αφορά το κυπριακό για οποίο ακόμα και τα μεγαλύτερα εθνίκια ξέρουν να εκφράζονται politically correct.
δεν είναι τόσο θέμα η φιλοδοξια και ο τυχοδιωκτισμός. φιλόδοξοι και τυχοδιώκτες είναι όλοι οι πολιτικοί.
το μένος (όπως το ονομάζεις) μερικών εναντια σε αυτή τη φάτσα και τη πολιτική που εκπροσωπούσε ήταν η συστηματική προσπάθεια με τη χρήση υπονοούμενων να χαρακτηρίσουν όποιον διαφωνούσε μαζί τους ως προδότες.
από ένα άρθρο στην εφημερίδα πολίτης:
Ο Γιώργος είναι πονηρός. Το πολύ...
*
Αν υπήρχε μια παγκόσμια διάκριση για το θράσος, ειδικά το κουτοπόνηρο, ο πρώην ΥΠΕΞ και νυν πολιτικώς ανεπάγγελτος Γιώργος Λιλλήκας θα το έπαιρνε το δίχως άλλο. Προσέξτε: Πήγε ο "Πολίτης" να του πάρει συνέντευξη και ο συνάδελφος Παναγιώτης Τσαγγάρης τον ρώτησε εάν, μετά από πέντε χρόνια, θεωρεί ότι ήταν λάθος τα όσα λέχθηκαν για την περιρρέουσα και τις χρηματοδοτήσεις της UNOPS. Και, ο απίστευτος, απάντησε: "Από μένα δε θα βρείτε καμιά δήλωσή μου ούτε για χρηματοδοτήσεις ούτε για περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το ότι εκφράστηκαν ή ότι λέχθηκαν πράγματα, και από τις δύο πλευρές, που δεν θα έπρεπε να λεχθούν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία". Αν έμενε έως εδώ, τέλος πάντων. Αλλά δεν έμεινε. Προκάλεσε ακόμη περισσότερο: "Επειδή όμως ακριβώς μιλώ στην εφημερίδα σας, στον "Πολίτη", θα ανέμενα και αναμένω ότι οι δημοσιογράφοι του "Π", οι οποίοι ξέρουν την αλήθεια, να πουν από πού ξεκίνησε η ιστορία με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν ήταν από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος έκανε παρέμβαση για να βοηθήσει κάποιον άλλο πολιτικό του φίλο. Και αναμένω πως θα λεχθεί η πραγματικότητα, μιας και απεβίωσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ας αποκατασταθεί σε τούτο τουλάχιστον η μνήμη του".
*
Με άλλα λόγια, εμείς, οι συντάκτες του "Πολίτη" έχουμε την υποχρέωση να αποκαταστήσουμε "σε τούτο τουλάχιστον" τη μνήμη Παπαδόπουλου αφού, ως μέρος κατά τον κ. Λιλλήκα της μιας από τις δύο πλευρές, μάλλον τη σπιλώσαμε. Κατ' αρχάς, η... μνήμη (hello?) κάποιου σπιλώνεται εάν λεχθεί κάτι κακό ΜΕΤΑ (hello?) που αποβιώνει. Ουδείς είπε κάτι τέτοιο. Προσωπικά δε, δεν πιστεύω πως έχει πρόβλημα η μνήμη του Τάσσου. Ναι, διέπραξε τεράστια και επιζήμια για την ενότητα του τόπου σφάλματα αλλά δεν δέχομαι ότι του έλειπε ο πατριωτισμός, ασχέτως εάν εκείνος το πίστευε για όλους όσοι τον αμφισβητήσαμε. Μόνο που, η ιστορία με την περιρρέουσα δεν αφορούσε δύο πλευρές αλλά μία. Τη δική του. Απρόκλητα επιτέθηκε αφήνοντας έναν ασύλληπτα συκοφαντικό υπαινιγμό: Ότι πολλοί οι οποίοι είχαν άλλη άποψη από τη δική του τα πήραν δήθεν από τους ξένους. Και επειδή ήξερε πόσο συκοφαντικά ήταν αυτά που είπε, αυτά που κατέρρευσαν μετά, φρόντισε να πει στο τέλος της δήλωσής του πως όλα αυτά δεν χρειάζονται αποδείξεις και χαρτόσημα. Συνάγονται λέει από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα! Νιώθω άβολα, ο άνθρωπος είναι νεκρός αλλά, φτάνει η παραχάραξη: Η λάσπη ΔΕΝ ρίφθηκε εκατέρωθεν όπως πονηρά επιχειρεί να πει ο κ. Λιλλήκας. Παλιά του τέχνη κόσκινο βεβαίως, ο άνθρωπος κάποτε εξίσωσε την Επιτροπή για το Άνοιγμα της Λήδρας με τους νεοναζί αλλά, η λάσπη ρίφθηκε από την μία πλευρά και εάν κάποιος όφειλε να αποκαταστήσει τη φήμη κάποιου, τότε αυτός ήταν ο Τάσσος. Η δε φήμη ήταν η δική μας. Αν επέλεξε να μην το κάνει μέχρι να πεθάνει, θέμα δικό του. Και δικαίωμά του.
*
Σε ένα πράγμα, ναι, έχει δίκιο ο κ. Λιλλήκας. Στο ότι η συκοφαντία της περιρρέουσας δεν προέκυψε από μια κόντρα με τον ίδιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο αλλά με τον Δημήτρη Χριστόφια. Ο Τάσσος έλειπε στο εξωτερικό και όταν επέστρεψε, ο Χριστόφιας τον παρέλαβε στο Αεροδρόμιο, κλείστηκαν για αρκετή ώρα στο VIP και όταν τελείωσαν ο μακαρίτης έκανε τη δήλωση αρχίζοντας με την ατάκα "... όσον αφορά τη σύγκρουση του Προέδρου της Βουλής με εφημερίδα". Μετά είπε τα υπόλοιπα. Αυτό, όμως, δεν το έκρυψε κανείς. Ούτε εμείς, ούτε κανένας άλλος. Ήταν γνωστό. Έπαιξε στα κανάλια, γράφτηκε και στον "Πολίτη" και αλλού. Ο δε Τάσσος δεν ήταν ούτε χαζός, ούτε άβουλος, ούτε φερέφωνο κανενός, όπως πρέπει να πιστέψει κάποιος για να δεχθεί την εκδοχή Λιλλήκα. Και ό,τι και εάν του είπε ο Χριστόφιας εκείνο το βράδυ, όποιος γνωρίζει έστω και τα βασικά για τον Τάσσο μόνο να γελάσει μπορεί με την ατάκα: "Έκανε παρέμβαση για να βοηθήσει κάποιον άλλο πολιτικό του φίλο". Που και έτσι να είχαν τα πράγματα, το να στιγματίσει ο Πρόεδρος της χώρας ως προδότες και πληρωμένους όσους διαφωνούσαν μαζί του ήταν ο τρόπος να... βοηθήσει έναν πολιτικό του φίλο ο οποίος είχε τσαντιστεί με μια εφημερίδα; (!..)
*
Όσο για τον ίδιο τον κ. Λιλλήκα, εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί, εφόσον τα όσα λέχθηκαν τότε λέχθηκαν και από τις "δύο πλευρές" και κακώς, ο ίδιος δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να πει αυτό το πράγμα δημοσίως, ζώντος του Τάσσου Παπαδόπουλου; Γιατί άραγε την εποχή που δεν ήταν ένας πρώην πολιτικός στα αζήτητα αλλά κατείχε αξιώματα, δεν τόλμησε να βγει και, λέγοντας αυτό το απλούστατο πράγμα, να συμβάλει στην ενότητα και να υποδείξει ουσιαστικά στον μακαρίτη πως και εκείνος (το "και" κατά τα λεγόμενα Λιλλήκα) έσφαλλε; Δεν μιλάμε για μια απλή υπόθεση. Μιλάμε για ένα πρωτοφανές κυνήγι μαγισσών το οποίο ξεκίνησε τότε και, δυστυχώς, συνεχίζεται διά των ψιθύρων από κάποιους γελοίους ακόμη και σήμερα που όλα αυτά έχουν πια καταρριφθεί. Γιατί δεν μίλησε λοιπόν; Μήπως γιατί θα έχανε την εύνοια του Τάσσου; Μήπως γιατί απλά δεν είχε λόγο να το πει; Ή μήπως γιατί συμφωνούσε μια χαρά με τη βιομηχανία λάσπης που είχε στηθεί;
*
Το βέβαιο είναι πως ο κ. Λιλλήκας ξέρει πολύ καλά πότε μιλάει και πότε παίζει πελλόν. "Από μένα δε θα βρείτε καμιά δήλωσή μου ούτε για χρηματοδοτήσεις ούτε για περιρρέουσα ατμόσφαιρα". Φυσικά δεν θα βρούμε. Και δεν θα βρούμε διότι όντως δεν έκανε. Τι να έλεγε (δημοσίως...); Μήπως εκείνο το αισχρό, πως όσοι χρηματοδοτήθηκαν από τη UNOPS ήταν ιμίσιη μου δωσίλογοι των ξένων; Μα ειδικά αυτό πώς να το έλεγε ο έρμος; Όταν και η σύζυγός του είχε χρηματοδοτηθεί από τη UNOPS για τη μη κυβερνητική της οργάνωση Women Waging Peace προκειμένου να παράξει ένα βιβλίο... δικοινοτικής Προφορικής Ιστορίας - το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ; Συμπέρασμα; Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο κουτοπόνηρος δεν είναι μόνο κουτός. Μια πονηριά τη διαθέτει. Η τελευταία, όμως, δεν πρέπει ποτέ να συνδέεται με την εξυπνάδα. Άλλο η μια, άλλο η άλλη!
Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 849440
ΠΟΛΙΤΗΣ - 27/01/2009, Σελίδα: 13
και αλλού
Ο Λιλλήκας σε συνέντευξή του στον Πολίτη:
"Από μένα δε θα βρείτε καμιά δήλωσή μου ούτε για χρηματοδοτήσεις ούτε για περιρρέουσα ατμόσφαιρα".
Χα, και υποκριτής και ψεύτης ο Γιωργάκης.
Έκρυψε το 2004, διότι σ' αυτόν τον καταραμένο κατάλογο ήταν και το όνομα της συζύγου η οποία συμμετείχε σ' ένα δικοινοτικό πρόγραμμα της UNOPS, καλοπροαίρετα λέμε εμείς και το εννοούμε.
Αργότερα, όμως, δεν άντεξε τον πειρασμό και μίλησε (15/5/2006) και για περιρρέουσα και για εκατομμύρια, που οι Αμερικανοί δήθεν παραδέχτηκαν ότι διέθεσαν:
"Νομίζω θα ήταν καλά, αυτοί οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την αναφορά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, να δώσουν τώρα περισσότερα στοιχεία στη δημοσιότητα γι' αυτά τα εκατομμύρια που επίσημα, πλέον, αναγνωρίζει η αμερικανική πλευρά ότι διέθεσε για την προώθηση του σχεδίου Ανάν".
....
γράφει ο Κοριός
Κωδικός άρθρου: 850660
ΠΟΛΙΤΗΣ - 01/02/2009, Σελίδα: 11
εθνικιστάκι είναι σύντροφε.
μην σε ξεγελά το μαρκετιγκ.
είναι η δουλειά του.
για διλλήματα και "διλλήματα" άσχετα από πωλήσεις βιβλίων εγώ θα πρότεινα 2 βιβλία καθηγητών της παντείου:
1. Άγγελος Μ. Συρίγος (2005): Το σχέδιο αναν ; Οι κληρονομίες του παρελθόντος και οι προοπτικές του μέλλοντος
το κεφάλαιο 14: σε αναζήτησης στρατηγικής για το κυπριακό
2. Αλέξης Ηρακλείδης (2002): Κυπριακό Σύγκρουση και επίλυση
μέρος τρίτο: αναζητώντας τη λύση του κυπριακού
Σε ευχαριστώ πολύ Στέλιο για τον κόπο σου. Τι άλλο να πω;
Π.Σ.
Αγαπητέ φίλε Π.Σ, ελάχιστους ανθρώπους δεν σέβομαι. Ακόμα και τα εθνικιστάκια τα σέβομαι αν είναι από μια πίστη που έχουν τες ιδέες που έχουν. Τους δε φιλόδοξους όχι μόνο τους σέβομαι αλλά τους αγαπώ άμα "παίζουν" έντιμα με την φολοδοξία τους.
Δεν σέβομαι συνήθως του απαταιώνες. Ουτός ο άνθρωπος διετέλεσε προσωρινά εθνικιστάκι γιατί οι φιλόδοξοι υπολογισμοί της στιγμής αυτό υπαγόρευαν. Ούτε καν από πίστη σε κάτι δεν το έκανε.
Στη δέ Κύπρο ο τόπος είναι μικρός και ξέρουμε και αυτά που λέγονται στον τύπο και αυτά που λέγονται μεταξύ στενών φίλων και κουμπάρων. Φαντάσου ο Στέλιος σαν σοβαρός άνθρωπος σας λέει μόνο αυτά που βγαίννουν στον τύπο. Η χολή η δική μου (που είναι προϊόν και απομεινάρι της περιρρέουσας) δημιουργήθηκε κατά 75% από αυτά που δεν ειπώθηκαν και ίσως ποτέ δεν θα ειπωθούν στον τύπο.
Κύριε Πολυδεύκη Στάμου,
Σας χαιρετώ!
(Το “σύντροφε”, θεωρείται – κακώς λεω ‘γω - μπανάλ πλέον) ...
Επειδή κάνατε αναφορά και στο άτομο μου (στοχεύοντας με, με το ερώτημα σας - γιατί [τόσο] “… μένος ; απαξία ; άρνηση ; προς το πρόσωπο του Λιλλήκα …”), οφείλω να πω δυο κουβέντες, καθόλου όμως απολογητικά ή με αμυντικό ύφος!
Πρώτον, θα σας ζητούσα να ξαναδιαβάσετε το κείμενο με τα σχόλια μου και να μου υποδείξετε που βλέπε το μένος και την απαξίωση. Μπορεί εσείς να θεωρείτε το κύριο Λιλλήκα καλό παιδί, αλλά που βλέπετε το κακό, να τον κρίνουμε (μια και γνωρίζουμε και δυο πράματα παραπάνω) κι ως πολιτικό; Ψάξατε τις (ουκ ολίγες) πολιτικές του μεταμορφώσεις; Σκεφτήκατε ότι τούτες μπορεί να κατατάσσονται από τους πολίτες στα αρνητικά του (ως καριερισμός, ας πούμεν).
Δεύτερον, για το βιβλίο είχα πει επί λέξει τα εξής: “… Ίσως το βιβλίο του Λιλλήκα να μην μας λαλεί και τίποτα το καινούργιο, όμως προσωπικά περίμενα (όταν διαφημιζόταν ότι έγραφε βιβλίο) ότι θα υπερασπιζόταν (στο σύγγραμμα του) την πολιτική Παπαδόπουλου, μια και υπήρξε ένθερμος θιασώτης της …”. Κι επίσης είχα πει “…Έχω την άποψη ότι κάθε τι που γράφει κάποιος, ο οποίος είναι εμπλεκόμενος στην πολιτική και συμβάλλει με τον άλφα ή ωμέγα τρόπο στην διαμόρφωση των οποιοδήποτε ιστορικών εξελίξεων, έχει ενδιαφέρον να διαβαστεί...”. Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι, να πω ότι έχω πλέον την άποψη ότι ο Λιλλήκας ΔΕΝ έγραψε ΣΚΟΠΙΜΑ βιβλίο με θέμα την πολιτική Παπαδόπουλου (και της δικής του πολιτικής στάσης) γιατί αυτή η πολιτική έχει ξεπεραστεί ήδη από το αποτέλεσμα των εκλογών και τα γεγονότα που ακολούθησαν και καθώς ΔΕΝ ήθελε να παραμείνει μακράν ή στο περιθώριο των εξελίξεων αποφάσισε να κάνει κάτι που θα ΤΟΝ επανέφερε στην επικαιρότητα αλλά χωρίς να αναδεικνύονται τα τυχόν αρνητικά που τον σημάδεψαν.
Anef_Oriwn
Τρίτη 10/2/2009 – 11:22 μ.μ.
Ρε Ασέρα, δεν θα πάθεις τίποτε αν πεις ότι συμφωνείς και με ένα αλλόθρησκο σαν μένα. Εδώ ο Άνευ τα κατάφερε και το είπε!
Δημοσίευση σχολίου