Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Της ζωής μας οι βλάκες...(updated)

UPDATE!!!




ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ TO RAINBOW FESTIVAL
Στο πάρκο κάτω από την
πλατεία Ελευθερίας οι Συμπολίτες μας Μετανάστες μας καλούν να γνωρίσουμε τον Πολιτισμό τους, τις Μουσικές τους, τις Γεύσεις τους και το Χαμόγελό τους.
Να είμαστε όλοι εκεί!!!
Δείτε το σχετικό video:
http://www.youtube.com/watch?v=1lC1WjcKDzY








Θυμάμαι πριν από χρόνια πολλά, προς τα τέλη της δεκαετίας του 70 που είχα πιάσει δουλειά σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρία της Αθήνας, ως βοηθός του φωτογράφου της εταιρίας.

Η δουλειά μου, είχε να κάνει κυρίως με τον σκοτεινό θάλαμο.

Κάποια μέρα, έπρεπε να εμφανίσω και να τυπώσω μια συγκεκριμένη φωτογραφία για λογαριασμό του επικεφαλής του σχεδιαστηρίου. Έκανα λοιπόν τη δουλειά μου όσο μπορούσα πιο καλά και του πήγα τη φωτογραφία.

Αυτός, την κοίταξε καλά-καλά, την έφερε πιο κοντά στη μύτη του, την πήγε πιο μακριά, την πλάγιασε, την είδε και έτσι και αλλιώς, και στο τέλος μου είπε περισπούδαστα:

Παιδί μου, είναι μπουκωμένη, κατάμαυρη, άθλια….

Μετά, ξαφνικά τσίριξε: «Είναι α-πα-ρά-δε-κτη!» Και γυρίζοντας προς το υπόλοιπο σχεδιαστήριο φώναξε : «κοιτάξτε χάλια, κοιτάξτε

Μου την έδωσε πίσω κρατώντας το…μίασμα από την ακρούλα και μου είπε επιτακτικά να είμαι πίσω σε 20 λεπτά με μια φωτογραφία της προκοπής.

Δεν είπα λέξη, πήρα το σώμα του εγκλήματος, πήγα στον σκοτεινό θάλαμο, έκλεισα την πόρτα, άναψα το κόκκινο φως που σημαίνει πως δεν πρέπει κανείς να ανοίξει γιατί μέσα γίνεται δουλειά και….άραξα στην καρέκλα.

Για την ακρίβεια, λαγοκοιμήθηκα εξόχως ηδονικά.


Όταν ήρθε η ώρα, πήρα την ίδια κι απαράλλαχτη φωτογραφία και, με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο, επέστρεψα πίσω στον μέγα αυθέντη του σχεδιαστηρίου.

Ο οποίος τι νομίζετε πως έκανε;

Άρπαξε τη φωτογραφία (που ήταν η ίδια ακριβώς ) της έριξε μια πρόχειρη ματιά και την έδειξε σε όλους φωνάζοντας με στόμφο:

«Ιδού! Έπρεπε να βγάλω τα λαρύγγια μου , να νευριάσω, για να γίνει σωστά η δουλειά!!!»

Δεν άντεξα που λέτε. Με χαμηλό τόνο στη φωνή, έγειρα προς το μέρος του και του είπα:

«….ξέρετε είναι η φωτογραφία που σας έφερα προηγουμένως…»

Έμεινε άναυδος.

Με κοίταξε με ένα απέραντα βλακώδες ύφος συνδυασμένο με κακία, με την ειδική κακία που έχουν στο βλέμμα οι βλάκες και γύρισε την πλάτη του.

Δυο μέρες μετά, είχα απολυθεί πανηγυρικά.

Ακόμα πιο πολλά χρόνια πίσω , στην 2α γυμνασίου, ένας καθηγητής μας είπε να γράψουμε έκθεση με ελεύθερο θέμα, ό,τι θέλαμε δηλαδή.

Εμένα, μου ήρθε και έγραψα την ιστορία μιας καρέκλας, που θυμόταν την εποχή που ακόμα ήταν κλαδιά και κορμός ενός δέντρου στο δάσος.

Και ήμουν πολύ ευτυχισμένος και περήφανος για τα όσα είχα γράψει.

Θέλετε το αποτέλεσμα; Έφαγα το…ξύλο της ζωής μου, για να ομολογήσω από πού είχα κλέψει την έκθεση (που ήταν 100% δική μου).

Μα είναι δική μου Κύριε….να φωνάζω εγώ κλαίοντας γοερά.

Πλαααατς το χαστούκι και η αγριοφωνάρα του να απαιτεί: «μη λες ψέμματα Πήττα λέγε από πού την πήρες…» «Μα κύριε….» «Δεν έχει μα…» Πλαααατς κι άλλο χαστούκι…

Βεβαίως ουδέποτε ομολόγησα, εφ όσον δεν είχα διαπράξει το έγκλημα.

Όμως, φίλες και φίλοι αναγνώστες, αυτή η εμπειρία σε τρυφερή ηλικία και αργότερα ,το άλλο που σας διηγήθηκα με τον σχεδιαστή, με εξόπλισαν για ένα φαινόμενο που ακούραστα προβάλλει μπροστά στη ζωή μου και στη ζωή όλων μας φοβάμαι.

Γιατί είναι πολλές οι φορές, που καρέκλες ευθύνης, πόστα λήψης αποφάσεων και μεγάλες αρμοδιότητες, καλύπτονται από τους ες αεί αήττητους κλινικά βλάκες.

Ανθρωπάκια τα οποία ενώ μπορούν να σε μετατρέψουν σε τρομοκράτη πρέπει να τα υποστείς…

Άγαμοι Θύται! (στην κυριολεξία ε;)

*όπως είχα ήδη πει την Παρασκευή έστειλα το κομμάτι αργά και έτσι δημοσιεύθηκε στον Πολίτη σήμερα Δευτέρα. Επίσης, για να μη δημιουργηθεί κάποια λαθεμένη εντύπωση, το "Άγαμοι Θύται" στο τέλος του άρθρου, "μου ήρθε" την ώρα που έκανα το πέρασμα του κειμένου, εδώ στο ιστολόγιο και για αυτό δεν υπάρχει στην εφημερίδα.

30 σχόλια:

Captain Harbour είπε...

Κύριε Πήττα,

Περιγράφετε καταστάσεις τις οποίες αν τις δει κανείς από μακρυά θα γελάσει με καλοσύνη για την βλακεία αυτών των περίπου ανθρώπων.
Έχω βιώσει κι εγώ ανάλογο συμβάν. Ήμουν εκπαιδευόμενος σαν μέλλον μηχανικός σε επιχείρηση. Πήγε ο προϊστάμενος και χάλασε από βλακεία του τα τελευταία ανταλλακτικά που είχαμε ενώ εγώ προετοίμαζα των κυρίως χώρο της εργασίας. Αντί να τα μεταφέρει αυτός, έρχεται και αμέσως στέλνει εμένα να τα φέρω εκεί που θα γινόταν η δουλειά. Πάω και βλέπω χαλασμένα τα δύο από τα τρία ανταλλακτικά.Γυρίζω του λέω ότι τα βρήκα χαλασμένα και άρχισε να με κατηγορεί μπροστά σε όλο το συνεργείο ότι εγώ τα χάλασα. Προσπάθησα να του εξηγήσω αλλά συνέχισε προσβάλλοντας με. Μου ανέβηκε η πίεση 19 από την στεναχώρια. Και συνέχισε να με προσβάλλει για αρκετό καιρό ακόμα και επιπλέον δεν με βοηθούσε όπως θα έκανε σωστα ενας έμπειρος μηχανικός τον αρχάριο μαθητή του.

Μου θυμήσατε ενα συμβάν το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί για πρώτη φορά είδα πως προσπαθούν να σε πατήσουν για να μην φανούν βλάκες. Πως προσπαθούν να χαλάσουν την χαρά για εργασία ενός νέου κάποιοι ξερόλες παλιοί.

Unknown είπε...

Καπετάνιε...

Θα μπορούσα να γράψω αμέτρητες σελίδες (όπως και εσείς και πολλοί ακόμα άνθρωποι) για τους Βλάκες που καθημερινά μας δυσκολεύουν τη ζωή, σαν προσπαθούν ματαίως να γεμίσουν το κενό της ύπαρξής τους ζώντας κυριολεκτικά σε βάρος των υπολοίπων. Είναι παντού και φοβάμαι πως σε μεγάλο βαθμό κυβερνούν ίσως όχι Εθνη, αλλά τη ζωή των πολλών στην αδιόρατη καθημερινότητα. Και το παράδειγμα του προϊσταμένου που μόλις αναφέρατε είναι ένα από τα αμέτρητα που συμβαίνουν κάθε μέρα παντού.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Εγώ να δείς τι θα μπορούσα να γράψω... Όταν στη συγγενή βλακεία προστίθεται και το Σύνδρομο της Απόκριας που δέρνει κάθε ένστολο...

Το 'Άγαμοι θύται' είναι όλα τα λεφτά, αφού και αυτή η κατηγορία ανθρώπων εμπίπτει, κατά τη γνώμη σου σ' αυτήν που περιέγραψα στο ποστ περί κυνηγίου! :-)

Stelios Frang είπε...

Επειδή έχω δύο μεγαλύτερα αδέλφια, όταν πήγα στο δημοτικό ήξερα ήδη να διαβάζω και μάλιστα, επειδή στεκόμουν πάντα μπροστά στο τραπέζι την ώρα που δάβαζαν τα αδέλφια μου φωναχτά το αναγνωστικό, είχα μάθει και διάβαζα τα κείμενα ανάποδα!

Στην πρώτη τάξη του 30ου Δημοτικού στην Κυψέλη διάβαζα με εντολή της δασκάλας το "παρακάτω" μάθημα, αφού περάσαμε τα λου και α λα κτλ. Στη Δευτέρα δεν είχα επίσης καμιά δυσκολία. Περίπου στα μέσα της χρονιάς λέει όμως η δασκάλα (Παπαμιχαήλ λεγόταν) ότι μερικά παιδιά δεν ξέρουν ακόμα να διαβάσουν και πρέπει να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Αυτά τα παιδιά είναι ο τάδε, ο δείνα και ο Σ.Φρ., εγώ! Τρελλάθηκα! Βγήκα στο διάλειμμα και έδειχνα στους συμμαθητές και ιδίως σε μια συμμαθήτρια με μεγάλο φιόγκο στα μαλλιά, πόσο καλά διάβαζα, ακόμα και ανάποδα, τα κείμενα του αναγνωστικού.

Όταν πήγα σπίτι και ανακοίνωσα στη μητέρα μου τα καθέκαστα, την άκουσα που είπε 2-3 μπινελίκια χωρίς να υπάρξει συνέχεια. Την άλλη μέρα όμως μου έδωσε να πάω στη δασκάλα μια τεράστια ανθοδέσμη, στο μπόι μου που λέει ο λόγος. Θυμάμαι ότι ήταν χρυσάνθεμα. Έκτοτε βελτιώθηκε, φαίνεται, και η ικανότητά μου να διαβάζω, γιατί ποτέ δεν μου ξαναείπε η δασκάλα ότι έχω προβλήματα.

Η μητέρα μου υπολόγισε ότι ένα εβδομαδιαίο μάθημα για 2-3 μήνες θα κόστιζε περισσότερο από μια καλή ανθοδέσμη και αποφάσισε να παίξει καταρχάς τη δεύτερη λύση. Εγώ πάντως έμαθα από μικρός τί σημαίνει λάδωμα για να αναγνωριστεί το δίκιο σου!

-=IMAGINOS=- είπε...

χαχαχαχαχα
Δε θα κρατήσω τους τύπους (ποτέ δεν τους κρατώ) και ναι θα γελάσω με καλοσύνη.
Μου θύμισε μία δική μου περίπτωση όταν στο δημοτικό μας είχαν βάλει να γράψουμε μια έκθεσούλα με θέμα "Μια Κυριακάτικη εκδρομή με την οικογένεια μου".
Επειδή εκείνο το πρωινό βαριόμουν πολύ, θυμήθηκα και ένα ανέκδοτο με τον Τοττό και έγραψα τα εξής :
"Καιρός βροχερός, δε πάμε σήμερα εκδρομή..."
Ο δασκάλα μου με έκανε ρόμπα και στο σχολείο ολόκληρο και στη μάνα μου που την κάλεσε αμέσως στο σχολείο αποκαλώντας με «αντιδραστικό στοιχείο με προβληματική προσωπικότητα» ….

Stelios Frang είπε...

Μια όμοια ιστορία με αυτή για τη φωτογραφία που διηγήθηκες, την έχω ακούσει ως αληθινή, αλλά μάλλον για ανέκδοτο θα πρόκειται:

Στέλνει ο μόνιμος λοχίας τον νεοσύλλεκτο να του φέρει καφέ από το ΚΨΜ. 150 μέτρα απόσταση το ΚΨΜ, κρύο έξω, όταν έφτασε ο καφές ήταν κρύος μέλας ζωμός.

Λέει ο λοχίας, τί είναι αυτά ρε, πού είναι το καϊμάκι; Ξαναπήγαινε! Πάει πάλι ο φαντάρος, γυρνάει τρέχοντας αλλά πού! Στο γραφείο είχε γίνει σκούρο ζουμί ο καφές, πουθενά καϊμάκι.

Ξαναστέλνει ο λοχίας τον φαντάρο με την απειλή τιμωρίας, ξανακάνει αυτός τη διαδρομή, αλλά όταν έφτασε στο γραφείο, πάλι τα ίδια. Λεία η επιφάνεια του καφέ. Οπότε στην απελπισία του κάνει μια φτου και δημιουργείται καϊμάκι στον καφέ.

Μπαίνει μέσα, δίνει τον καφέ στο λόχια, κοιτάει αυτός έκπληκτος το καϊμάκι και λέει στο φαντάρο με ικανοποίηση: "Είδες βρε τί σε μαθαίνει η πατρίς;"

Unknown είπε...

@ Αχ...Κώστα, αυτό το σύνδρομο της απόκριας όπως εύστοχα το αποκαλείς που διαπερνάει κατά κανόνα τους ένστολους είναι μια άλλη ιστορία για αγρίους και ένα λαμπρό δείγμα τριτοκοσμικής κοινωνίας...

@s.frang σοφή νομίζω η μητέρα σου, από ποπλύ νωρίς σε έμπασε στη γραμματική και το συντακτικό της νεοελληνικής πραγματικότητας...

@OCEANBORN=- ..αυτό που με πειράζει, είναι πάνω από όλα το πόσα παιδιά έχουν πάρει αυτοί οι ευνούχοι στο λαιμό τους. Κάποια στιγμή, πρέπει να γράψω ένα κομμάτι για το πως είδα στα μάτια μου την μετάλλαξη αρκετών δασκάλων στο δημοτικό, μετά την εγκαθίδρυση της απριλιανής δικτατορίας, όταν αίφνης "αποκαλύφθηκαν" διάφορα απίθανα ανθρωπάκια-δάσκαλοι που θεώρησαν πως με το καθεστώς αποκτούσαν και τεράστια δύναμη εξουσίας (σε παιδάκια του δημοτικού!)

@s.frang ...με ανέκδοτο μοιάζει, μου θυμίζει "λούφα και παραλλαγή"...αλλά, όπως ξέρεις όλα αυτά είναι βγαλμένα από την ίδια τη ζωή.


Με την μακρόχρονη εμπειρία μου στη διαφήμιση, θα μπορούσα να γράψω τόμους για την ανεξέλγκτη ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει αμέτρητους διαφημιζόμενους που θεωρούν πως είναι σε θέση να κρίνουν τα πάντα ενώ στην πραγματικότητα είναι η επιτομή της φράσης "ντουβάρια". Δεν υπάρχει χειρότερη κατηγορία ανθρώπου από τον άξεστο που νομίζει πως δεν είναι άξεστος. (ή μάλλον που νομίζει πως μπορεί να πείσει ότι δεν είναι...)

dokisisofi είπε...

Kala milame ego viosa to apolita antitheto!
Antegrapsa sto gimnasio mia ekthesi idia oloidia apo ena vivlio, leksi pros leksi, (itan thimamai perigrafi ekklisias kati tetoio) kai o kathigitis mou evale G. Tou pira ki ego to vivlio. Apotelesma? Pira xatirikos D! (ki as eixa sta alla A -ektos apo ta oikokirika ennoeitai)

De me pigaine kaneis apo tote re gamoto! Ma giati arage?????

mtryfo είπε...

Τελικά όλοι έχουμε να θυμηθούμε ιστορίες από "βλάκες" δασκάλους, προϊσταμένους κλπ
Στην πρώτη μου δουλειά (λογιστήριο εταιρίας) ο επικεφαλής, ένα ανθρωπάριο παθιασμένο με τις γυναίκες, δεν σταματούσε να χαζολογάει με κάθε κοπέλλα που απασχολούσε το λογιστήριο , αποτέλεσμα, πολλά πράγματα ξέφευγαν από τον έλεγχό του. Αν το λάθος το έκανε κάποια κοπέλλα που του χαμογελούσε περισσότερο απ τις άλλες, αυτομάτως το λάθος "περνούσε" στις πιο σοβαρές ή σ αυτές που τον "έφτυναν" και έτσι βρίσκαμε το μπελά μας απ το πουθενά.
Το έχω κατατάξει στις ανθρώπινες αδυναμίες, αρκεί να είναι τόσο μικρού βεληνεκούς όσο αυτό που περιέγραψα. Γιατί όταν παίρνει άλλες διαστάσεις τότε είναι κι επικίνδυνο!

Ανώνυμος είπε...

Μου θύμισες ένα γεγονός, που μάλλον με σημάδεψε, όσο κι αν θέλω να μη το παραδεχτώ!!
Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου Χριστούγεννα του 1965.
Τρίτη Γυμνασίου.
Δεν διάβαζα, δεν έγραφα, παρά μόνο για να περνάω τις τάξεις.
Για τις διακοπές των Χριστουγέννων ο φιλόλογος, μας βάζει μια έκθεση με θέμα πάνω κάτω πώς περάσαμε τις διακοπές..
Δυο ημέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, αποφασίζω να γράψω την έκθεση.
Γράφω κάτι για τα Χριστούγενα, κάτι για την Πρωτοχρονιά, σαν ανεξάρτητες οντότητες και μετά τα συνθέτω.
Έμπνευση της στιγμής, από τις σπάνιες.
Τις άλλες στιγμές έπαιζα μπάλα :)
Όταν έδωσα την έκθεση και μου την επέστρεψε ο καθηγητής (τώρα έχει πεθάνει και δεν έχει νόημα να πω όνομα) είχε γράψει φαρδιά πλατιά από κάτω, "από πού την αντέγραψες".
Στις διαμαρτυρίες μου ότι δεν έκανα καμιά αντιγραφή, μου γύρισε αδιάφορα την πλάτη...

Προφανώς κι εγώ έκανα το ίδιο.
Γύρισα την πλάτη σε κάθε είδους γράψιμο..
(τώρα είχα και δικαιολογία !!)

Unknown είπε...

@ dokisisofi...χαχαχα...το πραγματικά αντίθετο όμως θα ήταν να είχες κάνει κάτι καλό δημιουργικό και κυρίως δικό σου και να σου είχα πει μπράβο!

@ mtryfo...είναι γνωστή και κλασική εκείνη η φράση που αποδίδουνν στον Αϊνστάιν σύμφωνα με την οποία η βλακεία ξεπερνά και το άπειρον του σύμπαντος (ή κάπως έτσι)

Πέρα από το ευτράπελον του θέματος, έχω πάντα στο νου μου τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κυριολεκτικά ασφυκτιούν μπροστά στους ηλίθιους και θέλουν να ξεσπάσουν με μία ουρανομήκη κραυγή «Είσαι βλάκας…κρετίνος…ηλίθιος και πανηλίθιος» αλλά, αδυνατούν γιατί ο εν λόγω πανηλίθιος συχνά είναι σε μία θέση από την οποία μπορεί να τινάξει την καριέρα του άλλου στον αέρα σε μισό λεπτό.

Και υπάρχει μια ακόμα πιο σοβαρή διάσταση:

Οι πανστρατιές άχρηστων και κομπλεξικών εκπαιδευτικών που κυριολεκτικά ευνούχισαν και ακρωτηρίασαν την ορμή τη δημιουργικότητα και τη φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων "διδάσκωντάς" τους πως ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η τυφλή υπακοή στον "ανώτερο".

Εδώ πια μιλάμε για την εν ψυχρώ δολοφονία του ανθρώπινου ψυχισμού και της φυσικής ελευθεροπρέπειας.

Καστά τη γνώμη μου πάντα.

Unknown είπε...

@sotiris k...Ακριβώς σε αυτούς τους "εκπαιδευτικούς" αναφέρθηκα φίλε Σωτήρη πιο πάνω στο σχόλιο μου. Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου; 1965; Αυτό στην οδό Ναϊάδων; Εγώ τότε πήγαινα δίπλα, στο Δημοτικό!

Ήταν ήδη Γυμνασιάρχης ο "πολύς" Τόγιας; Από...φιλολόγους θυμάμαι μόνο κάποιον Μαραγγέλη, υπέρβαρο με "Καραμανλικά" φρύδια... επαρκώς στενοκέφαλο-δεν πρέπει να ζει πια.

Το σκηνικό της Ελλάδας εκείνα τα χρόνια, ήταν αδιανόητα γκρίζο. Αδιανόητα γκρίζο πραγματικά.


Πάντως Σωτήρη, από ότι βλέπω στο ιστολόγιό σου, μπορεί εσύ να λες πως γύρισες την πλάτη σου στο γράψιμο, ωστόσο εκείνο (το γράψιμο) άπλωσε πολύ καρποφόρες ρίζες εντός σου!

Άρης είπε...

Ξέρετε είναι συχνά, πυκνά έτσι όπως τα λέτε. Έχουμε όμως την τάση προς συνεχή αμνησία όσο αφορά τις δικές μας βλακείες. Πόσες φορές έχουμε κάνει τα ίδια ή παρόμοια λάθη αλλά δικαιολογούμε τον εαυτό μας ;;

Και βέβαια η ιστορία επαναλαμβάνετε συχνά πυκνά, ιδιαίτερα στο σχολείο, με ευνούχους δασκάλους που απλά προσπαθούν να μεταφέρουν το ευνουχισμό τους στους άλλους. Και μιας και είναι εύκαιρα τα προσωπικά παραδείγματα εγώ στο λύκειο δεν πάτησα για 2 τρίμηνα στα θρησκεύτηκα γιατί ο καθηγητής θρησκευτικών είχε την άποψη ότι η αμφισβήτηση του θειου ήταν μη αρμόζον και προσπάθησε να με κάνει ρόμπα μέχρι που έγινε ο ίδιος. Στο τέλος μου είχε πει ότι θα μου βάλει βαθμό ώστε να μην περάσω, οπότε του λέω έτσι και αλλιώς δεν θα ξαναέρθω στο μάθημα .. και έτσι και έγινε από 19 είχα 1 και 1 στα τρίμηνα … Όμορφες εποχές χεχε

Κωστής Γκορτζής είπε...

Αντίστοιχη, πάντως, με τη δική σου 'εμπειρία' με τον 'αρχισχεδιαστή':
Νεαρός αξιωματικός, ορίζομαι επιτελής Επιχειρήσεων του (Έλληνα) Διοικητή σε Νατοϊκή άσκηση με αρκετά συμμαχικά πλοία.
Ο συγκεκριμένος είχε μια μανία με το 'τζατζίκι', ή αλλιώς διορθωτικό, ή αλλιώς μπλάνκο, με το οποίο έσβηνε συνεχώς φράσεις στα χειρόγραφα σχέδια Σημάτων και έγραφε από πάνω τα υποτιθέμενα δικά του που τις περισσότερες φορές ήταν τα ίδια του αρχικού συντάκτη. 'Έπρεπε', όμως, να φαίνεται ότι τα διορθώνει γιατί αλλιώς τι διάολο Διοικητής θα ήταν. Στόλιζε δε, και τον συντάκτη του Σήματος με διάφορα επίθετα όπως 'αμόρφωτος', 'ανίκανος να γράψει δυό αράδες κατανοητές' και διάφορα τέτοια ...διοικητικά.
Βεβαίως, στο τέλος από το πολύ τζατζίκι και η τύπου Φαρμακοποιού 'καλλιγραφία' του, μετέτρεπαν τα αρχικά χειρόγραφα σε χαρτοπατσαβούρες τις οποίες οι Τηλεγραφητές δεν μπορούσαν να διαβάσουν και να δακτυλογραφήσουν στα τηλέτυπα.
Αναγκαζόμουν, λοιπόν, να τα καθαρογράφω και να του τα ξαναδίνω προς υπογραφή οπότε, φτου κι απ' την αρχή, τζατζίκι, σβήσε, γράψε (τα ίδια), κοσμητικά επίθετα και κόρδωμα φιλολογικής αυθεντίας.
Το πράγμα είχε γίνει πλέον κωμικό μέχρι που του πήγα όλα τα 'διορθωμένα' του που είχαν το ίδιο ακριβώς κείμενο με το αρχικό μου χειρόγραφο και ζήτησα εγγράφως την απαλλαγή από τα καθήκοντά μου γιατί ως αξιωματικός δεν ήθελα να ακούω τον Διοικητή μου να χαρακτηρίζει τον ΕΑΥΤΟ του με τα επίθετα που αυτός νόμιζε ότι αφορούσαν σε άλλον!
Από τότε το μόνο 'τζατζίκι' που χρησιμοποιούσε είχε σκόρδο, γιαούρτι, αγγούρι, λάδι και ξύδι! :-)

Περαστικός είπε...

Όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες, μου θύμησες το δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση «Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ». Είναι επίσης πάγιο χαρακτηριστικό των βλακών να εχθρεύονται όσους υποψιάζονται ότι έχουν κάποια αξία. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι το βασικό στοιχείο που καθιστά κάποιον βλάκα στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι η έλλειψη ευφυΐας, αλλά η απροθυμία του «βλάκα» να διδαχθεί, ο εγωισμός του που τον έχει κάνει να περιβληθεί τον μανδύα της αυθεντίας και δεν του επιτρέπει να αναγνωρίσει την άγνοιά του ή την αξία των άλλων, κάτι που τελικά τον γελοιοποιεί τόσο όσο δεν μπορεί να αντιληφθεί ο ίδιος. Αυτός που παραδέχεται ότι δεν ξέρει ή δεν μπορεί και θέλει να μάθει, σπάνια μοιάζει με βλάκας.

Δασκαλούα είπε...

"Οι πανστρατιές άχρηστων και κομπλεξικών εκπαιδευτικών που κυριολεκτικά ευνούχισαν και ακρωτηρίασαν την ορμή τη δημιουργικότητα και τη φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων "διδάσκωντάς" τους πως ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η τυφλή υπακοή στον "ανώτερο". "

Είναι συνάδελφοι που ενδεχομένως να ταιριάζουν στην περιγραφή σου, Γιώργο. Όμως η εκπαίδευση υπάρχει για την διαιώνιση του κατεστημένου, όσο το κατεστημένο την ελέγχει. Αν δεν την φαν, τώρα που είναι μικρά και έχουμε και μια πολυτέλεια να "παίζουμε" για να μάθουμε, θα την φαν μετά... Τα πάντα (άντε σχεδόν, για να μην είμεθα και απόλυτοι) στο εκπαιδευτικό σύστημα μοιάζουν περιορισμένης έκτασης ως προς τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Από τον τρόπο που θέλουμε να ορίσουμε την ευπρέπεια στην εμφάνισή τους, μέχρι τις εκθέσεις-μπούσουλες.

Yiota είπε...

~~Γιατί είναι πολλές οι φορές, που καρέκλες ευθύνης, πόστα λήψης αποφάσεων και μεγάλες αρμοδιότητες, καλύπτονται από τους ες αεί αήττητους κλινικά βλάκες.~~

edw symfwnoyme apolyta :)

Μαύρος Γάτος είπε...

Η βλακεία συγχωρείται. Η κακία ποτέ. Ο συνδυασμός των δύο, τσακίζει κόκκαλα...

(φοβερό το graffiti σου στην κορυφή της σελίδας)

Σ;)

dokisisofi είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
stalamatia είπε...

ΑΧ τι να πω και εγώ που έχω πάθει εθισμό στη βλακεία του εργοδότη? Άραγε υπάρχει θεραπεία? μπα δεεεν .

roidis είπε...

δεν μου ακούγονται
καθόλου απίστευτα...ειδικά αυτό με την φωτογραφία, το έχω ζήσει!

Ανώνυμος είπε...

Ναι, σε αυτό το Γυμνάσιο.
Ναϊάδων και Αιόλου
Με τον Τόγια Γυμνασιάρχη το Μιχαηλίδη (αυτός ήταν ο φιλόλογος :)), τη Βρυσούλη στα Γαλλικά, τον Βαλέτα .. το Δαμίγο τον Γιαννακόπουλο :)

Γείτονες λοιπόν :)

Να είσαι καλά...

Unknown είπε...

@εντροπία, έχετε απόλυτο δίκιο αναφορικά με τις δικές μας βλακείες. Όμως, όλοι κάνουμε βλακείες ή αστοχίες. Δεν νομίζω πως μιλάμε για αυτό, θαρρώ το ζήτημά μας είναι αυτό το κλινικού επιπέδου στενοκέφαλο είδος ανθρώπων που έρποντας και γλύφοντας καταφέρνουν και βρίσκονται στο τέλος σε θέση ελέγχου και κριτικής άλλων απείρως καλύτερων.


@ Κωστή...να λοιπόν πως μπορεί κανείς να μισήσει το τζατζίκι (ταλατούρι Κυπριακά)...(που λέει ο λόγος βέβαια, γιατί ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα δροσερό φρεσκοφτιαγμένο τζατζικάκι με σωστές αναλογίες σκόρδου λαδιού πιπεριού και αλατιού; Ουδείς!)

@Περαστικέ, το συγκεκριμένο πόνημα του Λεμπέση θαρρώ πως συνιστά τον καλύτερο "οδηγό" για να κατανοήσει κανείς το πως λειτουργεί η κοινωνία. Τόσο στην Ελλάδα, όσο φοβάμαι και στην Κύπρο -αν και λίγο καλύτερα εδώ τα πράγματα ακόμα.

@Δασκαλούα! έτοιμη να ξιφουλκήσεις και να υπερασπιστείς τον κλάδο! Ωστόσο η αναφορά μου ήραν σαφέστατη νομίζω, έγραψα για μία άλλη τελείως εποχή, για την οποία επιμένω πως ο δάσκαλος κατά κανόνα και όχι κατ΄εξαίρεση ασκούσε εξουσία με τούς πλέον βίαιους τρόπους και απολύτως ευνουχιστικά.


@Yiota, είναι παντού. Μου θυμίζουν κατσαρίδες...!

@Μαύρε Γάτε. Φοβάμαι πως αυτός ο συνδυασμός είναι που κυριαρχεί στην καθημερίνοτητα. Το μπάνερ-σήμα στην κορφή της σελίδας μου το δημιούργησε ο φίλος Spy του jungle-report και τον ευχαριστώ-και από εδώ- με όλη μου την καρδιά.

@Σταλαματία, η μόνη θεραπεία δενν αφορά τους βλάκες αλλά τους άλλους: Υπομονή και ανωτερότητα. Και όποτε υπάρχει δυνατότητα, "κατακέφαλα" και ξεμπρόστιασμα.

@Ροϊδη, ούτε στιγμή δεν αμφιβάλλω πως τα έχεις ζήσει όλα αυτά ή ποικίλα ανάλογα. Γιατί δεν μας λες την αντίστοιχη δική σου φωτογραφική εμπειρία;

@Σωτήρη...

Θυμάμαι την Βρυσούλη...και τον Γιαννακόπουλο ο οποίος θα μου μείνει αλησμόνητος. Στα δικά μου τα μάτια ο τελευταίος, έμεινε σαν ένα από τα πιο έντονα δείγματα Καθηγητή "εξουσιαστή-μπάτσου" από δυο επεισόδια.

Το πρώτο, ήταν στην αρχή της χρονιάς, στην πρώτη γυμνασίου αν θυμάμαι καλά, όπου μπήκε στην τάξη και για κάποιους λόγους μου φάνηκε....συμπαθητικός. Έσκυψα λοιπόν και το ψιθύρισα στον διπλανό μου "καλός μοιάζει αυτός".

Με είδε, και με έσυρε από το αυτί μέχρι τον Τόγια γιατί μίλησα στην τάξη.

Το δεύτερο και χειρότερο.

Υπήρχε ένα παιδί στο γυμνάσιο (Χρήστος; δεν θυμάμαι) μεγαλύτερος από μένα, με μαλλί καστανόξανθο.

Είχε τούφες πιο ανοιχτές και άλλες πιο σκούρες, όλες φυσικές. Καθώς κατέβαινα λοιπόν τις σκάλες από πάνω για να πάω στην αυλή , βλέπω τον Γιαννακόπουλο να....κλωτσάει τον καστανόξανθο, να τον ρίχνει στη σκάλα, να κουτρουβαλάει αυτός τα σκαλιά και τον Γιαννακόπουλο να φτάνει από πάνω του να τον σηκώνει βίαια και να τον πλακώνει στα χαστούκια γιατί κατά τη γνώμη του,...έβαφε τα μαλλιά του!!!

Του τραβούσε δε τα μαλλιά με απίστευτη μανία φωνάζοντας "θα στα ξεριζώσω" τρίχα-τρίχα.

Ε...και το τρίτο επεισόδιο πολύ πιο απλό, όταν την ώρα της πρωινής προσευχής, θεώρησε πως δεν είχα την απαραίτητη...ευλάβεια και με φώναξε πάνω για να με κεράσει πρωινό με 4-5 χαστούκια χριστιανικής αγάπης και αγωγής...

Όλα αυτά τα ωραία και γραφικά, στο γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 70 με φόντο την συμμορία των Απριλιανών δικτατόρων.


@dokisisofi...γιατί διέγραψες μόνη σου το τόσο εύστοχο σχόλιο σου; Δεν το ανεβάζω γιατί απλά σέβομαι την επιλογή σου, αν και την βρίσκω ακατανόητη και άδικη!

Unknown είπε...

@Σωτήρη...γεννήθηκα στην Κύπρο από Αλεξανδρινούς γονείς. Έζησα όμως ελάχιστα εδώ στην Κύπρο, φύγαμε για την Αγγλία και μετά το 65 εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα. Όταν με ρωτούν από που είμαι λέω απλά από την "Ναϊάδων". Ωστόσο, όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Κύπρο και τη Λευκωσία ως ενήλικας, το 1995 πραγματικά την λάτρεψα και είπα "κάποια στιγμή θα έρθω". Το κατάφερα το 2002 και δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή.

Ωστόσο η "πατρίδα" μου, είναι η οδός Ναϊάδων.

dokisisofi είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ politispittas,

Μερικές ψηφίδες ακόμα (της τελευταίας στιγμής) στην περί των βλακών συζήτηση. (Εγώ θα πολιτικοποιήσω και λίγο – ως συνηθίζω - το ζήτημα).

Κατ’ αρχή πολύ κωμικοτραγικά τα παραδείγματα που αναφέρεις, για περιπτώσεις βλακών που συναπάντησες στη ζωή σου! Στον καθένας μας έχουν τύχει κάποια παρόμοια περιστατικά. Τις στιγμές που μας συμβαίνουν μπορεί να μασάμε σίδερα και να ξεχειλίζουμε από αγανάκτηση, αλλά μετά όταν περάσει κάποιο χρονικό διάστημα και τα θυμόμαστε μπορεί να γελάμε κιόλας.

Γενικό συμπέρασμα μου είναι ότι η βλακεία δεν είναι απλά ή μόνο η αδυναμία ή η ανικανότητα κάποιου (βασικά λόγω κάποιας μειονεξίας στην αντίληψη) να καταλάβει ικανοποιητικά και να εμπεδώσει σωστά στοιχειώδη ζητήματα της καθημερινής ζωής ούτως ώστε να μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε υποφερτά πλαίσια. Φυσικά δεν είναι για κάτι τέτοιο που μιλάς εσύ!

Στις περιπτώσεις που αναφέρεις η βλακεία (και κάπου αυτό το αγγίζει και ο “περαστικός” στο μήνυμα στις 30/10/2007 – 5:05 μ.μ.), είναι βασικό συνεπακόλουθο της αμάθειας και της ελλιπούς (μη ικανοποιητικής) γνώσης είτε γενικότερα είτε ειδικότερα για ένα συγκεκριμένο θέμα. Αν ακόμα αυτή η αμάθεια (η αμορφωσιά και η έλλειψη κοινωνικότητας) συνδυάζεται και με την έπαρση και την αλαζονεία που δίνει σε κάποιους η εξουσία ή η σωματική και στρατιωτική δύναμη, τότε η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Αυτό το παρατηρούμε συνήθως σε κρατικούς οργανισμούς όπου μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με τη βλακώδη γραφειοκρατία των διαφόρων υπηρεσιών αλλά και μεγαλόσχήμων υπάλληλων ή υπαλληλίσκων, στο στρατό όπου ευδοκιμούν πολύ οι βλάκες και σε άλλες καθημερινές συμπεριφορές που βιώνουμε στον περίγυρο μας.

Για μένα οι πιο βλάκες άνθρωποι σ’ αυτό τον κόσμο, που δυστυχώς αποτελούν κι ένα ολόκληρο λαό είναι οι Αμερικανοί (και μην με πείτε ρατσιστή ή αντιαμερικάνο – το δεύτερο ίσως και να ισχύει!). Τους θεωρώ σαν τους πιο αμόρφωτους και αδαείς ανθρώπους (ignorant) – και επειδή (έχουν να πουν ότι) ο κάθε λαός έχει και την ηγεσία που το αρμόζει αυτοί δεν μπορούσαν να έχουν κανέναν καλύτερο ως Πρόεδρο από τον Μπους!
Ο μέσος Αμερικανός σκόπιμα και έντεχνα κρατείται από τους κυρίαρχους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους της χώρας του και από τα ελεγχόμενα Μέσα Μονόπλευρης Ενημέρωσης, στην αμάθεια. Η κυρίαρχη όμως (και “έξυπνη”) τάξη των πολυεθνικών και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων με το μπόλικο χρήμα που διαθέτει και με λίγη μαεστρία και τέχνη από τα στελέχη της (τα οποία αν δεν τα έχει, τα αγοράζει), έχει καταφέρει να κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο και να κουμαντάρει τα πάντα.

Αυτά τα λίγα για απόψε... Θα μπορούσα να γράψω και πολλά άλλα σ’ ένα ξέσπασμα αντιαμερικανισμού, αλλά επιφυλάσσομαι.

Να ‘στε όλοι καλά και ότι ποθείτε να το πάθετε!


Anef_empatheias

01/11/2007 – 11:00μ.μ.

Υ.Γ.: Πως διαγράφεται ένα σχόλιο από τον συγγραφέα του;

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γιώργο Πίττα,

Γραφείς (στα σχόλια σου) στην δασκαλούα και τον sotiris k αντίστοιχα:

1. “…έγραψα για μία άλλη τελείως εποχή, για την οποία επιμένω πως ο δάσκαλος κατά κανόνα και όχι κατ΄εξαίρεση ασκούσε εξουσία με τούς πλέον βίαιους τρόπους και απολύτως ευνουχιστικά.”

2. “… Στα δικά μου τα μάτια … έμεινε σαν ένα από τα πιο έντονα δείγματα Καθηγητή "εξουσιαστή-μπάτσου …"


Τα πιο πάνω γραφόμενα σου, σε συνδυασμό και με την αναφορά σου για την αιγυπτιακή σου καταγωγή μου θύμισαν ένα τέτοιο δάσκαλο τον “κύριο Γιώργο τον Αιγύπτιο”, που είχα την τύχη να ΜΗΝ έχω δάσκαλο όταν ήμουν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού το 1963-64. Ήταν δάσκαλος στην άλλη πρώτη τάξη. Κυριολεκτικά φόβος και τρόμος!

Anef_

01/11/2007 – 11:50μ.μ.

Unknown είπε...

Καλημέρα φίλτατε Άνευ Εμπάθειας, αν και με το σχόλιό σου θα μπορούσα να σε αποκαλέσω και «Μετά ολίγης Εμπάθειας» .

Ο αντι-αμερικανισμός προσωπικά δε μου λέει τίποτα, ειδικά όταν είναι σερβιρισμένος έτσι γενικά και αόριστα. Οι Η.Π.Α είναι μία πάρα πολύ μεγάλη σε έκταση και πληθυσμό χώρα, έχουν συντεθεί από μύριες διαφορετικές κουλτούρες-ας μην ξεχνάμε πως οι μοναδικοί αυθεντικά γηγενείς ήταν οι Ινδιάνοι- και σε κάθε περίπτωση Αμερική δεν είναι μόνο αυτή του Bush ή των Ευαγγελιστών.

Αμερική, είναι και ο Μπομπ Ντύλαν, και η Τζόαν Μπαέζ και ο Μπρους Σπρίνγκστιν, Αμερική είναι ο Λέοναρντ Μπέρνστάϊν, ο Τζον Άπνταϊκ κλπ. Ας μην κάνω τώρα κατάλογο ονομαστικό. Στην Αμερική γεννήθηκε ο σύγχρονος συνδικαλισμός, μεγάλοι δημιουργοί και συγγραφείς, σκηνοθέτες, μουσουργοί, μαέστροι, ποιητές κλπ.

Τον στείρο αντιαμερικανισμό και την «καταγγελία» ενός ολόκληρου λαού ως «βλάκα» θα μου επιτρέψεις να τη θεωρήσω απολίτικη και αντιδραστική στάση που αρνείται να κάνει ανάλυση στα πως και τα γιατί μιας συλλογικής συμπεριφοράς.

Αυτό που μας ενοχλεί είναι απλά η σχέση, η συνάρτηση Μεγέθους /Συμπεριφοράς.

Γιατί απλά αν στην Κύπρο είμαστε εξ ίσου ή και χειρότερα ηλίθιοι με τις επιλογές μας (αυτούς που βάζουμε να μας κυβερνήσουν) απλά στην ουσία δεν επηρεάζουμε κανέναν άλλο, παρά μόνο τον εαυτό μας. Και αυτό, γιατί είμαστε μικρή χώρα.

Με τη λογική της συλλήβδην καταδίκης ενός λαού ολόκληρου και του χαρακτηρισμού του ως «βλάκες» πέρα από το ότι επιδεικνύουμε ασυγχώρητο ρατσισμό , πράττουμε και κατάφωρη αδικία σε βάρος εκείνων των τμημάτων αυτού του λαού που συχνά κόντρα στο ρεύμα της κοινωνίας τους πρωτοπορούν και αναδεικνύουν άλλες προτεραιότητες.

Στην Αμερική, υπάρχει μια πολύ σημαντική Ακαδημαϊκή Κοινότητα η οποία στην κυριολεξία παλεύει με νύχια και δόντια κατά του ρεπουμπλικανικού συντηρητισμού και η οποία αξίζει την αρωγή μας και την συμπαράστασή μας και όχι τις ισοπεδωτικές καταδίκες. Και αυτοί όλοι, και δεν είναι λίγοι, αποτελούν μέρος του Αμερικανικού Λαού. Κι ας μην ξεχνάμε πως δεν πάνε πολλά χρόνια που από το Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις κατά της G8 και πως μόλις προχθές έγιναν σε όλο το μήκος και πλάτος της Αμερικής χιλιάδες μεγάλες συγκεντρώσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ.

Με τη λογική που διατυπώνεις φίλε Άνευ...εμπάθειας, τότε θα έπρεπε να πετάξουμε στα σκουπίδια και να τους χαρακτηρίσουμε ψυχοπαθείς, τους Γερμανούς και να τους αποδώσουμε συλλογική ευθύνη για τον Χίτλερ και το παγκόσμιο αιματοκύλισμα του Β’ Π.Π. . όμως Η Γερμανία, ήταν και είναι παράλληλα η πατρίδα του Γκαίτε, του Μπετόβεν, του Μπρεχτ κ.α.

Και αυτοί, είναι εξίσου γέννημα της Γερμανικής κοινωνίας, όπως και οι άλλοι που ανέφερα πιο πάνω της Αμερικανικής.

Ανώνυμος είπε...

Φίλτατε politispittas,

Σ’ ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου και επέτρεψε μου κάποια σχόλια:

1. Η εμπάθεια συνήθως δεν με χαρακτηρίζει όπως δεν με χαρακτηρίζουν ούτε και οι γενικότητες γιατί όντως αυτές μυρίζουν ρατσισμό … Δεν μπορεί να κατηγοριοποιούμε ολόκληρους λαούς και να λέμε πως αυτοί είναι έτσι και οι άλλοι είναι αλλιώς χωρίς να κάνουμε αναφορές για τις συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες διαμορφώθηκαν κάποια “εθνικά” τους χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό κι εγώ στο προηγούμενο μου μήνυμα χαρακτηριστικά ανάφερα: “… Ο μέσος Αμερικανός σκόπιμα και έντεχνα κρατείται από τους κυρίαρχους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους της χώρας του και από τα ελεγχόμενα Μέσα Μονόπλευρης Ενημέρωσης, στην αμάθεια …”. (Εδώ θα μπορούσα να μιλήσω για συλλογικές ευθύνες, αλλά τούτο είναι βαριά κουβέντα).

2. Διατηρώντας όμως μια δόση εμπάθειας εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι η πλειοψηφία του κόσμου της Αμερικής είναι, με όλο το σεβασμό, αμαθείς και αδαείς – αυτοί που στα αγγλικά λέγονται ignorant, καθώς αναμασούν και αναπαράγουν τα στερεότυπα και τις ειδήσεις που τους σερβίρουν τα ΜουΜουΕ τους (Μέσα Μονόπλευρης Ενημέρωσης).

3. Έχει καθιερωθεί οποιαδήποτε κριτική (έστω και τεκμηριωμένη) που τείνει να αμφισβητήσει το θεοποιημένο (από τους ιδίους) αμερικάνικο τρόπο ζωής να θεωρείται (στείρος) αντιαμερικανισμός.

4. Είναι όμως στείρος αντιαμερικανισμός οι αντιδράσεις και κινητοποιήσεις που μαζικά παρατηρούνται σ’ όλο τον κόσμο αλλά και στην ίδια την Αμερική, όπως αναφέρεις κι εσύ, ενάντια:

i. Στις, από καταβολής κράτους Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, στρατιωτικές επεμβάσεις της χώρας αυτής σε άλλες χώρες (πραξικοπήματα, πολέμοι, εντάσεις), όπως προσφάτως στην Γιουγκοσλαβία, Αφχανιστάν, Ιράκ και υπό μελέτη στο Ιράν, Συρία, Βόρεια Κορέα; (Ετοιμάζω ένα σχετικό κατάλογο και αν θες μπορώ να στο στείλω).

ii. Στην “αντιτρομοκρατική” υστερία που έχει καταλάβει όλους ανεξαιρέτως τους αμερικανούς (και κυβερνώντες και μη) με αποτέλεσμα να παρατηρούνται όλο και αυξανόμενοι περιορισμοί στις ατομικές ελευθερίες και στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα (έκφρασης, διακίνησης, διαφύλαξης προσωπικών δεδομένων);

iii. Στο συνεχιζόμενο από χρόνια εμπάργκο κατά της Κούβας;

iv. Στην πολιτική επεμβάσεων, επιβολής και στήριξης δικτατορικών καθεστώτων και κυβερνήσεων εξάρτησης στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική και αλλού;

v. Στο ζαμανφουτισμό των αμερικανών για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τη έλλειψη διάθεσης για λήψη μέτρων όπως τον περιορισμό στις εκπομπές ρύπων;

vi. Στην προώθηση της καλλιέργειας των μεταλλαγμένων προϊόντων για επίλυση δήθεν του προβλήματος της πείνας ενώ στην ουσία στοχεύουν στην απάμβλυνση του δικού τους (επικείμενου σε κάποια χρόνια) ενεργειακού προβλήματος.

vii. Στις προσπάθειες να μας καθορίσουν ακόμα και τι να τρώμε και τι να πίνουμε;

viii. Στην υποκουλτούρα που μαζικά μας μεταφέρουν με τις ταινίες τους όπου οι καλοί και έντιμοι αμερικανοί προσπαθούν συνεχώς να απαλλάξουν την ανθρωπότητα είτε από του άγριους Ινδιάνους (τους savages), είτε από τους κακούς και άθεους κομμουνιστές ή από τους φανατικούς μουσουλμάνους;
Στο μεσοδιάστημα σκοτώνονται και μεταξύ τους. Καθόλου δεν μπορούν να ηρεμήσουν! Για λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν! Οι καλοί παλεύουν να επιβάλουν το νόμο και την τάξη που κινδυνεύουν από αμείλικτους δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, μαφιόζους και λοιπούς τοιούτου είδους που αφθόνως ευδοκιμούν στα χώματα αυτής της νέας Γης της Επαγγελίας.

ix. Στην θεοποίηση του χρήματος; Ως γνωστό στα dollars τους έχουν αναγράψει και το περιβόητο motto τους: “In God - δηλ. In Money) We Trust”! Θεωρούν το χρήμα ως τη μόνη σταθερή ανθρώπινη αξία και βασική τους έννοια είναι πώς να κάνουν business. Κυνηγούν συνεχώς το χρήμα (όταν δεν κυνηγάνε ανθρώπους) και πασχίζουν να πλουτίσουν με κάθε μέσο. Θεωρούν επιτυχημένους τους πλουσίους, ανεξάρτητα πως αυτοί κάνανε τα λεφτά.

x. Στην προσπάθεια τους να αναδείξουν την κοινωνία τους σε πρότυπο ενώ αυτή χαρακτηρίζεται από έντονο συντηρητισμό, θρησκοληψία και το κυνήγι του κέρδους;

xi. Στην ύπαρξη ακόμα και σήμερα διακρίσεων σε βάρος των μαύρων, των μειονοτήτων και των μεταναστών;

xii. Στην ανυπαρξία θεσμών κοινωνικών παροχών για τους φτωχούς, τους χαμηλά αμειβόμενους, τους δυσπραγούντες, τους ανέργους, τους αστέγους; Όσο και αν δεν το παραδέχονται επισήμως (τεμπέληδες τους ονομάζουν) τούτοι υπάρχουν;

(Συμπληρώθηκε ο δωδεκάλογος! – Πάμε παρακάτω …Δεν ξέρω αν θα βρεθεί κάποια άλλη χώρα να κάνει ανθρωπιστική επέμβαση εις τας Αμερικάς για να βάλει τα πράγματα σε τάξη).

5. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που αναφέρεις για τη συνάρτηση μεγέθους – συμπεριφοράς αλλά αυτό θα έπρεπε να ισχύει και αντιστρόφως. Δηλ. στην ύπαρξη ΣΗΜΕΡΑ ενός δυνατού αντίπαλου δέους απέναντι στα αρνητικά της χώρας μέσα στην ίδια τη Αμερική - πιο πολλά φωτεινά μυαλά, πιο δυνατά και μαζικά κινήματα κατά του πολέμου και των κοινωνικών διακρίσεων (και όχι απλά να νοσταλγούμε αυτά που υπήρξαν πριν 20, 30 ή 40 χρόνια).

6. Οι εξαιρέσεις από τη πεπατημένη είναι λίγες αλλά και αυτές όπως είθισται να λέγεται απλά επιβεβαιώνουν το γενικότερο κανόνα. (Για τους μόνους που ακούω και ξέρω εγώ σήμερα είναι ο Νόαμ Τσόμσκι, Φίλιπ Ροθ και Michael Moore – φυσικά μπορεί υπάρχουν και άλλοι που εγώ δεν τους ξέρω και μακάρι να είναι πολλοί!).

7. Στην Αμερική όντως γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο σύγχρονος συνδικαλισμός καθώς υπήρχε ήδη ανεπτυγμένη βιομηχανία και δυνατό εργατικό κίνημα (αγώνες για το 8ωρο, ματωμένη Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο), όμως σήμερα τι γίνεται; Υπάρχουν εργατικά συνδικάτα ή μόνο συνδικάτα του εγκλήματος;

Αυτά τα “ολίγα”, αγαπητέ politispittas! Και sorry, που λαλούμεν τζιαι εμείς οι κυπρέοι, για το μακρός και την “επιθετικότητα” του κειμένου μου.

Καλό βράδυ.

Anef_oriwn

02/11/2007 – 7:37 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

εντάξει pittas με έπεισες.
για να είμαι πιο ακριβής με έπεισες πάρα πολύ.
εγώ από σήμερα μισώ την πατρίδα μου.γαμιέται η Ελλάδα.να καεί το μπουρδέλο!
εγώ κάποια στιγμή θα σηκωθώ να φύγω άλλωστε...θα σας αφήσω να κάνετε παρέα με τα αλλοδαπά που από οτι φαινεται τα βρίσκετε πιο καλά και συμπαθιέστε.
γιατί εμένα από οτι φαίνεται (ως Έλληνας που είμαι)δεν με πολυγουστάρετε και με βλέπετε με καχυποψία,πεινάω και άμα πάω να πω καμιά κουβέντα για τον τόπο μου με βρίζετε(ρατσιστής κλπ).
καλύτερα μετανάστης παρά έλληνας τελικά...
τέτοια πατρίδα που δεν μου δίνει καμία τιμή ,με εξαθλιώνει, με απαξιώνει δεν τη θέλω..
ας την υπερασπιστεί ο τόσο αγαπημένος σας ξένος.
γαμιέται η ελλάδα!