Ποιος;

Στον Πολίτη , δεν έστειλα άρθρο χθες.
Στον Άστρα, δεν θα κάνω εκπομπή σήμερα.

Η εκπομπή ήταν να ηχογραφηθεί χτες το απόγευμα γιατί οικογενειακοί λόγοι με κρατούν απασχολημένο σήμερα το απόγευμα, αλλά, τελικά, εξωφρενικός (πραγματικά εξωφρενικός) όγκος εργασίας τίναξε τα πάντα στον αέρα. Ούτε ηχογράφηση πρόλαβα να κάνω, ούτε άρθρο να ετοιμάσω, παρόλο που το θέμα το είχα στο μυαλό μου συνέχεια.
Από την άλλη πλευρά, αύριο είναι εκλογές. Και ίσως είναι απαραίτητη η «ησυχία».

Δεν επιθυμώ να προσθέσω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, ελάχιστες βόλτες που έκανα στην μπλογκόσφαιρα , με έκαναν να διαπιστώσω μία έντονη εμπάθεια κάθε σχεδόν πλευράς προς την άλλη, εμπάθεια –για μένα- συχνά αδικαιολόγητη.

Κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει η κάλπη, όλα μοιάζουν να παίζονται ως την τελευταία στιγμή και ο όποιος «νικητής» θα είναι τόσο λίγο μπροστά από τον «ηττημένο» που δεν θα δικαιούται καμία θριαμβολογία.

Με προβληματίζει αυτό.

Με προβληματίζει πολύ πως η επόμενη μέρα θα φέρει έναν πρόεδρο σχετικά «ανίσχυρο», σε μία συγκυρία για το Κυπριακό εξαιρετικά περίπλοκη, πιεστική και κυρίως απαιτητική.

Στην Κύπρο, ζω τα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Δεν με αγγίζουν ιστορικές εμπάθειες που έρχονται από τα δεξιά ή τα αριστερά έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στην Κύπρο.

Έτσι και αλλιώς, δυστυχώς, το Κυπριακό δεν επέτρεψε ποτέ την ανάδειξη διαφορών σε επίπεδο ιδεολογικής πλατφόρμας. Όλα περιστρέφονται καλώς ή κακώς γύρω από το «μείζων» , δηλαδή το Κυπριακό.

Και αυτό, το επιβεβαιώνουν και οι έρευνες. 60%-64% όλων των ερευνών αναδεικνύουν το Κυπριακό ως το κυρίαρχο θέμα επιλογής Προέδρου.

Όλα τα –για μένα- σημαίνοντα, Παιδεία, Περιβάλλον , Πολιτισμός με το ζόρι έρχονται στο 12% -15% των κριτηρίων , και πολύ πίσω από το πρώτο και κρίσιμο ζήτημα.

Άκουσα με τρομερή προσοχή τα λόγια ενός Καθηγητή και λογίου που πραγματικά υπολήπτομαι απολύτως, του Μιχάλη Πιερή, εξέχοντος φιλόλογου, αναλυτή του Καβάφη, ποιητή, διδασκάλου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και (κυρίως) ιδιαίτερα αγαπητού στους φοιτητές του.

Γνωρίζω πολύ καλά πως τα ελατήρια του ουδέποτε υπήρξαν προσωπικά, αντιθέτως η έμμονη αντίθεση του στις «κουμπαριές» και τα κυκλώματα ουδέποτε τον κατέστησαν αρεστό στα ποικίλα κατεστημένα «δεξιά» ή «αριστερά» που λυμαίνονται τους χώρους. Στηρίζει ασμένως τον Τάσσο Παπαδόπουλο μέσα από μία προσέγγιση Ιστορικής Συνείδησης.

Μέσα από μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση. Για μένα, ενδιαφέρουσα, δεν σημαίνει «συμφωνώ». Σημαίνει «αξιόλογη», άξια λόγου.

Ήθελα να ανεβάσω ορισμένα κείμενά του εδώ, προς συζήτηση.

Δεν το έπραξα, τόσο γιατί πραγματικά δεν προλάβαινα, όσο και γιατί σχεδόν με τρόμαξε η εμπάθεια που έγραφα στην αρχή.

Ας είναι. Ίσως το κάνω, αφού πρώτα διαμορφωθεί το τοπίο για τον δεύτερο γύρο.
Αλλά, δεν θα δεχτώ το παραμικρό αμετροεπές σχόλιο σε βάρος ανθρώπων που ανεξάρτητα από τι στηρίζουν αυτή τη στιγμή, έχουν κατά την κρίση μου, σημαίνουσα προσφορά επί της ουσίας. Και ουσία για την ταπεινότητά μου, όπως πολλές φορές έχω γράψει είναι οι προσφορές στην Παιδεία, τον Πολιτισμό και τον Στοχασμό.

Εξ όσων γνωρίζω, είναι όλα ανοιχτά. Και σε αυτό το «ανοιχτά» είναι υπαρκτό και ορατό το ενδεχόμενο εκπλήξεων και ανατροπών σε σχέση με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, δηλαδή, υπάρχει μεταξύ των άλλων, το ενδεχόμενο ο πρώτος να πάρει μεγαλύτερο «κεφάλι» από όσο φανταζόμαστε, από τον όποιο δεύτερο.

Λίγες ώρες μένουν μέχρι να μάθουμε το «ζευγάρι» του δεύτερου γύρου.

Εύχομαι σε όλους «καλό βόλι» με το νου βουτηγμένο στην Ιστορία γιατί χωρίς αυτή σαν «πάτωμα» δεν υπάρχει οικοδόμημα για αύριο.