Το χθες του σήμερα, το σήμερα του αύριο

Κοιτάζω τον κόσμο και αναρωτιέμαι:
Είμαι εγώ που πια δεν ονειρεύομαι τίποτα ή είναι ο κόσμος που δεν με αφήνει;
Και τι ονειρεύτηκα κάποτε που τώρα το νιώθω να στομώνει στα χείλη και να μην μπορεί ούτε καν να ψιθυρίσει το όραμα του;

Ονειρεύτηκα –κάποτε- μια γη όπως την τραγούδησε και το γνωστό του Lennon άσμα.
Δίχως σύνορα, δίχως κόλαση, δίχως αιτίες για πολέμους δίχως θεούς, έναν κόσμο ονειρεύτηκα που θα ήταν λέει όλος μια γειτονιά αδελφωμένη όπου μαύροι , άσπροι, κίτρινοι, όλοι χύμα, θα ήταν πάνω από όλα απλώς Άνθρωποι.

Κοιτάζω τον κόσμο και αναρωτιέμαι.

Εγώ είμαι που κουράστηκα να ονειρεύομαι ή ο κόσμος σταμάτησε να κινείται;

Ή μήπως πια κινείται τόσο γρήγορα που εγώ μοιάζω ακίνητος;

Τα τραγούδια που μου ξεκλειδώνουν την ψυχή, είναι και αυτά νοσταλγικά και, δεν έχουν καν απαντήσεις.

Αυτές, στριφογυρνάνε στον αέρα φίλε μου, the answer my friend is blowing in the wind…ακόμα.

Θα μου πεις ίσως, πως όσο ακόμα κάτι σε δονεί, το όνειρο είναι εκεί έστω κι αν κοιμάται. Ίσως!

Μα μετά, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την πραγματικότητα και κυρίως το άδειο βλέμμα όσων διαμορφώνουν την πραγματικότητα , όσων την καθορίζουν.

Και συνειδητοποιώ, πως απλά, αυτοί, διαμορφώνουν τη δική μου πραγματικότητα ενώ οι ίδιοι ζουν σε μία άλλη.

Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος, εικόνες ξεχύνονται από παντού κατά πως έλεγε το τραγούδι του Σαββόπουλου όταν ακόμα τα όνειρα κινούσαν τις μάζες.

Τώρα, η οθόνη τα μετατρέπει όλα σε ταινία. Ακόμα και οι ειδήσεις, είναι μία ταινία με μουσική υπόκρουση και μελοδραματικούς εκφωνητές να τονίζουν αφύσικα τις λέξεις.

Αποτέλεσμα, το έχουμε ξαναπεί, τίποτα να μη μας αφορά αφού όλα είναι ένα έργο.

Και νιώθω πως πια το πλέον δυνατό όνειρο είναι η κατανόηση της πραγματικότητας και όχι η ανταλλαγή της με μία θολή ουτοπία που ίσταται εκεί απλά σαν ευσεβής πόθος μόνο.

Ο κόσμος αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία – ξανά θυμάμαι τον Σαββόπουλο.

Αλλά γιατί μελαγχολία; Μάλλον γιατί δεν κατανοείς την αλλαγή και τις ταχύτητές της.

Ο κόσμος, ναι, γίνεται ολοένα και πιο έντονα «ένας».

Όλο και πιο καθαρά βλέπει κανείς πως οι πραγματικότητες με τις οποίες ακόμα και τα παιδιά μας μεγαλώνουν θα είναι σύντομα, στον ιστορικό χρόνο, παρελθόν.

Ποια σύνορα; Ποια έθνη; Ποια ταυτότητα; Ίσως δεν είναι κακό αυτό. Ίσως να είναι η μοναδική σωτηρία μας αν η μία ταυτότητα που θα επιζήσει να είναι αυτή, η Ανθρώπινη και καμία άλλη.

Όσο το σκέφτομαι, το θεωρώ αυτό νομοτέλεια. Δεν μπορώ να δω αλλιώς τα πράγματα, όσο κι αν προσπαθώ.

Όπως ακριβώς πολλές μικρές γειτονιές με την πάροδο του χρόνου μεγαλώνουν κι ενώνονται και γίνονται στο τέλος μια μεγάλη πολιτεία, έτσι και τα κράτη αργά θα γίνουν ένα, η γη θα γίνει μια χώρα και above us only sky για να δικαιωθεί κι ο Lennon και να σταματήσει η αιμορραγία των πολέμων.

Θα πουν κάποιοι…και τι θα γίνει;

Θα χαθούμε εμείς οι Έλληνες οι ένδοξοι με τη μεγάλη ιστορία κλπ; Αν το θέλουμε, θα χαθούμε, ναι. Αν είμαστε έξυπνοι, όχι.

Στο μέτρο των δυνάμεών μας θα αφήσουμε ένα ισχυρό ίχνος στην αυριανή παγκοσμιότητα.

Και ακριβώς για αυτό το λόγο, σε αυτή τη δεδομένη στιγμή , θαρρώ πως δεν πρέπει να πάρουμε το παραμικρό ρίσκο που ίσως να διακυβεύσει το χθες μας.

Ίσως να μοιάζει με αναχρονισμό αυτό που γράφω, ίσως και να είναι.
Αλλά, τον θεωρώ απαραίτητο.

Γιατί όσο πιο στέρεα θεραπεύουμε το χθες μας, τόσο πιο στιλπνό ετοιμάζεται το μέλλον.

Υπό μία προϋπόθεση:

Πως οι έννοιες Παιδεία και Πολιτισμός θα γίνουν το απόλυτο αντικείμενο επένδυσης.

*Η φωτογραφία στην κεφαλή του άρθρου είναι το φυλάκιο 317 παραπλεύρως του οδοφράγματος Λήδρας στη Λευκωσία. Η φωτογράφηση έγινε νόμιμα με τη συνοδεία στρατιωτικού.