Προηγούμενα άρθρα.

Η 11η Σεπτεμβρίου 1973 και η νεκρολαγνεία των ημερών μας.


Ίσως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και έτσι οι πιο νέοι δεν γνωρίζουν ενώ, την ίδια στιγμή αρκετοί πιο παλιοί δεν θέλουν να θυμούνται.

Η αμνησία κατά κανόνα θεραπεύει την καλοπέραση και τον χαβαλέ. Ας θυμηθούμε λοιπόν μία εξαιρετικά σημαντική ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, που καμία σχέση δεν έχει με δίδυμους πύργους.

11 Σεπτεμβρίου 1973. Το πρακτορείο Reuter κυκλοφορεί μία φωτογραφία σε όλον τον κόσμο, μία φωτογραφία που έμελλε να μείνει στην ιστορία:

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε με κράνος ανάμεσα σε σωματοφύλακες και αστυνομικούς κρατώντας ένα καλάσνικοφ με χαραγμένη την αφιέρωση « La Moneda» . Το όπλο , προσωπικό δώρο του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο στον αλησμόνητο Χιλιανό ηγέτη. Η φωτογραφία, ήταν η τελευταία του Αλιέντε.

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, λίγες μόλις ώρες μετά, προτιμούσε να πέσει νεκρός ως Ελεύθερος αυτόχειρας , παρά να πέσει ζωντανός δεσμώτης στα χέρια των φασιστών του στυγνότερου δικτάτορα του 20ου αιώνα του Αουγκούστο Πινοσέτ .

Το απολύτως αμερικανοκίνητο πραξικόπημα κατά του εκλεγμένου Προέδρου της Χιλής, οι χιλιάδες των δολοφονημένων , οικτρά βασανισθέντων και εξόριστων Χιλιανών πολιτών , προκάλεσαν σχεδόν αυτοστιγμεί αμέτρητες και οξύτατες διαμαρτυρίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκατομμύρια πολιτών, κατέβηκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας με συγκρούσεις την ενεργή αντίθεσή τους στους ιταμούς πραξικοπηματίες.

Άλλη εποχή ε;

Μια εποχή στην οποία οι συνειδήσεις των Πολιτών ήταν ακόμα ζωηρές, ευαίσθητες, καλλιεργημένες και εύθικτες. Με άλλα λόγια, ζωντανές.

Μία εποχή στην οποία η πληροφορία πως ο μαρτυρικός Χιλιανός ποιητής και τραγουδοποιός Βίκτωρ Χάρα συνελήφθει από τους φασίστες και τελικά εκτελέστηκε αφού πρώτα του έσπασαν τα χέρια για να μην ξαναπιάσει την κιθάρα του , άφησε κυριολεκτικά τους πάντες άναυδους και άφωνους.

Δεν το χωρούσε ο νους κανενός.

Βλέπετε, τότε, δεν είχαμε εθιστεί στο θάνατο.

Δεν είχαμε μάθει να συνοδεύουμε το δείπνο μας με εικόνες νεκρών παιδιών από την Παλαιστίνη.

Δεν ξέραμε να πίνουμε το κρασί μας στο θέαμα νεκρών Ιρακινών στη Βαγδάτη ή να απολαμβάνουμε το παγωτό μας μπροστά στα σκελετωμένα κορμιά λιμοκτονούντων συνανθρώπων στην Αφρική και όχι μόνο.

Τότε, θα ήταν αδιανόητο να είμαστε παθητικοί και αδιαμαρτύρητοι θεατές του ίδιου μας του θανάτου.

Γιατί, αυτό είμαστε. Τι άλλο δηλαδή είναι το να βλέπουμε το τέλος του πλανήτη μας και να μην εξεγείρεται η συνείδηση; Τι άλλο είναι να γνωρίζουμε πως περί το 2070 η Κύπρος (και όχι μόνο) θα είναι καυτή και αβίωτη έρημος και να μην συγκεντρώνουμε όλη μας την ενέργεια τους προβληματισμούς και τις πράξεις μας στο πως τα φαινόμενα θα μετριασθούν;

Εξ όσων γνωρίζω, ανοσία στο θάνατο έχουν μόνο οι ήδη νεκροί.

11 Σεπτεμβρίου 1973 Χιλή - 11 Σεπτεμβρίου 2001 ΗΠΑ

Από την εποχή των εξεγερμένων συνειδήσεων, στην εποχή της συνειδησιακής καταστολής.

ΥΓ. Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα ωραία e mail που έφθασαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο με αφορμή το προηγούμενο Αντιπαρτέρι.

Γιώργος Πήττας

politispittas@gmail.com






Και όμως, το μέγεθος μετράει…


Είναι μπελάς να την έχεις μικρή. Είναι πραγματικά, μεγάλο πρόβλημα το μικρό μέγεθος και οδηγεί σε διαρκείς στρεβλώσεις.

Να εξηγηθώ: Είναι μπελάς να έχεις πατρίδα μικρή, πατρίδα λιλιπούτεια που στην πιο απλή περίπτωση ισοδυναμεί πληθυσμιακά, με τη μέση γειτονιά μεγάλης χώρας.

Βεβαίως, ουκ εν τω πολλώ το ευ όπως έλεγαν και οι πρόγονοι αλλά αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον για όσα γράφω σήμερα.

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες.*

Αποτέλεσμα: Κανείς ποτέ δε μιλά ανοιχτά και όρθια. Κανείς σχεδόν δεν επιχειρεί λόγο και έργο ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό.

Απλά γιατί ο «απέναντι» , ο «δίπλα» ο «παραπέρα» είναι γνωστός, συγγενής , κουμπάρος και αύριο ποιος ξέρει;

Μπορεί και να βρεθεί σε θέση υπεύθυνη σε θέση εξουσίας οπότε, ας τα έχουμε καλά μαζί του. Μοιάζει μονόδρομος αυτό το φαινόμενο σε έναν τόπο όπου όλοι γνωρίζουν όλους. Αυτόματα, μπαίνει μία διαδικασία αυτολογοκρισίας και τίποτα δεν λέγεται ποτέ ευθέως. Όλα, περνάνε στο πλαγίως, στο γύρω-γύρω και στο περίπου.

Το αντιλαμβάνεσαι στον τρόπο που σου μιλούν οι πάντες. Άλλα λέει το στόμα και άλλα απεργάζεται ο νους , του οποίου η αγωνία μη ξεφύγει και πει κάτι «παραπάνω» είναι συχνά εμφανέστατη στη γλώσσα του σώματος, στο λεγόμενο body language.

Αν κάποιος έχει την ευκαιρία να συνομιλεί ταυτόχρονα δημοσίως και ιδιωτικώς στη βεράντα ή στην ταβέρνα με ορισμένους «παράγοντες» , μένει στο τέλος εμβρόντητος από την απίθανη πολυγλωσσία που πηγάζει αβίαστη, σαν φυσικό φαινόμενο.


Μόνο που κάποτε, θα πρέπει να εκλείψει το φαινόμενο. Κάποιοι, κάπως κάποτε θα πρέπει να το πάρουν απόφαση και να αρχίσουν να μιλάνε ανοιχτά, για όλα όσα λένε εν θερμώ σε στενό κύκλο.

Για όλα: Την Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον, τη Γραφειοκρατία, τον Πολιτισμό, τους Διορισμούς, τις μοιρασιές και τα παιχνίδια.

Για το πώς (δεν) λειτουργεί το όλον.

Και δεν εννοώ απαραίτητα για υψηλά ιστάμενους, για υπουργούς κλπ. Όχι! Μιλάω για απλούς ανθρώπους που εκπροσωπούν παραγωγικές δυνάμεις. Μιλάω για Καθηγητές, Διανοούμενους, Καλλιτέχνες, Στελέχη Επιχειρήσεων, Εργαζόμενους.

Για όλους αυτούς που βιώνουν τα κακώς κείμενα, τα γνωρίζουν, αλλά όταν τους ζητάς γνώμη και θέσεις, αναλύονται σε εκπληκτικές γενικολογίες , συνήθως ευγενικά διατυπωμένες αλλά, παντελώς ακίνδυνες.

Ναι, ο τόπος μας είναι κλειστός, μικρός και λιλιπούτειος.

Αυτό έχει και πολλά καλά. Δίνει (ακόμα) ένα ανθρώπινο μέτρο στην καθημερινότητα. Όμως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως δεν είμαστε γειτονιά αλλά κράτος ανεξάρτητο και αυτοδύναμη Κοινωνία.

Και, η Κοινωνία ,είναι κατά Αριστοτέλη ορθά ορισμένη από τα μέλη της, που τα αποκαλεί Κοινωνούς ή Κοινωνούντες.

Με άλλα λόγια Συμμετέχοντες.

Αλλά, αν οι «Συμμετέχοντες» σφυρίζουν διαρκώς κλέφτικα όταν καλούνται να πουν τα πράγματα με το όνομα τους επειδή αναρωτιούνται πως θα το πάρει ο κάθε κουμπάρος, δεν κάνουμε βήμα μπροστά.

Μένουμε οδυνηρά στάσιμοι και πυροβολούμε το μέλλον…

* από το Μυθιστόρημα του Γ. Σεφέρη.

ΥΓ. Με πολύ χαρά θα διαβάσω στο e mail ενστάσεις, υποδείξεις και…παροτρύνσεις. Η επικοινωνία, είναι η ουσία.

Γιώργος Πήττας
politispittas@gmail.com



Όταν το ψέμα γίνεται καπνός

Ένας αναγνώστης, με εξαιρετικά ευγενικό τόνο γραφής, μου έστειλε την περασμένη εβδομάδα ένα email, στο οποίο μετά από κάποια καλά λόγια, αναρωτιόταν αν αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία μου, εκεί στην άκρη του χεριού, στα δάχτυλά μου, είναι τσιγάρο.

Και ναι, ομολογώ και δημοσίως το απεχθές μου ατόπημα, είναι πράγματι ένα μιαρό και βδελυρό τσιγάρο. Η αλήθεια είναι πως και εγώ έχω μία καθαρά αισθητική αντιπάθεια στις φωτογραφίες προσώπων με το τσιγάρο στο χέρι.Αν μάλιστα κοιτάξουμε το ζήτημα από την πλευρά της πολιτικής ορθότητας, σίγουρα τότε κατά τις λογικές που επικρατούν σε πολλές χώρες, το ατόπημα είναι στο "παρά πέντε" για να γίνει ποινικά κολάσιμη πράξη.Την έχω την κακή συνήθεια, εντάξει.

Το ζήτημα είναι αλλού. Είναι στην απερίγραπτη υποκρισία που μας διακατέχει αναφορικά με τη λεγόμενη αντικαπνιστική εκστρατεία. Ας πάρουμε, όμως, ορισμένα πράγματα με τη σειρά:

1. Το τσιγάρο είναι βλαβερό, είναι καταστροφικό, σε αυτό όλοι συμφωνούμε. Το ίδιο και το αλκοόλ, η επιθετική οδήγηση, η αγένεια, η υποκρισία και κυρίως η βλακεία, που θαρρώ είναι η πιο επικίνδυνη τάση (και μάλιστα κυρίαρχη) σε μία κοινωνία.

2. Χρόνια, πολλά χρόνια τώρα, έχουν ξοδευτεί και ξοδεύονται τεράστια κονδύλια κατά του καπνίσματος σε Ευρώπη και Αμερική. Με τα ίδια χρήματα, όμως, ή και λιγότερα, στον ίδιο χρόνο θα είχε δοθεί η ευκαιρία στις Καπνοβιομηχανίες να αλλάξουν το αντικείμενό τους. Εφικτό ακόμα θα ήταν να είχαν κηρυχθεί παράνομες, μετά από μία αυστηρά προσδιορισμένη προθεσμία κάποιων ετών. Ωστόσο πουθενά κανείς δεν μιλάει για μία τέτοια προοπτική επίσημης κατάργησης του συγκεκριμένου κλάδου.

3. Ερώτηση: Δεν αποτελεί θεμελιώδη υποκρισία να ξοδεύεις χρήματα κατά της χρήσης ενός προϊόντος, στο οποίο την ίδια στιγμή επιτρέπεις την απολύτως νόμιμη παραγωγή και διανομή; Για μένα, τουλάχιστον, η απάντηση είναι μονόδρομος. Ναι, είναι μέγιστη υποκρισία, τόσο κραυγαλέα που καταντάει ύποπτη. Ύποπτη;

4. Γιατί άραγε τα ποσοστά των νέων καπνιστών, σε ηλικίες από 16 και πάνω στην Ε.Ε. έχουν αυξητική τάση; Μήπως άραγε όλο αυτό το "απαγορευτικό περιβάλλον" δημιουργεί τελικά μυθολογία γύρω από το τσιγάρο; Κάθε τι το απαγορευμένο (πλην όμως τόσο προσιτό...) έλκει σαν μαγνήτης.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που η παραγωγή και διανομή ενός προϊόντος είναι απολύτως νόμιμες διαδικασίες, αναρωτιέμαι ποια τάχα "ορθότητα" θεωρεί ανορθόδοξη μία φωτογραφία, στην οποία ο εικονιζόμενος έχει "συλληφθεί" από το φακό με το προϊόν της (βλαβερής πλην όμως νόμιμης) επιλογής του.Άραγε είναι ο καπνός και οι βλαβερές του συνέπειες το μόνο σημείο στο οποίο η δημόσια ζωή και οι φορείς αποθεώνουν και θεμελιώνουν την υποκρισία ως τρόπο ζωής;

Όχι βέβαια.

Εδώ που τα λέμε, παρακολουθούμε ψύχραιμοι (κι αναρωτιέμαι γιατί) ορισμένους που αντιδρούν για τις (πραγματικά) απαράδεκτες παρεμβάσεις της Εκκλησίας σε ζητήματα της Πολιτείας, όπως οι Προεδρικές, και λησμονούμε πως αυτοί που αντιδρούν χάλασαν τον κόσμο, που λέει ο λόγος, για να στηρίξουν τον "δικό" τους ποιμένα (βοσκό) στο ποίμνιο (κοπάδι) πριν από λίγους μήνες.

Πραγματικά, οι συνέπειες του καπνού και της αερολογίας πάνε μαζί και είναι εξόχως βλαβερές.

Γιώργος Πήττας

politispittas@gmail.com



Η ανοργασμική Δημοκρατία

16 Σεπτεμβρίου λοιπόν οι εκλογές στην Ελλάδα. Παρά τις επίμονες εξαγγελίες πως, αυτή τη φορά, "η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία γιατί προέχει το λαϊκό συμφέρον η εκπλήρωση των στόχων" και άλλα ανάλογα.

Και, κάθε φορά, αυτό το έρμο λαϊκό συμφέρον πάει βόλτα γιατί " κρίσιμοι εθνικοί λόγοι επιβάλλουν νωπή εντολή από το λαό προκειμένου η κυβέρνηση κλπ..."

Αναμφισβήτητα, αν μία κοινωνία ακούει για δεκαετίες ολόκληρες ανά τρία και μισό χρόνια πως τα πράγματα βρίσκονται σε κρίσιμη για το μέλλον καμπή, δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν: Είτε να έχουμε μία κοινωνία σε μόνιμη νευρική κρίση, είτε μία κοινωνία που πλέον είναι πλήρως απονευρωμένη.

Σα μία γυναίκα, της οποίας ο σύντροφος μονίμως την παρατάει ανικανοποίητη. (..άλλαξε τον!)

Κατά τη δική μου αντίληψη, ανάμεσα στα πολλά και κρίσιμα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, υπάρχει και ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα που θα δοκιμάσει σκληρά το πλαίσιο αξιών της κοινωνίας.


Και εννοώ το ενδεχόμενο εισόδου του ξενοφοβικού, ρατσιστικού και απέραντα δημαγωγικού Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού του κ. Καρατζαφέρη. Βεβαίως, αν ο ΛΑ.Ο.Σ έχει επαρκή εκλογική πελατεία, θα μπει στην Ελληνική Βουλή.

Και τότε, στην Πλατεία Συντάγματος θα έχει θεσμοποιημένη φωνή ένας άνθρωπος ο οποίος μεταξύ άλλων στο παρελθόν, απεκάλεσε την απριλιανή χούντα "επανάσταση" που δημιουργεί δίκαιο, ζήτησε να ανοίξουν ξερονήσια για να στοιβαχτούν ομοφυλόφιλοι και φορείς του ιού HIV, που φιλοξένησε επί μακρόν στο κόμμα του τον δηλωμένο φασίστα -ρατσιστή και θαυμαστή των SS Κωνσταντίνο Πλεύρη του οποίου το τέκνο είναι αυτή τη στιγμή, υποψήφιο στους συνδυασμούς του ΛΑ.Ο.Σ .

Μη σας κουράσω άλλο με τις εφιαλτικά σκοτεινές πτυχές που κουβαλάει αυτό το "ιδεολογικό" μόρφωμα που ακούει στο όνομα ΛΑ.ΟΣ.


Στην ιστοσελίδα www.jungle-report.blogspot.com θα βρείτε στοιχεία αδιάψευστα μέσα από μία σπάνια συλλογή δηλώσεων, κειμένων, τηλεοπτικών εκπομπών του κ. Καρατζαφέρη, από όπου αναδίδονται έντονα οι εμετικές οσμές του εθνικισμού, του μίσους κατά πάντων.


Στην Κύπρο, μπορεί -ακόμα- να μην έχει εμφανιστεί ανοιχτά ένα τέτοιο μόρφωμα. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως η μαγιά, υπάρχει. Εκεί έξω, ανάμεσά μας, κυκλοφορούν ουκ ολίγοι νέοι άνθρωποι με τελείως στρεβλή αίσθηση της ιστορίας, με ένα τυφλό συναίσθημα φιλοπατρίας που δεν συναντιέται πουθενά με τη γνώση και τον ορθολογισμό.

Λειτουργούν τελείως θυμικά και διακατέχονται από ένα γενικό "μίσος". Το χειρότερο; Υπάρχουν και οι ενήλικες. Αυτοί που ίσως φέρουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την κυπριακή τραγωδία.

Εντέχνως και με περισσή πονηρία κόβουν και ράβουν την ιστορία στα κοντά τους μέτρα προκειμένου να φουσκώνουν τα μυαλά νέων ανθρώπων και να τους καθοδηγούν στον πολιτικό χουλιγκανισμό.

Θα τους βρείτε, μεταξύ άλλων, να γράφουν κατεβατά σε ιστοσελίδες ποδοσφαιρικών συλλόγων και να θολώνουν τη διαχωριστική γραμμή που ορίζει τις διαφορές του πατριωτισμού και της αγάπης για την πατρίδα με τον εθνικισμό και το μίσος για κάθε τι το άλλο.

Για την Ελλάδα, ελπίζω ο ΛΑ.Ο.Σ να σπάσει τα μούτρα του.

Για την μικρή Κύπρο, ελπίζω οι σπόροι του αναχρονιστικού εθνικισμού να συναντήσουν μόνο βράχια και χώμα ξερό. Το μέλλον δεν αντέχει άλλο δηλητήριο. politispittas@gmail.com




politispittas@gmail.com



Κύπρος: μια χώρα, σε ένα άλλο σύμπαν.


Ίσως, αυτή είναι η αιτία. Δεν πάει και πολύς καιρός, που αρκετοί επιστημονικοί κύκλοι έχουν αρχίσει να μιλούν για την αυξημένη πιθανότητα ύπαρξης των λεγόμενων «παράλληλων συμπάντων».

Κάτι, που όπως και πολλά άλλα ανήκε μέχρι πρόσφατα στο χώρο της Επιστημονικής Φαντασία

Και το λέμε αυτό, γιατί , πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απόλυτη απουσία από τον Πολιτικό Λόγο των Κυπρίων Πολιτικών, ορισμένων ζητημάτων, που κατά την ταπεινή μας γνώμη θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή.

Τι θέλουμε να πούμε:
Η Κύπρος, σύμφωνα με έγκυρες έρευνες και επιστημονικές προβολές, είναι μέσα στην καυτή ζώνη των περιοχών που απειλούνται άμεσα με Ερημοποίηση.

Ο θανατηφόρος συνδυασμός της κακής διαχείρισης των φυσικών πόρων και της Παγκόσμιας Κλιματικής Αλλαγής, φέρνει το νησί μας στο όριο του κόκκινου συναγερμού.

Με απλά, απλούστατα λόγια, η Κύπρος , κατά πάσα πιθανότητα (..σχεδόν βεβαιότητα) σε 50 με 70 χρόνια, στο μέγιστο τμήμα της θα έχει βαθμιαία μεταβληθεί σε έρημο, σε Σαχάρα.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως η Βρετανία ανακοινώνει με τη μορφή του επείγοντος μάλιστα μεγάλο πρόγραμμα αφαλάτωσης θαλασσίων υδάτων προκειμένου να εξασφαλίσει πόσιμο νερό στους πολίτες της για τα πολύ δύσκολα χρόνια που έρχονται, ενώ, εδώ, δεν γίνεται απολύτως καμία συζήτηση.

Όχι για την αφαλάτωση, αλλά ευρύτερα για το πώς θα σταθούμε ως κράτος στη νέα πραγματικότητα.

Ή δεν γνωρίζουν οι πολιτικοί μας πως στον κόσμο υπάρχουν πλέον συνθήκες που καθιστούν το εγγύς μέλλον εφιαλτικό, συνθήκες που κάνουν ακόμα και το Κυπριακό Ζήτημα να μοιάζει «λεπτομέρεια»;

Ασφαλώς και γνωρίζουν. Ωστόσο φαίνεται πως η ευαισθητοποίηση των Πολιτών στην ουσία, δεν συμφέρει.

Και δεν συμφέρει, γιατί αυτή, η συγκεκριμένη ευαισθητοποίηση συνδέεται με αλλαγές συνηθειών και μεγάλο ξεβόλεμα.

Με δυο λόγια: Η Κλιματική Αλλαγή, είναι το μείζον ζήτημα σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Η Κλιματική Αλλαγή, αλλάζει και επηρεάζει με τραγικούς τρόπους τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη συμπεριλαμβανομένων και των Κυπρίων.

Θα εκπλαγούμε ευχάριστα, αν οι υποψήφιοι Πρόεδροι και τα επιτελεία τους συμπεριλάβουν στην ατζέντα τους το συγκεκριμένο ζήτημα με συγκεκριμένα πρακτικά και θαρραλέα μέτρα που θα δώσουν προοπτική ζωής στις επερχόμενες γενιές.

Εκτός, αν πράγματι οι Πολιτικοί μας, ζουν σε ένα άλλο μακρινό σύμπαν.

ΥΓ: Ξέρετε…μιλάμε στην κυριολεξία για το μέλλον των παιδιών μας…Όπως όλες οι έγκυρες πηγές τονίζουν, το θέρος του 2007 είναι απλά, μόνον η αρχή…

Γιώργος Πήττας



Ουτοπίες και όνειρα θερινής νυχτός.


Μπορείτε να φανταστείτε πως θα αντιδράσετε αν για κάποιο λόγο σβήσουν οι τηλεοράσεις, όλα τα κανάλια Κυπριακά, Ελληνικά, Δορυφορικά, για 2-3 εβδομάδες;

Χωρίς τηλεόραση για καμιά 20αριά μέρες, έτσι απροειδοποίητα.

Σύμφωνα με μία έρευνα που έγινε σχετικά πρόσφατα σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είχαμε αύξηση της εγκληματικότητας, έντονους ενδο-οικογενειακούς καυγάδες, νευρικές και καταθλιπτικές κρίσεις., αύξηση της κατανάλωσης μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ αλλά και αύξηση στη ζήτηση ευφορικών ψυχοτρόπων ουσιών.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, η τηλεόραση, μπαίνει ανάμεσά μας και εγκλωβίζει τα απωθημένα μας νεύρα από τη μια πλευρά και, από την άλλη η σχέση μας μαζί της μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του αλκοολικού ή του τοξικομανή με τις ουσίες που τους κρατάνε στα «ίσα» τους.

Είμαστε με δύο (αγγλικές) λέξεις bloody pathetic.Με συγχωρείτε για την αγγλικούρα, απλά μου αρέσει η συγκεκριμένη έκφραση.


Φανταστείτε : Εκατομμύρια ανθρώπων που σε μία τέτοια σιγή των τηλεοράσεων, θα αρχίσουν ξανά να σκέφτονται, να στοχάζονται, να ονειρεύονται. Και κατά συνέπεια, να διεκδικούν επί της ουσίας.

Σε ζητήματα, που έχουν να κάνουν με την πλέον βαλλόμενη περιοχή:
Αυτή, της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας.

Σκεφτόμουν, ότι τόσο ο Μικαλάντζελλο Αντονιόνι όσο και ο Ίγκμαρ Μπέργκμαν που έφυγαν από τον κόσμο αυτό με διαφορά ολίγων ωρών, γεννήθηκαν και δημιούργησαν σε εποχές που η τηλεόραση δεν ήταν ακόμα αναπόδραστο στοιχείο της καθημερινής ζωής των πάντων.

Αυτοί, όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι και κλασικοί που είτε δεν είναι πια ανάμεσά μας, είτε βρίσκονται πλέον στη δύση της ζωής τους.

Και, σκεφτόμουν ότι ίσως (και) για αυτό το λόγο, εκείνη την εποχή, δημιουργοί που ήσαν πραγματικά καινοτόμοι, ταυτόχρονα άγγιζαν μεγάλες μάζες κοινού σε όλο τον κόσμο και, διαμόρφωναν έναν αισθητικό αλλά και στοχαστικό πήχη.

Οι άνθρωποι, είχαν τότε, μέσα τους χώρο γόνιμο και άφθαρτο. Δεν βομβαρδιζόντουσαν από εκατομμύρια αμάσητες πληροφορίες που δημιουργούν αρχικά σύγχυση και στη συνέχεια κτίζουν την αδιαφορία.

Έτσι, τα «μηνύματα» της μουσικής, του κινηματογράφου, των Τεχνών γενικά, βρισκόντουσαν σε μία διαρκώς ζωηρή αλληλεπίδραση με το Κοινωνικό και Πολιτικό γίγνεσθαι.

Για κάποιον που μεγάλωσε με το Ζαμπρίσκι Πόϊντ του Αντονιόνι, είναι φυσικό ο Τρομοκράτης να βρίσκεται στη μεριά του απρόσωπου Κράτους.

Για κάποιον που αφομοίωσε το Αυγό του Φιδιού του Μπέργκμαν είναι στοιχειώδες και βασικό να θεωρεί τον Εθνικισμό απεχθή.

Ονειρεύομαι, μία «τρομοκρατική» ομάδα που με μοναδική γνώση τεχνολογίας, θα κατεβάσει τους τηλεοπτικούς πομπούς σε Αμερική και Ευρώπη.

Γιώργος Πήττας



Της Ύβρεως

Θεά Γη, των μακαρίων μάνα και των θνητών ανθρώπων απόλυτη τροφός, εσύ που σε όλα δίνεις, γόνιμη ω γόνιμη και καταλυτική, αυξητική, καρποφόρα, που σε καλές εποχές αφθονείς , έδρα του αθανάτου κόσμου, πολυποίκιλη κόρη,που με επιτόκιες ωδίνες γεννάς τον πολυειδή καρπό,αιωνία, πολύσεπτη, θηλυκή βαθύκολπη, καλότυχη, που γιορτάζεις στις ευωδιές της γης , ω συ δοξασμένη των ανθέων, ομβροχαρής, και γύρω σου ο των άστρων πολυποίκιλος κόσμοςπεριστρέφεται με την αιωνία φύση και άγρια ρεύματα.

Θεά μακαρία, , αύξησε τους ευτυχείς καρπούς

Και δώσε ευμένεια διάθεση και ευφορίες στο χρόνο.


Μπροστά στη βουβή οργή των ημερών (δεν έχουμε χρόνο για πένθος παρά μόνο για γόνιμο θυμό) άλλο βάλσαμο στη σκέψη δεν βρήκα παρά μόνο στα λόγια που έρχονται από τους αιώνες, από τους Θείους Ορφικούς Ύμνους των προγόνων.

Ταλαντεύτηκα μεταξύ του ύμνου για τη Νέμεση και τούτου εδώ που μόλις διαβάσατε πιο πάνω, του Ύμνου στη Γαία. Το ξέρετε πως όλη σχεδόν η νότια Ευρώπη φλέγεται; Ίσως όχι. Γιατί τα ελληνικά ΜΜΕ για άλλη μία φορά, είτε συμπολιτεύονται είτε αντιπολιτεύονται επιδεικνύουν τον κλασικό αυτισμό τους.

Η Ελλάδα ανήκει σε κάποια άλλη σφαίρα πραγματικότητας που δεν σχετίζεται με τους άλλους.


Ωστόσο:Μόνο στην Ελλάδα, το έγκλημα φέρει αυθεντική τη βούλα της εξουσίας.

Μόνο στην Ελλάδα η απόλυτη έλλειψη οργάνωσης, η παντελής εγκατάλειψη όποιων υποδομών υπήρχαν, οι μεταθέσεις και τα βολέματα , η απέραντη αλαζονεία και η υποτίμηση της πραγματικότητας κατέστρεψαν τη χώρα, πήγαν το ρολόι ποιος ξέρει πόσα χρόνια πίσω.


Όταν η πρώτη ενέργεια μετά την καταστροφή της Πάρνηθας ήταν η παραχώρηση δεκάδων στρεμμάτων στο Καζίνο, το διαβατήριο για τους πάσης φύσεως οικοπεδοφάγους και developers είχε σφραγισθεί με τη βίζα "κάψτε ελεύθερα".

Πελιδνός ο Έλληνας Πρωθυπουργός περιφέρεται τώρα από σύσκεψη σε σύσκεψη αργοκουνώντας το κεφάλι. Μάλλον θα σκέφτεται πως η πρωθυπουργική καριέρα του κάηκε.
Στην κυριολεξία.


Και αν η Νέμεσις που έπληξε την Ελλάδα ως προϊόν της Ύβρεως η οποία κατ εξακολούθηση επιτελείται εδώ και χρόνια δεν μεταφρασθεί σε μία πλήρη αναδιανομή των πολιτικών δυνάμεων με γενναία ενίσχυση αυτών που εδώ και χρόνια επίμονα και μοναχικά προέβλεπαν, έκρουαν τους κώδωνες του κινδύνου, μιλούσαν για άλλη ανάπτυξη και προσαρμογή στις νέες εφιαλτικές συνθήκες, τότε...

Τότε το μόνο που θα μείνει είναι η οργή των αγαλμάτων και το ωιμέ του Ιερού κι αιώνιου Κρονίου Λόφου (κύριε Καραμανλή εσείς τον κάψατε).

Στο βάθος, στον απόηχο της συμφοράς, θα αναδυθούν και πάλι τα τσιφτετέλια και τα σκυλάδικα της εμετικής νέας κουλτούρας που συνθέτουν το πάγιο soundtrack της επί μακρόν Ύβρεως σε βάρος της Ιστορίας και του μέλλοντος.

politispittas@gmail.com